[Fic NC] LovelyPet! สัตว์เลี้ยงตัวน้อยคว้าหัวใจเจ้าชายเย็นชา

เขียนโดย inspiritclub

วันที่ 6 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 23.15 น.

7 chapter

2 วิจารณ์

22.03K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 เมษายน พ.ศ. 2556 22.24 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

4) สัมผัสแรก first touch

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"ย๊าส์!!!!!!"

ปึก!!

ซองจงตะโกนลั่นห้องนอน พร้อมปาลูกดอก

แหลมๆ ไปใส่เป้าที่ติดอยู่ตรงกำแพง และเป็นรูปแอลเอามาขยายให้ใหญ่ขึ้น

ปึก!! ปึก!!

"ไอ้บ้าเอ๊ย!! ไอ้ผู้ชายน่ารังเกียจ! กลับมาทำไมอีกว่ะ! ทำไมหนีไม่พ้นซะที!!"

แต่ละประโยคที่โวยออกมา ล้วนมาจากความแค้นสะสมของเขาทั้งสิ้นตั้งแต่ที่เลิกกัน จนต้องมาระบายแบบนี้ ถ้ากำแพงคอนโดไม่กำยำแข็งแรง ป่านนี้คนทั้งคอนโดคงได้หนีตายกัน

อลม่านแน่ๆ

'แถมสวยกว่าเดิมอีกด้วย'

"สวยเหรอฮะ!! สวยเหรอ เอาจมูกมองรึไง เป็นผู้ชายนะเว้ย!" ซองจงเดินไปหยิบลูกดอกที่ตกอยู่บนพื้นและมาปาใส่ จนรูปภาพเป็นรูไปหมด

"ชิ!" แล้วก็ขย้ำกระดาษก้อนกลมลงถังขยะ

ซองจงอยู่ที่คอนโดคนเดียวเพราะพ่อแม่อยู่ที่อเมริกา ส่วนที่ต้องย้ายจากญี่ปุ่นมาอยู่เกาหลีน่ะเหรอ

อยากจะลืมความทรงจำบ้าๆแบบนั้นไง!

แต่ก็ดันซวยอะไรแบบนี้ พอมาอยู่เกาหลี ก็ดันไปเจอกับไอ้คนในความทรงจำบ้าๆนั่นแหละ

อยากกลับญี่ปุ่น TT

ไอโฟนสีขาวสั่นขึ้นมาบนเตียง ร่างบางหันไปมองงงๆ ดูไกลๆก็รู้เลยว่าไม่ใช่เพื่อนโทรมาแน่นอน เบอร์แปลกๆแบบนี้

"ยอโบเซโย" ซองจงตัดสินใจรับสาย แต่ปลายสายกลับเงียบก่อนนิดนึง แล้วค่อยตอบกลับมา

[ทำอะไรอยู่ครับ]

.....!!!!

เสียงตอบกลับมาทำเอาซองจงช็อกไปครู่หนึ่ง พอได้สติก็แทบอยากจะโยนมือถือทิ้งทันที

[อึ้งเลยเหรอ โทรมาแค่นี้]

"ฮะ! ฮยองเอาเบอร์ผมมาจากไหน!!"ซองจงตะโกนใส่มือถือ มือไม้พลางสั่นไปหมด

[ไม่ยากหรอก ลงมาหาหน่อยสิ]

"อะไรนะ!!?"

[ฉันอยู่หน้าคอนโดนาย ลงมาหาหน่อย]

"ทะ ทำไมอ่!!" ทำไมต้องไป! แล้วมาทำไมว่ะ

ซองจงพูดพลางรีบเดินไปที่ระเบียงห้อง และก้มลงมาข้างล่าง ก็เห็นรถของแอลจอดอยู่หน้าคอนโดจริงๆ

มาจริงๆเหรอเนี่ย!

