รักที่เป็นไปไม่ได้

9.2

เขียนโดย Chapond

วันที่ 5 มกราคม พ.ศ. 2557 เวลา 01.21 น.

  65 ตอน
  668 วิจารณ์
  154.57K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 10 มีนาคม พ.ศ. 2557 14.28 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

34) ความเจ็บปวดของชั้น

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
 
 
 
 
 
 
 
“อือ กะ แก้ว”โทโมะพลิกตัวมากอดแก้วแต่พบกับความว่างเปล่าก็รีบลุกขึ้นมองหา แล้วสายตาก็หัน
ไปมองเห็นแก้วยืนอยู่ที่ริมระเบียงเหม่อมองวิวอยู่ไม่พูดอะไร
 
 
 
“ชั้นนี่มันเป็นผู้หญิงที่ไม่ดีมากเลย ว่ามั้ยคะ”แก้วพุดเมื่อโทโมะเดินเข้ามาหา ก่อนจะหันไปสบตาโท
โมะเศร้าๆ
 
 
 
“ชั้นนอกใจป๊อปปี้ ทำลายความเชื่อใจทั้งหมดที่เค้ามีให้ชั้น เท่านี้คงจะสะใจคุณมากแล้วสินะ
คะ”แก้วพูดแล้วเบือนหน้าหนีโทโมะก่อนปาดน้ำตาตัวเองทิ้ง
 
 
 
 
“ขอโทษที่ผมใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล ที่ผมทำลายคุณ”โทโมะเมื่อเห็นน้ำตาของแก้วก็ถึงกับใจ
หล่นวูบ
 
 
 
“คุณไม่ต้องขอโทษชั้นหรอกค่ะ ถือซะว่าชั้นชดใช้ให้คุณแทนป๊อปปี้เค้า ชดใช้ในสิ่งที่เค้าทำร้าย
น้องสาวคุณละกันนะคะ”แก้วพุดแล้วจะเดินหนีแต่โทโมะรั้งแขนแก้วไว้
 
 
 
 
“ผมคือคนแรกของคุณให้ผมรับผิดชอบได้มั้ย”โทโมะพูดขึ้น
 
 
 
“ไม่ค่ะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่มันคือความผิดพลาดและชั้นเองก็ผิดเหมือนกันที่ใช้อารมณ์อยู่เหนือ
ทุกอย่าง”แก้วพูดแล้วหลบตาโทโมะ
 
 
 
“ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วคุณก็ให้ผมรับผิดชอบคุณเถอะแก้ว”โทโมะพูด
 
 
 
“ไม่ค่ะ ถือซะว่าถ้าคุณรักแก้งค์ของคุณมากแค่ไหน ทางที่ดีคุณอยู่ห่างจากชั้นและห่างจากพวกเรา
ให้มากที่สุดจะดีกว่า”แก้วพูดแล้วสบตาโทโมะนิ่ง
 
 
 
“ทำไมพวกคุณไม่เลิกแค้นพวกเรา”โทโมะถามอย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
“เรื่องความแค้นมันก็แค่เศษเสี้ยวของเกมส์นี้ อำนาจและความยิ่งใหญ่เท่านั้นล่ะคือสิ่งที่เดอะ ซัน
ต้องการ”แก้วพูด
 
 
 
“ถ้าความยิ่งใหญ่และอำนาจคือสิ่งที่คุณต้องการมันมากล่ะก็แต่งงานกับผมซะสิแก้วคุณและเดอะ
ซันก็จะได้ทุกอย่าง”โทโมะกระชากแก้วมาแนบลำตัวแล้วพูด ชายหนุ่มมองร่างบางในอ้อมแขนอย่าง
ไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด
 
 
 
“ชั้นบอกแล้วไงว่าอยู่ห่างเดอะ ซันให้มาก อย่าใกล้กันมากกว่านี้เพราะต่อไปคนที่เจ็บมันก็คือพวก
เราเอง”แก้วพูดแล้วหลบสายตาคมของโทโมะที่จ้องจับผิดเธอ
 
