Love-Sensation รักไม่รักผมไม่กั๊กแน่นอน!

                                             
                                 SF : Love-Sensation
 
                                        TOMO X KAEW
                      
 
 
 
 
 
“ทำไมกางเกงมันเริ่มคับแล้วอ่ะ โอ๊ย!” 
 
 
 
 
                แค่ไม่กี่เดือนที่ฉันเลิกควบคุมน้ำหนักเพราะอกหักจากพี่ป้อง เขาบอกว่าฉันหน้าอกเล็กเกินไปและฉันไม่เซ็กซี่ ฉันก็เลยหันมากิน กิน กินและกินจนหนำใจและสุดท้ายก็ได้ตัวแถมมาด้วยนั่นก็คือ...แท่น แทน แท้นนน ไขมันนั่นเอง -__-;
 
 
 
อันที่จริงถ้าพี่ป้องไม่บอกเลิกฉันแล้วไปคบกันยัยกิ๊กคนใหม่คัพซีนั่นล่ะก็นะ...
 
 
 
ฉันก็คงจะหุ่นดีกว่านี้ T_T
 
 
 
“คับจริงๆด้วย T_T”   ฉันนั่งขยับตัวไปมาในขณะที่กำลังนั่งกินข้าวกลางวันที่ร้านอากหารข้างตึกกับเพื่อนข้างบ้านที่สนิทกันมาตั้งแต่เท้าเท่าฝาหอยแครงยันโตมาเป็นนักร้องค่ายเดียวกัน  ‘โทโมะ’ นั่งมองฉันขำๆก่อนจะหันมาทำหน้าจริงจังเมื่อฉันเริ่มบ่นเรื่อยๆไม่ยอมหยุดและหมอนั่น...
 
 
 
“ก็อ้วนไง!!”
 
 
 
“โทโมะ O_O!” 
 
 
“กิน กิน กิน! แล้วก็มาบ่นว่ากางเกงคับ เช้าแซนวิซแฮมชีส กลางวันเสต๊กไก่ทอด ตกเย็นก็พิซซ่าขอบชีสตบด้วยเป๊ปซี่อีกสองขวดใหญ่ ไม่อ้วนก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว!”
 
 
 
 
                ตอนนี้คนทั้งร้านมองมาทางฉันกันยกใหญ่แถมยังหัวเราะคิกคักในสิ่งที่โทโมะพูดด้วย บ้าเอ๊ย! ปากสุนัขจริงๆ ทำไมต้องทำให้ฉันอายขนาดนี้ด้วยนะคนบ้า น่าจะตบให้เบ้าตากระเด็นเลยจริงๆ ฮึ่ย!
 
 
 
                ฉันรีบเอามือตะครุบปากโทโมะไว้พลางชี้หน้าหมอนั่นอย่างเอาเรื่องแต่อีกฝ่ายกลับปัดมือฉันออกแถมยังใช้นิ้วจิ้มกะโหลกฉันแรงๆแล้วผลักหน้าฉันออกไปอีก งือออ~ เจ็บชะมัดยาดเลย T_T
 
 
 
 
“นี่โทโมะ หยุดนะ! เห็นมั้ยคนมองแก้วใหญ่แล้ว”  ฉันก้มลงกระซิบให้โทโมะพูดเสียงเบาลงแต่เปล่าประโยชน์ คราวนี้เขาคงพูดดังกว่าเดิมแน่ บังเอิญรู้นิสัยกันมาตั้งแต่เด็กล่ะน่ะ คนอย่างโทโมะนะ ถ้ายิ่งห้ามก็เหมือนกับว่ายิ่งยุ
 
 
 
 
“ดูขาดิ้เนี่ย นี่แก้วรู้ป่ะ...เวลาเห็นขาแก้วแล้วโทโมะนึกถึงอะไร”
 
 
 
“อะไรอีกล่ะ -__-;”
 
 
 
“ก็...”
 
