[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”
เขียนโดย 
nooonaa
วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 23.54 น.
แก้ไขเมื่อ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2556 20.25 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
7) How much? 06 : รำคาญ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความBy nooonaa
How much? 06 : รำคาญ
"JunSeung"
หลังจากที่ผมโดนทรมานและรังแกอยู่นานจนกว่าจะถึงคอนโดของคุณจุนฮยองก็แทบจะทำให้เป็นบ้า เขาแกล้งผมทุกอย่างเพื่อให้ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ แถมพอถึงที่หมายเจ้าตัวก็ไม่ช่วยผมใส่เสื้อผ้าอีก ปล่อยให้ผมรนรานแต่งตัวอยู่คนเดียว แล้วยิ่งพอเดินลงมาจากรถก็เจอผู้ชายหน้าโหดแต่งสูทนับเกือบยี่สิบคนกำลังยืนรอรับเรา พวกเขาตะโกนเป็นเสียงเดียวกันจนขนผมเริ่มลุก
"~ท่านประธานปลอดภัยนะครับ~"
"อืม ขอบใจ" ร่างหนาตอบพวกเขาไปด้วยท่าทีนิ่งๆเช่นเคยก่อนจะคว้าเอวผมให้เดินไปด้วยกัน
"ดูจุน...ดูจุน!" คุณจุนฮยอนเรียกหาคุณดูจุนแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับก่อนเจ้าตัวจะหันไปมองเอง
"ดูจุนไม่อยู่ครับ" คุณดงอุนตอบแทนก่อนที่อีกคนจะถามต่อ
"ไปไหน"
"เห็นบอกว่าโดนขโมยกระเป๋าเงินครับ" ขโมยหรอ...อย่างคุณดูจุนเนี่ยนะโดนขโมย หน้าก็โหดขนาดนั้นถึงจะหล่อก็เถอะ แต่ใครจะไปกล้าขโมยกัน ผมว่าเขาคนนั้นคงไม่รอดแล้วอะ
"มันคงได้ตายแน่ ดูจุนไปเองแบบนี้" ร่างหนาพึมพำเบาๆแต่ก็ทำเป็นไม่สนใจอะไรมาก เหมือนรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนั้น ผมได้ยินแบบนั้นแล้วเริ่มขนลุก ถ้าเป็นแบบนั้นจริง...เขาคนนั้นคงจะซวยของแท้แน่ ไม่นานร่างหนาก็สั่งงานทิ้งท้ายให้กับคุณดงอุนก่อนจะพาผมเดินเข้าลิฟ
"เอาบัญชีเงินของจุนกอนมาให้ฉันด้วย"
บัญชีของคุณลุงหรอ ทำไมเรื่องนี้ยังไม่จบสักที
"ครับท่าน"
"ทำไมหรอครับ ทำไมถึงต้องเอาบัญชีของคุณลุงมาอีก ในเมื่อคุณได้เงินคืนมาแล้ว" ผมรีบรั้งถามอีกคนที่มองผมหน้านิ่งแต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรก่อนจะเดินออกจากลิฟเมื่อมันมาถึงชั้นสูงสุด
"นายคิดว่าฉันเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงแบบนั้นเพื่อใช้หนี้ให้จุนกอนงั้นหรอ" ผมฟังแบบนั้นก็ต้องขนลุกพรึบ...หมายความว่าไง
"ถ้าอย่างนั้นเงินวันนี้ก็...." ถือว่ามันไม่ได้ชดใช้หนี้เลยหรอ
"ของฉัน" อะไรกัน! ได้เงินมาตั้งเยอะขนาดนั้นแต่ผมยังเป็นหนี้อยู่ดี...คุณใจร้ายชะมัด
เห็นแก่เงิน
"ถ้าเป็นแบบนี้...ผมก็เป็นหนี้เท่าเดิมหรอ"
"ใครบอก...มันเพิ่มขึ้นจากเดิมต่างหาก"
เพิ่ม!
"แต่วันนี้ในรถ ผมก็...." ทำเรื่องน่าอายนะ
"5แสนสำหรับ 1 ครั้งของฉัน ไม่ใช่ของนาย"
เอาเปรียบ! เห็นแก่ตัวที่สุด!
ทำไมเป็นคนนิสัยแย่ขนาดนี้
"คุณจุนฮยอง...แบบนี้มันก็แย่น่ะสิ" ผมเริ่มมึนหัวไปหมดพอต้องคิดถึงเรื่องเงินแล้วก็เรื่อง...