 
 
“ผมไม่เข้าใจจริงๆคุณเป็นคนยังไงกันแน่แก้ว”โทโมะพูดก่อนะลุกเดินออกไปจากห้อง
 
 
 
“เพราะชั้นรู้ไงว่าคุณเป็นคนดี ชั้นอยากให้คุณห่างพวกชั้นไว้”แก้วพูดเมื่อโทโมะเดินออกจากห้อง
ไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทานอะไรสักหน่อยนะคะคุณน้องฟาง”ขนมจีนพูดแล้วมองถาดอาหารที่ไม่ได้พร่องลงไปเลยแล้ว
ถอนหายใจ
 
 
 
“คุณน้องฟาง คุณน้องฟางเป็นแบบนี้พวกพี่และก็ลูกน้องทุกคนเป็นห่วงมากเลยนะคะ”ขนมจีนพูด
ขึ้นแล้วมองฟางเหม่ออยู่บนเตียงหลังจากคืนก่อนที่ป๊อปปี้บุกขึ้นบ้านมาข่มขืนฟางทำให้ฟางกลาย
เป็นคนซึมเศร้าไม่พูดไม่จาทันที
 
 
 
 
“มีงานอะไรรึเปล่าคะพี่ขนมจีนเดี๋ยวฟางจะช่วยดูให้”ฟางเมื่อได้ยินถึงเรื่องลูกน้องก็ปรับสีหน้าเป็น
ปกติแล้วลุกขึ้นตรวจเออกสารต่อ
 
 
 
“พอเถอะครับคุณหนู ถ้าคุณหนูไม่สบายก็อย่าหักโหมเลย”กราฟพูดแล้วแตะมือฟางไว้ ทันทีที่ฟาง
เห็นหน้ากราฟน้ำตาของฟางก็พาลไหลออกมาอีกครั้ง
 
 
 
 
“อย่ามาดีกับชั้นเลยกราฟ ฮือๆ”ฟางร้องไห้ออกมาเพราะยิ่งเห็นกราฟดีกับเธอมากมายขนาดนี้
 
 
 
“ผมดูแลคุณหนูมาตลอดอย่าคิดมากสิครับ คุณที่น่ารักของผม ผมบอกแล้วไงถ้าคุณหนูเสียใจผม
เองจะขอเป็นคนทำให้คุณหนูยิ้มเองนะครับ”กราฟพูดก่อนจะดึงมือฟางออกไปแล้วขับรถพาฟางมาที่
สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
 
 
 
 
 
 
“สวยจัง”ฟางเดินลงรถมาแล้วมองสวนที่เงียบสงบที่มีแม่น้ำสายเล็กๆด้านหลัง
 
 
 
“ผมน่ะชอบมาที่นี่ตอนที่ผมเครียดๆหรือไม่สบายใจ มันดูเงียบสงบดีนะครับ ผมว่าคุณหนูต้องชอบมัน
แน่ๆ”กราฟพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ฟาง ฟางยิ้มออกมานิดนึงก่อนจะเดินแล้วถอดรองเท้าส้นสูง
ของเธอออกแล้วเอาเท้าเปล่าแตะที่พื้นหญ้าแล้วสูดอากาศบริสุทธ์
 
 
 
“สบายจัง กราฟมานั่งนี่เร็ว”ฟางยิ้มแล้วหันไปชวนกราฟมานั่งที่ม้านั่งแล้วนั่งมองเด็กๆวิ่งเล่นกันอีก
มุมของสวน
 
 
 
“เห็นมั้ยครับ คุณหนูต้องยิ้มออกแน่ๆเมื่อมาที่นี่”กราฟพูดแล้วยิ้มฟางหันไปมองแล้วยิ้มให้กราฟ
 
 
 