 
 
“(' ')”
 
 
 
“ขาโต๊ะสนุ๊กไง เหมือนมากเลยนะแก้ว อีกนิดเดียวนี่ใหญ่เท่ากันละนะ” นั่นไง...บอกแล้วว่ายิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ
 
 
 
 
 
สาบานสิโทโมะว่านั่นคือปากคน  ไม่ได้มีสุนัขเข้าไปอยู่อาศัย -_________-;;
 
 
 
 
 
“โทโมะ!! เคยตายป้ะ”
 
 
 
“อ้าว โทโมะพูดความจริงนะแก้ว ก็แก้วอ้วนจริงๆอ่ะ นี่ถามหน่อยเหอะทำไมจะต้องไปแคร์ผู้ชายพรรค์นั่นจนต้องประชดตัวเองด้วยการกินแบบนี้กัน? ไม่เข้าใจแก้วเลยอ่ะ”
 
 
 
“นี่...โทโมะเป็นห่วงแก้วด้วยเหรอ”   โทโมะที่เริ่มจะจริงจังหันมาพูดกับฉันตรงๆ สายตาคู่นั่นบ่องบอกถึงความเป็นห่วงฉันเล็กๆและฉันคิดว่าฉันไม่ได้เข้าข้างตัวเอง โทโมะเป็นห่วงฉัน...............จริงๆหรือเปล่านะ =_=;
 
 
 
“เปล่าอ่ะ แค่คิดว่าจะต้องเดินข้างแก้วในสภาพที่แก้วอ้วนเทอะทะ พุ่งย้อยแล้วก็...หืม ขาเป็นต้นกล้วยหรือไม่ก็โต๊ะสนุ๊กนี่ก็ไม่ไหวนะ      (' ')”
 
 
 
“โทโมะ!!”   และนางก็ไม่ได้เป็นห่วงฉันจริงๆ
 
 
“อย่างโทโมะเนี่ยนะจะเป็นห่วงแก้ว ฮ่าๆๆ หน้าโทโมะดูเป็นคนดีขนาดนั้นเลยเหรอ โทโมะไม่ใช่พี่ป้องของน้องแก้วนะค่ะ อิอิ”
 
 
 
“นี่เลิกพูดแบบนี้ซะทีได้มั้ย แก้วไม่อยากได้ยินชื่อผู้ชายคนนั้นอีก!!”
 
 
 
“อ้าว ก็เห็นตอนอินเลิฟกันชอบพูดบ่อยๆไม่ใช่เหรอ นี่แก้วจำได้มั้ยตอนครบรอบสองปีของแก้วกับพี่ป้อง แก้วยังมาซ้อมบอกรักพี่ป้องกับโทโมะอยู่เลยนะ เอ...ตอนนั้นแก้วพูดว่าอะไรนะ เดี๋ยวๆ...”
 
 
 
“...”
 
 
 
 
“สุขสันต์วันครอบรอบค่ะ รักมากนะคะ จุ้บๆ แต่พอถึงวันจริงเข้าดันพูดว่าขอตัวไปฉี่เพราะเขินซะงั้นอ่ะ ฮ่าๆๆๆ เด็กชะมัด!”
 
 
 
 
เผละ!
 
 
 
                และแล้วเสต๊กไก่ทอดพร้อมกับไข่ดาวในจานฉันก็ลอยไปประทับหน้าโทโมะอย่างสวยงาม เหอะ! ฉันตั้งใจโป๊ะหน้าเขาจริงๆนั่นแหละ เรื่องอะไรมารื้อฟื้นอดีตให้ฉันเจ็บปวดเล่นๆ แค่เรื่องอ้วนนี่ก็เครียดจะตายอยู่แล้ว ทำไมโทโมะถึงมองว่าเรื่องซีเรียสของฉันเป็นเรื่องตลกให้เขาเอามาล้อเล่นแบบนี้ทุกที!
 
