แอบรัก

* สำหรับตอนก่อนหน้านี้ที่งงว่าทำไมครูถึงยอมให้มินคู่กับฟางนะคะ 

เหตุผลก็เพราะ...

"ครูครับผมมีเรื่องจะขอครับ" มินเดินเข้ามาหาครุหน้าโหดยังห้องพักครุ

"อ้าวมิน มีอะไรหรอจ้ะ" ครูสาวยิ้มร่า ด้วยเหตุที่มินเป็นถึงนักบาสแล้วยังเป็นนักกีฬาโรงเรียนที่มีชื่อเสียง

"คือ...ผมอยากคู่กับฟางครับ"

"คู่? ที่เต้นโคฟเว่อร์น่ะหรอ"

"อ่าครับ"

"เธอมาขอครูเป็นรอบที่สองแล้วนะ ครูคิดว่า..."

"ผมอยากคู่กับฟาง เพราะผมชอบฟาง"

"....นี..เธอ..."  ครูสาวอึ้งไม่น้อยเมื่อมินพูดออกมาตรงๆ

"ผมจะให้พ่อส่งเงินจำนวนสองล้านให้กับโรงเรียน ถ้าหากครูยอมให้ผมได้คู่กับฟาง"

"......."

"และถ้าครูมีส่วนร่วมและยอมทำตามที่ผมขอ ผมว่า...ครูน่าจะได้เลื่อนตำแหน่งแน่ๆเลยล่ะครับ"  

 

    และนี่ก็เป็นเหตุผลที่ครูสาวยอมให้มินได้คู่กับฟางนะเเจ้ะ!  โทษทีนร้าาา ลืมบรรยายตอนนี้ให้ ยังไงก็ขอบคุณที่เตือนบอกนร้าาา

 

---

 

ตอนที่35

 

 

 

    ฉันเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมจินนี่ถึงโทรเรียกฉันมาหาในยามใกล้ดึกดื่นแบบนี้…แต่ก็เอาเถอะ ในเมื่อมันเป็นเรื่องของพี่ป๊อป…ฉันก็ยอมที่จะมา…

 

“เธอเรียกฉันมา…มีอะไร”  ฉันเอ่ยกับจินนี่เสียงเรียบ จะให้ฉันพูดดีกับคนที่ตบฉันจนเจ็บตัวไปหลายคืนได้ยังไงกัน

 

   คิดแล้วก็โมโห!

 

“งานโรงเรียนพรุ่งนี้…ฉันต้องเต้นคู่กับพี่ป๊อป”

 

“แล้วยังไง” เออ ไอนั้นฉันรู้อยู่แล้วเฟ้ย! จะตอกย้ำอะไรกันนักหนา

 

“ก็แค่อยากให้รู้ไว้ เผื่อจะได้ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองซะบ้าง!ว่าพี่ป๊อปเขามีแต่ฉันเท่านั้นล่ะ..”

 

   จะผิดมั้ยถ้าฉันคันไม้คันมืออยากตบยัยนี่ -_-

 

“อื้ม แล้วไงต่อล่ะ..”

 

   เออ!ฉันก็พอจะเข้าใจกับอาการหลงตัวเองของจินนี่อ่ะนะ ก็ช่วงนี้ฉันอยู่กับพี่ป๊อปบ่อยเลยพอจะรู้นิดหน่อยว่าพี่ป๊อปอาจจะไม่ได้ชอบเธอ..

 

“พี่ป๊อปยอมเต้นคู่กับฉันเพราะพี่เขาไม่อยากคู่กับเธอ..”  อึก! คำนี้มันตอกย้ำให้ฉันต้องเจ็บใจอยู่เรื่อย!

 

“…”

 

“ไม่ต้องสงสัยหรอกนะว่าฉันรู้ได้ยังไง ก็พี่ป๊อปบอกฉันเอง…ฉันเลยอยากเอามาบอกเธอ” ฉันเพิ่งรู้ตัวเองว่ากำลังกำมือแน่นด้วยความเจ็บปวด…ฉันไม่อยากออ่อนแอให้จินนี่เห็น..

