{FIC EXO}Go Dead Now!!เตรียมตัว - ระวัง - ตาย

Chapter 1
Go Dead Now
เตรียมตัว - ระวัง - ตาย

 
1 ตุลาคม 25XX
ผลั่วะ!! โผล๊ะ!!
แบคฮยอน ชานยอล เทาและไคขยำกระดาษกลมๆ แล้วปาใส่กัน วิ่งหนีกันอุตลุด ลู่ฮาน เซฮุนและซูโฮ ร้องเชียร์เสียงดัง เลยได้รับค้อนงามๆจากซิ่วหมินและดีโอที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ
"เล่นอะไรระวังบ้างสิวะ!!!" คริสหยิบกระดาษก้อนหนึ่งที่ถูกปามาจากมือฝีมือของใครซักคนแล้วขว้างไปหาชานยอลอย่างอารมณ์เสียแล้วจึงนอนฟุบลงกับโต๊ะต่อ เฉินส่ายหน้าน้อยๆ ส่วนเลย์นั่งเขียนหนังสืออย่างขมักเขม้น
 "นี่! พวกนายอ่ะ ช่วยขึ้นไปชั้น 7 ทีสิมีคนเรียกอ่ะ!" เด็กหนุ่มข้างห้องคนหนึ่งวิ่งมาบอกพวกเขา
"ใครเรียกพวกเราหรอแทมิน?" แบคฮยอนเอ่ยถามแล้วลดมือที่ถือกระดาษลง
"เอ! ฉันจำไม่ค่อยได้อ่ะ สงสัยจะเป็นพวกอาจารย์ม.ต้นมั้ง?" แทมินเดาแล้วทำท่าเหมือนนึกอะไรออก "พวกเธอด้วยนะนาอึน โชรง โบมี!" 
"พวกฉัน? ทำไมอ่ะ"
"ฉันบอกว่าฉันไม่รู้วววว!! เอาล่ะไปกันเร็วๆนะ! ฉันไปล่ะ" แทมินตัดบทแล้ววิ่งออกไป
"อะไรของมันวะ" ไคมองตามแล้วพูดเบาๆ 
"เก็บของให้เรียบร้อยก่อนเถอะ อึนจีฝากบอกอาจารย์ด้วยแล้วกันนะ!" ซูโฮสรุปแล้วหันไปพูดกับเด็กสาวข้างๆ ซึ่งเธอก็พยักหน้า
ทุกคนเก็บของให้เรียบร้อยแล้วค่อยๆเดินตามกันออกไป โบมีเก็บของเสร็จเป็นคนสุดท้าย โชรงและนาอึนรอเธออยู่ข้างนอก
วืดดดดด
โบมีสะดุ้งสุดตัว  เมื่อมีคนมายืนข้างหน้าเธอ
"อ้าว นายมีอะ......." คำพูดของเธอถูกกลืนลงในลำคอ เมื่อสบสายตาคู่สวย หัวรู้สึกตื้อเหมือนจะเป็นลม หายใจไม่ออกเอาดื้อๆ
"ปล่าวไม่มีอะไร แค่จะมาบอกว่าเร็วๆหน่อย พวกเขารอเธอคนเดียว" 'เขา' เอ่ยออกมานิ่งๆ แล้วเดินออกไป โบมีมองตามด้วยความสงสัย แต่ก็รีบเดินตามเขาไป
 
