เพลิงแห่งรัก
เขียนโดย 
Chapond
วันที่ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2558 เวลา 22.10 น.
แก้ไขเมื่อ 19 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 19.30 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
22) 22 ศึกชิงนางของอาหลาน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“วันนี้ป้าคริสบอกว่าจะมีงานเลี้ยงที่บ้านของป้าคริส คุณพ่อรีบกลับมารับฟิญที่บ้านนะคะห้าม
เลท”ฟิญเดินมาสั่งพ่อตัวเองในวันต่อมาก่อนที่ป๊อปปี้จะไปทำงานแล้วให้คนขับรถไปส่งฟิญที่
โรงเรียน
“อะไรนะเช่ เดี๋ยวพี่จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”ฟางที่รีบรับสายน้องข้างบ้านก็รีบวิ่งไปอย่างร้อนรน
“จะไปไหนเธอน่ะ นี่คิดจะอู้งานรึไง”ฟิญรีบเรียกฟางที่วิ่งผ่านหน้าเธอกับพ่อไปโดยไม่สนใจ
“ไม่ใช่อย่างงั้นนะคะ ตอนนี้แม่หวายตกบันไดฟางต้องรีบไปที่โรงพยาบาลค่ะเดี๋ยวฟางจะรีบกลับ
มา”ฟางรีบพูดและเริ่มใจคอไม่ดีเป็นห่วงแม่ตัวเอง
หมับ ป๊อปปี้คว้าแขนร่างบางเอาไว้
“ถ้ารีบมากก็ออกไปด้วยกันนี่ล่ะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะพาฟางนั่งรถไปคันเดียวกับตัวเอง
“กรี๊ดดดด ลุงช่วงฟิญไม่ไปโรงเรียนแล้ว”ฟิญเห็นป๊อปปี้ขึ้นรถไปกับฟางก็ร้องโวยวายก่นจะเดิน
กระทืบเท้าขึ้นไปบนบ้านตัวเองไม่ไปโรงเรียนจนแก้มกับคนใช้คนอื่นๆต้องรีบวิ่งตามฟิญขึ้นไป
“ปอร์เช่แม่พี่เป็นยังไงบ้าง”เมื่อมาถึงหน้าห้องฉุกเฉินฟางก็รีบไปหาปอร์เช่และแม่ที่ยืนรออยู่
“ผมแวะจะเอาหนังสือพิมพ์ไปวางให้ป้าหวายน่ะครับแล้วแปลกใจว่าทำไมบ้านเงียบเลยปีนเข้าไป
ในบ้านก็เลยเจอป้าหวายตกบันไดไม่ได้สติก่นจะรีบเรียกรถพยาบาลเลย”ปอร์เช่รีบบอก
“แล้วเฟย์ไปไหนล่ะเช่ทำไมไม่อยู่กับแม่”ฟางร้อนใจก่อนจะรีบกดโทรสัพท์โทรหาเฟย์
“ไม่ต้องทำเรื่องให้มันเป็นเรื่องใหญ่ก็ได้แม่ไม่เป็นไรสักหน่อย”หวายถูกบุรุษพยาบาลเข็นรถเข็น
ออกมาจากห้องฉุกเฉินแล้วเห็นทุกคนอยู่พร้อมหน้าก็รีบพูด
“แม่เป็นยังไงบ้าง”ฟางรีบวิ่งไปกอดแลถถามหวายทันที
“ก็แค่เป็นลมน่าเลยได้แผล อย่าทำหน้าแบบนั้นสิแม่น่ะอยู่กับเราไปอีกนานน่า ยังไงแม่ก็จะต้องหา
ทางพาเรากลับมาอยู่ด้วยกันที่บ้านตามประสาแม่ลูกอยู่แล้ว”หวายพูดแล้วสวมกอดลูกสาวคนโต
ด้วยความรักและคิดถึง
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วเดี๋ยวครูไปส่งปอร์เช่ไปโรงเรียนก่อนนะลูกถ้าเจอเฟย์เดี๋ยวครูจะบอกเรื่องนี้ให้
