แอบรัก
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 28 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.27 น.
แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2558 15.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
34) แอบรัก ตอนที่34
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตอนที่34
…………………………..ต่อ……………….
ผมอยากจะบ้าตายเมื่อถึงเวลาซ้อม ผมต้องมาเต้นคู่กับจินนี่ดูเหมือนจินนี่จะดีใจจนออกหน้าออกตาซะเหลือเกิน ผมรำคาญกับเสียงพูดที่พูดไม่หยุดตั้งแต่ซ้อมคู่กับผม
“จินนี่ดีใจจริงๆนะ อิอิ เหมือนที่ฝันไว้เลยอ่ะ”
“…..”
“ความจริงพี่ป๊อปอยากคู่กับจินนี่ก็บอกกันตรงๆก็ได้นิคะ ไม่เห็นต้องปากแข็งเลย><”
“….”
“พี่ป๊อปจินนี่ชอบท่านี้มากเลยมันทำให้เราใกล้ชิดกัน”
“….”
“พี่ป๊อปโอบเอวจินนี่แบบนี้ก็ได้นะ^o^” จินนี่จับมือของผมมาโอบที่เอวของตัวเอง
ให้ตายเถอะ! ผมอยากจะบ้า! และผมก็ไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมอาจารย์ถึงได้พอใจนักพอใจหนากับท่าเต้นที่แสนจะล่อแหลมแบบนี้ โว้ยยยยยยย
“ทำไมพี่ป๊อปไม่พูดกับจินนี่สักคำยังโกรธที่จินนี่จู…”
“เปล่า ฉันไม่ได้สนใจมันสักเท่าไหร่”
“….” จินนี่ดูเงียบไปเมื่อผมพูดตรงๆเลยว่าผมไม่ได้สนใจมัน
ก็ใช่น่ะสิ จูบของจินนี่ผมไม่ได้ยินยอมสักหน่อยและมันไม่ได้หอมหวานเหมือนจูบของยัยนั่น…
เหี้ย! กูคิดอีกแระ =_=
“นี่ภาณุ ขยับหน้าเข้าไปใกล้จินนี่อีกสิ! ห่างกันแบบนั้นมันจะสมบูรณ์ได้ยังไง!”
อาจารย์หน้าโหดตะโกนขึ้นมาบนเวที ผมอยากจะกระโดดถีบยันหน้าอาจารย์--* โหดไปเปล่าวะ?
ผมทำได้เพียงแค่ทำตามที่อาจารย์บอกผมขยับหน้าเข้าไปใกล้จินนี่มากขึ้นจนจมูกของเราทั้งคู่เกือบจะสัมผัสกัน…
พลางสายตาผมไม่ได้จับจ้องไปที่จินนี่หรอกนะ ผมกลับจ้องไปที่ฟางต่างหาก ยัยนั่นมองมาที่ผมด้วยใบหน้างองุ้มและดูเหมือนจะร้องไห้อยู่ร่อมร่อ
……………….ต่อ………………..
ฉันที่ยืนอยู่ข้างล่างเวทีดูการซ้อมของพี่ป๊อปกับจินนี่ ทั้งคู่ดูเข้ากันดีกว่าฉันซะอีก อาจเพราะทั้งพี่ป๊อปและจินนี่ต่างก็เก่งเรื่องการเต้นทำให้ทั้งคู่ดูเหมาะสมกัน…
พี่ป๊อปยื่นหน้าเข้าไปใกล้จินนี่จนจมูกแทบจะชนกันอยู่แล้ว…หัวใจฉันรู้สึกเหมือนถูกบีบรัดแน่น มันอึดอัดไปหมด…น้ำตาที่จะไหลอยู่รอมร่อมันก็ต้องถูกกลั้นเอาไว้อย่างถึงที่สุด
พี่ป๊อปหันมามองทางฉัน ฉันเองก็เผลอสบเข้าจนมาบรรจบกัน แต่แล้วฉันกลับเป็นฝ่ายที่ต้องหลุบตาลงต่ำไม่กล้าเงยขึ้นสบตาเลย…
กลัวพี่ป๊อปจะเห็นน้ำตาของฉัน…
“พะ…พี่มิน..” ฉันตกใจไม่น้อยเมื่อจู่ๆพี่มินก็คว้ามือของฉันแล้วเอาไปกอบกุมเอาไว้อยากถือวิสาสะ
“ทำอะไรอ่ะคะ” ฉันพยายามสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของพี่มินแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
“ไอป๊อปจะได้รู้ไงว่าเราเป็นอะไรกัน” พี่มินพูดด้วยน้ำเสียงกรุ้มกริ่ม
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย ฉันอยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“เราไม่ได้เป็นอะไรกันนอกจากพี่น้องนะพี่มิน”
“แต่ฉันชอบเธอนิ ฉันอยากเป็นมากกว่านั้น”
คำพูดของพี่มินทำให้ฉันเถียงไม่ออก คนอะไรนึกจะบอกรักก็บอกออกมาง่ายๆ ฉันยอมรับว่าฉันเขินอยู่เหมือนกัน
ฉันหันไปมองที่พี่ป๊อปอีกครั้งแต่กลับได้สายตาเรียบนิ่งและติดเย็นชาจนน่ากลัว ฉันเบี่ยงสายตาไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว…เจ็บจัง
………………………………………………..