 

  ทั้งๆที่ฉันแทบอยากจะปล่อยโฮออกมา..

 

“..ถ้าเธอไม่มีอะไรแล้ว..”

 

“พี่ป๊อปก็แค่อยากทำให้เธอเจ็บปวด! พี่เขาไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด!ทุกอย่างที่พี่ป๊อปทำมันเป็นแค่การแสดงให้เธอติดกับดักก็เท่านั้น!”

 

  ความอ่อนแอที่ฉันกักเก็บไว้มันทะลักออกมาจนห้ามไม่อยู่..หยาดน้ำตาของฉันมันไหลลงมาไม่รู้เมื่อไหร่ ฉันมองหน้าจินนี่ที่กำลังแสยะยิ้มกับฉัน

 

“เธอโกหก..”

 

“เห่อะ! เธอคิดรึไงว่าพี่ป๊อปเขาจะจริงจังกับเธอ! พี่ป๊อปก็มองเธอเป็นคนโง่ๆคนนึงก็เท่านั้นล่ะ!ยัยบื้อ!”

 

   จินนี่เดินเข้ามาแล้วดันหน้าผากฉันให้เจียมตัวแล้วเดินออกไป ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่จินนี่พูดมันจริงรึเปล่า..แต่บางทีพี่ป๊อปอาจจะกำลังแกล้งฉันให้หลงรักพี่เขาทุกวัน..จนสุดท้ายพี่ป๊อปก็ทิ้งฉันไป แล้วกลับมาเย็นชาใส่ฉันอีกก็ได้…

 

“ฉันคงบื้อจริงๆด้วยสินะ..”

              …………..ต่อ……………

 

  ในช่วงเย็นของวันนี้จะมีการแสดงงานโรงเรียนและตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา….

 

  คุณเคยเบื่อชีวิตมั้ยครับ ตอนนี้ผมกำลังเป็นแบบนั้น..ผมเบื่อโลกเบื่อชีวิตเบื่อกระทั่งคนรอบข้าง! เบื่อๆๆๆๆ!!! ก็หลังจากที่ผมเปลี่ยนคู่ผมก็ไม่ได้เจอยัยบื้ออีกเลย!

 

  บางทีผมก็งงกับชีวิตตัวเองว่าถ้าไม่มียัยบื้อนั่นแล้วกูจะตายมั้ย? แต่แล้วผมก็ได้คำตอบว่าถ้าไม่มียัยนั่นผมคง..

 

 

“มึงตายไปแล้วหรอวะ..หน้าอย่างกับศพ”  ไอเขื่อนพูดขึ้นครับ ผมยอมรับก็ได้..และตลอดหลายวันที่ผ่านมาผมก็นอนไม่หลับเลยสักนิด!

 

“กูเหมือนศพมากเลยหรอวะ”

 

“มากว่ะ..มากจนเกือบจะเป็นเปรตได้แล้ะ”  อันนี้ไอโมะพูด ปากมันสองตัวก็เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ปากหมา!!!

 

“ไอสัด!มึงสิเป็นเปรตไอเหี้ย!”

 

“เอ้าๆ กูขอโทษก็ได้ครับ แต่ว่าช่วงนี้มึงดูโทรมไปว่ะ..เป็นไรวะ”  ไอเขื่อนเดินมาตบบ่าผมแล้วก้มมองโทรศัพท์ต่อ เออ-_- กูขอบคุณความจริงใจของมึงไอสัดเขื่อน!

 

“กูเปล่า…”

 

“ปากแข็ง! มึงโคตรปากแข็งเลยรู้ตัวป่ะ” ปากแข็ง? ไอเหี้ยโมะพูดถึงอะไร? ปากผมออกจะนุ่ม..

 

“อะไรของมึงวะ? ปากขงปากแข็งอะไร”

 

“เห้ยมึง!นั่นฟางนี่หว่า!!”

