[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

How much? 05 : เมื่อเธอกับฉันมาเจอกัน

 

 

 

"DuSeop"

 

 

"ไปเลยนะไอ้เด็กบ้า! นี่คิดว่าฉันไม่เห็นรึไงว่าแกกำลังขโมยของในร้านฉัน!! ออกไป!!!"

 

ปึก!

 

"โอ๊ย! ป้า! จะปาทำไมเนี่ย! เจ็บนะเว้ย" ความรู้สึกเจ็บแปลบเมื่อของแข็งกระแทกเข้าที่หัวของผมอย่างจังเล่นเอาแทบพูดไม่ออก มันเจ็บมึนเลยล่ะ

 

"ฉันบอกให้ออกไปไง!!" ป้าแก่หนังเหี่ยวเจ้าของร้านขายของชำยังคงตวาดไล่ผมอย่างกับหมูกับหมาแต่ผมกลับไม่รู้สึกอายอะไร ผมลุกขึ้นมาจากพื้นปัดเศษฝุ่นเล็กน้อย

 

"รู้แล้วหน่า เสียงดังจริง ระวังคอแตกตายนะป้า" ไม่รู้จะตะโกนให้โลกแตกไปเลยรึไง ยืนห่างกันแค่หมาคั่นยังจะตะโกนจนโลกแทบถล่ม ยิ่งเสียงอันแหลมของป้ายิ่งทำให้ผมปวดประสาท

 

"ไอ้เด็กเวร!!!"

 

"โอะๆ ไปแล้วๆ" ผมรีบผละออกตัววิ่งหนีเมื่อป้าแกวิ่งกลับไปเอ่ไม้กวาดจะมาฝาดผมใหม่ ผมก็ต้องวิ่งไม่คิดชีวิตแล้วละ

 

ใจร้านชะมัด

 

"อย่ากลับมาให้ฉันเห็นอีกนะไอ้เด็กบ้านี่"

 

เด็กบ้าอะไรล่ะ ก็แค่คนหยิบของแล้วไม่จ่ายตังเท่านั้นเอง แล้วมันผิดรึไง ก็ผมไม่มีตังนี่

 

แล้วอย่างนี้...วันนี้ผมจะเอาอะไรกินล่ะ

 

เอาอีกแล้ว ต้องอดอีกแล้ว

 

ทำไมพวกเขาไม่คิดจะสงสารเด็กแบบผมบ้างนะ พอขอทำงานก็หาว่าผมตัวเล็กดูไม่มีแรงก็ไม่รับเข้าทำงาน พอขอเศษอาหารบ้างก็หาว่าเป็นขอทาน แล้วพอไม่จ่ายก็หาว่าเป็นขโมย แล้วอย่างนี้เด็กอย่างผมจะต้องทำยังไงเล่า

 

ที่จริงผมก็ไม่ได้ลำบากอะไรหรอกครับ แค่ซ่าหนีออกจากบ้านมาเผชิญชีวิตอันลำบากเอง ก็คนมันเบื่อนี่ อยู่คนเดียวตลอด ผมเลยตัดสินใจออกมาอยู่คนเดียวแบบคนอื่นซะเลย แต่มันผิดคลาดไปนิดตรงที่ผม...ลืมหยิบเงินมา

 

ผมไม่ได้โง่นะ แค่ลืมเอง...จริงๆนะ

 

แล้วที่สำคัญกว่านั้นคือ ผมเพิ่งหนีมาได้แค่สองชั่วโมงเอง บ้านให้นอนยังไม่มีด้วยซ้ำ 

 

เห้อ...

 

นี่! ทำไมพวกคุณมองผมแบบนั้นล่ะ ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ ผมไม่ง้อพวกคุณหรอก เพราะผมต้องหาอะไรกินก่อนที่จะหิวไส้ขาด 

 

ผมเลยเลือกที่จะเดินมาตามทางเรื่อยๆเพื่อมองหาแรงบันดาลใจในการหาของกินจนมาถึงโรงแรมสุดหรูห้าดาวที่ดังสุดโต่งที่สุดในเกาหลี จะเป็นใครล่ะ...นอกจากโรงแรมของคิมแชชู พ่อบังเกิดเกล้าของผมเอง 

 