เอง"แม่ของปอร์เช่พูดและขอตัวออกไปกับลูกชาย
“แหม รักลูกดีจริงๆเลยนะ ทีเมื่อก่อนล่ะไม่เคยคิดได้แบบนี้”ป๊อปปี้ทึ่งในความรักของ2แม่ลูกแต่ก็
อดที่จะว่าหวายไม่ได้
“ก็เพราะชั้นรู้ไงล่ะว่าชั้นมันเป็นแม่ที่เลวมากแค่ไหนที่ปล่อยให้ลูกตัวเองไปเจอกับขุมนรกแบบ
นี้”หวายว่า
“ถ้ารักลูกและอยากไถ่บาปที่เคยทำล่ะก็รีบหาเงินมาใช้หนี้ชั้นเร็วๆเถอะ ก่อนที่เธอจะได้อะไรแถม
ติดไม้ติดมือไปเมื่อถึงวันนั้น”ป๊อปปี้พูแล้วเหล่ไปทางฟางทำให้ฟางรู้สึกหนาวๆร้อนๆไปตาม
ร่างกายเมื่อถูกพูดกระทบก็แอบมอค้อนชายหนุ่มกลับไป
“นี่คุณเลิกคิดเรื่องทุเรศๆได้แล้ว ในสมองคิดแต่เรื่องพวกนี้นะ ไปทำงานได้เเล้วคุณ เดี๋ยวชั้นจะขอ
อยู่ดูแลแม่ต่อสักพักแล้วค่อยนั่งแท็กซี่กลับบ้าน”ฟางรีบดุป๊อปปี้ก่อนจะบอกชายหนุ่ม
“ชั้นเป็นเจ้าของบริษัทชั้นจะเข้าเลทสักหน่อยไม่มีใครว่าหรอกน่า อ้อ คนของชั้นเค้าจัดการเรื่องยา
ให้เธอแล้ว ตามมานี่เร็วจะได้พาไปส่งที่บ้าน มัวแต่กอดกันนั่นล่ะชอบรึไงบรรยากาศโรงพยาบาล
ชักช้าจริง”ป๊อปปี้ว่าก่อนที่จะเดินนำพวกหวายออกไปโดยที่ฟางและหวายมองป๊อปปี้อึ้งๆที่ชาย
หนุ่มยอมจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้หวายในครั้งนี้
“ขอบคุณมากนะคะที่มาส่งคุณไปทำงานเถอะค่ะ ถึงแม้จะเป็นเ้าของบริษัทแต่คุณไม่ควรจะไปสาย
ให้เป็นขี้ปากลูกน้องเอา”ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้มาส่งเธอที่บ้านแล้วกำลังจะประคองหวายเข้าไปข้างใน
“นี่ชั้นมาส่งแล้วทั้งทีใจคอไม่คิดจะให้ชั้นเข้าไปดื่มน้ำเย็นๆเลยรึไง”ป๊อปปี้รีบบ่นอุบ
“มันไม่จำเป็นที่จะต้องมีน้ำใจให้กับพวกหมาลอบกัดแบบอาหรอกครับ เพราะที่นี่เค้าไม่ต้องรับ
อา”โทโมะเดินเข้ามาหาฟางแล้วว่า
“แหม เช้าถึงเย็นถึงเลยนะจะเอาใจไปถึงไหนก็รู้ทั้งรู้ว่าตอนนี้นายกับยัยนี่ไม่เหมือนเดิมอีก
แล้ว”ป๊อปปี้เหล่มองโทโมะที่มาช่วงฟางประคองหวายก็อดที่จะแขวะหลานชายจอมดื้อตัวเองไม่ได้
“ถึงแม้ฟางจะเป็นยังไงเคยผ่านมือคนเลวๆอย่างอามาผมก็ยังรักฟางเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
และผมก็จะทำทุกทางเพื่อให้ผมกับฟางได้รักกัน”โทโมะพูดแล้วจ้องไปที่ป๊อปปี้อย่างเอาเรื่อง
ป๊อปปี้และโทโมะมองหน้ากันนิ่งด้วยสายตาที่ไม่มีใครยอมใคร ทำให้ฟางรู้สึกถึงความร้าวฉานที่ก่อ
ตัวขึ้น ของอากับหลานที่รักกันมากแบบคู่นี้
