HURT รักหลอกลวง...
9.5
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
39 ตอน
215 วิจารณ์
91.95K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
13)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
ตอนที่13
“ฉันไม่ได้โง่...”
คำพูดเดิมๆที่หญิงสาวมักจะใช้ย้ำกับตัวเองอยู่เสมอ...ทุกครั้งที่เธอกำลังจะเผลอตัวเผลอใจรัก
เขาและหากมันจะถลำลึกไปมากกว่านี้...เธอจะต้องเจ็บปวด
เธอไม่คู่ควรกับชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย...ยิ่งวันนี้เธอปล่อยใจไปมากกว่านี้ ฝันกลางวันไปมากกว่านี้
สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องเจ็บปวดมากกว่านี้...กว่าที่เป็นอยู่ทุกวัน
สู้เธอตัดใจตั้งแต่วันนี้ดีกว่า...เธอเชื่อว่าตัวเองเคยตัดใจจากเขาได้ แต่การหลงรักเขาแล้วหลงรักเขาอีก
เป็นคำตอบได้อย่างดีว่า...เธอไม่เคยตัดใจจากเขาได้เลย...
“ไปอาบน้ำสิ...มีงานรึเปล่าเช้านี้”
ใบหน้าสวยหวานเงยขึ้น ก่อนจะตอบชายหนุ่มที่กำลังสวมเสื้อผ้าอยู่อย่างไม่อายฟ้าอายดิน
“ไม่มีค่ะ ฉันมีงานตอนบ่ายๆ”
“ไปทานข้าวกันไหม”
“ไม่ค่ะ”
หญิงสาวตอบอย่างไม่ต้องคิด ก่อนจะหยิบผ้านวมขึ้นพันตัวและเดินดุ่มๆไปเข้าห้องน้ำ
ป๊อปปี้มองตามแผ่นหลังบอบบาง ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาคู่หมั้นที่กำลังจะกลาย
เป็นอดีต รอเพียงไม่นานปลายสายก็รับ
“สวัสดีครับน้องพิม พี่ป๊อปเองนะ”
“พี่ป๊อป มีอะไรหรือเปล่าคะเนี่ย”
“พิมพอจะว่างหรือเปล่า...ที่พิมบอกว่าอยากรู้จักว่าที่พี่สะใภ้...”
“พิมว่างค่ะ ที่ไหนคะ”ปลายสายตอบกลับอย่างตื่นเต้น
“ที่ร้านพี่เขื่อนก็แล้วกัน...เราจำได้รึเปล่า”
“จำได้ค่ะ กี่โมงดีคะ” เขาหันดูนาฬิกาข้างฝาก่อนจะคำนวณเวลาที่ต้องใช้และบอกปลายสายไป
“เที่ยงได้ไหมครับ”
“ค่ะ พิมจะรอดูว่าที่พี่สะใภ้นะคะ”เขาทักทายปลายสายอีกสองสามคำ ก่อนจะวางสายไป...
รอยยิ้มถูกแต้มลงบนริมฝีปากหยักลึกเมื่อทอดสายตามองรูปภาพหน้าจอที่เป็นดวงหน้าสวยหวาน
ของหญิงสาวในห้องน้ำ เขาแอบถ่ายตอนเธอกำลังนอน...ไม่ปฏิเสธเลยว่าไม่ว่าอิริยาบถไหนเธอก็น่ารักน่าเอ็นดู
“คุณจะไปทำงานหรือยังคะ” เขาหันหน้าไปตามเสียง ก่อนร่างเล็กในชุดเดรสสีฟ้าพาสเทลยาว
คลุมเข่าทำให้เขาตาพร่า
“ผมจะเข้าตอนบ่าย เที่ยงนี้ไปทานข้าวกับผมนะ ผมมีคนจะแนะนำให้คุณรู้จัก”
“ฉันไม่อยากรู้จัก”
หญิงสาวไม่ฟังเดินไปนั่งแต่งหน้าที่โต๊ะเครื่องแป้ง เขาเดินไปซ้อนแผ่นหลังก่อนจะอุ้มร่างเล็กขึ้น
“ทำอะไรของคุณ ปล่อยฉันนะ” หญิงสาวดิ้นเร่าๆ เท้าเล็กเตะสะเปะสะปะจนเขาต้องวางร่างเล็กลง
บนเตียง ก่อนจะทาบทับตามลงไป
“ไม่ปล่อย รู้ไหมว่าพูดจาแบบนี้ไม่น่ารักเลย”
“ฉันก็ไม่ได้อยากน่ารักในสายตาคุณ...ปล่อยฉัน”
“ปล่อยฟาง...พูดใหม่”
“ไม่พูด ปล่อยฉัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ฉันอึดอัด”
“ทำไมคุณไม่พูดกับผมเหมือนที่พูดกับคนอื่นบ้าง เราไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันเลยนะฟาง”
“คุณกำลังจะบอกว่าฉันเป็นของเล่นของคุณอยู่นะ...งั้นสิ”
“ฟาง...”
