the k-otic love เพลย์บอยสุดซ่าล้าหัวใจยัยหน้าโหด

ตอนที่1
ในผับแห่งหนึ่ง
“ป้าค่ะ หนูไม่ทำได้ไหม” หญิงสาวคนหนึ่งพยายามอ้อนวอนหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่ยืนไม่รู้ร้อนอยู่ตรงประตู
“ไม่ได้! แกก็เข้าใจนิว่าฐานะบ้านเราเป็นยังไง”
“แต่ว่าป้าค่ะ คือ หนูรู้ค่ะว่าการทำงานแบบนี้มันได้เงินเร็ว แต่ว่าหนู...”
“ไม่ได้!!!!”  เธอไม่สามารถต่อรองอะไรต่อไปได้ ได้แต่ยืนนิ่ง พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา “ไปได้แล้ว”
เธอเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วเดินไปหาหญิงสาวที่ชื่อว่าน้ำหวานที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก
“เอ่อ...วันนี้ ใครค่ะ” เธอถามฝืนๆ
“อ้อ วันนี้ลูกค้าคนนี้หล่อเหลาเอาการเลยละ นั้นๆๆไง เค้ามาแล้ว ถ้าเธอไม่ชอบมาเปลี่ยนกับพี่ก็ได้นะ” หญิงสาวที่ชื่อน้ำหวานบอกด้วยอาการตื่นเต้น
“ค่ะ” เธอบอกแล้วเดินไปหาชายคนนั้น
ตึกๆๆ
“เธอใช่ไหมที่ชื่อแก้ว” ชายคนนั้นถาม
“ค่ะ” เธอตอบกลับแล้วนั่งลงข้าง
เธอมองหน้าชายคนนั้นเพื่อพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งก็ถึงกับอึ้งไปเลย ผู้ชายคนนี้ถึงแม้ในความมืดเขายังหล่อที่สุดสะดุดรัก เขาน่าตาเหมือนพระเอกในการ์ตูนญี่ปุ่น ที่ขาวๆ หล่อๆ นี้ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกค้าเธอคงตกลงปลงใจกับเค้าไปแล้ว (อาการเห็นคนหล่อไม่ได้ -.,-)
“มองอะไร” แต่พูดไม่เพราะเท่าไร -_-
“เปล่าค่ะ ว่าแต่จะรับอะไรไหมค่ะ จะเอามาให้”
“ไม่เป็นไร ขอแค่คุณนั่งข้างๆผมไปจนกว่าเพื่อนผมจะมา” เธอไม่ตอบอะไร มีแต่พยักหน้ากลับไปเท่านั้น
ไม่นานนักเพื่อนชายของชายคนนี้ก็มา
“ว่าไงวะ อ้าววว ใครวะ แฟนใหม่เหรอ”
“ใช่!!”
 
Keaw talk
นี้มันอะไรเนี้ยยยยย ^^ งานนี้ง่ายกว่าที่คิดซะอีก นึกว่าจะต้องมานั่งป้อนข้าวป้อนน้ำเหมือนกับเสี่ยๆ ป๋าๆ คนอื่นๆ ที่ไหนได้ แค่มานั่งข้างๆเท่านั้นเอง วะฮะฮ่า ง่ายยิ่งกว่ากวาดบ้านซะอีก ไฟท์ติ้ง!!!!
“ใช่!!” อีตาหมอนี้ (ไม่รู้ชื่ออะไรไม่อยากถาม -_-) บอกเพื่อนของเค้าไป เอ๋ว่าแต่หมอนี้คุ้นๆแหะ
“เธอชื่ออะไรเหรอ” ชายหน้ายาว(?) เอยถามฉันหลังจากที่เห็นว่าฉันเงียบไม่พูดอะไร
“ชื่อแก้วค่ะ ^^” ฉันบอกแล้วยิ้มให้
“ว้าวววว ชื่อน่ารักจัง จีบได้ไหมคร้าบบบบบ” -_- เอ่อ...
“ไม่ได้เว้ยยยย!!!” อีตาไม่มีชื่อ (?) บอกแล้วกอดฉันไว้
อุสาคิดวันนี้จะไม่เปลี่ยนตัวนะเนี๊ย!!!
จริงแล้วฉันทำงานที่นี้มาได้อาทิตย์กว่าแล้วละ พวกที่เข้ามาก็มีแต่อายุคราวลุงทั้งนั้น มีวันนี้และอายุละอ่อนๆหน่อย
 