"......."
"คุณจุนฮยอง...." อย่าเงียบแบบนี้สิ
"นายนี่มันน่ารำคาญจริง!" ร่างหนาดุเสียงแข็งจนผมหน้าชาไปชั่วขณะ ผมเผลอก้าวถอยหลังออกไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ ผมแค่ตกใจที่เขาพูดแบบนั้น นี่ผมน่ารำคาญหรอ
"ขะ ขอโทษครับ" รีบขอโทษเขาแล้ววิ่งหนีเข้าห้องนอนอย่างรวดเร็วก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียงช้าๆ
เขาคงจะรู้สึกเหนื่อย...กับเรื่องของผม
นี่ผมทำให้เขารำคาญหรอ...รู้สึกแย่จริงๆ แล้วอย่างนี้ผมจะกล้าสู้หน้าเขาหรอ
ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงคนคุยกันข้างนอกห้อง คงเป็นคุณดงอุนแน่ แล้วก็คงไม่พ้นเรื่องหนี้ของคุณลุง แต่ผมคงช่วยอะไรไม่ได้หรอก เพราะแค่หนี้ที่เป็นอยู่ตอนนี้ผมยังไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงถึงจะใช้หมด แล้วมันก็ยิ่งจะพอกพูนยิ่งขึ้นไปอีก แบบนี้ผมก็จะตายอยู่แล้ว
ผมนั่งคิดอยู่นานจนเหมือนอีกคนที่อยู่นอกห้องจะเข้ามาในห้องนอน ผมเห็นอย่างนั้น...เลยรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว...โดยที่ขามันพาไปเอง
เฮือก....
นี่ผมจงใจหลบหน้าเขา
"ฮยอนซึง อาบน้ำอยู่หรอ" แต่แล้วเสียงทุ้มที่ออกจากแหบไปนิดหน่อยก็เรียกผมอยู่หน้าห้องน้ำก่อนที่ลูกบิดมันจะถูกหมุนจากด้านนอก
บ๊อก!
เห้ย! จางฮยอนซึง! นายทำอะไรเนี่ย! นายจะไปล็อกมันทำไม...โดนโกรธอีกแน่
"จางฮยอยซึง! นี่นายล็อคประตูใส่ฉันหรอ! ห๊ะ!!!" เสียงตะคอกจากข้างนอกอย่างโกรธสุดๆนั้นเล่นเอาผมใจสั่นไปหมด เขาโกรธแล้ว
"ผะ ผมจะอาบนะ น้ำครับ"
"อาบน้ำแล้วทำไมต้องล็อคด้วย เปิดมันเดี๋ยวนี้! อย่าให้ฉันโมโหนะ!!"
แล้วที่คุณขึ้นเสียงกับผมแบบนี้มันยังไม่โมโหอีกหรอ
"ก็ผมจะอาบน้ำแล้ว คุณจะเข้ามาทำไมล่ะครับ"
"ฉัน บอก ให้ เปิด ก็ เปิด สิ!"
เอื๊อก...
น้ำเสียงดูดุมากๆ...ดุจนผมเริ่มกลัวแล้ว
แอ๊ด....
ผมเปิดประตูออกอย่างช่วยไม่ได้ก่อนใครอีกคนจะเดินเข้ามาข้างในแล้วกระชากตัวผมเข้าหาตัวอย่างแรง
"คิดจะแข็งข้อกับฉันรึไงจางฮยอนซึง!"