 

   เพียงเสียงไอเขื่อนเท่านั้นครับ ผมก็หันไปอย่างไม่รีรอ และสิ่งที่ผมเห็นคือ..ฟางกับไอเหี้ยมิน!.. แล้วดูนั่น!มันยังยิ้มให้กันอีก!!!

 

“มึงคิดถึงฟางใช่ป่ะวะ..”

 

“ก็เออ..เห้ย! ไอเหี้ย!ปากหมานะมึง!กูไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น!” เกือบไปแล้วตรู =_=

 

“อ้อหรออออ..แล้วที่มึงโทรมเป็นผีเปรตนี่มึงไม่ได้เป็นเพราะฟางหรอกหรอวะ”

 

“ไม่เกี่ยว!” ผมว่าไปทั้งๆที่สายตาผมยังคงจดจ้องฟางกับไอมิน!

 

“นี่ไง! นี่ไง! มึงโคตรปากแข็งแบบเนี้ย!แล้วฟางจะไปรู้หรอวะ!”  นี่คือคำพูดของไปเขื่อนครับ..แล้วยัยบื้อนั่นมันจะต้องรู้อะไร?แล้วทำไมต้องรู้?เกี่ยวกับกูตรงไหน?

 

“รู้อะไรของมึง?”

 

“ก็มึงชอบเขาแล้วไม่ใช่หรอวะ!ไอเพื่อนป๊อป!มึงยังไม่รู้ตัวอีกหรอ?!!” ชอบ? ไม่โว้ย!!!

 

“กูไม่ได้ชอบ!”

 

“อีกแระ!-_- มึงก็พูดแบบนี้ตลอด! แล้วเป็นไงพอเขาไปอยู่กับคนอื่นมึงก็กระวนกระวายแบบนี้!เวลาเขาไปจูบกับใคร!เวลาเขายิ้มให้ใคร แล้วมึงจะหงุดหงิดทำไมวะ!”

 

  นี่กูเป็นแบบนั้นหรอ?

 

 

“มึงพูดบ้าอะไรวะ!ไร้สาระ!”

 

“แล้วถ้าฟางยอมคบกับไอมิน!มึงอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน!กูไม่พูดกับคนบื้อๆอย่างมึงแล้วเว้ย!” ไอเพื่อนเวรสองคนนี้ผมไม่น่าคิดจะคบเป็นเพื่อนเลย! แล้วผมจะไม่เสียใจ!เสียใจทำไม!

 

  แล้วทำไมกูถึงรู้สึกโหวงเหวงแปลกๆวะ!

 

       …………ต่อ…………….

 

  ฉันกำลังเดินอยู่กับพี่มินแถวตึกสาม ความจริงไม่ค่อยอยากมาหรอกค่ะ เพราะมันเป็นตึกเรียนของพี่ป๊อป ตั้งแต่วันนั้นฉันกับพี่ป๊อปก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย..อาจเป็นเพราะเราต่างซ้อมเต้นกันจนมืดค่ำ แต่ตลอดเวลาที่ฉันซ้อมกับพี่มินฉันกลับไม่ได้มีความสุขเหมือนอยู่กับพี่ป๊อปเลย

 

 

“เป็นไง ได้สูดอากาศบ้างสบายใจขึ้นใช่มั้ย”   พี่มินถามฉันค่ะ ความจริงก่อนหน้านี้ฉันบอกพี่มินว่าไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่..พี่มินเลยพาฉันมาเดินเที่ยวรอบๆและมาจบตรงตึกสามนี่

 

 

“ก็..สบายใจดีแล้วล่ะค่ะ แต่ฉันว่าเรารีบกลับดีกว่านะ” ฉันเตรียมตัวกลับหลังหัน หากแต่พี่มินรั้งแขนฉันไว้

 

“จะกลับเร็วไปทำไมกัน....เราไปซ้อมกับคู่อื่นกันดีมั้ย ตึกนี้มีห้องซ้อมเต้นอยู่นี่นา”

 