น้ำเสียงเข้มเอ่ยอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ก่อนจะกอดรัดร่างเล็กให้แน่นกว่าเดิม
“ปล่อยฉันนะ คุณจะพาฉันไปประจารที่ไหนอีก ฉันก็อายเป็นนะ”
น้ำตาไหลรินลงมาเปรอะเปื้อนใบหน้าแสนหวานอย่างที่เคยเป็น ดวงตาคู่สวยมองชายหนุ่มตรง
หน้าอย่างเจ็บปวด...เขาไม่เคยให้เกียรติเธอเลย ไม่ว่าเขาต้องการอะไร...เธอก็ต้องทำอย่างนั้น...
“ผมไม่ได้จะพาคุณไปประจารที่ไหน ไปกับผมนะคนดี”
ดวงตาคู่หวานไหววูบใจเต้นไปกับคำหวานของชายหนุ่ม หากแต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเคย
ได้ยิน...และเธอรู้ดีว่าหลังจากนี้เธอจะต้องเจ็บปวดแบบไหน...
“ค่ะ”
แต่เธอก็ยังดื้อด้าน...ไม่รู้จักจำ
สายตาหวานมองมือหนาที่กุมมือเล็กของเธอไว้อย่างแนบแน่น หัวใจดวงน้อยพองโตราวกับ
บอลลูนยักษ์ ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูของหัวใจ เหมือนกับผืนดินแห้งแตกระแหงคราวที่ได้สายน้ำเย็นฉ่ำ
รินรดให้กับมามีชีวิตชีวาอีกหน เท้าเล็กก้าวไปตามการชี้นำของชายหนุ่ม กระทั่งชายหนุ่มหยุดอยู่ที่โต๊ะๆหนึ่ง
สายตาหวานละจากมือที่ถูกจับ ก่อนจะมองไปที่โต๊ะ...ผู้หญิงหน้าตาสะสวย รูปร่างของเธอสูงโปร่งราวกับนางแบบ
รวมๆแล้วเธอดูสวยกว่านางแบบบางคนในวงการเสียอีก
“สวัสดีค่ะ”
รอยยิ้มหวานถูกส่งมาทักทาย ชายหนุ่มข้างกายยิ้มรับ มีเพียงเธอเท่านั้นที่ยังคงทำหน้าโง่เง่าเพราะ
ไม่รู้เรื่องอะไรกับใครด้วย
“สวัสดีครับน้องพิม นี่ฟาง”
ชายหนุ่มหันมาแนะนำเธอให้กับสาวร่างบาง เธอส่งยิ้มมาให้พร้อมกับคำทักทาย
“สวัสดีค่ะคุณฟาง ตัวจริงสวยกว่าในทีวีอีกนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ คุณพิมเองก็สวย สวยมาก...เหมาะกับคุณภาณุ” เธอกลืนก้อนสะอึกลงคออย่าง
ลำบากยากเย็น ขอบตาร้อนผ่าวๆเมื่อเพิ่งสำเหนียกได้ว่าคนที่ชายหนุ่มต้องการให้เธอมาพบคือคู่หมั้นของเขา
นั่นเอง...แล้วเธอจะมายืนอยู่ตรงนี้เพื่ออะไร เพียงเพราะหลงเชื่อคำสัญญาที่เธอคิดว่ามาจากใจของเขา...
ในเวลานี้ เธอถึงต้องเจ็บปวดมากถึงมากที่สุด เมื่อตำแหน่งที่เธอกำลังยืนอยู่ ไม่ใช่ที่ของเธอ
แต่เป็นของใครอีกคน...
