ไม่เคยลืมเธอ...

 

 

 

                           ภายในโรงพยาบาลตอนนี้กำลังวุ่นวายเตียงของฟางถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินอย่างเร่งด่วน ตอนนี้ร่างของฟางไม่มีสติ สลบอยู่ตั้งแต่ที่เกิดเหตุจนถึงโรงพยาบาล 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางอดทนไว้นะ ฟางต้องไม่เป็นไรนะ อึกอึก ฟางอืออ 

 

 

 

 

แก้ว: ฟางต้องปลอดภัย 

 

 

 

พิม: ฟางเป็นคนดี ฉันเชื่อว่า ฟางกับลูกต้องไม่เป็นไร

 

 

 

 

โทโมะ: จริง ฟางต้องปลอดภัย 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ตาป๊อบ เป็นไงบ้างลูก 

 

 

 

แม่ฟาง: ฟางเป็นไงบ้าง 

 

 

 

ป๊อบ: อึก อือ เพิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉินครับ อึก (พูดทั้งน้ำตา) 

 

 

 

 

พ่อฟาง: โธ่ ฟาง 

 

 

 

ป๊อบ: (เดินตรงมาก้มลงกราบเท้าพ่อกับแม่ฟาง) ผมขอโทษนะครับ อึก ฮืออ ผมขอโทษ ที่ทำให้ฟางต้องเป็นอันตราย ที่ทำให้ฟางเสียใจ ทำฟางสารพัด ผมขอโทษนะครับ 

 

 

 

แม่ฟาง: ลุกขึ้นเถอะป๊องปี้ พ่อกับแม่ไม่ได้โกรธอะไรเราเลย 

 

 

 

 

 

พ่อฟาง: ลุกขึ้นเถอะ เป็นผู้ชาย ทำผิดก็ต้องยอมรับผิด พ่อไม่โกรธเราหรอก 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอคุณนะครับ อึก ผมขอสัญญาว่าต่อไปนี้ผมจะดูแลฟางกับลูกให้ดีที่สุด ผมสัญญา

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: คุณฮืออ ฉันสงสารลูกจังเลย 

 

 

 

พ่อป๊อบ: ป๊อบโตแล้ว ทำถูกแล้วล่ะ เมื่อก่อนเค้าทำตัวเหมือนเด็ก แต่ตอนนี้เค้าต้องรู้จักหน้าที่ ต้องดูแลครอบครัว เป็นพ่อที่ดี 

 

 

 

แม่: ค่ะคุณ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ในที่สุด ทุกอย่างก็กลับมาดีได้สักที 

 

 

 

โทโมะ: นั้นนะซิ กว่าจะดีกันได้ กว่าจะจบ ผ่านอะไรกันมาตั้งเยอะ 

 

 

พิม: เฮ้อออ คนที่น่าสงสารที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้นหวาย 

 

 

 

 

 

 

หวาย: ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ผิด ฉันไม่ได้ทำ ม้ายยยยยยปล่อย ปล่อยยย พ้อฉันเป็นนายพลนะ พวกแกออกไป ไอบ้า มาจับตัวฉันทำไม ไม่ๆๆ ฉันจะฆ่าแก ฆ่าแก ม้ายยย (ร้องโวยวาย) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เมื่อไหร่ หมอจะออกมา 

 

 

 

 

โทโมะ: ใจเย็นๆ ฟางต้องปลอดภัยน้าาา

 

 

 

 

 

 

 

 

พิม: หมอออกมาแล้ว 

 

 

 

 

ป๊อบ: ภรรยากับลูกผมเป็นไงบ้างครับหมอ 

 

 

 

 

หมอ: ตอนนี้ อาการคนไข้ ถือว่าพ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ แต่ภาวะเสี่ยง มีเยอะ ก็ต้องระวังให้มากขึ้นคนไข้ร่างกายยังอ่อนแอมาก ก็คงต้องนอนโรงพยาบาลสักพักนึง ส่วนเด็กในท้องถือว่าโชคดีมาก ที่ไม่เป็นอะไร หมอขอตัวก่อนนะครับ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอบคุณครับ คุณหมอ