   ความจริงตึกนี้มันมีห้องซ้อมเต้นเป็นห้องใหญ่อยู่แล้ว..และคู่ส่วนใหญ่เขามักจะมาซ้อมกันที่นี่แต่เพราะคนมันเยอะฉันกับพี่มินเลยย้ายที่กัน

 

“ไม่ดีกว่าค่ะ คนมันเยอะนะ”

 

“แล้วไงกัน วันงานจริงๆคนเยอะกว่าตอนซ้อมอีก แล้วอีกอย่างงานก็จะเริ่มในวันพรุ่งนี้แล้วนะ ต้องมาซ้อมแบบหลายๆคนสิ” 

 

   งืออออออออออออTT ความจริงแล้วฉันไม่อยากเจอพี่ป๊อปต่างหากล่ะ

 

“แต่..ฉัน..เอ่อ..”

 

“ไปเถอะน่า..” ไม่ทันแล้ว!!!!!!!!!พี่มินลากแขนฉันเข้าไปที่ตึกสาม

 

   ให้ตาย! ฉันขาสั่นไปหมดเมื่อมาเหยียบตรงชั้นของห้องเรียนพี่ป๊อป และมันคงจะดีกว่านี้ถ้ากลุ่มแบล๊กลิสไม่มานั่งอยู่หน้าห้อง..แล้วฉันจะสู้หน้าพี่ป๊อปยังไง!!!!!!!!

 

“ตัวสั่นทำไมล่ะฟาง..ฉันไม่ได้พาเธอไปฆ่าสักหน่อยนะ” ฉันรู้ค่ะ!!แต่ตอนนี้ฆ่าหรือไม่ฆ่ามันก็ไม่ต่างกันเลยสักนิดTT

 

“ไงไอป๊อปไอโมะไอเขื่อน” และฉันกับพี่มินก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าแบล็คลิส โอ้ย!!!ฉันอยากจะบ้าตาย!

 

“มาทำไม..” น้ำเสียงของพี่เขื่อนเองที่ดูจริงจังสุดๆ ก็พวกเขาไม่ถูกกันนี่ TT

 

“จะพาคู่ของตัวเองไปซ้อมน่ะ”

 

   และยังไม่แค่นั้นพี่มินยังเข้ากอบกุมมือของฉันอีก!! ฉันพยายามแกะมือออกแต่มันไม่เป็นผล เพราะตอนนี้พี่ป๊อปกำลังมองฉันด้วยตาเขม่ง

 

“เห่อะ..ผู้หยิงร่านกับผู้ชายเลวๆเหมาะสมกันจริงๆ”  ฉันจำเสียงนั้นได้ดี..เสียงพี่ป๊อป ฉันเงยหน้าสบตากับพี่ป๊อปอย่างแข็งกร้าว

 

“ฉันไม่ได้ร่านนะคะ” ฉันตอบกลับไป พี่ป๊อปมองมาทางฉันแล้วกระตุกยิ้มแบบนั้น..

  แบบที่ฉันไม่ชอบมันเลยจริงๆ

 

“หรอ..ฉันว่าถึงไม่ใช่แต่มันก็คล้ายคลึง” ยังไม่พอ! ตอนนี้ฉันเจ็บใจจนมันปวดหนึบไปหมด!

 

“ไปเถอะพี่มิน ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้วล่ะค่ะ” ฉันพยามยามเก็บกั้นเสียงสั่นของตัวเอง พร้อมน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นออกมา..

 

  ฉันไม่อยากให้พี่ป๊อปเห็นน้ำตาของฉันอีกแล้ว

 

  ……….ต่อ………..

