[Fic inazuma eleven go]รักใสๆ ของนายแว่น

          ไรท์เตอร์จะพยายาม อัพเดท นิยาย ให้เร็วที่สุดนะจ๊ะ ไม่เกินเดือนพฤศจิกาแน่ okay okay !!!!
------------------------------------------------------- ---------------------------
 
                
กริ๊งงงงงงงงง เสียงออดดังพอดีเลยครับ ผมกับยูจีนเลยเดินออกกันมา จากห้องพัก เพื่อไปเรียน 
"ไง สึรุงิ"
"ครับรุ่นพี่.."
"ทำ อะไรอยู่หรอ"
"ผมหาเจ้าหัวติดปีกอยู่น่ะครับ"
"ทำ ไมอ่ะ"
"ไม่มีอะไรหรอกครับ"
"อืม"
"รุ่นพี่ครับ "
 เค้าเรียกยูจีน แล้วก็ เอนตัวไปใกล้ยูจีน แล้วกระซิบอะไรกันว่ะ
"&-%#8%-#72##--%-+##8%-&+-"
"หรอ "
"%-&%=+%+&&=&+=(("/+%+"
"ไม่ดีหรอกฉันไม่กล้าน่ะ"
"&%('//'('+%(%(##?(#@)%=<><_$#="
"ฉันจะพยายามนะ"ั
"ครับ" ผมได้ยินแค่นั้นแหละ หมอนี่ มันมีเรื่องอะไรกันนะ
"มีเรื่องอะไรหรอยูจีน"
"ปล่าวหรอก เค้าแค่จะให้ฉันช่วยเรื่องเทนมะหน่อยนะ"
"อ๋อ มีไรให้ฉันช่วยมั้ย"
"ไม่" ~_~ ผมกับเค้าเดินไปเรียนด้วยกันแต่ อะไรว่ะ ทำ ไมเดินช้างี้ว่ะ ยังกะเดินกะเต่าแหนะ
"นี่ยูจีน รีบๆหน่อยสิ จะเรียนกันแล้วนะ"
 ผมเลยดึงมือของยูจีน แล้วลากมาถึงหน้าห้อง ผมถึงกับต้องชะงัก เมื่อ มีผู้หญิงวัยกลางคน กำลังสั่งงานอยู่
"เอ่อ...ขออนุญาตครับครู"
"พวกเธอไปไหนมา >_< "คุณตะหวาดใส่ผมกับยูจีนลั่นห้อง แต่อยู่ดีๆ เสียงอันกวนส้นบาทาลูกคลื่นก็ดังขึ้น
"แหม จับมือกันด้วย มีอะไรที่พวกเรายังไม่รู้รึเปล่า" ไอ้ผมน่ก็เขินจนกน้าแดงเล้ยยย ก็เคยแต่ไปแซวเค้า เจอซะเอง รู้สึกเลยค่าป
"จะบ้าหรอ ยูจีนแค่เดินช้า ฉันเลยลากเค้ามา "
"แล้วปล่อยมือได้ยังอ่ะ" อยู่ดีๆยูจีนก็เขิน ขึ้นมาไม่รู้ว่าเขินหรือโกรธนะ แต่เค้าหน้าแดงผิดปกติ แค่นั้นเอง แต่ผมก็กำ มือเค้าแน่นกว่าเดิม แล้วก็.....
"ก็นี่มันบัดดี้ของฉัน ฉันจะอะไรยังไงกับเค้าก็ได้ นี่นา ใช่มั้ยยูจีน"
"....."
"เอาล่ะ ยังไงเธอก็มาสาย เพราะฉะนั้น ไปวิ่งรอบสนาม 10 รอบ "
"ครับ"
ผมและเค้า วิ่งไปที่สนามก่อนที่จะเริ่มวิ่ง 
"นี่ ยูจีน รีบวิ่งหน่อยสิ ฟ้ายังมีเมฆอยู่นะ รีบๆเส่ "
" เฮ้ยๆๆๆ ฉันเหนื่อยอ่ะ เอ็ดดี้ นายวิ่งไปก่อนเลย"
ผมเดินไปจับมือเค้าแล้วลากเค้ามาวิ่ง
"ขืนฉันวิ่งคนเดียว ฉันก็เหงาแย่เลย"
"นายไม่เหงาหรอก"อยู่ดีๆ เค้าก็พูดขึ้นมา เป็นอะไรของเค้านะ