................................................................................................................................
ตอนที่13
“ฉันไม่ได้โง่...”
คำพูดเดิมๆที่หญิงสาวมักจะใช้ย้ำกับตัวเองอยู่เสมอ...ทุกครั้งที่เธอกำลังจะเผลอตัวเผลอใจรัก
เขาและหากมันจะถลำลึกไปมากกว่านี้...เธอจะต้องเจ็บปวด
เธอไม่คู่ควรกับชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย...ยิ่งวันนี้เธอปล่อยใจไปมากกว่านี้ ฝันกลางวันไปมากกว่านี้
สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องเจ็บปวดมากกว่านี้...กว่าที่เป็นอยู่ทุกวัน
สู้เธอตัดใจตั้งแต่วันนี้ดีกว่า...เธอเชื่อว่าตัวเองเคยตัดใจจากเขาได้ แต่การหลงรักเขาแล้วหลงรักเขาอีก
เป็นคำตอบได้อย่างดีว่า...เธอไม่เคยตัดใจจากเขาได้เลย...
“ไปอาบน้ำสิ...มีงานรึเปล่าเช้านี้”
ใบหน้าสวยหวานเงยขึ้น ก่อนจะตอบชายหนุ่มที่กำลังสวมเสื้อผ้าอยู่อย่างไม่อายฟ้าอายดิน
“ไม่มีค่ะ ฉันมีงานตอนบ่ายๆ”
“ไปทานข้าวกันไหม”
“ไม่ค่ะ”
หญิงสาวตอบอย่างไม่ต้องคิด ก่อนจะหยิบผ้านวมขึ้นพันตัวและเดินดุ่มๆไปเข้าห้องน้ำ
ป๊อปปี้มองตามแผ่นหลังบอบบาง ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาคู่หมั้นที่กำลังจะกลาย
เป็นอดีต รอเพียงไม่นานปลายสายก็รับ
“สวัสดีครับน้องพิม พี่ป๊อปเองนะ”
“พี่ป๊อป มีอะไรหรือเปล่าคะเนี่ย”
“พิมพอจะว่างหรือเปล่า...ที่พิมบอกว่าอยากรู้จักว่าที่พี่สะใภ้...”
“พิมว่างค่ะ ที่ไหนคะ”ปลายสายตอบกลับอย่างตื่นเต้น
“ที่ร้านพี่เขื่อนก็แล้วกัน...เราจำได้รึเปล่า”
“จำได้ค่ะ กี่โมงดีคะ” เขาหันดูนาฬิกาข้างฝาก่อนจะคำนวณเวลาที่ต้องใช้และบอกปลายสายไป
“เที่ยงได้ไหมครับ”
“ค่ะ พิมจะรอดูว่าที่พี่สะใภ้นะคะ”เขาทักทายปลายสายอีกสองสามคำ ก่อนจะวางสายไป...
รอยยิ้มถูกแต้มลงบนริมฝีปากหยักลึกเมื่อทอดสายตามองรูปภาพหน้าจอที่เป็นดวงหน้าสวยหวาน
ของหญิงสาวในห้องน้ำ เขาแอบถ่ายตอนเธอกำลังนอน...ไม่ปฏิเสธเลยว่าไม่ว่าอิริยาบถไหนเธอก็น่ารักน่าเอ็นดู
“คุณจะไปทำงานหรือยังคะ” เขาหันหน้าไปตามเสียง ก่อนร่างเล็กในชุดเดรสสีฟ้าพาสเทลยาว
คลุมเข่าทำให้เขาตาพร่า
“ผมจะเข้าตอนบ่าย เที่ยงนี้ไปทานข้าวกับผมนะ ผมมีคนจะแนะนำให้คุณรู้จัก”
“ฉันไม่อยากรู้จัก”
หญิงสาวไม่ฟังเดินไปนั่งแต่งหน้าที่โต๊ะเครื่องแป้ง เขาเดินไปซ้อนแผ่นหลังก่อนจะอุ้มร่างเล็กขึ้น
“ทำอะไรของคุณ ปล่อยฉันนะ” หญิงสาวดิ้นเร่าๆ เท้าเล็กเตะสะเปะสะปะจนเขาต้องวางร่างเล็กลง
บนเตียง ก่อนจะทาบทับตามลงไป
“ไม่ปล่อย รู้ไหมว่าพูดจาแบบนี้ไม่น่ารักเลย”
“ฉันก็ไม่ได้อยากน่ารักในสายตาคุณ...ปล่อยฉัน”
“ปล่อยฟาง...พูดใหม่”
“ไม่พูด ปล่อยฉัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ฉันอึดอัด”
“ทำไมคุณไม่พูดกับผมเหมือนที่พูดกับคนอื่นบ้าง เราไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันเลยนะฟาง”
“คุณกำลังจะบอกว่าฉันเป็นของเล่นของคุณอยู่นะ...งั้นสิ”
“ฟาง...”
