H.K.U มหาลัยแห่งรัก

                                                            9
 
 
          “ เป็นไงบ้างอาจารย์ภาณุ ” อาจารย์อายุ 50 ปลายๆ ในห้องพักครูถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
          “ ค่อยยังชั่วแล้วครับ ”
          “ นี่มันก้ 3 วันแล้ว ผมว่าคุณไปหาหมอดีกว่ามั้ย ”
          “ ขอบคุณครับ ผมไปหามาแล้วแต่ก็ไม่เป็นไรมาก มันอาจจะมาแค่บางทีเท่านั้น ”
          “ ยังไงก็เข้าให้ทัน อย่าให้ราดตรงนี้ล่ะ ” อาจารย์คนนั้นทิ้งท้ายขำๆก่อนจะเดินออกไป
          “ ครับ ” ป๊อปปี้ตอบอายๆ
          หลายคนคงไม่เข้าใจ 3 วันที่ผ่านมามันทำให้เค้าอายจนแทบจะเอาหน้ามุดเข้าใต้โต๊ะทุกทีที่เจอผู้คน เพราะไอน้ำแก้วนั้น มันทำให้เค้าเป็นแบบนี้
 
          ทุกๆเช้า กลางวัน เย็น หรือก่อนนอน เค้าจะต้องหยิบซองสีส้มมาแกะแล้วแทผงที่อยู่ในซอง ลงไปในแก้วน้ำแล้วดื่มให้หมด เพื่อรักษาอาการที่มันเป็นอยู่ขนาดนี้ แต่รสชาติมันแย่ยิ่งกว่าน้ำกระบองเพชรซะอีก
 
วันนี้ก้เช่นกัน
 
          “ เกลือแร่ ” เค้ามองซองนั้นอีกครั้งก่อนจะแทผงสีส้มลงไปในแก้ว แล้วกลั้นใจดื่มให้หมด
          “ แหวะ! ” เค้าวางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะอย่างแรง ก่อนจะหยิบขวดน้ำเปล่าขึ้นมาดื่มล้างปาก
          บางคนคงไม่รู้ว่าอาการท้องเสียมันทรมารแค่ให้ ใช้ชีวิตทั้งวันทั้งคืนกับห้องน้ำ ในกระเป๋ามีแต่กระดาษทิชชู หน้าซีดเป็นไก้ต้ม หมดเค้าความหล่อ สาวๆไม่มอง
          แต่สปีริทของความเป็นครู เค้าก็ยังมาสอน เพื่อไม่ให้เสียการเรียนและเสียหน้า เกือบจะทุกชั่วโมงเค้าต้องเข้าไปใช้บริการห้องน้ำของโรงเรียน จนคนทำความสะอาดห้องน้ำจำหน้าเค้าได้แล้ว
          “ เพราะยัยนิสัยเสียนั้น!! ” ป๊อปปี้ทุบโต๊ะอย่างแค้นใจ พอนึกถึงคนที่เอาน้ำแก้วนั้นมาให้เค้า
 
 
3 วันก่อน
         
           ก๊อกๆๆ!!
 
          “ ขออนุญาติค่ะ ” เสียงใสของผู้หญิงคนนึ่งดังขึ้น ทำให้ป๊อปปี้ที่นั่งพิมพ์งานขึ้นต้องเงยหน้าละสายตาจากจอคอม
          “ มาทำอะไร ” เค้ามองผู้หญิงคนนั้นอย่างแปลกใจ ดูเหมือนว่าเธอจะเดินตรงมายังเค้า
          “ สวัสดีค่ะอาจารย์ ” เธอทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
อะไรกันเนี้ย อยู่ดีๆก็มาหา แถมยังยิ้มให้อีกด้วย สงสัยวันนี้หิมะจะตก
          “ มีอะไรรึเปล่า คุณธนันต์ธรณ์ ” ป๊อปปี้ถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย
          “ ชั้น เออ.. หนูจะมาขอบคุณอาจารย์เรื่องเมื่อวานค่ะ ” เธอบอกจุดประสงค์
          “ เมื่อวานเหรอ เรื่องอะไร .... อ๋อ! ” ป๊อปปี้นึกได้เรื่องเมื่อตอนเย็น
          “ ไหนคุณบอกว่า อย่าหวังจะได้ยินคำขอบคุณ ” เค้าทวนคำพูดของหญิงสาว
          “ คนเรามันก้เปลี่ยนใจกันได้ค่ะ ” เธอส่งยิ้มหวาน ทำหน้าแสนดีเต็มที่
          “ หนู เอา น้ำมะนาวผสมโซดามาฝากอาจารย์ แทนคำขอบคุณค่ะ ” ป๊อปปี้มองหญิงสาวอย่างจับผิด เธอต้องมีอะไรในใจแน่ๆ
          “ หนูรู้ว่าอาจารย์ชอบ ”
เธอวางแก้วน้ำสีขาวใส บนโต๊ะ อย่างระมัดระหวัง แต่ทว่า สายตาของชายหนุ่มดูจะระแวงเธอสุดๆ
          “ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิค่ะ หนูเอามาขอบคุณอาจารย์ที่เก็บกุญแจได้ ถ้าไม่ได้อาจารย์หนูต้องกลับบ้านไม่ได้แน่ๆ ”
          เค้าฟังคำพูดที่เธอประดิษฐ์ขึ้นมา อย่างเหนื่อยใจ พลางส่ายหัวกับการกระทำของหญิงสาว
          “ รับไว้เถอะ น่ะค่ะ หนูต้องการขอบคุณอาจารย์จริงๆ ” ฟางส่งสายตาออดอ้อน จนอีกฝ่ายต้องรับไว้เพื่อไม่ให้เป็นการเสียน้ำใจ แต่ที่จริงเค้าขี้เกียจฟังคำที่เธอประดิษฐ์ขึ้นมาจนเค้ารู้ว่ามันไม่ใช่ตัวเธอเลย
          “ ครับ ขอบคุณ ” เค้ารับมาด้วยความจำใจ
          “ ดื่มให้หมดล่ะ ” เธอทิ้งท้ายแล้วเดินออกไป
          
