[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

bz nooonaa

How much? 04 : ยอม...

"ฮยองซึง มากับฉันสิ ฉันจะให้ทุกอย่างกับเธอเลยนะ...ตามที่เธอต้องการ"

"ฮยองซึง ไปกับคุณคิมสิ...ไปสิลูก" คุณลุงเองก็พยายามต้อนผมให้ยอมไป แต่ตอนนี้หัวใจผมกำลังบีบรัดแปลกๆ มันบอกว่าอย่าไปแต่อีกใจก็บอกให้ไปซะเพื่อจะได้มีค่าขึ้นบ้าง แล้วพอผมกลับไปมองใบหน้าหล่อของคนที่ผมนั่งตักอยู่นั้นก็ยังคงมีมือหนาประคองเอวผมอยู่ไม่ยอมปล่อย ทำไมกัน...ทำไมคุณขายผมคืนแล้วยังคงกอดผมอยู่แบบนี้

กอดเหมือนจะรั้งผมไว้

แต่แล้วดวงตาเรียวของเขาก็หันมามองผม มันจ้องผมอยู่อย่างนั้นไม่ยอมเอ่ยปากอะไร แต่สิ่งที่ผมเห็นในดวงตาคู่นั้นเหมือนจะบอกกับผมว่า...อย่าไป

อะไรกันเนี่ย!!! ผมสับสนไปหมดแล้วนะ ทำไมต้องมาต้องการตัวผมขนาดนี้ ทั้งๆที่ผมมันก็แค่เด็กจนๆคนหนึ่งที่ถูกขายเพื่อใช้หนี้ แล้วทำไมต้องสร้างความกดดันกับผมแบบนี้ด้วย

"ฮยองซึง...อย่าทำให้ฉันเสียเวลามากได้มั้ย ฉันอยากได้ความสมัครใจจากเธอนะ จะมาอยู่กับฉันไหม" คุณคิมยังคงใช้ความใจดีเข้าข่ม...พยายามหลอกล่อให้ผมตายใจ แต่ตอนนี้ใจผมมันเอียงไปหาอีกคนมากกว่า

"คุณไม่ต้องการให้ผมใช้หนี้แล้วหรอ" ผมตัดสินใจถามประโยคนั้นหลังจากที่ลังเลอยู่นานกับร่างหนาทันทีที่สมองมันเริ่มมึนตึบ อยากจะรู้จริงๆว่าเขาเบื่อผมแล้วหรอ....แค่คืนเดียวก็เบื่อผมแล้วหรอ

"นายจะได้เป็นอิสระ...ไม่สนใจรึไง" นั่นสิ...ผมจะเป็นอิสระ ใช่!

แต่ผมก็ยังไม่อยากไปกับคุณคิมอยู่ดี

ถึงแม้คุณจุนฮยองจะดูโหดร้าย เลว นิสัยไม่ดีเอาแต่ใจและบ้ากามณ์ แต่เขาก็ใส่ใจผมและก็ดูแลผม ผมสัมผัสได้ว่าเขาก็เป็นคนดีเหมือนกัน

สรุปแล้ว...ผมอยากอยู่กับเขามากกว่าใคร

"แล้วคุณไม่ต้องการผมแล้วหรอ" ผมยังคงถามเขาอีกครั้งเพื่อให้เขาบอกว่าไม่ต้องไป แค่นั้นผมก็คงตัดสินใจได้

"....." อะไรละ ทำไมเอาแต่เงียบแบบนี้

"คุณจุนฮยอง" ผมเอ่ยชื่อเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนจนเกือบไม่มีเสียง แต่นั่นกลับทำให้อีกคนตาโตเหมือนจะตกใจก่อนจะคว้าหน้าผมแล้วประจูบลงมาทันที

"อ๊ะ.."

ผมร้องเสียงหลงเมื่อลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวจนผมทำได้แค่กำเสื้อสูทนั้นไว้แน่นเพราะริมฝีปากนั้นมันทำให้ผมอ่อนระทวยใส่ร่างหนาทันที

"เรียกชื่อฉันอีกสิ เรียกอีก.."