“งั้นหรอ แต่เย็นนี้เราต้องอยู่งานเลี้ยงกับแม่ไม่มีเวลาที่จะมาดูแลผู้หญิงของเราหรอกนะ”คริสลง
จากรถที่แอบซุ่มตามลูกชายตัวเองมาหาฟางในตอนแรกแล้วเดินเข้ามาพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาด
มีอำนาจพลางปรายหางตามองไปที่ฟางและหวายจนฟางรู้สึกได้ว่าเธอไม่ควรที่จะอยู่กับโทโมะอีก
ต่อไป
“ไปเถอะค่ะแม่โทโมะมารอแล้วนะฟางอยู่ที่นี่ดูแลแม่ได้”ฟางฝืนยิ้มแล้วพูดกับโทโมะ
"แต่ว่าฟาง"โทโมะหันไปแย้งและงอแงไม่ยอมไปกับแม่ตัวเอง
"ไปเถอะโทโมะ อย่าขัดใจคุณแม่ท่านเลยนะ ฟางไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวคุณป๊อปเค้าก็ไปทำงานต่อ
แล้วล่ะ"ฟางยิ้มกับโทโมะก่อนที่จะขอให้โทโมะกลับไป
“โทโมะกลับบ้านกับแม่ นี่คือคำสั่ง”คริสพูดก่อนที่จะเดินนำโทโมะให้เดินตามตัวเองไป
“ส่วนเธอ อยู่ที่นี่ดูแลแต่แม่ของเธอห้ามหนีไปหาโทโมะรึทำงานพิเศษเป็นอันขาดไม่อย่างงั้นอย่า
หาว่าชั้นไม่เตือน”ป๊อปปี้รีบพูดสั่งฟางก่อนที่จะรีบขึ้นรถไปทำงานต่อ
“ทำหน้าให้มันดีๆสิโทโมะอายแขกของแม่บ้าง ถ้าไม่ชอบก็ไปอยู่กับแก้วเค้าสิ”คริสดุลูกชายที่ร่วม
งานเลี้ยงอยู่กับเธอในตอนเย็นแล้วทำหน้าหมดอาลัยตายอยากเพราะตั้งแต่ถูกคริสลากกลับมาก
บ้านฟางโทโมะก็แทบหนีคริสไปไหนไม่ได้เลย โทโมะถอนหายเซ็งๆแล้วมองตามแม่ตัวเองไปทาง
แก้วที่ยืนกับแม่ตัวเองก็เมินไปทางอื่นทำให้แก้วเศร้าลงไปเมื่อถูกโทโมะเมิน
“วันนี้จัดงานเลี้ยงซะใหญ่โตเลยนะครับพี่คริส มีอะไรพิเศษรึเปล่าเนี่ย”ป๊อปปี้ที่เดินเข้ามาภายในงา
นกับฟิญแล้วทักทายยาติสาวพลางมองไปทางโทโมะที่ยังคงโกรธตนเองอยู่ก่อนจะเดินหนี คริสยิ้ม
ให้กับน้องชายก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนเวที
“สวัสดีค่ะทุกท่าน แต่ก่อนอื่นไม่ต้องแปลกนะคะว่าทำไมคริสถึงได้เชิญทุกคนมางานวันนี้ทั้งที่ยัง
ไม่ถึงวันเกิดของคริสขอบคุณมากๆนะคะที่มาร่วมงานสำคัญอีกวันหนึ่งของคริสเพราะวันนี้จะเป็นวัน
ที่ลูกชายของคริสกับลูกสาวของแอนได้ทำการหมั้นหมายกันเพื่อเป็นทองแผ่นเดียวกันค่ะ”เมื่อ
คริสเดินขึ้นไปบนเวทีแล้วประกาศให้ทุกคนในงานทราบโทโมะและแก้วอึ้งก่อนจะมองหน้ากันทันที
“นี่มันเรื่องอะไรกันคุณแม่ ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้วนะฮะ”โทโมะเดินขึ้นไปโวยวายบนเวทีทำให้คริส
ตกใจก่อนที่จะรีบสั่งให้เขื่อนและป๊อปปี้รีบลากโทโมะลงมาแล้วเข้าไปในบ้านเพื่อไม่ให้เป็นที่สนใจ
ของแขกในงาน