อะ
มือหนาเข้าคว้าแขนผมแล้วกระชากเข้าหาตัวอีกครั้งแล้วบีบจนแน่น มือผมเริ่มเขียวคล้ำเหมือนเลือดไม่สามารถเดินผ่านมือที่กำลังบีบผมแน่น น้ำตาผมเริ่มไหลเมื่อเริ่มทนความเจ็บไม่ไหว
"ปล่อย...ผมเจ็บ"
"หึ...คิดว่าบีบน้ำตาใส่แล้วฉันจะให้อภัยนายง่ายๆงั้นหรอ ฉันไม่ใช่พ่อพระนะ"
ใจร้าย...ทำไมต้องใจร้ายขนาดนี้ด้วย ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย
"ก็คุณบอกว่ารำคาญผม ผมก็จะไม่ให้คุณเห็นผมหน้าอีกไง แล้วผมทำอะไรผิด" ผมบอกออกไปพร้อมกับมือหนาเองก็เริ่มคลายลง ผมเลยรีบบิดข้อมือหนีแต่ก็ยังไม่สามรถหลุดออก
"นายกำลังน้อยใจฉันรึไง"
น้อยใจ...บ้า! ผมจะไปรู้สึกแบบนั้นได้ไง
"หน้าแดงเชียว" ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มเหมือนถูกใจเมื่อผมทำหน้าไม่ถูกก่อนเจ้าตัวจะปล่อยแขนผมออกแล้วเปลี่ยนเป็นสวมกอดแทน
"ผมไม่ได้หน้าแดงสักหน่อย" ผมเริ่มเอียงหน้าหนีจมูกโด่งที่เข้าดอมดมที่ซอกคอขาวของผมก่อนจะพยายามดันอกแกร่งให้ปล่อยตัวเองออก
ท่าทีเขาเปลี่ยนไปไวเกินไป ผมตามไม่ทันแล้ว
"ขอโทษก็ได้ ฉันแค่อารมณ์เสียไม่หายน่ะ"
อารมณ์เสีย คุณบอกว่าคุณอารมณ์เสียแต่ก็ยังสามารถทำเรื่องอย่างว่ากับผมบนรถได้อย่างนั้นหรอ คุณมันไม่ปกติ
"ถ้าอย่างนั้นผมก็แย่สิ ผมไม่รู้ว่าคุณจะอารมณ์เสียตอนไหนด้วย" แล้วถ้าคุณไล่ผมแบบนั้นมันเสียความรู้สึกนะ
"อยากรู้วิธีทำให้หายอารมณ์เสียของฉันมั้ยละ" ใบหน้าหล่อแบดถอนออกมาจากซอกคอผมก่อนจะมองตาผมนิ่งๆ
วิธีที่จะช่วยให้ผมปลอยภัยน่ะหรอ
"ต้องทำยังไงหรอครับ" ผมจะทำ...เพื่อที่คุณจะได้ไม่ใจร้ายกับผมแบบนั้น
"ก็แค่..." ริมฝีปากหนาเอ่ยแค่นั้นก่อนจะจับหน้าผมไว้นิ่งๆไม่ให้ขยับก่อนจะประกบริมฝีปากนิ่มนั้นลงมาช้าๆแล้วถอนออก
นุ่มนวล...น่าหลงใหล
"ลิ้นน่ะ เอาออกมาหน่อย"
ลิ้น...
นิ้วเรียวชี้ที่ลิ้นตัวเองเพื่อบอกเป็นนัยๆให้ผมเอาของตัวเองออกมา ผมเองก็ยอมทำตามคำสั่งนั้นง่ายเพียงเพราะความอยากรู้ก่อนใบหน้าหล่อจะโน้มลงมาอีกครั้งแล้วลิ้นของผมก็สัมผัสกับของเขา
"อืม....." ลิ้นใหญ่ดุนดันกับลิ้นของผมไปมาเบาๆไม่รุนแรงแต่เน้นทุกสัมผัสจนผมเผลอยกมือขึ้นกอดลำคอเกร่งนั้นเมื่อเริ่มทรงตัวไม่ไหว มันแปลกใหม่...และไม่ต้องการที่จะหยุด
นี่ผมต้องทำแบบนี้น่ะหรอ...เข้าถึงจะหายอารมณ์เสีย
"อืม...นุ่มดีจริง" ร่างหนาเอ่ยชมก่อนจะหอมแก้มผมฟอดใหญ่ ตอนนี้หน้าผมแดงเถือกกว่าเดิมแถมยังทรงตัวไม่ได้ ร่างหนาเลยช้อนตัวผมขึ้นอกแล้วพาไปที่ห้องนอน
เริ่มลางไม่ดีอีกแแล้ว
แล้วมันก็เป็นแบบที่ผมคิด เมื่อหลังผมสัมผัสกับเตียง มือหนาก็เลิกเสื้อผมขึ้นแล้วตรงเข้าเลียที่ยอดอกจนผมต้องแอ่นตามด้วยความเสียว แต่นี่มันเพิ่งจะทำไปไม่ใช่หรอ...ผมยังไม่พร้อม
"คุณจุนฮยองครับ อ๊ะ...พะ พอก่อน" ผมรีบจับใบหน้าหล่อไว้แล้วดันขึ้นมาเพื่อที่จะให้เขาหยุดก่อน แต่พอผมเห็นแบบนั้นก็รู้เลยล่ะ ว่าเขากำลังเริ่มโมโห
"เออ...ไว้ทีหลังไม่ได้หรอครับ คือ...ผมยังเจ็บอยู่เลย" พูดออกไปด้วนท่าทีขัดเขินแต่ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจผมไหม บางทีเขาอาจจะชอบแบบนิ่มๆหวานๆไม่ต่อต้านก็ได้ คนโหดแบบนี้...ก็ต้องลองขอในแบบอ้อนๆ
"เจ็บงั้นหรอ..." แล้วเขาก็ทำหน้าเหมือนเข้าใจ
"อืม" ผมพยักหน้าตอบก่อนแก้มจะแดงอีกครั้ง ในชีวิตนี้ผมไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าต้องมานอนกับผู้ชายด้วยกันแบบนี้ แล้วที่สำคัญกว่านั้นคือผมไม่สามารถต่อต้านเขาได้เลย...เสียศักดิ์ศรีชะมัด บางทีคงต้องหลบหลีกด้วยวิธีอื่นที่มันจะดีกว่าต่อต้าน
"นายเจ็บหรือยังไม่ยอมฉันกันแน่!!"