"อืม...คุณจุนฮยอง...อ่าาาา"

"ครั้งแรก...ครั้งแรกที่นายเรียกชื่อฉัน"

ครั้งแรก...จริงหรอ

ไม่นานร่างหนาก็ปล่อยผมออกก่อนจะถามผมด้วยน้ำเสียงที่ผิดไปจากเดิม เพราะมันดูไม่เย็นชาเลยสักนิด

"อยากอยู่กับฉันไหม...จางฮยอนซึง"

'อยากอยู่กับฉันไหม'

อยากสิ...ผมรอคำนี้มาตลอดชั่วโมงที่ผ่านมาตั้งนานแล้ว

"อยากครับ ผมอยากอยู่กับคุณ" ถึงจะรู้ว่าการอยู่กับเขาจะต้องแลกด้วยร่างกาย...ผมก็ยอม ดีกว่าต้องกลับไปอยู่ในกรงนั่นอีก

"ได้ยินแล้วใช่ไหม ว่าฮยองซึงอยากอยู่กับฉัน" หลังจากที่ผมตอบ...เขาก็ยิ่งกระชับเอวผมเข้าหาตัวเองมากขึ้นก่อนจะหันไปพูดกับคุณคิม แต่พอผมเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของคุณคิมก็ทำเอาขนผมเริ่มลุก

"แกเป็นบ้าอะไรกันห๊ะ! อย่ามาทำให้ฉันเสียเวลานะเว้ย!!!"

พรึบ!!!

อยู่ๆมือหนาก็คว้าเอาปืนสีดำขมับขึ้นมาจ่อทางผมแต่คุณดงอุนก็เข้ามาบังพวกเราไว้แล้วยกปืนขึ้นสวนทันทีเหมือนกัน หัวใจผมเต้นแรงอย่างน่ากลัวแต่กลับมีเสียงกระซิบที่ข้างหูเบาๆ

"ไม่ต้องกลัวไปหรอก"

เพราะคุณอยู่กับผมสินะ...ถึงไม่ต้องกลัว

"อย่าคิดสั้นดีกว่าคุณคิม"

คุณดงอุนเอ่ยเสียงนิ่งแต่หนักแน่นก่อนคุณจุนฮยองจะดันตัวผมให้ลุกขึ้นแล้วดันไปข้างหลังตัวเอง ร่างหนาเดินเข้าไปคุณคิมช้าๆแล้วจ้องตาดำเขม็ง

"คุณนี่ยิ่งกว่าหมาจริงๆสินะ ไม่ได้ดังใจก็ฆ่าทิ้ง ผมนี่สงสารคุณจริง" ร่างหนาไม่พูดเปล่าแต่ดันเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางที่มีเงินมากมายอยู่ในนั้น

"นี่คุณจะทำอะไรคุณยง"

"ผมก็เอาค่าเสียเวลาของผมน่ะสิ หรือคุณคิดจะมีปัญหาอะไรรึไง"

เอื้อก

ผมเห็นลำคอแกร่งของคุณคิมกลืนน้ำลายลงไปเอื้อกใหญ่ก่อนจะเม้มปากตัวเองแน่นเหมือนไม่สามารถทำอะไรคุณจุนฮยองได้

"ฮยองซึง...เรากลับกันเถอะ" พอร่างหนาเห็นอย่างนั้น เขาก็ยื่นมือมาทางผมช้าๆซึ่งผมก็มองมันด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามันไว้...แค่นี้ผมก็รู้สึกดีขึ้นแล้วละ

"อ่อ...ผมลืมบอกคุณไป ถ้าคิดจะมายุ่งกับของของผมอีก ไม่อย่างนั้น...คุณนั่นแหละที่จะตาย คิมแชชู"

สิ้นเสียงนั้นคุณจุนฮยองก็พาเราออกมาจากตรงนั้นทันที ปล่อยให้คุณคิมโกรธจนหน้าแดงอยู่คนเดียว ผมเองก็เหลือบไปมองคุณลุงของผมที่จ้องผมอยู่ก่อน นันย์ตาตี่นั้นหรี่ลงเหมือนจะบอกอะไรผม แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้นอกจากมอง เพราะร่างหนาดึงมือผมให้เดินตามลูกเดียว

ขอโทษครับคุณลุง...ที่ผมเป็นหลานอกตัญญู แต่ผมก็ทดแทนคุณให้ลุงมากเกินไปแล้วเหมือนกัน

ขอโทษครับ...