“ก็หมั้นไง ไม่แปลกลูกเองรู้จักแก้วมาแต่เด็กพอๆกับป๊อปปี้ ถ้าป๊อปปี้เค้าไม่เลือกแก้วยังไงซะคนที่
เหมาะสมกับแก้วก็ไม่ใช่ใครก็คือเราเองนั่นล่ะ”คริสพูด
“แต่ผมไม่ได้รักแก้วผมรักฟาง”โทโมะโพล่งออกมาเสียงดังทำให้แก้วยิ่งเจ็บปวดหัวใจกว่าเดิม
เพี้ยะ คริสโมโหลูกชายก่อนที่จะตบหน้าโทโมะอย่างแรง
“รักงั้นหรอ เรารักคนที่พึ่งเจอกันไม่นานนี่งั้นหรอ แม่ไม่เชื่อหรอกว่าเรารักแม่เด็กนั่น และอีกอย่าง
เด็กนั่นจนจะตายแถมฐานะและการศึกษาก็เทียบเท่าลูกไม่ได้เลยสักอย่าง สิ่งที่แม่เลือกให้กับเรา
คือสิ่งที่เหมาะสมและถูกต้องที่สุดแล้วลูกต้องเชื่อแม่นะโทโมะ”คริสพูดเสียงอ่อนลงเพื่อให้ลูกชาย
เข้าใจ
“ผม ไม่ แต่ง”โทโมะระเบิดอารมณ์ออกมาอีกครั้งก่อนจะรีบหนีออกไปจากงานเลี้ยงทันที
“เดี๋ยวแก้วไปตามโทโมะเองค่ะ”แก้วคกใจก่อนที่จะบอกให้คริสและแม่ของอยู่ที่งานแล้วเธอก็รีบ
ออกไปตามโทโมะทันที
“น่าเบื่อชะมัดเลย”ระหว่างที่ทุกคนเข้าไปในบ้านนั้น ฟิญก็หลบมานั่งที่มุมหนึ่งของงานด้วยความ
เบื่อหน่ายพลางกดมือถือคุยกับเพื่อน
“มานั่งเหงาอะไรคนเดียวตรงนี้จ้ะ”เสียงหวานใสเอ่ยทักฟิญทำให้ร่างเล็กต้องเงยหน้าหันไปตามต้น
เสียง
“คุณแม่”ทันทีที่ฟิญเห็นใครคนนั้นก็ร้องออกมาอย่างดีใจ
“ขอบคุณมากนะคะพี่แดนที่บอกแก้วเรื่องของโทโมะ” แก้วที่ปลีกตัวเองออกจากงานเลี้ยงที่บ้าน
โทโมะแล้วออกมาตามหาชายหนุ่มก็รีบขับรถมาที่ร้านเหล้าของรุ่นพี่ของโทโมะและเธอ แล้วแก้วก็
พบกับโทโมะที่นั่งดื่มเหล้าอยู่ในร้านของรุ่นพี่คนเดียวไม่ยอมกลับไปไหนแม้ร้านจะปิดแล้ว
“กลับบ้าน”แก้วเดินเข้ามากอดอกสั่งโทโมะ
“เป็นแม่เราหรอถึงได้กล้ามาสั่งเราแบบนี้ เอ๊ะ ไม่ใช่สิ เป็นว่าที่เมีย ยังไม่ทันแต่งงานเลยก็รีบวาง
อำนาจกับผัวแล้วไม่เร็วไปหน่อยหรอเมียจ๋า”โทโมะพูดประชดแดกดันแก้วเสียงดัง
“อะไรนะ นี่พงกแกเป็นเพื่อนกันแล้วจะมาเป็นผัวเมียกันได้ไง”แดนตกใจแล้วร้องออกมาเสียงดัง
“แม่ผมบังคับให้ผมแต่งงานกับยัยคนทรยศนี่ทั้งที่ผมมีคนรักอยู่แล้วพี่แดน”โทโมะโวยวาย
“อย่าพูดมากน่าโทโมะกลับบ้านกับชั้นเถอะแม่นายเป็นห่วงนะ”แก้วส่ายหน้ากับอาการเมาของโท
โมะก็รีบพูด
“ไม่ต้องมาจับ ชั้นไม่มีเพื่อนอย่างเธอยัยคนทรยศเข้าข้างคนอื่นดีกว่าเพื่อน รู้ทั้งรู้ว่าชั้นรักฟาง
ทำไมไม่บอกความจริงชั้น ชั้นจะได้ช่วยฟาง ยัยคนทรยศ ชั้นไม่กลับ ไม่กลับๆๆๆ”โทโมะโวยวาย
แล้วร้องเสียงดังทำให้แดนและแก้วตกใจรีบจับตัวโทโมะไว้
