กลลวงหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวฟางกลับบ้านกับป๊อปได้แล้วนะเพราะหมอบอกไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”โทโมะพูดเมื่อเดินกลับ
มาบอกฟางที่เฟย์พาฟางไปเปลี่ยนชุดแล้วรอผลตรวจในห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เอา ไม่กลับ ไม่อยู่กับคนเลว อี๋ๆ”ฟางตกใจที่ต้องกลับไปกับป๊อปปี้ก็รีบร้องโวยวาย
 
 
 
 
 
 
 
“แปลกจังคราวนั้นอยู่กับพี่ป๊อปที่บ้านได้ไม่อาละวาดทำไมคราวนี้อาละวาดได้นะ”เขื่อนพูด
 
 
 
 
 
 
“ก็คงเพราะเห็นความรักของพี่สาวกับสามีเก่าละมั้งเลยทำให้กระตุ้นแผลที่ใจฟาง”โทโมะพูดประชด
แก้ว
 
 
 
 
 
“นี่โทโมะ เลิกคิดเองเออเองได้มั้ย มันไม่ใช่อย่างที่โทโมะเข้าใจนะ”แก้วโวยวาย
 
 
 
 
“เข้าใจถูกแล้วต่างหากล่ะ ห่วงกันซะขนาดนี้คงจะตัดเยื่อใยไม่ขาด”โทโมะไม่เลิกว่าแก้วแล้วพูด
อย่างน้อยใจ
 
 
 
 
 
“โทโมะ”แก้วที่เคืองที่โทโมะพูดประชดตัวเองตลอดก็ว่าแล้วจ้องตาโทโมะอย่างไม่ยอมเช่นกัน
 
 
 
 
 
“เอาล่ะ พอๆ เรากลับกันเถอะเดี๋ยวชั้นพาฟางกลับไปที่บ้านริมทะเลจะค่ำเอา”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
ปึก
 
 
 
เมื่อป๊อปปี้เดินจะมาพยุงฟางลงจากเตียงคนไข้กลับถูกฟางเดินชนแล้วหนีชายหนุ่มไป
 
 
 
 
 
 
“ไม่กลับ เล่นกับเฟิร์สๆ”ฟางที่ไม่รู้จะหาทางอย่างไรดีที่จะไม่กลับบ้านกับป๊อปปี้ก็แกล้งร้องหาเฟิร์ส
 
 
 
 
 
“จริงสิสงสัยพี่ฟางคงะอยากเล่นกับลูกแน่ๆ อย่าลืมสิ แม่ลูกคู่นี้เค้ารักกันจะตาย เอางี้สิ พาพี่ฟางไป
เล่นกับเฟิร์สก่อน นี่เดี๋ยวใกล้เวลาที่เฟิร์สเลิกเรียนแล้วด้วยสิคะ”เฟย์พูดเสนอก่อนจะไปกับเขื่อนเพื่อ
ไปรับเฟิร์สโดยที่ป๊อปปี้ ฟาง แก้วและโทโมะไปรอที่บ้าน แต่ฟางก็โวยวายไม่ยอมนั่งรถป๊อปปี้อยู่ดี
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปไม่ต้องช่วยหรอกไปดูแลเฟิร์สกับฟางตรงโน้นก็ได้”แก้งพูดเมื่อลงมาจากรถพร้อมกับข้าวของ
ถุงโต
 
 
 
 
 
 
 
“สามีเก่าอุตส่าห์มาช่วยไม่ยอมเค้าไปล่ะ รึว่ากลัวคนอื่นเค้าจะจ้องจับผิดเอา”โทโมะแขวะ
 
 
 
 
 
 
“ไม่มีใครเค้าคิดมากคิดแต่เรื่องไร้สาระแบบโทโมะหรอกนะ”แก้วหันขวับไปว่าโทโมะแล้วเดินไป โท
โมะมองแก้วอย่างหงุดหงิดใจ เฟย์และเขื่อนที่มองแก้วและโทโมะที่ดูมึนตึงกันด้วยความงุนงงว่า
เกิดอะไรขึ้น
 