                    เค้าจะรู้มั้ยว่าผู้หญิงที่เอาน้ำมาให้เค้า กำลังแสะยิ้มบางๆโดยที่เค้ามองมันไม่เห็น
 
 
          “ กินได้รึเปล่าเนี่ย ” เค้ายกแก้วขึ้นมามอง เผื่อเจอสิ่งแปลกปลอมในแก้ว แต่ไม่เจออะไรสักอย่าง
          “ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ” เค้าพยายามคิดบวก
          “ แต่ยัยนั้นไม่ชอบขี้หน้าเราน่ะ ” แต่คงไม่พ้นคิดลบด้วย
          “ ช่างเหอะ ” เค้าวางแก้วน้ำลงแล้วตั้งใจพิมพ์งานต่อ จนเวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมง ชายหนุ่มก็ยังไม่สนใจแก้วน้ำนั้นอยู่ดี
          
กลางวัน
 
          “ อาจารย์ภาณุ ไปทานเข้าข้าวด้วยกันมั้ย ” เหล่าอาจารย์ที่พอถึงเวลาพัก เค้าก็จะชวนกันไปกินข้าวกันเป็นประจำ รวมถึงอาจารย์ใหม่คนนี้ด้วย
          “ ครับ ” ป๊อปปี้เก็บเอกสารบนโต๊ะใส่กระเป๋า ก่อนจะชะงักกับแก้วน้ำที่วางอยู่ตั้งแต่เช้า จนตอนนี้ความเย็นได้ระเหยไปหมดเล้ว
          “ อาจารย์ภาณุไปกันเถอะ ” เสียงเรียกจากอาจารย์ท่านอื่น
          “ ครับ ” เข้าตอบก่อนจะยกแก้วน้ำนั้นมาดื่มจนหมด ก่อนจะวางแก้วเปล่าบนโต๊ะ แล้วเดินออกไป
          
          เค้าอาจจะไม่รู้ว่าแก้วน้ำนั้นมันจะเป็นสิ่งที่ทำให้เค้าต้องทนทุกข์ทรมาร 55++
.
.
.
ปัจจุบัน
 