เขาทำธุรกิจโรงแรมทั่วโลกจนรวยไม่รู้เรื่องแล้วก็ไม่เคยไม่มีเวลาให้ผมเลยสักนิด ผมเลยต้องเหงาแบบนี้ไงล่ะ

 

พวกคุณสงสัยล่ะสิว่าทำไมผมถึงมีนามสกุลว่ายัง มันก็ง่ายๆอะนะ แค่พ่อเขามาทำแม่ผมท้องตั้งแต่หนุ่มๆเลยรับผิดชอบผมโดยให้เงินแม่ไปตั้งตัวไกลๆ ผมเลยไม่เคยเห็นหน้าแม่สักครั้งแล้วก็กลายเป็นลูกลับๆที่เขาไม่ต้องการให้ใครรู้จักผม ผมเลยต้องใช้นามสกุลเก่าย่าที่รักผมมากๆแต่ท่านก็ได้ตายจากผมไปแล้ว มันยิ่งเหงากว่าเดิม ถึงจะทำใจได้ไม่คิดมาก...แต่มันก็หวิวๆเนอะ

 

แต่ช่างมันเถอะ ผมทนมาได้ต้องนาน เรื่องแบบนี้น่ะเบาๆสำหรับผมแล้วถ้าเทียบกับปัญหาที่ผมเผชิญอยู่ตอนนี้ ผมเลยเดินเข้าไปในโรงแรมเพื่อจะหาอะไรกินได้บ้างในนั้น แต่พอผมกำลังจะเดินเข้าไปก็เห็นผู้ชายสูงหน้าตาหล่อเหลายืนอยู่หน้ารถคันหรู เขาใส่สูทผูกไทน์สีดำสนิทถึงขนาดว่าตัวยังดำเลย เห็นแล้วขำอะ

 

แต่จะว่าไป...คงทำงานให้คนรวยแน่ ดูจากลักษณะแล้ว แล้วเมื่อทำงานดีก็ต้องมีเงิน อ่า...เสร็จผมละ

 

ผมเดินตรงดิ่งไปหาเป้าหมายทันทีก่อนจะแกล้งสะดุดขาตัวเองล้มกับพื้นเพื่อเรียกร้องความสนใจจากผู้ชายคนนั้น แล้วมันก็ได้ผล เขารีบวิ่งมาดูผมแล้วถามเสียงเรียบ

 

"เป็นอะไรไหมไอ้หนู"

 

ไอ้หนู!!!  มึงเรียกกูว่าอะไรนะ ไอ้แก่!!!

 

บังอาจมาเรียกหนุ่มหล่ออย่างผมว่าไอ้หนูได้ไงวะ ไม่ได้ตายดีแล้วมึง!

 

เห้ยๆ ยังโยซอบ นายกำลังจะหาเงินกินข้าวนะเว้ย ใจร่มๆไว้...

 

"ไม่เป็นไรครับ อะโอ๊ย.." ผมทำแกล้งยันตัวลุกขึ้นยืนช้าๆแล้วล้มกลับลงไปใหม่ แต่มันดันล้มผิดทิศไปหน่อยเพราะผมดันล้มใส่ร่างหนาอีกคนที่นั่งยองๆอยู่

 

ตึกตักๆ

 

ตัวแม่.งหอมจังวะ

 

"ขาแพลงแน่เลยไอ้หนู ลุกไหวมั้ย" เขาถามผมด้วยสีหน้ากังวลใจนิดหน่อยก่อนจะช่วยพยุ่งผมขึ้นยืน ผมเลยใช้โอกาสนี้เอามือแสร้งไปจับเอวสอบนั้นไว้แล้วล้วงเอากระเป๋าสตางค์ในกระเป๋ากางเกงด้านหลังเนียนๆเมื่อผมแกล้งเซเข้าหาร่างหนา พอเอามันมาได้ผมก็เอามันแอบทันที

 

"ขอบคุณนะครับ" ผมยิ้มให้เขาเล็กน้อยซึ่งร่างหนาเองก็ไม่ตอบอะไรก่อนจะพาผมไปนั่ง

 

"ระวังตัวหน่อยนะ ตัวยิ่งๆเล็กๆแบบนี้" 

 

เออ! เน้นจริงเว้ยว่ากูตัวเล็กเนี่ย

 

