ไม่เคยลืมเธอ...

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ไปไหนของเค้านะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แก้วยังไม่รับโทรศัพท์อีกเหรอ 

 

 

 

 

โทโมะ: ยังว่ะ บอกว่าจะไปหาฟางที่บ้านแป๊ปนึงแล้วก็จะมาที่นี้เลย แต่ว่า โทรไปก็ไม่รับว่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: งั้นลองโทรหา พิมกับฟางดิ เดี๋ยวกูโทรหาพิมให้ (เพราะรู้ว่าถ้าโทรหาฟางคงไม่รับ) 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เออๆ...... ไม่รับว่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่รับเหมือนกัน 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไปดูที่บ้านฟางดีกว่า 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เออ ไปเถอะ 

 

 

 

 

 

                 

 

 

 

 

แก้ว: เอาไงดีอ่ะ มันปิดไว้หมดเลย ไม่เห็นอะไรเลย แล้วเราจะรู้ได้ไงว่า ที่นี้ที่ไหน 

 

 

 

 

พิม: อ่อ นึกออกแล้ว (จากนั้นพิมก็ใช้ปากพยายามดึงผ้าที่ปิดกระจกออก)

 

 

 

 

แก้ว: ได้นิดนึงก็ยังดี เราช่วยกันดูดีกว่า ว่า มันผ่านไรมาบ้าง 

 

 

 

 

 

ฟาง: เออ ใช่ โทรศัพท์ โทรศัพท์อยู่ในกางเกงนิ 

 

 

 

 

 

 

พิม: แล้วจะทำไงดีล่ะ ถูกมัดไว้แบบนี้ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เอางี้ ฟางหันหลังมา (แก้วที่บอกฟางให้หันหลังมาแล้วพยายามใช้มือที่ถูกมัดแกะเชือกให้ฟาง) 

 

 

 

 

 

พิม: ได้มั้ยๆ 

 

 

 

 

 

แก้ว: ใกล้ออกแล้วๆ

 

 

 

 

 

ฟาง: หลุดแล้ว 

 

 

 

 

พิม: รีบโทรเลย 

 

 

 

 

 

แก้ว: เฮ้ย รถจอดแล้ว!! 

 

 

 

 

พิม: เป็นป่าทั้งนั้นเลยอ่ะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: ฟางแกต้องหนีไปนะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่เอาอ่ะ ไม่ฉันไม่ทิ้งแกกับพิมหรอก 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: ลงมาได้แล้ว ไปเอาตัวมันลงมา 

 

 

 

 

 

เข้ม: คุณหนูครับ เชือกในมือ มันหลุดครับ 

 

 

 

 

 

หวาย: เชือกแกเหรอ นังฟาง ! เพี๊ยะ ! มัดไว้ให้แน่นกว่าเดิม 

 

 

 

 

 

 

เข้ม: เข้าไป อยู่ในห้องนี้นะ อย่าทำตัวมีปัญหา ถ้าไม่อยากตายเร็วๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: รถแก้วก็อยู่ ทำไมมันเงียบจังว่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เข้าไปดูเถอะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้วๆ ฟาง พิม ไปไหนกันหมดอ่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ:  ข้างบนก็ไม่มี แต่ห้องฟางมันของกระจัดกระจาย เต็มห้องเลยว่ะ (ตะโกนมาจากด้านบน)  

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เฮ้ยๆ 

 

 

 

 

ป๊อบ: อะไรว่ะ (รีบวิ่งลงมาจากข้างบน) 

 

 

 

 

 

โทโมะ: มึงดูดิ (ยื่นซองยาให้) 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ยา.....ยาบำรุงครรภ์ ของ...ฟะ..ฟาง ฟางท้อง!!!!! 

 

 

 

 

 

โทโมะ: กูว่าต้องเกิดเรื่องแน่เลย ว่ะเอาไงดีว่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ฟางต้องตกอยู่ในอันตรายแน่ๆเลย 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หรือว่า จะโดนลักพาตัว อะไรว่ะ (เหมือนเหยียบอะไรเข้า) 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: สร้อยข้อมือ สร้อยมันเหมือนของ....ของหวาย (จากนั้นทั้งคู่ก็มองหน้ากัน)

 

 

 

 

โทโมะ: กูว่า ต้องเป็นหวายๆแน่ๆเลยว่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: กูลองโทรหาหวายดู 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: รับมั้ยว่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่รับว่ะ ปิดเครื่อง 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไงดีว่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ทำไมฟาง ฟางไม่บอกกูเลยว่ะ ว่าฟางท้อง 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ที่แท้อาการพวกนั้นก็คือ อาการแพ้ท้องเองเหรอ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ป่านี้ ฟางกับลูกจะเป็นไงบ้าง โธ่เว้ยยย!!! ถ้าเกิดงานนี้ หวายทำอีกล่ะก็ กูไม่ยอมแน่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

             วันนี้น่าจะอัพ จนจบล่ะน้าาาาาา