"คุณจุนฮยอง...อย่าทำแบบนี้สิครับ อ๊ะ..."

คุณจุน....ฮยอง

ตอนนี้ผมกำลังพยายามเอามือหยาบใหญ่ที่เอาแต่ล้วงเข้าไปในกางเกงผมออก แต่ถึงผมจะพยายามเท่าไหร่มันกลับยิ่งทำให้ผมเสียวตรงท้องน้อยแปลบอย่างประหลาด แล้วตอนนี้ริมฝีปากร้อนก็เอาแต่กดจูบลงมาที่ต้นคอผมอย่างร้อนแรงโดยไม่คำนึงเลยว่า...มีอีกสองคนที่กำลังนั่งอยู่ในรถคันนี้ด้วย

หลังจากที่เราขึ้นรถมาได้คุณจุนฮยองก็จับเอาผมนั่งซ้อนบนตักอย่างรวดเร็วก่อนจะลงมือลอกคราบผมไม่สนใจใคร ซึ่งผมเองก็ทำได้แค่นั่งหอบหายใจแรงได้เท่านั้นเพราะยิ่งมือหนาแตะผมมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งหมดแรง

"หยุดเถอะครับ...อ๊าาาา " อย่าทำแบบนี้...ผมอายคุณดุจุนกับคุณดงอุน

"อืมมมมมมมม..." แต่ร่างหนากลับเอาแต่ครางหือลูกเดียวแล้วตรงเข้าไซร้จนมันเป็นรอยแดงเต็มหน้าอก พอผมเบี่ยงตัวหนีอีกคนก็เปลี่ยนมาที่กกหูแล้วใช้ลิ้นร้อนละเลงจนขนลุก

"อ๊ะ...พอเถอะครับ ผมอาย..อะ คะคุณดู จะจุน อ๊าาาา คะคุณ...ดงอะอุน อื่อออออ" ผมเปล่งเสียงออกจากลำคอที่แห้งพรากด้วยความยากลำบากสุดๆ ถึงแม้เขาสองคนจะขับรถไปโดยไม่หันกลับมามองผมที่เปลือยเปล่าอยู่ด้านหลังแต่มันก็ยังคงได้ยินเสียงผมครางอยู่ดี

มันน่าอายชะมัด

"ดูจุน ดงอุน"

"ครับท่านประธาน" ทั้งสองขานกลับเมื่อริมฝีปากหนาเลิกตอแยกับช่วงยอดอกผม แต่ทั้งสองก็ยังคงไม่หันมา

ขอบคุณนะครับที่ไม่หันมาข้างหลัง ไม่อย่างนั้นผมคงไม่กล้ามองหน้าคุณอีกแน่

"พวกนายเห็นอะไรรึป่าว"

อะ ทำไมไปถามเขาแบบนั้นกัน

"ไม่ครับ/ไม่ครับท่าน"

"ได้ยินอะไรรึป่าว"

"ไม่ครับ/ไม่ได้ยินครับ"

จริงหรอ...

"ดี...หน้าที่ของนายคือขับรถ ห้ามได้ยินแล้วก็เห็นอะไรเข้าใจไหม"

"ครับท่าน/รับทราบครับ"

"เอาล่ะ. ไม่มีใครเห็นแล้ว...เรามาต่อกันเถอะ จางฮยองซึง"

อ๊ะ....ไม่นะ!

พรึบ!

"อ๊ะ......" ยังไม่ทันที่ผมจะปฏิเสธหรืออะไรอีกคนก็เอานิ้วเรียวสอดแทรกเข้ามาในช่องทางนุ่ม ตัวผมแข็งทื่อกระทันหันก่อนจะจิกมือใหญ่ที่ใช้สอดเข้ามาจนมิด แต่อีกคนกลับไปรู้สึกอะไร ยังคงแทรกเข้าไปจนหมดนิ้ว

"อย่าครับ...อ๊าาาา อื่ออออ" ผมพยายามดันมันออกแต่มันก็เสียวทำให้เผลอกดมือนั้นให้กลับเข้าไปอีก แล้วมันก็เรียกเสียงหึในลำคอทันทีจนผมรู้สึกอาย