 

 

 

 

                    ตอนนี้ฟางถูกย้ายตัวมาห้องพักฟื้นแต่ยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่นป๊อบปี้นั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงคนไข้มือข้างนึงก็กุมมือฟางแล้วเอามาแนบที่หน้า

 

 

 

 

 

พ่อป๊อบ: ถ้ายังไงให้หนูฟางพักผ่อนเถอะ 

 

 

 

พ่อฟาง: งั้น เดี๋ยวเรากลับบ้านไปเอาเสื้อผ้านะแม่ 

 

 

 

 

ป๊อบ: เอ่อ คุณพ่อครับ ตลอดเวลาที่ฟางอยู่โรงพยาบาล ผมขออยู่เฝ้าฟางนะครับ 

 

 

 

 

แม่ฟาง: เอางั้นเหรอ ไม่เหนื่อยเหรอ ผ้านเรื่องร้ายๆมาทั้งวันแล้ว

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ครับ ผมไม่เหนื่อย ทนได้ ขอแค่ได้อยู่ใกล้ฟางก็พอ 

 

 

 

 

พ่อฟาง: ถ้าอย่างงั้นพ่อกับแม่ฝากฟางด้วยนะ 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: เอาอย่างนี้ค่ะ เดี๋ยวพวกเราไปส่งที่บ้าน 

 

 

 

 

พ่อป๊อบ: เดี๋ยวพ่อให้คนเตรียมของใช้เสื้อผ้าแล้วให้เอามาให้ที่โรงพยาบาลล่ะกันนะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ครับ 

 

 

 

 

โทโมะ: งั้นเดี๋ยว เราไปส่งพิม แก้ว 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: หนูพิมไปกับแม่ก็ได้ หนูอยู่บ้านหนูฟางใช่มั้ย 

 

 

 

 

พิม: ค่ะ ขอบคุณค่ะ

 

 

 

โทโมะ: งั้นโทโมะไปส่งแก้วเอง ป่านี้ท่านคงเป็นห่วงแย่แล้ว

 

 

 

 

แก้ว: อืม แล้วรถล่ะ 

 

 

 

ป๊อบ: อ่อ รถแก้ว อยู่ที่บ้านแล้วล่ะ 

 

 

 

แก้ว: อ่อ งั้นเราไปกันเถอะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ตื่นขึ้นมาเร็วๆนะ ลูกพ่อ บอกแม่ให้ตื่นขึ้นมาเร็วๆนะ (จับท้องของฟางแล้วพูด) ถ้าไม่มีฟางกับลูก ป๊อบไม่รู้จะอยู่ยังไง ฟางรีบๆตื่นขึ้นมานะ เราจะแต่งงานกันเหมือนที่เคยสัญญากันไว้ป๊อบรักฟางนะ (ก้มลงจูบหน้าผากฟาง) 

 

 

 

 

 

 

 

 

               เช้าวันรุ่งขึ้น 

          

 

 

                    แก้วและโทโมะมาดูหวายที่โรงพยาบาลรักษาอาการทางจิต หวายถูกอยู่โรงพยาบาลเพื่อรับการระกษาอาการทางประสาท เมื่อหายดีแล้ว ก็คงต้องไปใช้ชีวิตในคุกต่อเพราะคดีของหวายร้ายแรงมาก

 

 

 

 

แก้ว: นึกดูก็น่าสงสารหวายนะ 

 

 

 

โทโมะ: มันคงเป็นเวรเป็นกรรมของเค้า

 

 

 

แก้ว: ถ้าหวายรักในทางที่ถูก มันก็คงไม่จบแบบนี้ 

 

 

 

โทโมะ: เฮ้อออ แต่ถ้าหวายหาย หวายก็ต้องไปอยู่ในคุกอีก 

 

 

 

 

แก้ว: ฉันอโหสิกรรมให้เธอนะหวาย 

 

 

 

โทโมะ: ฉันก็อโหสิกรรมให้เธอ หวาย