อีกฟากของทางฝั่งโทโมะและแก้วที่มองเหตุการณ์มาได้สักพักแล้วทั้งสองคนต่างขมวดคิ้วมุ่น…
“เป็นอะไรกันวะเนี่ย” โทโมะเอ่ยพูดขึ้น แก้วเองก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“นั่นสิ ทำไมถึงเปลี่ยนคู่กันได้”
“ก็ไอมินมันไปขออาจารย์สลับคู่อะดิ นี่แก้วไม่รู้หรอ” โทโมะหันมาถามว่าที่แฟนของตัวเอง
“เห้ย! นี่พี่มินชอบฟางมันหรอ?!”
“นี่แก้วยังดูไม่ออกอีกหรอ สายตาที่ไอมินมองฟางก็เหมือนสายที่ฉันมองแก้วไงล่ะ” โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงกรุ้มกริ่มแกล้งแหย่ว่าที่แฟน
“ไอบ้า ไม่เห็นจะเหมือนกันตรงไหน”
“เอ้า ทำไมจะไม่เหมือนล่ะคร้าบบ หื้ม?” โทโมะยื่นหน้าเข้ามาใกล้แก้วมากขึ้น
“ออกไปห่างๆฉันนะ!” แก้วผลักหัวของโทโมะอย่างแรงจนเกือบจะหงายหลังตกเก้าอี้
“โหย รุนแรงตลอด” โทโมะเบ้หน้าอย่างหงุดหงิดนิดหน่อย
“แต่ก็ดีเหมือนกัน ถ้าฟางจะเลิกชอบพี่ป๊อปน่ะ” แก้วเอ่ยขึ้น
“อ้าว ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะคร้าบบ”
“งั้นฉันขอถาม…ว่าใครที่ฟางชอบ”
“ไอป๊อป”
“แล้วใครที่ฟางยอมทำทุกอย่างเพื่อเขาได้”
“ไอป๊อป”
“แล้วใครที่ฟางคิดถึงตลอดเวลา”
“ไอป๊อป”
“แล้วใคร…ที่ทำให้ฟางต้องเสียน้ำตา”
“ก็ไอป๊อ….เห้ย!”
“เห็นมั๊ยล่ะ ก็เพราะไอพี่ป๊อปนั่นแหละฟางถึงได้ต้องเสียใจตลอดเวลาอ่ะ” แก้วทำหน้ามุ่ย คิดแล้วก็อารมณ์เสีย เพราะป๊อปปี้คนเดียว
“โถ่แก้ว แก้วก็น่าจะรู้ว่าไอป๊อปมันเป็นคนยังไง”
“ยังไง?”
“ก็มันน่ะ…ปากแข็ง”
“ปากแข็ง?”
“อือ” โทโมะพยักหน้า
“ปากแข็งบ้าบออะไรกัน อย่างพี่ป๊อปนั่นน่ะเขาเรียกว่าปากหมาต่างหาก!”
“อูยยยย แรงจัง”
“หึ พี่ก็คนนึงนะ ถ้าเข้าข้างเพื่อนตัวเองเกินเหตุฉันจะไม่ยอมตกลงเป็นแฟนกับพี่จริงๆด้วย!” ว่าจบแก้วก็ลุกจากเก้าอี้ที่ดูการซ้อมไปในทันที
“แก้วๆ เอ้าไรหว้า!” โทโมะเองก็หงุดหงิดไม่น้อย เขาเหล่ตามองเพื่อนสนิทที่ซ้อมอยู่บนเวทีด้วยสายตาอาฆาตรแค้น--*
ก็แค่อยากจับเพื่อนป๊อปตบกระบาลเท่านั้นเอง =_=
………………………………………
การซ้อมวันนี้ได้สิ้นสุดลงทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านเหลือเพียงแค่ฉันที่นั่งเหม่อมองบนท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้ม วันนี้ฉันเจ็บจนจุกเลยแฮะ…แล้วพรุ่งนี้ต้องแสดงจริงแล้ว ฉันควรจะทำยังไงดี เฮ้อ!
“ต๊ะเอ๋!”
“อั๊ย!” ฉันสะดุ้งตกใจเมื่อมีใครคนนึงมีจับไหล่ฉันทั้งสองข้างแล้วยังจะทำเสียงประหลาดๆ
แต่เพียงแค่ฉันหันไปเท่านั้นแหละ…ก็รู้เลย
“เควิน!”