 

  แล้วผมพูดผิดตรงไหน ผมบอกเลยครับว่าผมกำลังหงุดหงิดมาก ! หงุดหงิดซะจนคิดอะไรได้ก้พูดไปเท่านั้น ยิ่งเห็นไอมินจับมือยัยบื้อผมก็แทบอยู่ไม่สุข ใจผมกำลังร้องรุ่นและความกระวนกระวาย

 

“ไปเถอะพี่มิน ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้วค่ะ” ผมพอจะเดาน้ำเสียงของฟางได้ ว่ายัยนี่กำลังจะร้องไห้ออกมาอีกแล้ว

 

 

“เห่อะ..อ่อนแอว่ะ” ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของฟาง..ปากก็พูดออกมาแต่ใจแทบทะลักออกมาอยู่แล้ว

 

 

“พี่ป๊อปคะ!” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง!!

 

  เวรกรรม!

 

 

“จินนี่….” ผมไม่แปลกใจหรอกครับที่จินนี่จะมาเพราะเธอมักจะพาผมไปซ้อม

 

“ไปซ้อมกันเถอะค่ะ”  จินนี่คล้องแขนผม แล้วพยายามดึงผมไปซ้อม ผมแอบเหลือบเห็นสายตาของฟาง ยัยนั่นมองมาที่แขนของผมและจินนี่

 

“เอาแล้วไงมึง รถไฟชนกันว่ะ” ไอเขื่อนเอ่ยขึ้น

 

“ชิบหาย สับรางไม่ทันเว้ย”

 

“เดี๋ยวมึงดูไอเพื่อนป๊อปนะเว้ย ว่ามันจะทำอะไร”  ไอเขื่อนพูดครับ ผมยอมรับว่าผมได้ยินทุกประโยคแต่แค่ไม่ตอบโต้ไปเท่านั้น

 

   ตอนแรกผมก็คิดว่าจะดึงแขนของจินนี่ออกอยู่นะ แต่พอคิดไปคิดมาแล้ว ประชดหน่อยแล้วกัน หึ

 

“อื้ม ไปกันเถอะ” ผมส่งยิ้มให้กับจินนี่

 

   และผมไม่ได้เหลือบมองหน้าของฟางอีกเลย…

 

   มันหน้ามองตรงไหนฟร้ะ!  

 

 

   ในที่สุดงานโรงเรียนในช่วงเย็นก็มาถึง…ผมและทุกคนเตรียมตัวการแสดงอย่างพร้อมเพรียงถ้าถามว่าตอนนี้ผมตื่นเต้นมั๊ย ก็ตอบได้เลยว่า…ไม่

 

“จะถึงคิวของมึงแล้วนะเว้ยไอป๊อป” ไอโทโมะเดินมาบอกผม

 

   ตอนนี้ทั้งไอโทโมะและผมต่างพร้อมกันแล้วด้วยซ้ำ ความจริงก็เหลือแค่พวกผู้หญิงเท่านั้นที่ต้องแต่งตัวกันนิดหน่อย

 

“อือ กูรอจินนี่อยู่”

 

“เออๆ งั้นกูไปแระ” ไอโทโมะเบี่ยงตัวออกไปทันที เพราะการแสดงของเขาดูเหมือนกำลังเริ่มขึ้น

                 …………………………..ต่อ……………………

 

“เห้ยแก ฉันต้องไปแล้วว่ะ”  แก้วเอ่ยบอกฉันหลังจากที่ฉันให้แก้วเข้ามาเฝ้ารอฉันที่ห้องแต่งตัว

 

“เห้ยแก้ว! เดี๋ยวดิ! ฉันยังไม่เสร็จเลย!”  ฉันตะโกนออกมาจากห้องแต่งตัว

 

   ให้ตายเถอะ! ทำไมเสื้อซับมันถึงได้ใส่อยากแบบนี้เนี่ยย

 

“ถึงคิวฉันแล้ว! พี่โมะโทรมาเรียกกว่าสิบสายแล้วเว้ย! ฉันไปก่อนนะ!” แก้วตะโกนกลับมาพร้อมเสียงรอเม้าที่ฉันรู้แล้วล่ะว่าตอนนี้แก้วคงไปแล้ว

 

“แก้ว! เห้ยแก้ว!” ฉันตะโกนเรียกอีกครั้งแน่นอนเลยว่าแก้วต้องไปไกลแล้วแหง่ๆ

 

   งื้ออออออออออออออ มันจะใส่ยากอะไรนักหนา

 

   ตอนนี้ฉันพึ่งจะใส่ได้แค่เสื้อสับสีดำข้างในซึ่งมันก็ไม่ได้ง่ายเลยสักนิดเดียว ฉันเอื้อมมือขึ้นหยิบกางเกงที่พาดบนประตูก่อนเป็นอันดับแรกจากนั้นก็ค่อยๆใส่มัน

                                  …………………………………….