 
“ขอนอนตรงนี้สักพักนะ”ฟางพูดก่อนจะล้มตัวลงนอนหนุนตักกราฟแล้วหลับลง กราฟมองฟางที่หลับ
อยู่ก็ยิ้มอย่างเอ็นดูแล้วลูบผมฟางอย่างอ่อนโยน ขณะที่ฟางหลับภาพที่ป๊อปปี้คบกับเธอเป็นแฟน
ภาพที่ป๊อปปี้หลอกลวงเธอและทำรายเธอสารพัดรวมถึงที่เขาข่มขืนเธอเมื่อคืนนั้นฉายมาเหมือนฉาก
ละครเป็นฉากๆทำให้น้ำตาของฟางไหลออกมา
 
 
 
 
“คุณหนูคือเลดี้ของมังกรดำ เรื่องอะไรที่ไอ้เลวนั่นทำร้ายคุณหนูผมขอให้คุณหนูลืมมันไปนะครับ
เพื่อคุณหนูเอง เพื่อคุณหนูฟางที่สวย เข้มแข็งและอ่อนโยนของผม”กราฟพูดแล้วใช้นิ้วปาดน้ำตา
ให้ฟางก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากฟางอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะไปไหนน่ะมายด์”ป๊อปปี้มองมายด์ที่ฮึดฮัดจะเข้าไปเอาเรื่องกราฟและฟางที่สวีทหวานกันก็เรียก
ไว้
 
 
 
“มายด์เกลียดมันบอสมายด์เกลียดมัน ทำเป็นอ่อนแอเรียกคะแนนสงสารจากผู้ชาย หึ อย่าคิดนะว่า
ชั้นจะดูไม่ออกนังมารยา”มายด์ฟางจากมุมที่แอบมองอยู่กับป๊อปปี้อย่างหมั่นไส้
 
 
 
 
“ชั้นรู้ว่าเธอเกลียดยัยนั่นแต่อย่าลืมสิว่าเรามาทำอะไรกันที่นี่ เรามาสืบเรื่องแก้วนะ ถ้าเราโวยวาย
เดี๋ยวพวกนั้นก็ตื่นพอดีหรอก”ป๊อปปี้พูดแล้วกำหมัดแน่นเมื่อเห็นภาพที่กราฟจูบหน้าผากฟางเมื่อกี้นี้
 
 
 
“ฮัลโหลแบม เรื่องที่ให้ไปสืบน่ะว่าไง”มายด์รับโทรศัพท์จากเลขาของป๊อปปี้ที่เธอและป๊อปปี้สั่งให้
ไปสืบหาบริษัทของมังกรดำทั้งหมดรวมถึงธุรกิจใหม่ที่มังกรดำจะเปิดตัวอย่างเช่นรีสอร์ท
 
 
 
“ได้เรื่องแล้วค่ะบอส นายโทโมะนั่นไปดูงานที่รีสอร์ทนั่น มายด์ว่ามันต้องเอาตัวยัยแก้วไป
แน่ๆ”มายด์พูด
 
 
 
“ถ้าแก้วเป็นอะไรตั้งแต่ปลายเล็บเพราะลูกน้องเธอ เธอต้องรับผิดชอบทั้งหมดแน่ เลดี้แห่งมังกร
ดำ”ป๊อปปี้มองฟางอย่างเอาเรื่องก่อนจะขับรถออกไป
 
 
 
 
 
 
 
“เออ จริงสิ ไหนๆวันนี้เราก็ว่างกันแล้ว เราไปดูรีสอร์ทใหม่ที่กำลังสร้างอยู่มั้ย ได้ข่าวว่าใกล้เสร็จ
แล้วนินา เราไปช่วยพี่โทโมะดูงานด้วยเลยเนาะกราฟ”ฟางลุกขึ้นแล้วพูด“แล้วคุณหนูโอเคแล้วหรอ
ครับ”กราฟถาม
 
 
 
“ชั้นโอเคแล้วล่ะกราฟ ถ้าเรามัวแต่มาเสียใจกับความเจ็บปวดที่มันไม่มีวันเรียกกลับมาได้เท่ากับเรา
จมอยู่กับอดีตไม่ยอมเดินหน้า แล้วพรรคพวกของเราล่ะ หน้าที่การงานของมังกรดำก็ไม่เดินหน้า
สิ”ฟางยิ้มแล้วพูด
 