          “ อาจารย์ภาณุไปทานข้าวกัน ” เสียงแหบพร่าของอาจารย์สูงวัย
          “ ครับ ” ตั้งแต่วันที่เค้าเข้ามาเป็นอาจารย์สอนที่นี้ อาจารย์ทุกคนดีกับเค้ามาก มีอะไรก็แบ่งปันช่วยเหลือกันตลอด
          “ วันนี้จะกินอะไรดี ผมอยากกินซุปโสม ”
          “ ชั้นอยากกิน ข้าวขาหมูเห็นว่ามาเปิดใหม่ด้วย ต้องลองชิมสักหน่อย ”
          “ วันนี้ชั้นว่าจะกินส้มตำไม่ได้กินมานาน , ผมจะกินก๋วยเตี๋ยวดีกว่าไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ , ผมว่ากระเพราไข่ดาวเยี่ยมที่สุด ”
          ป๊อปปี้เดินตามหลังเหล่าอาจารย์ชั้นผู้ใหญ่พุดคุยเรื่องอาหารการกินในกลางวันนี้ ส่วนผมก็คงกินอะไรไม่ได้นอกจากข้าวต้มหมู ใครจะรู้ได้ หากอาหารอย่างอื่มมันทำพิษให้ท้องเสียอีกคงแย่ ช่วงนี้ก้กินข้าวต้มไปก่อนล่ะกัน
          “ คุณล่ะอาจารย์ภาณุ ”
          “ ผมคงกินข้าวต้มหมูเหมือนเดิม ” เค้าพูดอย่างเสียดายที่ไม่ได้กินอย่างคนอื่นเค้า
          “ เออ...ทุกคนครับ เชิญไปก่อนเลย ผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อน ”
          “ มาเร็วๆล่ะ ”
          เค้าไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้า ก่อนจะรีบหมุนตัววิ่งไปยังห้องน้ำทันที ตอนนี้ระเบิดกำลังจะลง
          “ ห้องน้ำๆๆๆ ” เค้าวิ่งอย่างรีบร้อน ณ เวลานี้ห้องน้ำคือสวรรค์ของเค้าไปแล้ว
          “ อาจารย์ค่ะจะรีบไปไหน!!! ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง ทำให้เค้าหันไปมองก็เห็นยัยตัวแสบที่ทำให้เค้าเป็นแบบนี้
          “ อาจารย์ดูรีบจัง ไปไหนเหรอค่ะ ” เธอตีหน้าสงสัยทั้งที่รู้อยู้แก่ใจ
          “ นี่ คุณธนันต์ธรณ์ กรุณาอย่ามาหาเรื่องผม เรื่องเก่ายังไม่ได้เคลียร์ ”
          “ เรื่องอะไรค่ะ ไม่เห็นรู้เลย ”
          “ คุณนั้นแหละที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ” ป๊อปปี้โกรธควันออกหู
          “ เป็นอะไรเหรอค่ะ ” ฟางก็ยังทำหน้าไม่รู้เรื่องอยู่ดี
          “ ก็ท้องเสียไง ”
          “ อ๋อ ท้องเสีย น่าสงสาร ” ฟางส่ายหัวทำหน้าเศร้า
          “ เธอนี่มันปีศาจ ”
          “ ปีศาจอะไรสวยขนาดนี้ ” ฟางเชิดใส่ก่อนจะยิ้มเย้ย
          “ ฝากไว้ก่อนเถอะ ” ป๊อปปี้พูดทิ้งท้ายก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป
          “ ขอให้มีความสุขในห้องน้ำน่ะค่ะอาจารย์!!! ” เธอตะโกนเสียงดังก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมา
 
 
          “ เขื่อนแกจัดการเรียบร้อยแล้วชั้ยม่ะ ” ฟางหันไปถามเพื่อนชายที่ยืนหลบอยู่หลังเสา
          “ เรียบร้อยไม่ต้องห่วง รับรองไม่มีน้ำให้ใช้แน่นอน ”
          “ Hi 5 !!! ” ทั้งคู่ตบมือกันอย่างสะใจ
          “ ต่อไปก็กุญแจ ” ฟางพูดถึงแผนต่อไป
          “ เมื่อไหร่จินนี่จะมาเนี่ย ” เขื่อนพูดขึ้นอย่างกังวล
 
          ตุ๊บ ตุ๊บ!!!! เสียงฝีเท้าวิ่งมาอย่างร้อนรน
          
          “ มาแล้ว มาแล้ว ” จินนี่ยื่นแม่กุญแจและลูกให้กับฟางด้วยอาการเหนื่อยหอบ
          “ มาช้าจัง ” ฟางไม่พูดอะไรมาก เธอเดินไปที่ประตูบานใหญ่ของห้องน้ำ เอาโซ่มาคล้องตรงประตูแล้วเอาแม่กุญแจมาลีอกอีกที
          “ แค่นี้ก้ออกมาไม่ได้แล้ว ” เธอดึงให้มั่นใจว่าจะไม่หลุด
          “ ฟางทำเกินไปรึเปล่า ” จินนี่ที่เกินสำนึกผิดขึ้นมา
          “ ไม่หรอก แค่หยอกเบาๆ ” ฟางยิ้มอย่างมีความสุข แล้วเดินคล้องคอเพื่อนทั้งสองออกไปจากบริเวณนี้ แต่ก่อนไปก็ไม่ลืมเอาป้ายมาคล้องไว้ที่หน้าประตู
 
 
          ‘ ปิดปรับปรุง ’
 
 
            
 
น่าสงสารจิงจิง 55++
ยังไงก็เมนต์ให้ด้วนน่ะ^^
รักคนอ่านทุกคน