แต่แล้วเขาก็ขึ้นเสียงใส่ผมดังลั่นก่อนที่มือหนาจะชกลงที่เตียงข้างๆใบหน้าผม
อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวก็จะโดนหน้า
"ป่าวนะครับ ผมเจ็บจริงๆ คุณเล่นซะผมแทบไม่มีแรงอยู่แล้ว" แค่คุณคิดจะบังคับผม มันก็ทำให้ผมต้องยอมคุณอยู่แล้ว เพราะมันไม่มีทางเลือกอื่นต่างหาก นอกจากนางบำเรอของคุณ
"อืม...งั้นช่างมันเถอะ" แล้วเขาก็ลุกออกจากตัวผมไป เขานั่งอยู่ปลายเตียงสักพักก่อนจะหันมามองหน้าผม แต่ไม่ยอมพูดอะไรเลยสักคำ เขาแค่มองแล้วไล่สายตาต่ำลงไปเรื่อยๆจนถึงปลายเท้า....ก่อนน้ำลายก้อนใหญ่จะไหลลงคอแกร่งดังเอื้อก
เขาอยากขนาดนั้นเลยหรอ
แต่ผมยังไม่อยากทำเรื่องแบบนั้นนิ
"นายนอนเถอะ มันดึกแล้ว" เขาบอกผมแค่นั้นแล้วก็เดินหายออกไปจากห้อง ผมมองตามอย่างใจหาย
เขาโกรธผมอีกแล้วหรอ
ผมเลยวิ่งตามออกไปแต่กลับไม่เห็นอีกคนแล้ว ภายในห้องนี้ไม่มีใครเลยสักคนนอกจากผม
เขาไปแล้ว...
'อรุณสวัสดิ์ครับ'
'อืม'
ผมฉีกยิ้มทักทายร่างหนาที่เพิ่งออกมาจากห้องนอนหลังจากเจ้าตัวเอาน้ำแต่งตัวเสร็จเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน ซึ่งผมเองที่กำลังวุ่นอยู่กับอาหารเช้าในตอนนี้ก็ทำให้ไม่ได้สนใจว่าอีกคนมาอยู่ด้านหลังตัวเองแล้ว
เพล้ง!!!
'อ๊ะ ทำอะไรน่ะครับ' ผมเผลอปล่อยช้อนที่กำลังคนซุปอยู่หล่นลงพื้นก่อนจะคว้ามือหนาที่กำลังเลื้อยเข้าไปในเสื้อผม
'เวลานายใส่ผ้ากันเปื้อน...นี่เซ็กซี่ชะมัด'
เซ็กซี่หรอ...