[ ไม่ลงมา ขึ้นไปหาก็ได้นะ]

"อย่านะ! อย่า ขอเหตุผล ผมขอเหตุผล

ฮยองหน่อย ทำไม" ร่างบางพยายามใจเย็นเพราะกลัวว่าตัวเองจะสติแตกไปกว่านี้

[ฉันหาเพื่อนกินข้าวด้วย]

"หา! เพื่อนกินข้าว ทำไมต้องเป็นผม แฟนฮยองไม่มีเหรอ"

[จะเอาแฟนเก่าอ่ ทำไม! ถ้านายยังยืนบ้าอยู่ที่ระเบียง อีกสามนาทีเจอกันแน่]

แอลพูดตัดบทและเป็นฝ่ายวางสายไป ซองจงถึงกับเครียดแต่ก็ไม่มีเวลาแล้ว ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปในห้องและหยิบเสื้อคลุมมาใส่ทับเสื้อเชิ้ตอย่างรวดเร็ว

อีกคนที่อยู่ข้างล่างรอในรถ ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ก็เห็นว่าเลยมาห้านาทีแล้ว จึงมองไปที่ประตูคอนโด

มาแล้วสินะ

ร่างบางเดินลงมาเร็วๆ พร้อมกับใส่เสื้อคลุมที่มีฮูดอีกตัวลงมาด้วย ความหงุดหงิดน้อยๆนั่น ทำให้อีกคนกระตุกยิ้มเล็กๆขึ้นมาที่มุมปาก

เอาไงเนี่ย!

ซองจงมาหยุดยืนอยู่ที่ประตูรถไม่ยอมเข้าไป เพราะกลัวว่าจะทำตัวยังไงดี ไอ้ฮยองนี่ก็ดันเลื่อนกระจกรถลงมาอีก

"ยืนรออะไรอยู่่ล่ะครับ"

"-_-"

ซองจงถอนหายใจเฮือกใหญ่และตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถที่อีกคนรออยู่ ความอึดอัดบีบอัดเข้ามาในตัวร่างบางทันที รู้สึกทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นั่งนิ่งๆ

"จะปิดทำไม อายเหรอ" แอลพูดพลางเอื้อมมือไปดึงฮูดออกจากหัวกลมๆของซองจง

"ไม่ได้อาย แค่ไม่ชอบ" ซองจงหันมามองตาขวาง มือบางดึงฮูดขึ้นมาใส่แบบเดิม

แอลมองอีกคนนิ่งๆ ก่อนจะยอมไม่วุ่นวายอีก และขับรถออกจากคอนโดไป

ระหว่างทางซองจงเอาแต่นั่งนิ่งๆ มองออกไปนอกรถ และไม่สนใจคนข้างๆที่คอยเหลือบสายตามามองเขาเป็นบ่อยครั้ง จนในที่สุดแอลก็พาเขามาที่ถนนคนเดินย่านฮงแด

"กินอะไรดี" แอลพูดพลางมองสำรวจไปทั่ว

"อะไรก็กินๆไปเถอะ" อีกคนตอบมากวนๆ

"ฉันกิน ไม่ใช่นายกิน ต่อให้ต้องเดินอีกสิบรอบ ฉันก็จะเดิน" แอลพูดพลางเดินนำอีกคนมาระยะหนึ่ง ร่างบางพอได้ยินดังนั้นก็หยุดเดิน

"งั้นฮยองก็เดินไปคนเดียว ผมจะกลับแล้ว" พูดจบร่างบางที่แสดงความเอาแต่ใจออกมาก็เดินหนีทันที

แต่อีกคนไม่ฟังเดินตามไปดึงมือบางๆ ที่กำลังเดินหนี ก่อนจะมองซ้ายขวาและลากอีกคนเข้าร้านอาหารแถวนั้นทันที

"ไหนตกลงกันแล้วไง ว่าเราจะไม่รู้จักกัน"

ร่างบางพูดขึ้นมาระหว่างที่รออาหารมา ร้านนี้เป็นร้านอาหารญี่ปุ่น ผู้คนไม่ค่อยพลักพล่านนัก

"ก็เราพูดตกลงกันตอนอยู่ในโรงเรียน ก็ต้องไม่รู้จักกันแค่ในโรงเรียนสิ ตอนแบบนี้ไม่เกี่ยวนี่"