 
 
 
 
 
“เล่นอะไรกันอยู่ครับ พ่อขอเล่นด้วยคนได้มั้ยครับ”ป๊อปปี้เดินมาหาฟางและเฟิร์สที่เล่นโยนบอลด้วย
กัน
 
 
 
 
 
 
“เฟิร์สมานี่ๆ”ฟางทำทีเดินหนีป๊อปปี้ก่อนจะรีบกวักมือเรียกลูกชายมาหาตน
 
 
 
 
 
“เล่นบอลฮะพ่อป๊อป มาเล่นด้วยกันเถอะๆ”เฟิร์สพูดแล้วจูงมือพาป๊อปปี้ไปเล่นกับฟางทำให้ฟาง
แอบเหวอ
 
 
 
 
 
 
“ฟางรับ”ป๊อปปี้ที่หวังจะเล่นด้วยฟางโยนลูกบอลไปทางฟางแต่ฟางหน้าตึงไม่รับมันจนป๊อปปี้เอะใจ
 
 
 
 
 
“แม่ฟางไปรับเลยๆ บอลไปแล้ว”เฟิร์สพูดฟางจึงเดินไปเก็บลูกบอลทันที
 
 
 
 
 
“โยนมาเลยฟาง”ป๊อปปี้ที่พยายามสนุกด้วยฟาง ฟางนิ่งคิดบางอย่างก่อนจะนึกอะไรออก
 
 
 
 
ปึก
 
 
 
ฟางโยนลูกบอลอัดเข้าเต็มๆหน้าป๊อปปี้จนชายหนุ่มล้มตึง
 
 
 
 
 
 
“พ่อป๊อปเป็นอะไรมั้ย”เฟิร์สเหวอตกใจรีบประคองพ่อพร้อมกับเขื่อนที่รีบวิ่งมา
 
 
 
 
 
“ฮิฮิ โยนบอล สนุกจังๆ”ฟางที่เห็นป๊อปปี้ล้มก็แกล้งหัวเราะตบมือชอบใจเหมือนคนบ้า
 
 
 
 
 
“ว้ายพี่ป๊อป เลือดกำเดาไหลน่ะ”เฟย์ที่วิ่งออกมาก็ร้องทำให้ฟางชะงัก
 
 
 
 
 
 
 
“ช่างเถอะเฟย์พี่ซุ่มซ่ามเองไม่มีอะไรหรอก”ป๊อปปี้ตอบก่อนเขื่อนจะพาเข้าไปข้างใน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ พี่ป๊อป ถามจริงเหอะ ยอมพี่ฟางเค้าทำแบบนี้ ทำอย่างกับฟางเค้าจะใจอ่อนที่พี่ยอมให้เค้า
ทำร้ายจนเจ็บตัวตลอดน่ะ อย่าลืมสิว่าพี่ฟางเค้าเป็นบ้าอยู่นะ จะจำเรื่องราวได้ไง”เฟบ์ทำแผลให้
ป๊อปปี้ไปก็บ่นไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถึงมันจะเจ็บตัวแต่มันก็ทำให้พี่ได้รู้ว่าฟางเจ็บเพราะพี่มามากแค่ไหน พี่เต็มใจที่จะให้ฟางทำอะไร
กับพี่ก็ได้พี่ยอมเพราะสิ่งเลวๆในอดีตที่เคยทำร้ายฟางพี่จะจำมันไว้ และจะไม่มีวันทำให้ฟางเสียใจ
อีก”ป๊อปปี้พูดพลางยอมให้เฟย์เช็ดเลือดทำเอาฟางที่เดินกลับเข้ามาได้บ้านได้ยินก็ชะงัก เขาน่ะ
หรอจะยอมให้เธอโขกสับขนาดนี้ ทำไมถึงไม่หนีไปล่ะ
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง”แก้วที่เดินมาเจอฟางที่แอบฟังก็พูด ฟางตกใจก่อนจะทำเป็นมองท้องฟ้าทำเป็นไม่สนใจแก้ว
เดินเมินไปด้วยสายตาเย็นชา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก”แม้จะรู้ว่าฟางเป็นบ้าแต่เมื่อเห็นสายตาเย็นช้ามันทำให้แก้วอดเศร้าจนร้องไห้ไม่ได้ไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
“ร้องไห้ทำไมทั้งๆที่เธอควรจะสะใจสิที่ชั้นเป็นแบบนี้”ฟางหลบมาพูดกับตัวเองตามลำพังเพราะไม่
อยากได้ยินเสียงร้องไห้ของแก้ว โดยไม่รู้ว่าโทโมะแอบหลบมาอยู่คนเดียวที่สวนแล้วได้ยินฟางพูด
ก่อนจะมองฟางด้วยความสงสับ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จริงสิ นี่ก็เย็นมากแล้วพี่ป๊อปพาพี่ฟางกลับบ้านโน้นเถอะเดี๋ยวจะมืดค่ำเอา”เฟย์พูดเมื่อทานข้าว
เสร็จแล้ว
 