 
 
                ฉันเองก็โมโหเป็นเหมือนกัน หลังจากโป๊ะหน้าพร้อมขยี้จนหนำใจฉันก็ใส่โทโมะเต็มที่เพื่อให้หมอนั่นรู้ว่าฉันโกรธจริง! เป็นใคร...ใครไม่โกรธบ้าง ฉันไม่ใช่ตัวตลกของใครนะบอกไว้ก่อน
 
 
 
“นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ถ้าอายมากนักโทโมะก็ไม่ต้องมาเดินข้างแก้ว!”  ฉันขึ้นเสียงใส่โทโมะเสียงดังจนคนแถวนั้นริ่มหันมามองด้วยความสนใจก่อนที่ฉันจะสะบัดตัวเดินออกไปท่ามกลางความมึนงงของโทโมะ
 
 
 
“....”
 
 
 
“อ้อ! แล้วอย่ามาพูดถึงชื่อผู้ชายคนนั้นอีก เพราะแก้วจะอ้วก!”  ฉันเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมหยิบไส้กรอกที่เหลืออยู่ในจานยัดปากโทโมะด้วยความหมั่นไส้
 
 
 
                และหลังจากวันนั้นหลายวันต่อมาฉันก็ไม่พูดกับโทโมะอีกเลย ไม่รู้ล่ะ! คราวนี้เขาเล่นฉันแรงเกินไปฉันไม่ยอมอภัยให้ง่ายๆหรอก โทโมะเองก็พยายามง้อฉันหลายครั้งนะแต่ฉันก็หลีกเลี่ยงการเจอหน้าเขาตลอด ไม่ว่าจะเป็นเวลาอยู่บ้านหรือที่บริษัทก็ตาม เชอะ!
 
 
 
                ตอนนี้ดูเหมือนว่าโทโมะกำลังจะเข้ามาก่อกวนความสุขของฉันอีกแล้ว หมอนั่นเดิมทำหน้าทะเล้นเข้ามาหาฉันที่นั่งอยู่กับเฟย์ฟางด้วยสีหน้าที่ไม่มีแม้แต่คำว่าสำนึกผิดเลยซักนิด เดี๋ยวนะ....จะหน้าด้านเกินไปหน่อยแล้ว! สเต๊กไก่ไข่ดาวกับไส้กรอกที่ละเลงหน้าเมื่อวันก่อนนี่...ไม่ได้จดจำเลยใช่มั้ยหะ! =_=’
 
 
 
“อันแน่ๆ ไม่ต้องหนีโทโมะหรอกน่าแก้ว นี่อุตส่าห์จะมาขอโทษนะ...นะ ดีกันๆ”  โทโมะนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าฉันและที่ยิ่งไปกว่านั้น เขาดันจับมือฉันขึ้นไปแนบแก้มเขาด้วยซะงั้น -____________-;
 
 
 
 
 
คือฉันอายเพื่อนๆป้ะให้ทาย!!T___________T!!
 
 
 
 
 
“ทำอะไรของโทโมะเนี่ย ปล่อยแก้วนะ ปล่อยยยยย”
 
 
 
 
“ไม่เอาน่าอย่าทำเหมือนนางเอกละครหลังข่าวหน่อยเลยได้ม่ะ เค้าขอโทษนะตัวเอง เค้าเข้าใจว่าตัวเองเมื่อยแล้วก็โมโหที่เค้ารุนแรงกับตัวเองมากเกินไป เอาเป็นว่าขอโทษ คืนนี้สัญญาว่าจะไม่จัดหนักแบบคืนก่อนอีกแล้วครับ J”
 
 
 
 
“ทะ...โทโมะ O_O”
 
 
 
 
“กะ...แก้ว OoO!”  ตอนนี้เฟย์ฟางและเพื่อนในห้องอ้าปากค้างกันเป็นแถวเมื่อโทโมะพูดเรื่องบ้าๆที่โคตรจะไม่เป็นความจริงนั่นขึ้นมา
 
 
 
