Deceive กลรัก หลอกลวง

ภายในห้องแต่งตัวโทนสีขาว ช่างแต่งหน้ามากมายอยู่ภายในนั้น ทุกคนต่างดูชุลมุนวุ่นวาย
 
เว้นเพียงก็แต่ หญิงสาว ที่กำลังนั่งมองคนอื่นๆด้วยแววตาแห่งความเศร้าสร้อย เแววตานั้นหมือนจะยิ่ง
 
ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ  เหตุการเมื่อ3วันที่แล้วเหมือนจะยิ่งเข้ามารุมเร้าในหัวเธอมากขึ้น
 
"ฟาง เดี๋ยวไปเลือกชุดกับป๊อบปี้เขานะลูก"ผู้เป็นพ่อพูดขึ้นในขณะที่มือก็กำลังเซ็นเอกสารบริษัท
"พ่อ.ค..คือ" ฟางพูดตะกุกตะกัก เพราะไม่รู้ว่าควรจะบอกความรู้สึกในใจที่มีดีมั๊ย มันอัดอั้นเหลือเกิน
"....."ผู้เป็นพ่อกลับไม่ถามตอบ แต่กลับมองมาที่หญิงสาวแล้วตั้งใจฟัง
"ฟาง ไม่อยากแต่งงาน!"หญิงสาวกลั้นใจพูด หลับตาปี๋รอฟังคำตอบ
"แกไม่มีสิทธิ์จะค้านอะไรทั้งนั้น ฉันเก็บแกมาเลี้ยงก็บุญแค่ไหนแล้ว!"ผู้เป็นพ่อ ลุกขึ้นทุบโต๊ะดังปัง แล้วจ้องฟางตาเขม็ง
ฟางพูดอะไรไม่ออก เธอทำได้แค่หน้าตาอึ้งๆ ที่มองพ่อตัวเองด้วยความตกใจ
 
"อยู่นิ่งๆหน่อยสิจ๊ะ"พี่คนสวยบอกฟาง ขณะที่กำลังปัดขนตาให้ฟางอยู่ ทำให้ฟางหลุดจากภวังค์ความคิด แล้วยิ้มแหยๆ
 
"เสร็จรึยัง"ป๊อบปี้ที่เดินเข้ามาถามพี่คนสวย
 
"อีกนิดนะ ป๊อบรับรองเป๊ะ"พี่คนสวยพูดกับป๊อบแล้วขยิบตาให้
 
ฟางมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ ตอนนี้เหมือนชีวิตเธอใกล้เวลาจบลงขึ้นทุกที
 
โทโมะ.... นายจะมามั๊ยนะ...
 
ฟางคิด น้ำตาเริ่มคลอ..
 
ฉันยังรักนายอยู่รักนายสุดหัวใจ ฉันทำดีที่สุดแล้ว.. แต่ฉันทำได้เพียงเท่านี้
 
ใช่สิเขาเป็นเจ้าชีวิตฉันนี่ จะสั่งให้ฉันไปตายฉันก็ต้องไป...
 
หึ...นี่ฉันเป็นอะไร ฉันเป็นแค่เศษมนุษย์บนโลกนี้หรอ...
 
ฉันยังคิดถึงนายเสมอโทโมะ ฉันรักนายแค่คนเดียว..
 
ฟางคิดแล้วก็เจ็บแปลบในใจ...
 
ภาพเก่าๆที่เธอและโทโมะเคยอยู่ด้วยกัน มันจะถูกทำลายภายในไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้..
 
"ไปครับ"ป๊อบปี้ยื่นมือให้ฟาง แต่ฟางกลับปัดมือนั้นออกอย่างไม่ใยดีก่อนที่จะออกจากประตูแล้วเดินขึ้นเวทีช้าๆ โดยมีป๊อบปี้เดินตามหลังมา
 
"หึ...หน้าตาก็สวยสู้ฉันไม่ได้ ทำไมพี่ป๊อบปี้ต้องเลือกมันด้วยนะ"เสียงนินทาแว่วมาแต่ไกล
 
"เอาล่ะครับ ถึงเวลากันแล้ว แหมสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยกเลย"พิธีกรหันมาพูดยิ้มๆให้กับทั้งคู่
 
"และวันนี้ครับ เราก็มีแขกพิเศษที่จะมาอวยพรให้ทั้งคู่ เชิญพบกับ คุณโทโมะเลยครับบ"
พิธิกรประกาศเสียงลั่น แต่ในใจหญิงสาวกลับหล่นตุบไปกองกับพื้น น้ำตาเริ่มคลอมาอีกครั้ง
โทโมะ.... ฉันอยากเจอนายเหลือเกิน
คิดถึงนาย... คิดถึงมาก....
ฉันรักนายที่สุด.. และจะรักที่สุดตลอดไป...
 
โทโมะเดินมาข้างหน้าเวทีแล้วยิ้มที่มุมปากให้กับฟาง สักพักก็มีผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามาแล้วเข้ามาควงโทโมะทันที
 
เหมือนกับความรู้สึกเจ็บแปลบเข้ามาทันทีเมื่อเห็นภาพนี้....
 
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มมุมปากให้กับฟางราวว่ารอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่หน้าอิจฉาเหลือเกิน..
 
น่าอิจฉาที่เธอได้เคียงข้างเขา...
 
จริงสินะ... ฉันมันคนไร้ค่านี่..
 
เป็นคนที่..
 
ไม่มีใครต้องการ....
 
นายเกลียดฉันไปแล้ว.. เกลียดฉันจริงๆ
 
โทโมะ.. ขอร้องนายอย่าทำแบบนี้
 
ฟางรู้สึกเหมือนมีมีดมากรีดดวงใจ เธอเจ็บลึกไปถึงข้างใน น้ำตาที่กลั้นอยู่แทบจะไหลออกมาอยู่แล้ว
โทโมะหยิบไมค์จากพิธีกรมาก่อนที่จะพูดลงไปในไมค์
 
"ครับผมขอยินดีกับคู่บ่าวสาวด้วย ฟางเป็นเพื่อนที่สนิทกับผมมาก"โทโมะพูดแล้วเน้นคำว่าเพื่อน
 
"ขอให้ทั้งคู่รักกันนานๆชั่วนิรันด์ เหมือนเราสองคน"โทโมะพูดเสียงหวานในตอนท้ายแล้วหันมายิ้มให้ผู้หญิงข้างๆ
 
คำพูดนั้นมันทิ่มแทงจิตใจฟางเหลือเกิน..
 
"ข..ขอบคุณ"ฟางพูดเสียงสั่นโดยไม่มองหน้าโทโมะ น้ำตาเอ่อล้นมารอบดวงตา เธอแค่ไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาของเธอก็เท่านั้น
 
ฉันไม่อยากเห็นนายอีกแล้ว...
 
โทโมะ... ฉันไม่อยากเห็นคนที่ฉันรัก รักคนอื่น...
 
"ขอตัวนะคะ"ฟางพูดสั้นๆใส่ไมค์แล้วส่งให้พิธีกรอย่างเร่งรีบ แล้วลงไปจากเวที เธอกลั้นความรู้สึกในใจไม่ไหวแล้ว น้ำตารินไหลมาอาบแก้มทั้งสอง
 
เธอเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวโทนสีขาวที่ตอนนี้ว่างเปล่าไร้ซึ่งผู้คน จากนั้นจึงรีบฟุบหน้าลงบนโต๊ะเครื่องสำอางค์ น้ำตามากมายไหลโรยรินมาจากแววตาเศร้า ตามด้วยเสียงสอื้นที่แสนทรมาน