 
 
 
“นี่สิครับ เลดี้แห่งมังกรดำของผม”กราฟพูดแล้วยิ้มอย่างภูมิใจที่เห็นฟางนิ่ง และดูโตขึ้นก่อนจะขับ
รถพาฟางไปที่รีสอร์ทแถวชานเมืองที่สร้างใหม่ทันทีโดยไม่รู้ว่าพวกของป๊อปปี้ก็ไปที่นั่นเช่นเดียวกัน
 
 
 
“พวกของมังกรดำมีอยู่จริงๆด้วยเราจะเข้าไปยังไงดีคะบอส”มายด์ถามป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ในรถด้วยกัน
 
 
 
“ไม่ว่ายังไงเราต้องเสี่ยงเข้าไปข้างในเพราะมันเป็นที่เดียวที่คิดว่าแก้วจะต้องอยู่ที่นี่”ป๊อปปี้พูดก่อน
จะลอบเข้าไปด้านในกับมายด์“เราจะบอกพวกทีเจให้มาช่วยมั้ยบอส เผื่อพวกนั้นเล่นตุกติก”มายด์
ถาม ป๊อปปี้ไม่ตอบ ยด์จึงตัดสินใจส่งข้อความให้ทีเจทันที
 
 
 
 
 
“เห้ย”พวกลูกน้องของแก้งค์มังกรดำเดินมาที่ป๊อปปี้และมายด์ยืนอยู่2คนก็ร้องขึ้นทำให้ป๊อปปี้และ
มายด์จัดการให้พวกลูกน้องสลบแล้วลากไปมัดในที่ลับตาคน
 
 
 
 
“นั่นต้องเป็นโซนที่โทโมะอยู่แน่ๆ”ป๊อปปี้และมายด์ลอบเข้ามาถึงโซนด้านใน
 
 
 
 
 
“พี่โทโมะอยู่มั้ยคะ”เสียงของฟางเดินเข้ามาพร้อมกับกราฟเดินมาเรียกโทโมะหน้าเรือนรับรอง แล้ว
สักพักโทโมะก็เปิดประตูออกมาฟางกระโดดกอดโทโมะอย่างดีใจ
 
 
 
 
“เฮ้ ฟางเป็นอะไรทำไมถึงร้องไห้ล่ะ”เสียงของโทโมะทักเรื่องของฟางทำให้ป๊อปปี้ชะงักแอบชะเง้อ
ขึ้นไปมองแล้วเห็นโทโมะเช็ดน้ำตาให้ฟางก็นิ่งไป
 
 
 
“เข้าไปข้างในดีกว่าครับ จะได้คุยเรื่องงานกันด้วย”กราฟพูดก่อนจะนำทุกๆคนเข้าไปด้านใน
 
 
 
“มาอยู่ที่นี่หลายวันลืมน้องแล้วใช่มั้ยคะพี่โทโมะ”ฟางพูดเมื่อโทโมะเอาน้ำมาให้ฟางและกราฟดื่ม
 
 
 
“เปล่านะ พี่มาเคลียร์งาน นี่ร้อนวิชาอยากมาดูงานถึงนี่เลยหรอฟาง”โทโมะรีบถาม ฟางยิ้มนิดนึง
ก่อนแววตาจะเศร้าลงไปอีกครั้ง
 
 
 
 
“ต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับเราแน่ๆ กราฟบอกพี่มานะว่าเกิดอะไรขึ้น”โทโมะเงยหน้าถามกราฟทันที
 
 
 
 
“เอ่อ คือว่า”กราฟอึกอักไม่กล้าบอก
 
 
 
“ฟางเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นหรือว่าป๊อปปี้ทำร้ายฟางอีก”โทโมะถามทำให้ฟางที่เมื่อได้ยินเชื่อป๊อปปี้
น้ำตาทั้งหมดก็พาลจะไหลร้องไห้ออกมากราฟสงสารจึงกอดปลอบฟางไว้
 
 
 