อ่า...หน้าผมร้อนฉึ่งอีกแล้ว
'พูดอะไรน่ะ ผมเป็นผู้ชายนะ'
'แล้วไม่ชอบรึไง หน้าแดงเชียว' ที่หน้าแดงเพราะสิ่งที่คุณกำลังทำกับผมอยู่ตอนนี้ต่างหาก
'แต่ผมไม่ชอบที่คุณทำแบบนี้นะครับ' ผมเบี่ยงตัวหนีอีกคนจนเขาตีหน้านิ่ง ริมฝีปากหนาเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงก่อนจะเอ่ยปากพูด
'นายไม่ชอบให้ฉันสัมผัสงั้นหรอ'
สัมผัส
'ใช่ครับ...' มันแปลกๆ เหมือนมันไม่มีแรงยังไงไม่รู้
'อืม เข้าใจแล้ว' และนั่นก็คือคำสุดท้ายที่ผมได้ยินจากเขา แล้วก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลยตลอดสองวัน
เขาโกรธผมงั้นหรอ โกรธที่ไม่ให้สัมผัสงั้นหรอ
แล้วทำไมผมต้องแคร์ด้วยล่ะ ในเมื่อเขาไม่อยู่ผมน่าจะดีใจ
"คุณฮยอนซึงครับ"
"อะ ครับ" ผมสะดุ้งตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆก็มีเสียงทุ้มเข้มทักผมอยู่ข้างหลัง คุณดงอุนนี่เอง...มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมผมไม่รู้สึกตัว หรือเป็นเพราะผมคิดถึงแค่อีกคน
"ขอโทษครับที่ทำให้ตกใจ" ร่างสูงโค้งให้ผมเล็กน้องจนผมแทบลุกขึ้นโค้งรับแทบไม่ทันเหมือนกัน ทำไมพวกคุณถึงใก้เกียรติ์ผมขนาดนี้นะ
"ไม่ครับไม่ แล้วมีอะไรรึป่าวครับ"
"ท่านประธานให้ขึ้นมาบอกคุณว่าวันนี้จะไม่กลับครับ"
ไม่กลับ...อีกแล้ว
เขากำลังหลบหน้าผมหรอ
"เขาทำงานหนักมากหรอครับ ถึงไม่กลับห้องเลย"
"คงงั้นมั้งครับ แล้วผมก็จะขึ้นมาเอาชุดให้ท่านประธานด้วย รบกวนคุณฮยอนซึงช่วยหยิบให้หน่อยได้มั้ยครับ"
"อ่า..ครับ" ผมรับคำด้วยความรู้สึกห่อเหี่ยวแบบแปลกๆก่อนจะเดินไปหยิบชุดสูทตัวสวยแล้วก็ชุดธรรมดาให้คุณดงอุนไป ผมมองชุดที่อยู่ในมือแล้วใจเริ่มสั่น...เหมือนเขากำลังตะทิ้งผมไปยังไงไม่รู้
เขาคงเบื่อผมแล้ว
ใช้สิ....ใครจะไปทนเด็กอย่างผมที่เป็นหนี้เขาต้องเยอะแล้วยังเล่นตัวไม่ยอมใช้หนี้อีก แบบนี้ก็สมควรอยู่หรอ
"แล้วก็นี่ครับ...ท่านประธานฝากเอามาให้คุณ" ร่างสูงยื่นกล่องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กมาให้ ผมหยิบมันมาดูก็พบว่ามันเป็นมือถือ
"ให้ผมหรอครับ" ให้ตายเถอะ มันแพงมากนะ แล้วที่สำคัญก็คือ...ผมใช้มือถือไม่เป็น
"ใช่ครับ แล้วท่านก็ฝากมาบอกว่า...ติดต่อท่านได้ทุกเวลาที่คุณต้องการ"
ทุกเวลาที่ผมต้องการอย่างนั้นหรอ แล้วทำไมถึงไม่กลับมาที่ห้องบ้างล่ะ ตกลงแล้วเขาหลบหน้าผมจริงๆใช่มั้ย
ผมไม่น่าทำตัวมีปัญหาเลย...ไม่น่าเลยจริงๆ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"DuSeop"
"ไอ้เด็กเหลือขอ!!!"
เอื้อก
"ครับพี่..."