 
“นี่สองคน...อย่าบอกนะว่า...”  ฟางชี้หน้าฉันกับโทโมะสลับกันไปมาพลางอ้าปากหวอจนแมลงวันแทบจะบินเข้าไปอาศัยได้มั้งฝูง
 
 
 
 
“โอเคมั้ยแก้ว อภัยให้โทโมะได้หรือยังจ้ะ...ที่รัก”
 
 
 
 
“โทโมะ แก้วซีเรียสนะ!”  สาบานเลยว่าฉันอยากจะส่งโทโมะเข้าศาลไคฟงแล้วให้ท่านเปาตัดหัวเสียบประจานด้วยเครื่องประหารหัวสุนัขเลยจริงๆ พูดมาได้ไงน่าตบปากมากที่สุด!
 
 
 
 
“ก็บอกว่าขอโทษไงครบคุณภรรเมีย :)”
 
 
 
 
“อร้ากกกกกกกกกกกกกกกก ได้กันตอนไหนวะ.0.”  และเสียงนั่นเป็นเสียงของเขื่อนที่กำลังนั่งช๊อคกับเรื่องราวโลกแตกนี่ พอๆกับฉัน
 
 
 
 
“เมื่อคืนก่อนไงครับคุณเพื่อน ก็ไม่เห็นจะแปลกเลยนี่เนอะ ฉันกับแก้วอยู่ข้างบ้านกัน เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ถ้าจะเปลี่ยนสถานะมา ‘อะไรๆ’ กันมันก็ไม่เห็นจะแปลกเลยนี่นา ^^’”
 
 
 
 
“อย่ามาเพ้อเจ้อนะโทโมะ รีบแก้วข่าวเดี๋ยวนี้เลย แก้วเป็นผู้หญิงแก้วเสียหาย เลิกล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นซะทีได้มั้ย!”
 
 
 
 
“ไม่ได้ล้อเล่นซะหน่อย-3-”
 
 
 
 
“เห้ยๆๆๆเดี๋ยว...เดี๋ยวเลยไอ้โทโมะ แกกับแก้วนี่...”
 
 
 
 
“ได้กันแล้วครับ :)”
 
 
 
 
“-0- หน้าด้านที่สุดเลยโทโมะ!”
 
 
 
 
“เขื่อนงงแปป เดี๋ยวนะ อะไรยังไงงงไปหมด โอ๊ย! แล้วไปทำอีท่าไหนวะเนี่ย =_=”
 
 
 
 
“ก็หลายท่าอยู่นะ จะให้นับก็ยังไงอยู่ (‘ ‘)”
 
 
 
 
“กรี๊ด T_T”  และนั่นคือเสียงร้องของฉันเอง ฮืออออ~ ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจอคนอย่างโทโมะด้วยนะ ทำให้ฉันอับอายได้ทุกที่ตลอดเวลาด้วย...เขามันตัวอันตรายเคลื่อนที่จริงๆ ฉันอยู่ไหนโทโมะเป็นต้องมูฟมาทำเรื่องหน้าอายให้ฉันจนได้ ไม่สิ...โทโมะทำตัวติดกับฉันแทบจะตลอดเวลาอยู่นี่
 
 
 
 
ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นคนหรือปลิงกันแน่ T_T
 
 
 
 
 
“ไม่เชื่อโว้ย! แก้ว! ออกมาคุยกับพี่ข้างนอก”  ระหว่างที่เรื่องราวกำลังชุลมุนวุ่นวายกันอยู่ จู่ๆพี่ป้องก็โผล่พรวดออกมาพร้อมกับโวยวายยกใหญ่
 
 
 
 
“คุณมีสิทธ์อะไรมาไม่เชื่อครับ -__-;”  น่าแปลก...โทโมะไม่ได้มีสีหน้าตกใจเลยสักนิดที่เห็นพี่ป้องมาที่นี่ และในขณะที่เราจับมือถือแขนกันแบบนี้ โทโมะจะไม่มีวันทำเด็ดขาดเวลาที่ฉันอยู่กับพี่ป้องหรือแม้กระทั่งต่อหน้าผู้ชายคนอื่น
 
 
 
 
                เขาเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ทำให้ฉันดูไม่ดีในสายตาคนอื่นเพียงเพราะเราสนิทกัน ถึงจะชอบทำฉันขายหน้าอยู่บ่อยๆก็เหอะ แต่วันนี้...ดูเหมือนผีจะเข้าและไม่น่าจะเข้าตัวเดียววะด้วยสิ =___=!!
 