"ฮยอง!" ร่างบางเบ้ปากใส่ และกอดอกพลางหันไปมองทางอื่น

พอแอลกินเสร็จก็ใจดีสั่งข้าวหน้าหมูทอดให้ซองจงกลับไปกินด้วย ก่อนจะเดินนำอีกคนออกมาจากร้านเหมือนเดิมระหว่างทาง ซองจงก็มองไปตามสองข้างทางเรื่อยๆ ก่อนจะมองสะดุดตากับสิ่งๆหนึ่งในร้านขายของขวัญ

ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่!

ร่างบางหยุดยืนอยู่หน้าร้านอย่างสนใจ ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่บึ้มช่างดึงดูดใจเขาเสียจริง แต่ราคานี่สิ แพงเป็นบ้าเลย! อยากจะซื้อแต่ก็เสียดายเงิน

หายไปไหนล่ะ?

แอลหันกลับมาก็ไม่เห็นว่าซองจงเดินตามหลังเขาแล้ว ร่างสูงจึงยืดตัวมองหาร่างบางไปรอบๆทาง

นั่นไง

พอเห็นว่าซองจงยืนอยู่หน้าร้านหนึ่ง แอลก็รีบเดินกลับไปหา และไปหยุดอยู่ที่หลังของซองจง

ก็พอจะเข้าใจแล้วว่าซองจงกำลังสนใจอะไรอยู่

"ชอบเหรอ?" เสียงของแอลดังขึ้นทำให้ซองจงรู้สึกตัวทันที

"ปะ...เปล่า ไม่ได้ชอบ" ร่างบางส่ายหัวเบาๆและหันมามองอีกคนที่อยู่ข้างหลัง

"รู้หรอกนะ เห็นตุ๊กตาแบบนี้ ดูนายยังกะเด็ก" แอลพูดพลางชี้ไปที่ตุ๊กตาที่โชว์ตัวอยู่ในกระจก อย่างน้อยเขาก็ย้งไม่ลืมนิสัยซองจงนะว่าชอบตุ๊กตาหมีมากแค่ไหน

"แล้วไง ก็แค่ตุ๊กตาธรรมดา ยังไงผมก็ไม่เอาหรอก ไม่ต้องมาคาดคั้นหรอกนะ" ซองจงพูดเสียงห้าวๆ ราวกับจะทำให้ให้ดูเข้มแข็งต่อหน้าอีกคน

แต่แววตากลับสื่อออกมาอีกอย่าง มันสื่อให้แอลรู้ว่า ซองจงไม่ต้องการให้เขามาจดจำเรื่องราวเก่าๆอีก

"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ กลัวเหรอ..." ร่างสูงแกล้งขยับหน้าเข้าไปใกล้ เพื่อกดดันร่างบางเล่นๆ "ว่าฉันจะจำได้"

"จำไม่จำก็เรื่องของฮยอง!" ซองจงรีบเบือนหน้าหนี รู้ดีว่าอีกคนต้องการจะยั่วโมโหตนแน่นอน

ซองจงเป็นฝ่ายเดินกลับมาที่รถเอง โดยมีแอลตามหลัง อารมณ์เริ่มคุกกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกไม่อยากมากับคนๆนี้อีกแล้ว

ต้องการเอาชนะหรือไง ถึงได้มาทำแบบนี้!

ไม่นานรถของแอลก็กลับมาจอดที่หน้าคอนโดของซองจง ร่างบางหันไปจะเปิดประตู แต่มันกลับล็อค!

"ฮยอง..!!" ทันทีที่ซองจงหันกลับมา ก็ถูกริมฝีปากอุ่นๆวางทาบลงบนแก้มนิ่ม

ฮะ เฮ้ยยยยยยย!!!!