น้ำเสียงเข้มเอ่ยอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ก่อนจะกอดรัดร่างเล็กให้แน่นกว่าเดิม
“ปล่อยฉันนะ คุณจะพาฉันไปประจารที่ไหนอีก ฉันก็อายเป็นนะ”
น้ำตาไหลรินลงมาเปรอะเปื้อนใบหน้าแสนหวานอย่างที่เคยเป็น ดวงตาคู่สวยมองชายหนุ่มตรง
หน้าอย่างเจ็บปวด...เขาไม่เคยให้เกียรติเธอเลย ไม่ว่าเขาต้องการอะไร...เธอก็ต้องทำอย่างนั้น...
“ผมไม่ได้จะพาคุณไปประจารที่ไหน ไปกับผมนะคนดี”
ดวงตาคู่หวานไหววูบใจเต้นไปกับคำหวานของชายหนุ่ม หากแต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเคย
ได้ยิน...และเธอรู้ดีว่าหลังจากนี้เธอจะต้องเจ็บปวดแบบไหน...
“ค่ะ”
แต่เธอก็ยังดื้อด้าน...ไม่รู้จักจำ
สายตาหวานมองมือหนาที่กุมมือเล็กของเธอไว้อย่างแนบแน่น หัวใจดวงน้อยพองโตราวกับ
บอลลูนยักษ์ ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูของหัวใจ เหมือนกับผืนดินแห้งแตกระแหงคราวที่ได้สายน้ำเย็นฉ่ำ
รินรดให้กับมามีชีวิตชีวาอีกหน เท้าเล็กก้าวไปตามการชี้นำของชายหนุ่ม กระทั่งชายหนุ่มหยุดอยู่ที่โต๊ะๆหนึ่ง
สายตาหวานละจากมือที่ถูกจับ ก่อนจะมองไปที่โต๊ะ...ผู้หญิงหน้าตาสะสวย รูปร่างของเธอสูงโปร่งราวกับนางแบบ
รวมๆแล้วเธอดูสวยกว่านางแบบบางคนในวงการเสียอีก
“สวัสดีค่ะ”
รอยยิ้มหวานถูกส่งมาทักทาย ชายหนุ่มข้างกายยิ้มรับ มีเพียงเธอเท่านั้นที่ยังคงทำหน้าโง่เง่าเพราะ
ไม่รู้เรื่องอะไรกับใครด้วย
“สวัสดีครับน้องพิม นี่ฟาง”
ชายหนุ่มหันมาแนะนำเธอให้กับสาวร่างบาง เธอส่งยิ้มมาให้พร้อมกับคำทักทาย
“สวัสดีค่ะคุณฟาง ตัวจริงสวยกว่าในทีวีอีกนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ คุณพิมเองก็สวย สวยมาก...เหมาะกับคุณภาณุ” เธอกลืนก้อนสะอึกลงคออย่าง
ลำบากยากเย็น ขอบตาร้อนผ่าวๆเมื่อเพิ่งสำเหนียกได้ว่าคนที่ชายหนุ่มต้องการให้เธอมาพบคือคู่หมั้นของเขา
นั่นเอง...แล้วเธอจะมายืนอยู่ตรงนี้เพื่ออะไร เพียงเพราะหลงเชื่อคำสัญญาที่เธอคิดว่ามาจากใจของเขา...
ในเวลานี้ เธอถึงต้องเจ็บปวดมากถึงมากที่สุด เมื่อตำแหน่งที่เธอกำลังยืนอยู่ ไม่ใช่ที่ของเธอ
แต่เป็นของใครอีกคน...
................................................................................................................................
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
