Garin : นายคือใคร

          
นี : พวกพี่ก็ไม่เชื่อเหมือนกัน พี่ยังคิดว่านี่เป็นความฝันอยู่เลยนะ
รุทร : // เดินไปหาการินที่นั่งหลับอยู่
การิน : มีธุระอะไร // ตื่น
รุทร : เปล่านิ นายมาทำอะไรที่นี่
การิน : แล้วมันผิดด้วยรึไง
รุทร : ผิดมากเลยล่ะ
การิน : มันผิดมากตรงไหนฟระที่ชั้นมาอยู่ที่นี่นะ หา!!
รุทร : ก็ปกตินายไม่เคยที่จะสนใจผู้หญิงคนนี้(ลัล)เลยสักนิดนี่นา
การิน : แล้วมันเกี่ยวกับแกเหรอฟระ
เอม : นี่ๆ อย่าพึ่งทะเลาะกันได้ไหม
การิน : ใครทะเลาะกันฟระ // โวยวาย
ลัล : ใจเย็นๆสิ ที่นี่โรงพยาบาลนะ
การิน : เออ
รุทร : // เดินไปนั่ง
เงียบ แล้วก็เงียบ ตอนนี้ทั้งห้องเงียบมาก
เอม : งั้นชั้นขอกลับก่อนล่ะกัน
นี : จริงด้วย ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว
เมธา : งั้นผมกับรุทรต้องขอตัวกลับก่อนนะครับพี่ลัล
ลัล : จ๊ะ
ตอนนี้ทั้งห้องเหลืออยู่แค่ผมกับยัยโง่(ลัล)เพียง 2 คน  ตอนนี้ผมเหมือนคนกำลังจะขาดใจตายเลย  มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะทำไมเธอถึงสนิทกับคนอื่นได้เร็วหว่าผมอีก อยากจะบอกว่าตอนนี้เธอหลับไปแล้ว ส่วนผมนั้นก็ยังกุมมือเธอไว้ไม่ปล่อย
ลัล : การิน การินนายอยู่ไหนนะ // ละเมอ
การิน : ชั้นอยู่นี่ อยู่ข้างเธอนี่ไง // พูดเบาๆ
ตอนนี้ผมสบายใจแล้วถึงว่าเธอจะจำผมไม่ได้  แต่เธอเพ้อเรียกหาผม ผมก็ดีใจแล้ว เอาล่ะพอๆ ผมนอนบ้างดีกว่า