ร่างบางเบิกตากว้าง ยกมือบางขึ้นมาจะดันอีกคนออก แต่ก็ถูกอีกคนรวบมือไว้ พร้อมกับเลื่อนริมฝีปากมาใกล้ๆหูร่างบาง

"อยากได้ตุ๊กตาก็บอกนะครับ ฮยองจะซื้อให้" เสียงกระซิบหุ้มแหบ ทำให้ร่างบางขนลุกไปทั้งตัว ใจเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าว

พูดจบแอลก็ผละออกจากซองจง และปลดล็อกประตูรถให้ แต่ซองจงกลับหันมาตีแขนเขาอย่างแรง

"ย๊าส์!!! มาทำแบบนี้ ตลกนักใช่ไหม!" ไม่พูดเปล่า ซองจงยังใช้มือถูไปมาที่แก้มของตัวเอง "ผมไม่สนุกไปกับฮยองหรอกนะ"

แล้วร่างบางก็ลงจากรถอย่างไม่สบอารมณ์ ปิดประตูรถอย่างแรงใส่อีกคนและก้าวเท้าฉับๆเดินเข้าคอนโดไป โดยไม่หันมามองตามเช่นเคย

แอลพลิกตัวไปมาบนเตียง ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แต่เขาก็ยังนอนไม่หลับ พอหลับตามันก็พลันนึกถึงตอนที่เขาแกล้งซองจงในรถ

ไม่อยากพูดเลย นั่นคือสัมผัสแรกของผมและซองจง มันไม่ค่อยจะน่าประทับใจสักเท่าไร สำหรับเด็กนั่น

ผมก็ไม่รู้ ทำไมถึงตัดสินใจโทรไปหาซองจง และชวนออกไปข้างนอกด้วยกัน

ไม่รู้เหมือนกัน ทำไมผมถึงได้ทำแบบนั้นลงไป เพราะอะไร? ตุ๊กตาหมี หรือว่าความอยาก !?

'ฮยองฮะ ตุ๊กตาหมีนั่นน่ารักจัง' เด็กหน้าหวานกอดแขนแฟนหนุ่มของตัวเองพร้อมชี้ไปที่ตุ๊กหมีตัวหนึ่งที่ตั้งโชว์อยู่ในร้าน

ร่างสูงมองต่ำมาที่ใบหน้าสวยที่พยายามออดอ้อนเขาอยู่ ความน่ารักน่าเอ็นดูทำให้ร่างสูงอดใจไม่ได้เอื้อมมือไปขยี้หัวร่างบางเบาๆ

ถึงแม้พวกเขาจะเพิ่งเป็นแค่วัยรุ่น และเป็นแฟนกัน แต่ก็ไร้เดียงสาพอที่จะรู้ว่าอะไรควร อะไรไม่ควร จึงประพฤติตัวดีในสายตาคนอื่นมากมาย มากที่สุดก็แค่จับมือกัน กอดแขน

'ฮยองว่ามันดูเฉยๆอ่ ไปซื้อหนังสือดีกว่าไหมครับ' ร่างสูงลูบหัวร่างบางปลอบ

'ง่าาา มันดูมีความหมายนะ ถ้าฮยองซื้อให้ผม แล้วเวลาฮยองไม่อยู่ ผมจะได้กอดมันแล้วคิดถึงฮยองไงฮะ นะคนดีของผม' มือบางกุมมือหนาและบีบเบาๆเพื่ออ้อนให้อีกคนใจอ่อน

'งั้น เดือนหน้าถ้าฮยองต้องกลับหาพ่อแม่ทีี่เกาหลี ก่อนไปฮยองจะซื้อให้นะ' ร่างสูงยิ้มบางๆและกุมมือร่างบางกลับ

'จริงๆนะฮะ รักฮยองที่สุดเลย'ร่างบางกอดแขนร่างสูงแน่น และเอียงหัวไปซบไหล่อีกคน

หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้กลับไปที่ญี่ปุ่นอีกเลย จนทุกวันนี้ และซองจงก็คงไม่ชอบใจซะด้วยถ้าเขาพูดถึงตุ๊กหมีขึ้นมา

แต่... แก้มนิ่มชะมัด หอมกว่าที่คิดไว้อีก

***********************************************************************

chapter 3

สารบัญ

chapter 5