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
ฉันนั่งแช่อยู่ตรงนี้นานมากว่าหนึ่งชั่วโมงแล้วละ หมอนี้ไม่คิดที่จะกิน ดื่ม หรือไปเข้าห้องน้ำเลยหรือไงกัน -_- ใส่ผ้าอ้อมเด็กอยู่ใช่ไหมเนี้ยยยยย!!
“งานเธอเสร็จแล้วละ” หา!! O_o โอ้วว พระเจ้ามันง่ายยิ่งกว่ากินข้าวอีกนะเนี้ยยยย!!! ถ้าเป็นลูกค้าคนอื่นๆละก็ปานนี้คนจะได้ดื่มดำกับเครื่องช็อดไฟฟ้ารุ่นอาม่าของฉันแล้วแน่ๆ
“ค่ะ”
“อ่ะ สามหมื่น” O.,O  ป๊าดดดดดดด!!!! นั่งแค่หนึ่งชั่วโมงกว่าได้ตั้งสามหมื่น โห้ พระเจ้า... “แต่...นี้ไม่ใช้เงินรายวันแต่มันเป็นเงินรายเดือน” -_-???
“หมายความว่าไงค่ะ”
“ก็หมายความว่า ฉันจะซื้อเธอ” ด้วยเงินสามหมื่น น้อยไปมั้ง -_-++
“เอ๋ สามหมื่นเนี้ยนะค่ะ”
“ไม่ใช่... คือสามหมื่นคือค่ามัดจำ” คนนะค่ะไม่ใช่รถ มีมัดจงมัดจำ
“อ้อ เหรอค่ะ” จริงแล้วฉันยังไม่เข้าใจที่เค้าพูดหรอก แค่เอออ่อไปเท่านั้นเอง
“ตามฉันมา” เอ่อ...(นึกถึงเรื่องพี่ๆเบบี้มายด์ทันที...จัน...ตามฉันมา -.,-)
ที่ห้อง...
“ขอโทษนะที่เข้ามาโดยไม่ได้ขออนุญาต” อีตาไร้นาม (เปลี่ยนไปเรื่อย) เอยขึ้นขอโทษคนในนี้ “ใครคือคนดูแลยัยนี้”
“ฉันเอง มีอะไรเหรอค่ะ” ป้าฉันพยายามทำตัวให้สุภาพ
“ฉันจะซื้อยัยนี้”
“OoO” ป้าฉันอึ้งไปประมาณ ห้าวินาทีก่อนที่จะกลับมาตั้งสติ “เอ่อ... เท่าไรค่ะ”
“ฉันจะส่งเงินให้เดือนละห้าหมื่น ส่งหกปี เธอคิดว่าโอเคไหม” สามล้านนนนน =O= แต่ว่านะตัวฉันมีค่าแค่นั้นเหรอ
“ค่ะ โอเคค่ะ ตกลง!” ไวจังนะยัยป้าแก่นั่งเหี่ยววววววว!!! (เก็บกดมานานนับล้านปี)
“งั้นก็ฉันจะจ่ายให้พรุ่งนี้และกัน....เธอ แก้ว ไปกับฉัน เสื้อผ้าไม่ต้องเก็บเดี๋ยวผ้าไปซื้อใหม่” โอ้ววว หล่อ ใจดี สปอร์ต กทม.ของแท้!!!
“ค่ะ”
 
บ้าน...อีตาไร้ชื่อ
“คุณค่ะ” ฉันเอยขึ้นหลังจากเงียบมานาน
“อะไร” เขามองฉันด้วยหางตาเล็กๆ
“เอ่อ คุณชื่ออะไรค่ะ” ฉันถามด้วยอาการอายนิดๆ
“โทโมะ” ชื่อไฮโซดีนะจัน... (ใช่เวลาไหมเนี้ยยยย!!!)
“อ้อค่ะ ว่าแต่คุณคิดยังไงถึงซื้อฉันค่ะ”
“บ้านฉันคนใช้เพิ่งลาออก...”
“อ้อ...เลยให้ฉันมาเป็นคนใช้แทน”
“ใช่ แต่ไม่ใช่ในฐานะคนใช้ของบ้าน แต่เป็นคนใช้ของฉัน” O_O หา!!!
“อะไรนะค่ะ” ฉันถามอีกรอบ
“จำได้ว่าฉันเพิงพูดจบไปเมื่อแต่กี้นะ -_-“
“ฉันแค่ต้องการความคมชัดค่ะ” ฉันบอกออกไป
“ไปซื้อทีวีแบบเอ็ชดีสิ” -_- เหอะ!! กวนเป็นบ้า
“...” มุกนี้ แก้วงงค่ะ
T^T                                                                        
 
 
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ว้าววววว ได้กฤษอัพแว้วววว เป็นกำลังจายยยให้ด้วยเน้อ