“ทำไมยังไม่กลับบ้านวะ จะรอดูพระอาทิตย์ตกดินรึไง” เควินพูดพลางเดินมานั่งลงข้างๆกับฉัน
“จะบ้าหรอแก พระอาทิตย์มันตกทางตะวันตกเฟ้ย”
“ฮ่าฮ่า นี่แกเชื่อฉันหรอ”
“ถ้าฉันเชื่อแกฉันก็โง่เต็มทีแระ --*”
“แกนี่ตลกดีนะ”
“ฉัน?”
ฉันขมวดคิ้วถามซึ่งมันกลับเรียกเสียงหัวเราะในลำคอจากเพื่อนสนิทมาแทนซะได้ จะว่าไป..ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้าเควินเลยแฮะ ดูโทรมๆป่ะเนี่ย
“มองหน้าฉันแบบนั้นสงสัยอะไรอีกวะ” รู้ทันอีก--*
“ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยได้คุยกับแกเลยเนอะว่าม่ะ”
“ยังนึกถึงฉันอยู่อีกหรอ คิดว่าลืมกันไปแล้วซะอีก”
ฉันหลุดขำกับท่าทางของเพื่อนสนิทอย่างเควิน ถ้าดูในบางมุมเควินก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย ^^
“ยิ้มอะไร -///-”
“ปล้าววว”
“….”
“ขอโทษทีนะ ที่ไม่ค่อยได้ไปหาแกเลยอ่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็ไม่ได้อยากเห็นหน้าแกสักเท่าไหร่”
“ไอบ้า!”
“55555”
มันน่าขำตรงไหน?
“พี่มินนักบาสนั่น ชอบแกใช่ป่าววะ” O_O
“แกรู้?”
“ฉันก็เป็นผู้ชายฉันก็ต้องดูออกดิ”
“อ๋ออ อย่างนี้นี่เอง…” ฉันเข้าใจแล้วล่ะ
“แล้ว….แกชอบพี่มินนั่นรึเปล่า”
“….จะบ้าหรอ ฉันจะชอบพี่เขาได้ยังไงกัน ฉันคิดกับพี่มินแค่พี่ชายเท่านั้นแหละ..”
ใช่แล้วล่ะ ถึงฉันจะรู้ว่าพี่มินคิดกับฉันยังไงแต่สุดท้ายหัวใจของฉัน…มันก็มีให้แค่พี่ป๊อปคนเดียว
“ฟาง…คือฉันน่ะ…”
“….” ฉันเอียงหน้ามองคนถาม มินจะพูดอะไร..
“คือ..ที่จริงแล้วฉัน…ชอ..”
ตื่อดิ๊อตื่อดื๊อดือ ตื่อดิ๊อตื่อดื๊อดือ ตื่อดิ๊อตื่อดื๊อดือ
“แป๊ปนะแก” ฉันยกโทรศัพท์มือถือขึ้นแล้วรับปลายสาย
เบอร์ไม่คุ้นแฮะ
“ฮัลโหล”
‘ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอ’
จินนี่..
“อือ เดี๋ยวฉันไปหา”
ฉันกดวางสายทันทีที่นัดหมายกันเสร็จ…จินนี่เรียกฉันไปหาทำไมกันนะ…
“คือแกพอดีฉันมีธุระต่อน่ะ ขอโทษด้วยนะ”
“อือ ไม่เป็นไรหรอก”
“แล้วพรุ่งนี้ฉันจะมาทวงคำถามของแกนะ^^”
“จะไปไหนก็ไปเถอะแกน่ะ”
“ชิส!” ฉันสะบัดผมหนี ปากร้ายไม่เบาเพื่อนใครหว้าเนี่ย ฉันก็แค่แกล้งๆไปเท่านั้นแหละก่อนที่ฉันจะหันไปโบกมือลาเควินเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไป…
………………………………
“เห้อ ยากกว่าที่คิดแฮะ…” เควินบ่นออกมาเบาๆ การที่จะบอกความในใจ…มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขา
“ฉันชอบแกเว้ย…ฟาง” เควินมองตามแผ่นหลังที่เดินหายไปเรื่อยๆ
เขารักฟางมากเหลือเกิน….
เหลือแต่ฟางเท่านั้น…ที่ไม่ได้รักเขาในแบบที่เขารัก…
เท่านั้นเอง…
………………………………….
ดีใจที่ยังมีคนเม้นรอ5555 อัพให้แล้วนะฮับ งานโรงเรียนใกล้เข้ามาแล้ววว ยังไงก็ฝากด้วยนะฮะ
เม้นให้กำลังใจเยอะๆนร้าาา
1เม้นเท่ากับล้านกำลังจายยยยยย ขอบคุณค่าาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