"ฮะ ยังไงหรอยูจีน นายเป็นอะไร"
"แค่นายคิดถึงไคเซอร์แค่นี้ นายก็ไม่เหงาแล้วล่ะ"
"โธ่ ยูจีน นายชอบฉันหรอ"
"ฮึกๆ ...ปล่าว ฉันไม่ได้ชอบนายนะ"
"อ้าว แล้วนายจะร้องไห้ทำ ไม ล่ะ "
"......"
"ฉันเป็นห่วงนายนะ"
"...ขอบใจ...นะ..." ผมกอดเค้าพลางลูบหัวเค้าเบาๆ อย่างกับแม่ที่กำ ลังโอ๋ ลูกเลยเนี่ย
"ไม่เป็นไรนะ ยังไง ฉันก็อยู่เคียงข้างนายเสมอ"
"อืม "เค้าเริ่มใช้มือปาดน้ำ ตาแล้ว คงจะดีขึ้นแล้วล่ะ ทำ ไมจะถามผมหรอ ว่าทำไปกอดเค้า
ก็แค่แม่เค้าบอกว่า ถ้ายูจีนร้องไห้เนี่ย ให้กอดแล้วลูบหัวเค้าเบาๆ
 แค่น้านนน ไม่มีร้ายยยย (หรอค่ะ น้องเอ็ดดี้ อย่าให้พี่รู้นะ ว่าคิดอะไรกับน้องบูจีนของพี่อ่ะ: ไรเตอร์)
(ค่าปๆ กลัวแล้วค่าป : เอ็ดดี้)
ผมเลยดึงมีเค้าไปวิ่งต่อ ครบ สิบแล้วเฟ้ย ดีใจ ดีใจดีใจ ดีใจ
"เฮ้ย...เอ็ดดี้ ถ้านายไม่ว่าอะไร ช่วยแบกฉันกลับห้องหน่อยได้ป่ะ"
"อืม ได้"
ฟลุบ.... 
"อาว ยูจีน"
"......." = หลับแล้ว 
"โธ่ ยูจีน ปี 2 แล้วนะยังเหมือนเด็กอยู่ได้"
ผมเดินพาเค้าไปที่ห้องนอนแล้วค่อยกลับมาเรียนต่อ
เรียนจบ
ผมผมเดินมาถึงห้องแล้วพบว่ายูจีนตัวร้อน 
ผมเลยต้องเช็ดตัวให้เขาผมเหนื่อยมากจากการวิ่งเมื่อวานนี้ผมจึงเผลอหลับไปทั้งข้างเค้า ก็มันเหนื่อยจริงๆ ใครไม่เชื่อมาลองวิ่งเเสียงนาฬิกาปลุกตัวโปรดของผมดังขึ้นเมื่อถึงเวลา 7 โมงเช้าเป็นเวลาตื่นนอนก็พวกเราทั้งสอง
"ฮ้าว...ยูจีนนายเป็นอะไรมากหรือเปล่า"
"มีอะไรหรอ"
"เมื่อคืนนายตัวร้อนน่ะ ฉันเลยเช็ดตัวให้ วันนี้ นายไม่ต้องไปก็ได้นะ"
"อืม ขอบใจนายมากนะ"
ณอาคารเรียน
"รุ่นพี่ครับสวัสดีครับ"เสียงที่แสนคุ้นเคยของเท็นมะดังขึ้น
"ไงเทนมะ"
"รุ่นพี่กับรุ่นพี่ยูจีนเป็นอะไรกันหรอครับ"
"เป็นเพื่อนกันไงทำไมถามอย่างนั้นล่ะ"
"เปล่าครับผมไปก่อนนะครับ"
"อืม"
คาบแรก
ยูจินจะเป็นอย่างไรบ้างนะผมจะเป็นห่วงจริงเลยผมเป็นห่วงจนผมตัวสั่นไปหมดแล้ว ทำไม ผมจะต้องห่วงเขาขนาดนี้ด้วย หรือว่าผมจะ.......ไม่นะไม่มีวันไม่เอาหรอก
 
 
 
 
คาบ 3
ผมเป็นห่วงเขามากผมเลยซื้อขนมปัง
"ยูจีน นายดีขึ้นแล้วหรือยัง"
"ก็ดีอ่ะนะ"
"ขอบใจนายมากนะที่เป็นห่วงฉัน"
"ไม่เป็นไรหรอก" เขายิ้มให้ผมแบบแห้งๆ เป็นอะไรของเค้านะ
"ยูจีน ฉันว่านายนอนได้แล้วนะ"
"ฉันอยากไปเรียนมากกว่า"
"ก็ได้ๆ"