“ไม่กลับใช่มั้ย ได้”แก้วเหลืออดกับความเอาแต่ใจของโทโมะก็รีบจับโทโมะโน้มหน้าเข้ามาบดจูบ
ทันทีท่ามกลางอาการตกตะลึงของแดนและพนักงานในร้านที่เหลืออยู่
“เรารู้ว่าโทโมะไม่ได้รักเราแต่อย่างน้อยมันก็ทำให้โทโมะสงบลงแล้วกัน”แก้วยิ้มก่อนจะพูดออกมา
“อุ๊บ อ้วกกก”โทโมะมองแก้วสักพักก่อนจะวิ่งไปโก่งคออ้วกนอกร้านโดยมีแก้วรีบตามชายหนุ่มไป
ทันที
“เป็นเพื่อนกันแล้วจะต้องแต่งงานกัน สนุกแน่ไอ้โทโมะ”แดนมองตามแก้วที่รีบวิ่งตามโทโมะไปลูบ
หลังและดูแลชายหนุ่มก่อนจะรีบหาน้ำให้โทโมะบ้วนปากก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นท่าทีของแก้วที่มีให้
โทโมะ
“นอกจากประกาศหมั้นสายฟ้าแลบแบบนี้แล้วพี่คริสมีอะไรอีกรึเปล่าครับเพราะทุกทีถ้าผมไม่ว่าง
หรือมีธุระอะไรพี่คริสก็จะไม่บังคับให้ผมมาขนาดนี้”ป๊อปปี้ถามหลังจากเลิกงานเลี้ยงแล้ว
“ธุระของเรามันคือการไปดูแลอีหนุคนใหม่ของเราที่บ้านงั้นสิ ไม่ต้องตกใจหรอกป๊อป ทั้งฟิญทั้งโท
โมะมาฟ้องพี่หมดแล้วว่าเราน่ะเอาคนรักของลูกพี่ไปเป็นนางบำเรอเพื่อขัดดอกหนี้สินที่แม่เค้าติด
อยู่ นี่ป๊อปทำอะไรน่ะคิดถึงจิตใจลูกบ้างรึเปล่าเรื่องนี้น่ะ”คริสได้ทีก็รีบดุลูกพี่ลูกน้องตัวเองทันที
“ผมรู้ดีครับว่าสิ่งที่ผมทำมันคืออะไร มันก็แค่การแก้แค้นผู้หญิงเห็นแก่ตัวที่ปอกลอกผมไปในสมัย
ผมยังเป็นไอ้โง่เง่าเมื่อก่อนแค่นั้นเอง ถ้าผมเบื่อผมก็เขี่ยทิ้งเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นน่ะพี่”ป๊อปปี้พูด
อย่างไม่ใส่ใจ
“พี่จะกลัวซะแต่ว่าพอถึงเวลาเราจะไม่ปล่อยเค้าไปน่ะสิ”คริสเหล่มองน้องชายแล้วพูดนิ่งๆ
“ไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวกลับก่อนนะครับดึกแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ฟิญต้องไปโรงเรียนอยู่”ป๊อปปี้เงียบไม่
พูดอะไรก็เรียบเปลี่ยนเรื่องทันที
“เห้ยป๊อป ลูกนายหายว่ะ”เขื่อนรีบเดินมาหาป๊อปปี้แล้วบอกชายหนุ่ม
“กลับมาแล้วอบู่กับฟิญนานๆนะคะป้าหนมจีน แล้ววันนี้ก็ไปนอนกับฟิญด้วยนะคะ”เสียงหัวเราะพูด
คุยถูกคอของฟิญและใครคนหนึ่งทำให้ป๊อปปี้และทุกคนต้องหันไปมองทางต้นเสียง
“ขนมหวาน”ป๊อปปี้อึ้งเมื่อเห็นผู้หญิงที่มากับลูกสาวตัวเอง
ฉับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ตอนหน้าเปิดตัวละครใหม่จ้าาาาา รับรอง งานนี้อุปสรรคความรักมาตรึมๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