 
 
 
“ปล่อยแฟนฉันเดี๋ยวนี้นะโว้ย!”
 
 
 
 
“อะไรนะ...แฟน? =____=” นั่นไม่ใช่คำพูดฉันแต่เป็นโทโมะต่างหากที่พูดออกมา คือมันควรจะเป็นฉันที่พูดป้ะ?
 
 
 
 
 
เจ๋อไม่เข้าเรื่องเลยจริงๆ
 
 
 
 
 
“เออ! ปล่อยแก้วมาหาฉันเดี๋ยวนี้ก่อนที่แกจะเจ็บตัว”
 
 
 
 
“จะต่อยผมเหรอครับ ^_^” อีตาบ้าโทโมะทำไมถึงยังยิ้มได้อยู่นะ เอ่อ เดี๋ยวก่อนคือเขาก็เถียงกับพี่ป้องอยู่อ่ะนะ แต่มือก็ยังไม่ปล่อยออกจากมือฉันซะที แถมยังจับแน่นกว่าเดิมด้วย
 
 
 
 
“แกจะลองสักหมัดแทนข้าวมั้ยล่ะไอ้หน้าอ่อน!”
 
 
 
 
“มั่นใจเหรอครับว่าถ้ายกแขนต่อยผมแล้วกระดูกจะไม่ร้าว? (^_^)”
 
 
 
 
ทะ...โทโมะ =[]=!
 
 
 
 
“แก้ว! ลุกมาหาพี่ พี่ถือว่าวันนี้พี่มาง้อเราแล้วเราก็คืนดีกันแล้ว พี่รู้ว่าแก้วยังรักพี่อยู่ เพราะฉะนั้นกลับมาหาพี่ซะเด็กดี”  เมื่อเห็นว่าเถียงสู้โทโมะไม่ได้พี่ป้องเลยใช้ไม้ตาย นั่นก็คือ...ฉัน T^T ก็รู้อยู่ว่าฉันยังรักเขาอยู่แต่ฉันก็เจ็บที่เขาทำกับฉันแบบนั้น และคนเดียวที่อยู่ข้างฉันมาตลอดก็คือโทโมะนะ
 
 
 
 
ฉันตัดสินใจไม่ถูกจริงๆ อีกคนก็คนที่ยังรักอีกคนก็เพื่อนที่รักมาก ทำยังไงดี ทำยังไงTT
 
 
 
 
“แก้วโตจนสุนัขเลียติ่งหูไม่ถึงแล้วครับ ไม่ใช่เด็ก -_-“
 
 
 
 
“เจ๋ออะไรด้วยวะ!”
 
 
 
 
“ต้องเจ๋อครับเพราะเด็กดีที่คุณว่าคือเมียผม :)”
 
 
 
 
“มะ...เมียเหรอ =[]=!”  ฉันหันไปมองหน้าโทโมะอย่างงงๆ สลับกับมองพี่ป้องด้วยความสับสนสุดขีด โอ๊ย! ทำไมต้องเกิดมาหน้าตาดีด้วยนะ สวยไม่เข้าใจ ฮือๆๆๆๆ ฉันรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เวลามาเวิ่น =____=;
 
 
 
 
“ไอ้ตุ๊ด แกอย่ามาแอบอ้าง แก้วคะ กลับมาหาพี่”
 
 
 
 
“แบ๊วจังนะครับ”
 
 
 
 
“อะไรของแกว่ะ -_-“
 
 
 
 
“คะ? ขา? นี่เอาไว้พูดกับลูกสาวนะครับ เวลาผมอยู่กับแก้วนี่ผมเรียกว่าแก้วว่าอะไรรู้มั้ยครับ...”
 