 
“คุณหนูอย่าร้องไห้กับไอ้คนเลวๆแบบนั้นเลยนะครับ ยิ่งเห็นคุณหนูเจ็บผมยิ่งเจ็บเป็นร้อยเท่า”กราฟ
พูดอย่างเจ็บปวดเมื่อเห็นฟางร้องไห้ ฟางโผเข้ากอดกราฟแน่นร้องไห้อย่างไม่อาย ทำให้แก้วที่หลับ
อยู่ลืมตาตื่นขึ้นมา
 
 
 
 
 
“ถ้ามันจะทำให้ฟางเสียใจแบบนี้พี่จะไม่ถามเรื่องนี้กับฟางนะ กราฟในฐานะที่นายดูแลฟางมาตลอด
และไม่เคยทิ้งฟางไปไหน แล้วชั้นก็รู้ว่านายคิดยังไงกับฟางชั้นขอได้มั้ย ฝากฟางไว้ให้นายดูแล
ไม่ใช่ฐานะบอดี้การ์ดกับเจ้านาย ไม่ใช่พี่กับน้อง แต่ดูแลในฐานะคนรักที่จะต้องดูแลกันไปตลอด
ชีวิต”โทโมะพูดนิ่งทำให้กราฟและฟางตกใจ
 
 
 
 
“ตะ แต่พี่โทโมะ แล้วเรื่องของผู้อาวุโสกับทุกคนในแก้งค์ล่ะ ไหนจะพี่ขนมจีนอีก”กราฟรีบพูดเพราะ
รู้ดีว่าบอดี้การ์ดกับเจ้านายจะมารักกันต้องเป็นเรื่องใหญ่มากแน่ๆ เขาไม่อยากให้ฟางต้องมาถูกว่า
เพราะเขา
 
 
 
 
“พี่บอกแล้วไง เรื่องนี้พี่จะจัดการให้เองรับปากนะ”โทโมะพูดก่อนจะเดินไปหยิบแหวนออกมาให้
กราฟ
 
 
 
“ครับผมสัญญาว่าผมจะดูแลคุณหนูไปชั่วชีวิตของผม เพราะคุณหนูคือคนที่ผมรักที่สุด”กราฟพูดแล้ว
มองฟาง
 
 
 
“ขอบคุณมากนะ ขอบคุณมากจริงกราฟ ฮือๆ”ฟางอึ้งไม่คิดว่าจะเจอคนดีๆแบบกราฟก็โผเข้ากอด
ก่อนที่กราฟจะสวมแหวนให้กับฟางที่นิ้วนางข้างซ้ายแล้วโผเข้ากอดกัน
 
 
 
 
 
“รักกันมากนักใช่มั้ย นังฟางชั้นเกลียดแก”มายด์ที่มองจากหน้าต่างก็พูดขึ้นก่อนจะปาดน้ำตาแห่ง
ความแค้นทิ้งส่วนป๊อปปี้มองภาพนั้นนิ่งไม่มีคำพูดอะไรออกมา
 
 
 
 
ตึง
 
 
 
 
เสียงเหมือนของหล่นจากห้องนอนทำให้ฟางและกราฟผละออกจากกัน
 
 
 
 
“เสียงอะไรน่ะพี่โทโมะ”ฟางถามทำให้โทโมะอึกอักไม่กล้าตอบ ฟางและกราฟจึงเดินไปที่ห้องนอน
โทโมะมองไปรอบๆก่อนจะสังเกตเห็นชายกระโปรงที่แลบออกมาจากตู้เสื้อผ้า ฟางจึงเปิดออกมา
แล้วตกใจ
 
 
 
 
 
“กะ แก้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน”ฟางอึ้งเมื่อเจอแก้วแล้วหันไปถามโทโมะ เช่นเดียวกับป๊อปปี้และมายด์
ที่แอบดูอยู่ก็ตกใจ
 
 
 
 
เอาละไง ฟางจะเริ่มต้นใหม่กับกราฟแล้วไง จะเป็นยังไงต่อล่ะทีนี้
 
 

 
 
 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.1 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา