GAME OVER - CHANNUNEO

          เขาทำอะไรผิดอีกแล้วหรอ

 

          จะทำยังไงดี .. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          

 

 

 

 

          “ตัวเล็ก ยื่นแขนออกมา พี่จะวัดความดันเรานะ” ได้ยินดังนั้น จุนโฮก็สลัดความคิดเมื่อ

ซักครู่ทิ้งไป พร้อมยืนท่อนแขนเรียวให้คุณหมอจำเป็นของเขา

 

 

 

          “อ๊ะ!” คนตัวเล็กส่งเสียงในลำคอ เมื่อคุณหมอของเขาแตะถูกบริเวณแผลที่ถูกแก้วบาด

เมื่อคืน

 

 

 

          “ตายแล้ว ตัวเล็ก ไปทำอะไรมา ทำไมเป็นแผลลึกขนาดนี้ แล้วทำไมไม่ทำแผล?”

 

 

 

          “พี่คุณ พูดเบาๆซิครับ เดี๋ยวชานซองได้ยิน.. เอ่อ.. ผม ผมโดนแก้วบาดเมื่อคืนครับ”

จุนโฮตอบสียงแผ่วเบาเบือนหน้าหนีคุณหมอของเขา ที่ทำหน้าสงสัย ในประโยคเมื่อซักครู่

 

 

 

          “โดนแก้วบาด? แล้วทำไมชานซองถึงได้ยินไม่ได้? ตอบพี่ซิตัวเล็ก”คุณหมอได้แต่มอง

หน้าคนตัวเล็กพร้อมขมวดคิ้วรอคำตอบ

 

 

 

          “ก็ .. เอ่อ .. ก็ผมไม่อยากทำให้ชานซองต้องลำบาก เพราะว่าผมเป็นคนทำแก้วแตก

ผมก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบมันเองครับ” จุนโฮก้มหน้าตอบเสียงแผ่วเบา

 

 

 

 

 

          ความผิดที่เขาเป็นคนก่อ เขาก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบ 

          ถูกต้องแล้ว ..

 

 

 

 

 

          นิชคุณได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ ไม่ได้ซักถามอะไรต่อ เนื่องจากเห็นสีหน้าของคนตัวเล็กไม่

ค่อยสู้ดีนัก แล้วจึงก้มหน้าลงไปจัดการกับแผลของคนตัวเล็ก

 

 

 

 

          “ตัวก็เล็กแค่นี้ แต่ชอบทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ ตัวเล็กนิดเดียว แต่หน้าเริ่มอ้วน

แล้วนะ เลิกแบกโลกได้แล้ว” พูดแล้วก็กลั้วหัวเราะเบาๆ เพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น

 

 

 

          คนตัวเล็กที่รู้ว่าตัวเองโดนหลอกด่าก็แหวขึ้น “พี่คุณ !! พี่หลอกด่าผมหน้าอ้วนหรอครับ?”

 

 

          เมื่อบรรยากาศเริ่มดีขึ้นแล้ว คนตัวเล็กก็พูดคุยกับพี่คุณอย่างสงสัย

 

 

 

          “พี่คุณเป็นหมอหรอครับ? ทำไมถึงมาตรวจผมได้ แล้วมาตรวจนอกโรงพยาบาลแบบนี้ได้

ด้วยหรอครับ?แบบนี้ก็ดีซิ ผมเกลียดโรงพยาบาลที่สุดเลย ถ้ามีพี่คุณก็คงจะดี” จุนโฮกล่าวพร้อม

ยิ้มกว้าง

 

 

          จุนโฮลืมไปแล้วว่า ที่หน้าห้องของตนเอง ก็ยังมีร่างสูงยืนอยู่ด้วยอารมณ์คุกรุ่น ยังคงกล่าว

ต่อไปอย่างสบายใจ

 

 

 

          “แล้วพี่คุณสนิทกับชานซองหรอครับ?”

 

 

          “แล้วพี่คุณรู้จักกับชานซองได้ยังไงหรอครับ?”

 

 

          “เอาทีละคำถามซิเรา ตอนแรกยังเห็นป่วยๆอยู่เลย นี่สบายดีแล้วหรอ ฮ่าๆๆ” ขยี้หัวอีกครั้ง

ด้วยความหมั่นเขี้ยว

 

 

 

          “พี่คุณอ่า..พี่คุณต้องเลิกขยี้หัวผมก่อนนะ ผมเสียทรงหมดหล่อแล้วเนี่ย” จุนโฮได้แต่นั่ง

ทำหน้ายู่

 

 

 

          “เราเนี่ยนะหล่อ? ใครบอก? ส่องกระจกบ้างไหม?”

 

 

 

          “พี่คุณ !"

 

 

 

          “ฮ่าๆ ยังพูดไม่จบเลย ก็เรานะไม่มีทางหล่อหรอก เรานะน่ารัก รู้ไหมตัวเล็ก?”

 

 

 

          “ฮื่อ พี่คุณแกล้งผม ;____________;”

 

 

 

 

 

 

 

 

          เวลาผ่านไปซักพัก การรักษาก็สิ้นสุดลง

 

 

 

          “ตัวเล็กอย่าลืมทานยานะ แล้วก็พักผ่อนเยอะๆ อย่าทำงานหนัก ห้ามดื้อนะรู้มั้ย?”

 

 

 

          “ผมดื้อตรงไหน?” พูดพร้อมยู่ปากเล็กน้อย จนนิชคุณอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ ยีหัวคนตัวเล็ก

ไปอีกทีสองที

 

 

 

 

          “ฮ่าๆ เด็กดื้อ พี่ไปก่อนละ ไว้วันหลังจะมาเล่นด้วย”

 

 

 

          “จริงหรอครับ? พี่คุณจะมาจริงๆนะ อย่าหลอกผมนะ”

 

 

          “ครับๆ พี่สัญญา”

 

 

 

          “เย้ ขอบคุณมากนะครับพี่คุณ” พูดพร้อมยิ้มจนตาหยี

 

 

          ขณะเดียวกันชานซองเดินมาที่หน้าประตูห้องพอดี เห็นภาพนี้ก็อดหงุดหงิดอีกครั้งไม่ได้

 เปล่งเสียงออกไปในลำคอ “ไปกันเถอะครับพี่คุณ”

 

 

 

          “อ่า ชานซองมาพอดี พี่ไปจริงๆละนะตัวเล็ก อย่าดื้อนะ ชานซองพี่ฝากดูตัวเล็กด้วยนะ

อย่าให้ดื้อจนไข้กลับอีกนะ” พี่คุณพูดไปหัวเราะไป จุนโฮก็ได้แต่นั่งยู่ปาก บ่นงึมงำอยู่ในลำคอ

 

 

 

          “ครับ แต่ผมคงดูแลเค้าได้ไม่ดีเท่าพี่คุณหรอก” ชานซองตอบรับ

 

 

 

          จุนโฮเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูง แล้วพอเห็นสีหน้าของเขา จุนโฮก็มุดผ้าห่มหนีไปเลย

 

 

 

          “อะไรของเค้า ตัวเล็กนี่ดื้อจริงๆ พี่จะไปยังไม่สนใจจะล่ำลา ฮ่าๆ” คุณหมอจำเป็นกล่าว

พร้อมส่ายหัวเบาๆ

 

 

 

 

 

          เสียงปิดประตูห้องดังขึ้น จุนโฮจึงเลิกผ้าห่มขึ้น

 

 

 

          ‘ชานเป็นอะไรอีกแล้วนะ ทำไมทำสีหน้าน่ากลัวขนาดนั้น’

 

 

 

          จุนโฮแสนขี้กลัวคนนี้ ได้แต่กลัว กลัวว่าตัวเองจะทำความผิดอะไรไว้อีก กลัวว่าตัวเองจะ

ทำให้ชานซองโกรธ โดยที่ไม่รู้ตัวอีกแล้วหรือเปล่า กลัวไปซะทุกอย่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          กลัวว่าชานซองจะโกรธ

          กลัวว่าชานซองจะรำคาญ

          กลัวว่าชานซอง..จะทิ้งเขาไป

          กลัวทุกสิ่งทุกอย่าง กลัวเหลือเกิน ..