 
 
 
“....” โทโมะจะทำบ้าอะไรอี๊กกก
 
 
 
 
“เหอะ! ไมมีใครเรียกแก้วได้น่ารักเท่าฉันแล้วโว้ย!”
 
 
 
 
“ผมเรียกแก้วว่า...”
 
 
 
 
“ยัยอ้วน -3-“
 
 
 
 
“...”
 
 
 
 
“ยัยขาโต๊ะสนุ๊ก อ้วนเหมือนหมูตอนเลย...”
 
 
 
 
“..!!!”
 
 
 
 
“เพราะไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะกินเก่งจนถึงตะกละได้เท่าแก้วอีกแล้ว ^^”
 
 
 
 
“โทโมะ มันใช่เรื่องมั้ยห๊ะ!”  อีตาโทโมะ อีตา...ตาโรคจิต ตาบ้า โอ๊ยยยย! ชีวิตฉันเกิดมาเพื่อให้โทโมะจองล้างจองผลาญจริงๆใช่มั้ยย ตอบ!
 
 
 
 
“เป็นการเรียกผู้หญิงที่แกแอบอ้างว่าเป็นแฟนได้ห่วยแตกที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมา แก้วคะ เพราฉะนั้นแก้วต้องกลับมาหาพี่ ไม่มีใครรักแก้วได้เท่าพี่อีกแล้วนะ เดินมาหาพี่แล้วปล่อยมือจากมันซะ!”
 
 
 
 
 
                ฉันแกะมือโทโมะออกและในใจเริ่มเอนเอียงไปทางพี่ป้อง ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปหาเขา...โทโมะกลับไม่ยอมปล่อยมือฉัน  และมองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม หน้าชื่นตาบานมากกกกกกกกก - -
 
 
 
 
มีแผนอะไรอยู่ในใจหรือเปล่านะ?
 
 
 
 
“ปล่อยมือแฟนฉันได้แล้ว แฟนตัวจริงเขากลับมาแล้ว พวกตัวสำรองควรรู้หน้าที่ตัวเอง!”  โทโมะยิ้มอีกแล้ว สงสัยจะชอบโดนด่ามั้ง =_=!!
 
 
 
 
“โทโมะ ปล่อยแก้วเหอะ แก้วว่าแก้วยังรักเขาอยู่”  ฉันหันไปบอกโทโมะด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลงเพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน โทโมะกลับมามีสีหน้าที่เรียบเฉย แววตาดูหม่นเศร้าลงในขณะที่มือของเราเริ่มคลายตัวจากฉันเรื่อยๆ...
 
 
 
 
“เหรอยัยอ้วน -_-“  มันเป็นเวลาที่ควรจะซึ้งป่ะ!!!
 
 
 
 
“แก้วคะ”
 
 
 
 
“แก้วคะๆอยู่ได้ รำคาญ เงียบๆได้ป่ะครับ”  โทโมะมารยาทยอดแย่มากเว่อร์ T^T
 
 
 
“ยุ่งอะไรด้วยว่ะ แก้วคะ มาหาพี่ จับมือพี่แล้วพี่จะไม่มีวันปล่อยมือแก้วอีก”
 
 
 
“แน่ใจนะคะพี่ป้อง แก้วไม่อยากกลับไปเจ็บอีกแล้ว  แก้วจะไว้ใจพี่ได้มั้ย...”
 
 
 
 
“ไม่ได้หรอก =_=”  โทโมะ T_T
 
 
 
 
“ไอ้...”
 
 
 
 
“ได้ข่าวว่าชอบนมใหญ่ๆไม่ใช่เหรอ แถวทองหล่อโอเคป้ะครับ คนนี้ผมไม่ให้คืน :)”  ทะ...โทโมะ!
 