แย่แล้ว ผมจะทำไงต่อเนี่ย
แต่พอผมทำท่าจะลุกขึ้นแล้ววิ่งหนี อีกคนก็วิ่งกู่เข้ามาหาแล้วกระชากผมอย่างแรง
"เจ็บๆ โอ๊ย! เจ็บ!!!" ผมทุบเอวหนาดังตุบตับด้วยแรงที่มีแต่ร่างหนากลับไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งสิ้น แถมยังเอามือใหญ่ๆดำๆนั้นมาคลำเต็มตัวผมไปหมด
"ทำไนเนี่ย อ๊ะ! อย่าจับนะ!" ผมพยายามเบี่ยงสะโพกหนีแต่แขนที่ยาวกว่าก็ยังสามารถถึงบั้นท้ายผมได้
"นิ่งๆ! "
"นิ่งบ้านพ่องแกสิ ปล่อยนะ!" ใครจะไปนิ่งได้ ก็มึงกำลังจะจับก้นกูอยู่เนี่ย
"ไอ้เด็กบ้านี่! มึงขโมยมาจริงๆด้วย!" มันเปลี่ยนมารวบข้อมือผมทั้งสองข้างด้วยมือมันมือเดียวก่อนที่มืออีกข้างจะล้วงเอากระเป๋าตังของมันออกมาได้
ชัดเลย...กูโดนแน่
"ไม่ได้ขโมยนะ นะ ผมคะแค่...เห็นมันตะตกอยู่ ละแล้วก็กะกำลังจะเอาไปคืนนะ" ผมปล่อยมันออกมารัวแต่อีกอีกคนก็แค่มองผมด้วยสายตาโกรธๆ มันทำให้ผมรู้เลยว่า...มันไม่เชื่อ
"ซ่านักใช่มั้ย! ห๊ะ!!" อยู่ๆมันก็แบกผมขึ้นหลังแล้วเดินออกจากร้านอาหาร ทุกคนมองผมที่โดนมันอุ้มโดยไม่คิดจะช่วยอะไรเลย ผมเลยทำได้แต่ร้องขอความช่วยเหลือโดยไร้ความหวัง
"ช่วยผมด้วย!! มันจะฆ่าผม" เสียงทุกคนในร้านดูเหมือนตกใจมากที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยผมอีก ผมเลยพยายามดิ้นตัวออกจากไหล่แกร่งนั้นเองแต่ก็ไม่สามารถช่วนอะไรได้
"ปล่อยเว้ย! ปล่อย!!!"
"หยุดร้อง! ฆ่าทิ้งซะตรงนี้ดีมั้ย!!!"
กึก!
หยุดร้องแล้ว!
"อย่าฆ่ากูนะ" ผมนิ่งสนิทไม่ขยับเลยครับ ก็กลัวนี่...ดูหน้ามันก็น่าจะฆ่าผมได้ง่ายๆอยู้แล้วล่ะ
"เออ! พูดมาก!" แล้วมันผลักผมเข้าไปในรถคันหรูจนหัวผมกระแทกเข้ากับประตูอีกฝั่ง มันมองผมขำๆแบบเหยียดๆ ผมเลยถีบเข้าที่ยอดอกหนาเมื่อมันเผลอแล้วเปิดประตูลงหนีทันที
"โอ๊ย! จับมันไว้!!" มันสั่งเสียงดังจนผู้ชายชุดดำนับสิบคนกู่เข้ามาหาผม แต่ผมก็สามารถหลบหลีกได้จนมาถึงคนสุดท้าย
"ไอ้แก่!"
ปึก!!!
มันฟาดท่อนมือหนาลงมาที่ต้นคอผมจนผมทรุดลงกับพื้นอย่างมึน
"ไอ้คำก็แก่ สองคำก็แก่ เดี๋ยวมึงจะรู้สึกถึงความแก่ของกู! ไอ้เด็กบ้านี่!"
มันคาดโทษผมอย่างโหดแล้วนั่นก็เป็นประโยคสุดท้ายก่อนสติจะดับไป
มันจะทำอะไรผม...
ช่วยด้วย
ปวด...ปวดคอ
ผมพยายามลืมตาขึ้นมามองแต่กลับเจอหน้าใครอีกคนที่อยู่ข้างบน คางแหลมที่เชิดนั้นทำให้ผมจำมันได้
"ตื่นแล้วหรอ...หึ"
"จะ พากู ไป ไหน" ผมถามเสียงเบาด้วยความมึน
"หึ มันยังไม่ถึง หลับซะ...ไอ้เด็กเหลือขอ!"
ปึก!
ไอ้บ้า! มึง จะ ทุบ กู ทำ ไม
สติผมเริ่มพร่าเลือนอีกแล้ว...ฝากไว้ก่อนเถอะมึง
อึก!
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
130825
ค่อยมาต่อพาสของกีกวางนะคะ มันยากอะเรื่องนี้
ฝากเม้นให้กันด้วยนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