 
 
 
“ไม่เอา จะอยู่นี่ไม่เอาๆ”ฟางชะงักได้ยินว่าจะต้องถึงเวลาที่กลับบ้านแล้วจริงๆก็งอแง
 
 
 
 
 
“ฟาง ทำไมตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลทำไมงอแงแบบนี้เนี่ย”โทโมะพูดขึ้น ทำให้ฟางชะงักและ
ซ่อนพิรุธสุดฤทธิ์
 
 
 
 
 
“ไม่อยากกลับกับคนเลว อี๋ ยี้”ฟางรีบแกล้งทำท่ารังเกียจป๊อปปี้แล้ววิ่งไปกอดโทโมะทันที
 
 
 
 
 
“ก็ฟางเค้าผูกพันกับที่นี่มากนี่เลยไม่อยากจะไป”แก้วเหวอก่อนจะพูดขึ้น
 
 
 
 
 
“ก็เหมือนกับคนแถวนี้ ที่ผูกพันมากจนตัดไม่ขาด”โทโมะพูดแล้วเหล่มองแก้วที่ตอนทานข้าวเย็นไป
นั่งข้างป๊อปปี้แทนเขา
 
 
 
 
 
“นี่ อย่ามาพูดจาหาเรื่องกันแบบนี้นะ”แก้วหันขวับไปแล้วเริ่มโงนเงน ป๊อปปี้ที่อยู่ใกล้ก็รีบประคอง
แก้วทันที
 
 
 
 
 
 
“คนเลว โน้นก็เลว นี่ก็เลว”ฟางผละออกจากอ้อมกอดแล้วชี้หน้าว่าทั้งคู่ ก่อนจะรีบกอดโทโมะต่อ
 
 
 
 
 
“ฟาง พี่ไม่ได้มีอะไรกับแก้วนะ”ป๊อปปี้ปล่อยแก้วแล้วพูดขึ้น
 
 
 
 
 
“เออ เนาะทะเลาะกับฟางที่ป่วยอยู่ก็แปลกเนาะ เหมือนกับจะร้อนตัวยังไงไม่รู้”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
“โทโมะ”ป๊อปปี้หันไปเอาเรื่องโทโมะพร้อมกับกระชากคอเสื้อโทโมะ ฟางโมโหรีบผลักป๊อปปี้ล้ม
ทันที
 
 
 
 
 
 
“อย่าทำอะไรนะ เลว เลวที่สุด”ฟางปกป้องโทโมะแล้วว่าป๊อปปี้ก่อนจะพุ่งไปทุบชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
“ฟางพอเลยๆ ป๊อปปี้นายพาฟางกลับบ้านไปแล้ว”แก้วที่เห็นอาการน้องสาวเริ่มจะอาละวาดก็รีบบอก
ป๊อปปี้เอารถมารับฟางออกไปทันทีก่อนจะลาเขื่อนและเฟย์แล้วไปอาบน้ำให้เฟิร์สแล้วพาเฟิร์สเข้า
นอน
 
 
 
 
 