"ครับ" ผมรับคำนั้นก่อนจะเห็นผู้ชายร่างหนาสองคนน่ากลัวเดินออกมาพร้อมกับผู้หญิงผิวขาวจัดแล้วสวยจนผมต้องมองตาค้าง แต่ที่ค้างกว่านั้นก็ตรงที่ผู้ชายที่เดินทำหน้าโอบเอวเจ้าหล่อนไว้ซะแน่น ดูเหมือนหวงมาก

 

"ฉันต้องไปแล้ว ขอตัวนะ" เขาคนนั้นที่ช่วยผมไว้เมื่อกี้ก็รีบลุกขึ้นไปเปิดประตูรถให้ผู้ชายคนนั้นขึ้นนั่งก่อนที่ตัวเองจะขึ้นประจำตำแหน่งคนขับแล้วขับรถออกไป ส่วนผมน่ะหรอ หึๆ หวานหมู

 

มีตังแล้วเว้ย

 

ขอบใจนะไอ้แก่...

 

หลังจากที่รอรถไปได้ไกลสักพักผมก็รีบวิ่งหนีไปอีกฟากของโรงแรมแล้วตรงดิ่งหายเข้ากลีบเมฆ   ต้องรีบครับ...ถ้ามันเอะใจขึ้นมาแล้วกลับมาตามผมผมก็ตายกันพอดี เนี่ยดูสิ แค่ความคิดผมก็ฉลาดแล้ว

 

พอมาได้ไกลพอผมควรผมก็หยุดนั่งพักก่อนจะเอากระเป๋ามันขึ้นมาเปิดดู อื้อหือ...แบงค์เป็นฟ่อนเลย แถมมีบัตรเครดิตเต็มกระเป๋าไปหมด สบายแล้วล่ะ ว่าแต่...เจ้าของกระเป๋าชื่ออะไรเนี่ย

 

'ยุนดูจุน'~~ อืม...ขอยืมตังนะ แต่ไม่คืนนะไอ้แก่ตัวดำ

 

หึๆ

 

หลังจากผมหาร้านข้าวที่อยากกินได้ก็ตรงเข้าสั่งอย่างไม่คิดชีวิต นั่งกินไปแล้วยิ้มไป คงอยู่รอดได้หลายอาทิตย์อยู่มั้งเงินในกระเป๋าเนี่ย แต่พอผมกินเสร็จผมก็เห็นชายชุดดำเต็มหน้าร้านไปหมด ใจผมเริ่มเต้นตุ้มๆต่อมๆเมื่อผมเห็นไอ้แก่เจ้าของกระเป๋า ทำไมมันกลับมาไวจังวะ แถมยังยืนจ้องผมที่หน้าร้านเหมือนรู้อยู่แล้วว่าผมอยู่ในนี้

 

ความซวยเข้าแทรกผมแล้วล่ะ เพราะดูเหมือนมันจะเป็นมาเฟียยังไงไม่รู้...แย่แล้ว ยังโยซอบ

 

"ไอ้เด็กเหลือขอ!!!!"

 

เอื้อก

 

"ครับพี่..."

 

แย่แล้ว

 

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

 

"WoonKwang"

 

 

"วันนี้อาการคุณดีขึ้นมากเลยนะครับ อีกไม่นานก็หายแน่นอนผมรับรอง"

 

"จริงหรอคะพี่หมอกีกวาง" สาวน้อยน่ารักน่าชังสำหรับห้องรวมหญิงคนนี้มักจะทำให้ผมต้องอมยิ้มตลอดเวลา แค่เจ้าหล่อนยิ้มเหมือนมีความหวังก็ทำให้ผมมีความสุขแล้ว

 

"จริงสิครับ แต่อย่าดีใจมากสิยอนอา เดี๋ยวหัวใจทำงานหนักนะ" ชอบตื่นเต้นแบบนี้ตลอด มันก็ทำให้ผมเป็นห่วงมากสิ ยิ่งโรคหัวใจของเจ้าหล่อนก็เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนไม่น่าไว้ใจแบบนี้ ไม่รู้ว่าหัวใจดวงนี้จะทนได้นานแค่ไหน

 

"ก็ดายุลดีใจนี่คะที่จะได้เดทกับพี่หมอสักที"

 