 

“หึ คิดว่าจะได้ขึ้นแสดงง่ายๆรึไง มันไม่เป็นแบบนั้นหรอก”  จินนี่ที่ยืนอยู่นอกห้องแต่งของฟางเอ่ยแผ่วเบา  เธอยกยิ้มที่แสนจะร้ายกาจก่อนจะเขย่งเท้าแล้วคว้าหมัยเข้าที่ชุดของฟางที่พาดอยู่จนสำเร็จ

 

“สมน้ำหน้า อยากยุ่งกับพี่ป๊อปของฉันดีนัก..”  จินนี่เอ่ยจบก็หมุนตัวกลับไปไม่วายที่จะโยนเสื้อของฟางทิ้งถังขยะแถวนั้นอย่างไม่ใยดี

 

 ………………………………………..

 

   ผมนั่งดูการแสดงของไอโทโมะและแก้วที่เรียกเสียงกรี๊ดจาดหน้าเวทีได้เป็นอย่างดี แม้แต่ผมที่อยู่หลังเวทียังได้ยินลั่นสั่นสะเทือนขนาดนี้ ก็รู้กันอยู่ว่าไอโทโมะมันก็ดังไม่เบา

 

  ดูหน้ามันสิครับ แหม่ะมึง! จะมีความสุขอะไรขนาดนั้น! เออๆ ก็ยอมรับกูอิจมึงเว้ย!

 

“มาแล้วคะพี่ป๊อป” จินนี่เดินเข้ามาหาผมพลางส่งยิ้มหวานให้

 

 

“อือ ไอโมะใกล้เสร็จแล้วถ้างั้นไปแสตนบายด์กัน”  ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่ได้รู้สึกดีใจเลยสักนิดที่ได้แสดงคู่กับจินนี่

             …………………….ต่อ……………….

 

   ฉันกระชับกางเกงยีนส์สีดำขาสั้นรัดรูปให้เข้าที่ แหม่! จะว่าไปหุ่นฉันก็ดีไม่เบาแฮะ^^ เมื่อเสร็จเรียบร้อยฉันก็เอื้อมมือขึ้นหวังที่จะหยิบเสื้อที่พาดบนประตู

 

   แต่….

 

   เห้ย! หายไปไหนเนี่ย!

 

“เห้ยๆ” ฉันลูบๆคลำๆ แตะๆหามันและเมื่อฉันเงยหน้าขึ้นก็พบความว่างเปล่า

 

     อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ชุดของฉันหายไปหนายยยยยย TOT ฉันแทบจะร้องไห้อยู่แล้วนะ หัวใจฉันเต้นรัวด้วยความกังวล…ต้องมีใครแกล้งฉันแน่…

 

 

    ฉันได้แต่ถอนหายใจพร้อมขอบตาที่เริ่มร้อนผ่าว ฮึก ฉันต้องตายแน่ๆแล้วแบบนี้ฉันจะขึ้นแสดงได้ยังไงกัน…

---

 

มาแว้ววววววววววววววววววว ฟางโดนแกล้งแล้วนะเออ อิอิ เม้นให้กำลังใจกันหน่อยยยย  ขอโทษด้วยนะค่ะหากมีการบรรยายผิดพลาด แต่จะพยายามปรับปรุงค่าาา

   ขอบคุณงับ><

 

เม้นกันโหน่ยยยยยยยยยยยย รอกำลังใจที่แสนจะสำคัญ อยู่ไหนๆๆ