"หึ...ชอบหรอ" มะ ไม่ใช่! ผมแค่ผิดทิศทางเท่านั้นเอง

คราวนี้มือหนาเองก็เร่งจังหวะเข้าออกเร็วขึ้นและเร็วขึ้นจนผมต้องหนีบขาเข้าหากันแต่มันก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยเพราะอีกมือหนึ่งก็ตรงเข้าคว้าแท่งเรียวสีสวยที่กำลังได้อารมณ์เต็มที่

"พอเถอะครับ...พะ พอ อึก" แต่พอด้านหน้าเริ่มสาวช้าๆผมก็แทบจะสลายเป็นละออง ณ ตรงนั้น มันเสียวทั้งข้างหน้าและข้างหลังพร้อมๆกันจนผมต้องกดหน้าไปทางด้านข้างที่มีลำคอแกร่งหอมนั้นอยู่ น้ำตาผมเริ่มไหลไม่เป็นทางเมื่อมันเริ่มเร็วขึ้นจนมันจะใกล้ถึงจุดหมาย

"อ๊ะๆๆ อ๊าาาา คะ คุณ...จะ จุนฮยองงงงง...อ๊ะ!!"

ฉึบ!

"จะถึงแล้วงั้นหรอ" อยู่ดีๆมือหนาทั้งสองข้างนั้นก็หยุดกระทันหันในช่วงสุดท้ายที่ผมจะปล่อย แถมยังใช้นิ้วปิดหัวไว้ไม่ให้ผมปล่อยมันออก มันอึดอัดจนผมแทบบ้าก่อนจะถามผมด้วยน้ำเสียงที่ยียวนที่สุด

"อ๊ะ! ปล่อยเถอะครับ อ๊า..." แบบนี้ผมไม่ไหวหรอก

"หึ...อยากให้ปล่อยงั้นหรอ"

"อื่อๆ" ผมรีบพยักหน้าบอกทันทีแต่ผมกลับได้รับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับมาแทน

"งั้นคืนนี้นายต้องทำให้ฉันปลดปล่อยบ้าง...โอเคมั้ย"

ปลดปล่อยบ้าง...

หมายความว่า...ให้ผมทำแบบที่คุณทำอย่างนั้นนะหรอ

เรื่องแบบนั้น...มันน่าอายจะตาย

"ว่ายังไง"

"อ๊ะ...." แต่แล้วอีกคนก็เริ่มชักแท่งสีสวยอีกครั้งทันทีเมื่อผมไม่ยอมตอบ ผมเลยหยุดตัวเองนิ่งแล้วเริ่มรู้สึกไม่ไหวอีกครั้ง แต่พอผมทำท่าจะไปเขาก็หยุดอีก

"ยังไม่ตอบเลยนะ"

อะ เขาแกล้งผม...เขาจะต้อนผมให้จนมุมแล้วยอมเขาทุกอย่าง...ร้ายกาจที่สุด

"ถ้าช้าเกินฉันเปลี่ยนใจขึ้นมา...เธอคงค้างน่าดู"

บ้าไปแล้วผู้ชายคนนี้!

คุณมันบ้าจริงๆ...คุณจุนฮยอง

"ช่วยผมด้วยครับ...."

บ้าที่สามารถทำให้ผมยอมคุณได้...

อ๊าาาาาาาาาาาา.....

<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
130816

อีโจ๊กหื่น! อย่างนี้ต้องรีบหาคู่ให้หนุ่มๆที่นั่งหน้ารถซะและ ไม่รู้ลงแดงตายไปรึยัง555

อีกอย่างหนึ่งที่อยากจะบอก...เรื่องนี้เอ็นซีเยอะมว๊าก555 ทำใจซะนะคะ55

เมื่อความเห็นที่แล้ว...มีคนแบบโจ๊กด้วย555 น่ารักมากเลยคะ ขอบคุณมากๆนะคะที่ชอบ

หัวอกบิ้วตี้เหมือนกันคะ555

กลับไปเม้นให้ด้วยนะคะ ฉากนี้ตัดเต็มให้เลยนะคะ

เจอกันคะ