ชั้น 7
 
"ยาห์ๆๆๆ!! อะไรเนี่ย! ไม่เห็นมีใครเลย!! แทมินโกหกหรือปล่าว!" แบคฮยอนพูดอย่างอารมณ์เสีย
"เงียบบ้างเถอะแบคฮยอน แล้วมองหาให้ดีก่อน" ดีโอพูกตำหนิ แบคฮยอนจิ๊ปากเหมือนเด็กถูกขัดใจ
ครืด ครืด
ทุกคนหันไปมองตามเสียง ภาพี่เห็นคือโบมีกำลังกรีดลากคัตเตอร์คมๆไปตามกำแพงช้าๆ
"โบมี ทำอะไรของเธอนะ!" โชรงถามหวาดๆ
"พวกเธอรู้ประวัติของชั้น 7 นี่มั้ย?" เธอหยุดกรีดไปชั่วขณะก่อนแสยะยิ้ม "ฉันจะบอกให้เอาบุญนะ เมื่อหลายสิบปปีก่อนมีนักเรียน 15 คนถูกหลอกมาที่นี่ แล้วจู่ๆก็มีข้อความกระดาษมาบอกพวกมันว่าหนึ่งในนั้นคือ ฆาตร......." เธอหัวเราะหึๆแล้วเล่าต่อ "แล้วพวกมันก้เริ่มไม่ไว้ใจกัน ข้อความกระดาษแผ่นต่อมาบอกว่าให้ ฆ่า คนที่น่าสงสัยเพราะอาจจะเป็นฆาตกร"
"บ....โบมี! เธอเป็นอะไรกัน" นาอึนตะโกนถามกล้าๆกลัวๆ แต่โบมีก้หัวเราะโรคจิตอีกครั้งก่อนจะเอ่ยต่อ "แต่พวกมันก็โง่! ไม่ยอมฆ่ากันเพราะคิดว่าเพื่อนมันน่ะไม่ใช่ ฆาตกร  สุดท้ายฆาตกรตัวจริงเลยต้องออกโรง....มันค่อยๆคนไปที่ละคนอย่างไม่รีบร้อน สุดท้ายกว่าจะฉลาดว่าฆาตกรคือใครก็สายไปเสียแล้ว....แล้วต่อมาทุกๆปีก็ต้องมีเด็ก 15 คนตายเพราะขึ้นมาชั้น 7 ชั้นนี้เลยถูกปิดตาย แต่ที่พวกแกขึ้นมาได้ก็เพราะเป็นคนที่ถูกเลือกยังไงล่ะ หึๆ" ทุกคนเริ่มกลัวโบมีจับใจ สภาพเธอตอนนี้เหมือนฆาตกรโรคจิตเข้าไปทุกที
"และฉัน.....จะเป็นคนปลิดชีพพวกแกเอง!!!!!!" ไม่ทันคิดโบมีพุ่งตัวมายังโชรงและนาอึนทันที เตรียมฆ่าพวกเธอด้วยคัตเตอร์ในมือ
พลั่กกกก!!!
"เป็นบ้าอะไรวะ!!" เซฮุนกระโดดไปปัดคัตเตอร์ออกจากมือโบมี เฉินรีบหยิบมันโยนลงไปจากตึกทันที
"แก!!" โบมีมองเซฮุนอย่างเคียดแค้นเธอพุ่งไปบีบคอเขาทันที
ลู่ฮานและชานยอลรับไปล็อกตัวเธอออกมา แต่พวกเขาก็ต้องปรพหลาดใจอย่างมากเมื่อพวกเขาไม่สามารภสู้แรงของโบมีได้ แบคฮยอนเห็นท่าไม่ดี เขาพุ่งตัวมาช่วยอีกคน จนสามาร๔ลากโบมีออกมาได้ เฉินและเลย์ถลาไปพยุงเซฮุนทันที
"เป็นอะไรของเธอ!!!" ชานยอลตวาด โบมีกลอกตาเลิ่กลั่ก
"ไม่..ไม่จริง กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ม่ายยยยย!!!" โบมีกรีดร้องอย่างเสียสติ เธอสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมแล้วพุ่งตัวไปที่หน้าต่าง ลู่ฮานวิ่งไปชาร์จตัวเธอไว้เพระาเธอเริ่มนั่งบนระเบียงด้วยท่าน่าหวาดเสียว