เดทงั้นหรอ...ผมลืมเรื่องนี้ไปแล้วนะเนี่ย

 

'2ปีก่อน'

 

'คุณหมอครับๆ ช่วยน้องสาวผมด้วย!!" เสียงทุ้มตะโกนเรียกหมอดังทั่วแผนกฉุกเฉิน ผมซึ่งกำลังยืนดูเอกสารของคนไข้ฉุกเฉินคนก่อนก็ตกสะดุ้งเฮือกเมื่อมือหนาเข้ามาคว้ามือผมแล้วลากให้ไปหาเปลคนไข้ที่กำลังเข็นเข้ามาอย่าร้อนรน

 

'เกิดอะไรขึ้นครับ' ผมรีบเข้าตรวจดูอาการเบื้องต้นของสาวน้อยน่าตาจิ้มลิ้มที่สลบไม่ได้สติ ทำให้ไม่ได้สังเกตอรกคนที่เป็นคนลากผมมาเลยสักนิด

 

'เธอบอกว่าเจ็บหัวใจแล้วก็สลบไปครับ ช่วยน้องสาวผมด้วยนะครับคุณหมอ อย่าให้เธอเป็นอะไร อย่าให้เธอจากผมไป' 

 

'ครับ ผมจะพยายามสุดความสามารถเลย คุณอี...นำคุณไข้เข้าห้องฉุกเฉินเลย' ผมสั่งให้เจ้าหน้าที่นำคนไข้เข้าส่วนผมเองก็รีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที

 

'ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ถึงมือหมอแล้ว' ผมทิ้งประโยคท้ายให้พี่ชายคนนั้นก่อนจะตามทุกคนเข้าห้องฉุกเฉิน

 

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

 

หลังจากผมช่วยช่วยเหลือคนไข้จนปลอดภัยผมก็ต้องออกมาแจ้งข่าวดีกับญาติคนไข้ แต่เพียงแค่ผมเห็นใบหน้าหล่อคมนั้นที่ดูเครียดจนน่าใจหายก็ทำให้ใจผมเต้นสั่นระรัวทันที

 

มันสั่นแบบที่ไม่เคยเป็นกลับใคร เหมือนกับ...รักแรกพบ

 

ในตอนแรกผมไม่ทันได้เห็นเขาแบบชัดเจนแบบนี้ เห็นแค่ช่วงหลังในตอนที่เขาลากผมไปหาน้องสาว แล้วผมก็เอาแต่สนใจคนไข้ แต่ตอนนี้ผมชักรู้สึก...สนใจผู้ชายคนนี้

 

ไม่ใช่หรอก...มันคงถูกชะตา เพราะผมเองก็ยังออกเดทกับผู้หญิงอยู่เลย

 

'คุณหมอครับ น้องสาวผมเป็นยังไงบ้าง' เสียงทุ้มถามผมอย่างตื่นเต้นที่เห็นผมยื่นอยู่ข้างหน้า ยิ่งเห็นใบหน้านี้ใกล้ๆมันยิ่งชัดเจน...หัวใจมันสั่นเกินไป

 

'เออ...ปลอดภัยแล้วครับ ผมส่งเข้าห้องพักฟื้นแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ'

 

'เห้อ...โล่งอก' ใบหน้าคมเงยขึ้นแล้วถอนหายใจออกยาวอย่างโล่งอก พอผมเห็นแล้วก็ชื่นใจแทน ผมทำให้คนมีความสุขอีกแล้ว

 

'คุณ....เออ'

 

'ดงอุนครับ ซนดงอุน'

 

ซน ดง อุน

 

ตึกตักๆ

 

'อีกีกวางครับ ผมจะรับเธอเป็นคนไข้ประจำเลยละกัน จะได้ดูแลได้ตลอดนะครับ' ผมจะดูแลเขาอย่างดีเลยคุณดงอุน

 

'ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ'

 

'ครับ'

 

แล้วร่างสูงก็เดินผ่านผมไปหาน้องสาวทันทีที่เห็นเปลเตียงเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉิน ผมมองภาพตรงหน้าแล้วก็ต้องอมยิ้ม เขาดูเป็นคนที่รักน้องสาวมาก ดูเป็นคนที่อบอุ่นจริงๆ

 

 

 

"พี่หมอคะ พี่หมอ!"

 

"เออ ครับ" 

 

"เหม่ออะไรคะ เรียกต้องนานแหนะ" ใบหน้าหวานงอง้ำอย่างน่ารักเมื่อไม่ได้อย่างใจ ผมเลยหัวเราะออกมาแล้วขยี้หัวสวยนั่นเล็กน้อย เธอเองก็หัวเราะตามแล้วโผเข้ากอดเอวผมแน่น

 

"พี่หมอใจดีจัง"

 

"กอดอีกแล้ว เดี๋ยวใครเห็นก็เข้าใจผิดหรอก" ถึงปากผมจะว่าแต่ก็ยอมให้น้องกอด 

 

"ไม่กลัวหรอก ก็ดายุลชอบพี่หมอนิ"

 

"ฮ่าๆ ขี้อ้อนจังนะเรา"

 

แบบนี้ผมก็แย่สิ

 

"อ้อนคุณหมอเขามากๆระวังเขาจะเบื่อนะดายุล"

 

"พี่ชาย!" ผมรีบผละออกมาจากร่างเล็กเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ร่างสูงเดินเข้ามาที่เตียงแล้วส่งยิ้มทักทายให้ผมก่อนจะก้มลงหอมแก้มใสน้องสาวตัวเอง

 

"เป็นยังไงบ้างคะคนเก่ง ดีขึ้นมั้ย" เสียงที่เคยทุ้มนั้นเปลี่ยนเป็นหวานทันทีเมื่อคุยกับน้องสาวสุดที่รัก ผมชักจะคุ้นเคยภาพแบบนี้แล้วก็ยิ่งทำให้ผม...ชอบเขา

 

แต่ตอนนี้จะพูดคำว่าชอบไม่ได้หรอก เพราะมันผ่านมาเกือบสองปีแล้วที่ผมได้คิดอะไรหลายๆอย่าง มันทำให้ผมเริ่มชัดเจนว่า...รัก

 

รักผู้ชายที่ชื่อซนดงอุน

 

"ดีขึ้นมากๆแล้วคะ แล้วก็จะได้ไปเดทกับพี่หมอสักที"

 

"หือ...เดทเลยหรอ" ดวงตาคมเหล่มองผมอย่างสงสัยเหมือนจะหวงน้องสาวมากๆ ผมเลยทำได้แค่ยิ้มให้

 

"อย่ามองพี่หมอแบบนั้นนะ ดายุลเป็นคนชวนพี่หมอออกเดทเองต่างหาก อย่าหวงให้มันมากนักนะพี่ชาย เดี๋ยวเจองอน"

 

"ชวนเองเลยงั้นหรอ"

 

อ่า...อย่ามองผมแบบนั้นสิ เหมือนจับผิดกันเลย

 

"ใช่คะ แล้วพี่ชายก็ห้ามไม่ได้ด้วย" เสียงใสยังคงเจื้อยแจ้วจนคนที่เป็นพี่ชายต้องยอมน้องตัวเอง ผมเลยกล่าวลาเพื่อจะไปตรวจคนไข้รายต่อไป

 

"ผมตรวจเธอเสร็จแล้ว ขอตัวนะครับ" ผมบอกพร้อมรอยยิ้มเหมือนเคยก่อนจะพยักหน้าให้พยาบาลสาวที่แอบมองคุณดงอุนจนตาค้างให้เดินตามผมมา 

 

ทุกคนเลยสินะ ที่ต้องหลงเสน่ห์คุณ ไม่เว้นแต่ผม

 

"มาหาดายุลอีกนะคะ"

 

"ครับ" อ้อนตลอดเลยเรา

 

"ขอบคุณมากนะครับคุณกีกวาง"

 

ตึกตักๆ

 

"ยินดีครับ"

 

มากกว่านี้ผมก็ทำให้คุณได้...คุณซนดงอุน

 

 

 

 

<><><><><><><><><><><><><><><><><><><>

 

130821

 

นานเลย พอดีกำลังตัดสินใจว่าจะลงอีกสองคู่ยังไง ไม่อยากแต่งแยกอะ เพราะมันจะไม่ใช่บีส 555

 

เม้นให้กำลังใจกันด้วยนะคะ

 

บายๆ จุบๆ