 
 
 
“เดี๋ยวก็รู้ว่าแก้วจะเลือกใคร แก้วคะ ถ้าเลือกพี่ก็เดินมาหาพี่แต่ทางเลือกมันแก้วก็ไม่ต้องมา ตกลงแก้วจะว่ายังไง”
 
 
 
“เอ่อ...”
 
 
 
 
“พี่รักแก้วนะ”
 
 
 
 
“เชิญเลือกตามสบายยัยอ้วน - -”  เกลียดโทโมะก็ตรงนี้ล่ะ!!
 
 
 
 
 
                ฉันหันไปมองหน้าโทโมะอีกแครั้งก่อนจะตัดสินใจเดินก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและอีกเพียงสองเก้าเท่านั้นมันก็จะเท่ากับว่าฉันเลือกที่ป้องแล้ว ขณะนั้นแววตาของคนที่ฉันกำลังจะเลือกเต็มไปด้วยความเย้ยหยันโทโมะที่ดูเหมือนจะเป็นคนที่ฉันไม่เลือก แต่เมื่อฉันหันกลับไปมองแววตาของโทโมะ มันกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มเช่นเคยและตามด้วย...
 
 
 
 
“บอกแล้วไงว่าอย่ากินเยอะ เดินช้าอืดอาดตายชัก -0-“ นี่มันก็ควรจะซึ้งอีกป้ะ!!
 
 
 
 
“แก้วคิดถูกแล้วที่จะเลือกมาหาพี่”
 
 
 
 
“พี่ป้อง...”  ฉันก้าวไปอีกหนึ่งก้าวพร้อมกับเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นดังเป็นจังหวะ
 
 
 
“พี่รักแก้วนะ ขอโทษที่เคยทำให้แก้วเสียใจทุกอย่าง ต่อไปนี้พี่จะรักแค่แก้วคนเดียวนะคะ”
 
 
 
 
“ค่ะ ^_^” ในขณะที่ฉันกำลังจะก้าวที่สาม...
 
 
 
 
“ถ้าคุณรับผู้หญิงที่กินล้างผลาญเหมือนอดยากมาสิบปีจนตอนนี้จะกลายเป็นยายหมูตอนอ้วนไขมันเยิ้มได้ก็โอเคอ่ะนะ”
 
 
 
 
 
                ประโยคนั้นทำให้ฉันสะดุดกึก แล้วทำให้ฉันนึกย้อนกลับไปในวันที่พี่ป้องขอเลิกกับฉันด้วยเหตุผลที่ฉันว่าไม่เซ็กซี่แถมยังจืดชืดเกินไปและลุคส์ของเราสองคนมันต่างกันโดยสิ้นเชิง ฉันต้องคอยควบคุมน้ำหนักให้พอดีไม่ผอมไปไม่อ้อวนไปตามแต่ใจพี่ป้องจะต้องการ ไม่มีหน้าอกก็ต้องยัดให้ดูอึ๋ม T^T หมดค่าทิชชู่ไปหลายแสนแล้วด้วยแหละประเด็น
 
 
 
 
“โชคดียัยโอ่งราชบุรี =_=^”    โทโมะยักไหล่ด้วยท่าทีสบายๆ ในขณะที่ฉันกำลังคิดไม่ตก
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรพี่รับแก้วได้เสมอ”
 
 
 
 
“เหรอจ้ะ =_=” แต่ก็ยังไม่วายจะแขวะ
 
 
 
 
“แก้วตัดสินใจแล้ว ว่าแก้วจะกลับไปหา...”
 
 
 
 
“เดินเข้ามาซักทีสิเด็กดีของพี่”
 
 
 
 
“โทโมะ”
 
 
 
 
“ฮะ?”
 
 
 
 
 
                ฉันก้าวเร็วๆห้าก้าวติดจนตอนนี้ฉันมายืนอยู่ตรงหน้าโทโมะแล้ว พี่ป้องเองก็ได้แต่อ้าปากหวอด้วยความคาดไม่ถึงเพราะเขารู้ดีว่าฉันรักเขามากแค่ไหนยังไงฉันก็ต้องกลับไปและไม่มีทางเลือกโทโมะเด็ดขาด แต่คราวนี้เขาคงคิดผิด เพราะฉันเลือกที่จะกลับมาหาโทโมะ ถึงแม้จะโดนด่าว่าอ้วนทุกวันแต่มันก็ยังเป็นคำพูดที่จริงใจกับฉันดีกว่าคำพูดหลอกลวงเพื่อหลอกล่อให้ฉันตายใจแล้วสุดท้ายฉันก็กลับไปเจ็บเหมือนเดิม
 
 
 
 
“ทำไมแก้วทำกับพี่แบบนี้!”
 
 
 
 
“แก้วคิดว่าแก้วหัวเราะได้เสียงดังกว่าเวลาที่แก้วอยู่กับโทโมะ แต่มันไม่เกิดขึ้นเวลาที่แก้วอยู่กับพี่...”
 
 
 
“...”
 
 
 
 
“แล้วแก้วก็เป็นผู้หญิงที่ตะกละที่สุดด้วยเวลาอยู่กับโทโมะ และนั่นมันไม่เกิดขึ้นเวลาที่อยู่กับพี่เช่นกัน
 
 
 
 
“...”
 
 
 
 
 
“แก้วว่าแก้วอยากเป็นตัวของตัวเองมากกว่าต้องเป็นเป็นคนอื่นเพราะพี่อยากเป็นอย่างงั้นอย่างงี้ และแก้ว...”
 
 
 
 
“....”
 
 
 
 
“ก็ไม่อยากเจ็บเป็นครั้งที่สอง”
 
 
 
 
“แก้วไม่เลือกคุณครับ จบข่าว ^_^”
 
 
 
“ยังไงฉันก็ไม่เชื่อโว้ยว่าแก้วเป็นแฟนแก ไอ้ตุ๊ด”
 
 
 
“ตุ๊ดไม่ตุ๊ดแต่ก็ทำแก้วร้องได้ ไม่เชื่อถามแก้วสิครับ”
 
 
 
“โทโมะบ้า =[]=!”  น่าเกลียดที่สุดเลย -/////-
 
 
 
“จริงเหรอแก้ว ทีกับพี่แก้วทำเป็นหวงตัว แต่แก้วกลับยอมมันง่ายๆแบบนี่เหรอ!”
 
 
 
 
“คือแก้ว...”
 
 
 
 
“ไม่มีน้ำยาเองจะมาว่าแก้วไม่ได้นะครับ ขนาดแฟนไม่ยอมนี่แถวบ้าเรียกไร้น้ำยาและโง่สุดพลังครับ:) ”
 
 
 
 
“แก!! ยังไงๆฉันก็ไม่เชื่อโว้ย”
 
 
 
“จูบกัน”
 
 
 
“ห๊ะ O_O!!”  ทันทีที่โทโมะพูดจบ เขาก็รั้งต้นคอฉันเข้าไปจูบทันที ไม่ได้เตี๊ยม ไม่ได้นัดแนะ จูบจริง อะไรจริงไม่ใช้ตัวแสดงแทนด้วยคะ T^T ฮืออออ จูบแรกของแก้ว โอ้ว!
 
 
 
 
คุณพระะะะ =[]=!!
 
 
 
 

 
โมชิ โมชิ กลับมาพบกันอีกครั้งกับเรื่องสั้นคั่นเวลาฮิฮิ้วว^O^
 
เรื่องนี้พระเอกเหมือนจะไม่ใช่พระเอกจ้า =_=;
 
แหวกลุคส์ ฉีกกฎคุณวิศวจอมโหม หล่อและเซ็กซี่ไปเลย
 
เพราะเรื่องนี้เขาปากดีมากเจ้าคะ คิคิ :D