 
“จะไปไหนน่ะ”โทโมะเดินมาคว้าข้อมือเมื่อเห็นแก้วอุ้มเอาหมอนตัวเองออกไปนอกห้องนอน
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่อยากอยู่ห้องเดียวกับนายที่ทำตัวระสาระแบบนี้หรอก”แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
“ไร้สาระอะไรที่ไหน เห็นๆอยู่กับตาว่าเธอกับป๊อปปี้สนิทกันแบบนั้นน่ะ”โทโมะกระชากแก้วเข้ามา
แล้วว่า
 
 
 
 
 
 
“ก็เราเคยเป็นเพื่อนกันจะสนิทจะพูดคุยกันไม่ได้รึไง”แก้วพยายามสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมและ
ว่ากลับ
 
 
 
 
 
“เพราะว่าสนิทกันจนเนื้อแนบเนื้อล่ะสิไม่ว่าเลยรู้ใจกัน ถ่านไฟเก่าเลยร้อน”โทโมะว่าแก้ว
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
“ทำไมไม่เคยเชื่อชั้นเลยว่าชั้นไม่มีอะไรกับป๊อปปี้แล้ว ชั้นมันเลวใสสายตานายมากสินะ นายถึงไม่
เคยมองชั้นในแง่ดีแบบนนี้น่ะ”แก้วที่น้อยใจโทโมะก็ระเบิดอารมณ์ใส่โทโมะก่อนจะปาดน้ำตาแล้ววิ่ง
หนีออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว้าย/แก้ว”แก้วที่วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือจะกลิ้งตกบันได โทโมะที่รีบตามมากลัวแก้วจะแท้งลูกอีกครั้ง
รีบคว้าข้อมือแก้วแล้วดันแก้วเข้ามาก่อนตัวเองจะกลิ้งตกบันไดลงไปเอง
 
 
 
 
 
 
“โทโมะ”แก้วตกใจรีบวิ่งลงไปชั้นล่างพบว่าโทโมะมีเลือดออกที่หน้าผากแล้วสลบไป
 
 
 
 
 
 
 
“โทโมะ ฮือๆ”แก้วกอดโทโมะไว้แน่นแล้วร้องไห้กลัวชายหนุ่มจะเป็นอะไรอีก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถึงแล้วจ้าฟาง”ป๊อปปี้ที่จอดรถเมื่อถึงบ้านแล้วก็รีบอ้อมมาเปิดประตูให้ฟาง
 
 
 
 
 
 
ผลัวะ
 
 
 
ร่างสูงกระเด็นตามแรงถีบของฟางจนล้มลง
 
 
 
 
 
 
 
“คนเลว คนบ้า ปล่อยยยย”ฟางร้องโวยวายเมื่อป๊อปปี้เอาผ้าที่มัดปากฟางออกมาแล้วพยายามเตะ
ป๊อปปี้จนไม่ทันระวังว่าตัวเองกระโปรงเปิดจนเห็นชั้นในไปแล้ว
 
 
 
 
 
 
“เอ้างานนี้พี่ต้องมัดเด็กน้อยของพี่สิ เด็กอะไรดื๊อดื้อ”ป๊อปปี้ลุกขึ้นมาแล้วปัดฝุ่นตามเสื้อผ้าก่อนจะ
กอดอกพูดเพราะท่าทางฟางที่งอแงไม่ยอมกลับกับเขาเขาจึงขอแรงเฟย์และเขื่อนช่วยกันจับมัดมือ
มัดเท้าฟางไว้ก่อนจะยัดใส่รถมา
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดด ปล่อยๆๆๆๆๆ”ฟางที่หงุดหงิดป๊อปปี้ก็แกล้งโวยวายอาละวาดทันที
 
 
 
 
 