"ปล่อย!!" โบมีพยายามสะบัด โชรงและนาอึนเดินมาหาเธอด้วยอาการสะอื้นไห้ แล้วโชรงก็พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"โบมี....ลงมาเถอะนะ...มาหาฉันเถอะ..." 
เหมือนได้ผลโบมีชะงักเธอค่อยๆยื่นมือมาลูบใบหน้าของทั้งสอง "โชรง นาอึน! อย่าร้องไห้ไปลเย เธอเป็นเพื่อนรักของฉัน ฉันรักเธอมาก มาก" เธอพรมจูบไปทั่วหน้าของโชรงและนาอึนก่อนแสยะยิ้มอย่างโรคจิต "จำไว้นะว่า คนที่อ่อนแอน่าสมเพชจะถูกกำจัด หึหึ"
โบมีพลักโชรงและนาอึนออกไปก่อนจะทิ้งตัวลงออกจากหน้าต่าง
ตุ้บ!! พลั้กก!!
"กรี๊ดดดดดด! โบมี!!!!"  โชรงกรีดร้องอย่างเสียสติ นาอึนร้องไห้จนขาดห้วงหายใจอย่างน่าสงสาร 
ทุกคนที่เหลือตัวแข็งทื่อ เสียงเนื้อตกกระทบพื้นเมื่อกี้เป็นของโบมีอย่างแน่นอน
เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงที่นาอึนและโชรงร้องไห้อยู่อย่างนั้น คริส ชานยอล เฉินและเทาเริ่มเปิดประตูห้องทีละห้องเพื่อหาที่พักพิง ลู่ฮาน เซฮุน แบคฮยอนและซูโฮนั่งอยู่กับนาอึนและโชรง ส่วนเลย์ ซิ่วหมินและดีโอหายไปเมื่อสิบนาทีก่อนแต่ไม่มีใครสังเกต
"ลู่ฮาน พาพวกเธอเข้ามาที่นี่เถอะ" เฉินโผล่หน้ามาจากประตูบานหนึ่ง ลู่ฮานพยักหน้านิดๆแล้วพยุ่งนาอึนลุกขึ้น เซฮุนรีบถลามาช่วยเขาทันที แบคฮยอนกับซูโฮค่อนข้างลำบากเพราะโชรงเดินแทบไม่ไหว
"นั่งก่อนนะ นาอึน" ลู่ฮานค่อยๆพยุ่งให้นาอึนมานั่งที่โซฟาแล้วลุกเดินสำรวจห้อง
ห้องนี้ค่อนข้างกว้างมากๆ ดูเหมือนจะเคยเป็นห้องประชุมมาก่อน ที่โล่งและกว้างมากๆมีเพียงโซฟา3-4ตัวและล็อกเกอร์อีกเกือบสิบตู้
"กรี๊ดดด!! นาอึน นาอึน!!!!" เสียงกรี๊ดของโชรงดังขึ้นมาอีก ทุกคนรับรุดไปทีเธอทันทีพบว่านาอึนนอนสลบสไลอยู่บนตักของโชรง ทำให้เธอยิ่งเสียขวัญเข้าไปใหญ่
"แบคฮยอน! นายช่วยลองไปหาพวกยาดม แอมโมเนียอะไรก็ได้มาให้หน่อย" ลู่ฮานหันไปบอกแบคฮยอนก่อนจะพูดกับโชรงด้วยสีหร้าเจื่อนๆ 
"โชรง ช่วยคลายเสื้อนาอึนทีนะ"
"ม..หมายความว่ายังไง"
"คือ...ปลดกระดุมนาอึนออกนิดหน่อย ให้เธอหายใจสะดวก"
"อื้อ" โชรงว่าก่อนเริ่มปลดกระดุมนาอึนออก เขาเลยรีบหันหน้าหนีทันที
"ลู่ฮาน! นี่ยาดม" แบคฮยอนวิ่งเอายาดมมาให้เขาเลยรีบส่งต่อให้โชรงทันที
"มากับฉันหน่อยสิ" แบคฮยอนพูดต่อด้วยเสียงเครียด ลู่ฮานพยักหน้าแล้วเดินตามแบคฮยอนเข้าไปในมุมห้อง
 
 
Keyword 1: ".......'คนที่อ่อนแอน่าสมเพชจะถูกกำจัด'......"
By Bomi