 
“ไม่เอาสิคนดีของพี่ วันนี้ทำไมซนจังเลย โอ๊ยๆ”ป๊อปปี้ไม่สนใจฟางรีบอุ้มฟางขึ้นมาแล้วต้องร้องเมื่อ
ฟางกัดเข้าที่ไหล่ใกล้ๆกับแผลเดิมของเขาอีกครั้ง ก่อนจะรีบวิ่งพาฟางไปวางไว้ที่โซฟาแล้วถอดเสื้อ
ยืดตัวเองออกมาฟางรีบเบือนหน้าหนี
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ดีนะรอบนี้เลือดไม่ออกกว่าแผลเก่าน่ะ”ป๊อปปี้ที่ถอดเสื้อแล้วดูแผลรอยกัดของฟาง2รอยใกล้ๆ
กันแต่แผลเก่าจะเห็นรอยม่วงช้ำชั้ดเจนจากการกัดของฟางซึ่งแผลใหม่ก็บังเอิญอยู่ไม่ไกลซะด้วย
 
 
 
 
 
“เจ็บมั้ย”ฟางที่แกล้งทำเป็นสนใจก็ถาม
 
 
 
 
 
 
“เจ็บครับแต่ฟางไม่ต้องห่วงหรอกนะ พี่น่ะทนได้ เพราะคนที่ทำพี่แบบนี้ก็คือฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วหัน
มายิ้มให้ฟาง
 
 
 
 
 
 
“ง่วงนอน ปล่อยๆๆๆๆ”ฟางแกล้งโวยวายอีกครั้งแล้วพยายามจะเตะโน่นนี่แต่ไม่เป็นผล
 
 
 
 
 
 
“ง่วงงั้นเดี๋ยวพี่จะอุ้มเราขึ้นไปชั้นบนละกันนะฟาง”ป๊อปีป้พูดแล้วไม่ฟังคำทักท้วงของฟางตามเดิม
แล้วอุ้มฟางมาชั้นบน
 
 
 
 
 
 
 
 
“ง่วงแล้วก็นอนก่อนเลยนะพี่ขออาบน้ำก่อนนะฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วแก้มัดให้ฟางก่อนจะก้มลงหอม
แก้มแต่ฟางเบือนหน้าหนีแล้วแกล้งหาว วูบหนึ่งป๊อปปี้รู้สึกน้อยใจที่ฟางบ่ายเบี่ยงเขาตลอดเวลา
ชายหนุ่มเห็นฟางหลับตาลงก็ลุกขึ้นและเข้าไปอาบน้ำโดยที่ถอดเสื้อผ้าไว้ข้างฟาง
 
 
 
ปัง
 
 
 
ทันทีที่ป๊อปปี้เข้าห้องน้ำไปฟางก็รีบเด้งตัวขึ้นมาทันที
 
 
 
 
 
“อีตาบ้า ลามกที่สุด”ฟางแก้มแดงเมื่อเธอที่แกล้งหลับและปรือตามองก็แทบช็อคเมื่อเห็นป๊อปี้แก้ผ้า
 
 
 
 
 
 
“ชิ ทำเป็นมาทำดีเพื่อจะให้ชั้นใจอ่อนหรอยะ ไม่มีวันซะหรอก”ฟางที่กอดตุ๊กตาหมีพูห์ที่ป๊อปปี้เอา
มาจากที่บ้านของเขาเอาให้ฟางเล่นเผื่อคืนนี้ฟางจะได้เกิดการติดตุ๊กตาตัวนี้อย่างน้อยก็จะได้ไม่
อาละวาด
 
 
 
 
 
แอ้ด
 
 
 
ป๊อปปี้เปิดประตูห้องน้ำออกมาฟางก็รีบแกล้งหลับตาปี๋ทันที
 
 
 
 
 
“พี่รักฟางนะครับ รีบหายแล้วให้อภัยที่นะครับ”ป๊อปปี้ขึ้นมาบนเตียงแล้วลูบปอยผมของฟางก่อนจะ
จูบลงที่หน้าผากแล้วกระซิบข้างหู แล้วล้มตัวนอนลงไปโดยที่ดึงฟางไปนอนกอด ทำให้ฟางหน้าแดง
อยากจะขัดขืนแต่สุดท้ายก็ไม่ได้อยู่ดี
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เอาล่ะสิโทโมะก็สงสัยเรื่องฟาง มาดูว่าฟางจะให้อภัยป๊อปปี้รึเปล่าน้อต้องติดตามๆ555