The SECRETS ความลับตลอดไป

 
 
CHAPTER 2
FANG X WAII X TOMO X KAEW
 
     “ ฟาง ทางนี้ๆ “  สาวผมสั้นกวักมือเรียกฉันที่กำลังมองหาโต๊ะนั่งอยู่ให้เดินไปโต๊ะเธอ
     “ ขอบใจนะจ้ะแก้ว ฟางกำลังมองหาที่นั่งอยู่พอดีเลย “ ฉันยิ้มให้สาวผมสั้นตรงหน้า
     “ มาแล้วววว อาจารย์ปล่อยช้ามากฉันหิวจะตายแล้วเนี่ย “   สาวแก้มป่องเสียงของเธอดังมาแต่ไกล พลางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ปากก็บ่นๆไม่หยุดมือก็เอาแต่ลูบท้องตัวเอง
     “ หวัดดีจ้ะ “ ฉันยิ้มให้สาวแก้มป่องอย่างเป็นมิตร พร้อมโบกมือทักทาย แต่ฉันต้องชะงักรีบเอามือลงแทบไม่ทันเพราะเธอมองฉันแค่หางตาก่อนจะหันไปสนใจกับสาวผมสั้น
     “ แก้ว หวายหิวแล้วอะเราไปกันเถอะ “
     “ ฟางงั้นแก้วไปซื้อข้าวก่อนนะ จะเอาอะไรหรือเปล่า “ แก้วพยายามทำให้บรรยากาศดีขึ้นแต่ทำไมมันเหมือนรู้สึกแย่ลง เพราะตอนที่แก้วถามฉันทำไมหวายจ้องฉันไม่วางตาพร้อมทำท่าเหมือนจะฉีกร่างฉันเป็นชิ้นๆ
     “ เอ่อ ไม่จ้ะ ขอบคุณนะ “ ฉันพูดแล้วยิ้มแหยๆให้แก้ว รีบๆไปเถอะแก้วฉันกลัวตายอ่ะ
     “ ไม่ได้ยินที่เขาพูดเหรอ ไอม่อ จะให้ตบบ้องหูดีไหม ห้ะ !!! “ เฮือก ฉันสะดุ้งจนจานข้าวแทบตกลงจากพื้น
     “ จ้าๆ อย่างอนนะเดี๋ยวแก้วเลี้ยงเอง นะตัวเองนะๆ “   แก้วพูดพลางทำหน้าอ้อนๆใส่หวายแล้วจูงมือกันไปซื้อข้าวเพื่อเอาใจหวายให้หวายหายโกรธ
     “ น่ารักจังเมื่อไหร่ฉันจะมีแบบนี้บ้างนะ “ ฉันพูดพลางมองแก้วกับหวายที่หัวเราะกันมันดูน่ารักและพวกเขาก็รักกันดี
     เสียงลมหายใจใครบางคนดังข้างๆหูฉันทำเอาฉันถึงสะดุ้งด้วยความตกใจ ก่อนที่ฉันจะตกใจสุดขีดกับเสียงแหบพร่าชวนให้ขนลุก กับประโยคที่เอ่ยออกมา
     “ แล้วอยากมีบ้างไหมละ “
 
     น่ารักจังเมื่อไหร่ฉันจะมีแบบนี้บ้างนะ
- FANG -
 
 
     “ แก้ว หวายไม่ชอบฟางอ่ะ “ ฉันพูดพร้อมทำหน้าบึ้งใส่คนข้างหน้า เพราะฉันหึง ก็ฟางน่ารักซะขนาดนั้นแล้วถ้าแก้วใจของฉันไปหวั่นไหวละจะทำยังไง
     “ โอ๋ๆ คนดีของแก้วฟางเป็นเพื่อนแก้วนะ ไม่คิดงี้สิคะ “ แก้วพูดพร้อมเอาใจฉันด้วยการซื้อไอติมรสโปรดให้กิน ก็น่ารักแบบนี้จะไม่ให้ฉันหึงได้ไงละ
     “ ก็ได้ หวายจะพยายามดีกับฟางละกันนะ “
     “ แบบนี้สิคะคนเก่งของแก้ว แก้วไปซื้อน้ำก่อนนะ “ ฉันพยักหน้าให้แก้ว ประมาณว่า ไปเถอะ ฉันรออยู่ตรงนี้
    เอ๋ ทำไมโคลนไอติมมันเบาๆจังนะ ปกติมันจะต้องมีข้าวเหนียวข้างในสิหรือแก้วไม่ได้ใส่ให้เรานะ ฉันพูดพลางเขย่าๆโคลนไอติมอย่างมันส์มือ
           พรวดดดด 0_o ไอติมวานิลลาของฉันกระเด็นไปไหนแล้วละ
     “ เฮ้ย ยัยอ้วนเธอจะเขย่าไอติมหาพระแสงอะไรเนี่ย  “  ชายหนุ่มผู้โชคดีที่ได้ไอติมสุดรักของฉันไปแปะอยู่บนหัวนั่นเอง
     “ ขะ ขอโทษค่ะ หวายไม่ได้ตั้งใจอ้า “ ฉันพูดพลางหลับตาปี๋พร้อมพนมมือรอรับโทษอย่างเต็มใจ
     “ นี่ เพ้อเจ้อเหรอไง แล้วไหว้ฉันทำไม “ นายนั่นหัวเราะเบาๆใส่ฉัน ก่อนจะเขยิบหน้าเข้ามามองฉัน
      ฉันตกใจมากเมื่อลืมตาขึ้นมา เพราะหน้าของฉันกับเขาอยู่ห่างกันแค่คืบนี่เอง
     “ กรี้ดดดดดดดดดด “ ฉันร้องกรี๊ดออกมาดังลั่นก่อนจะเอาโคลนไอติมตบหน้านายนั่นไปอย่างแรง ส่งผลให้คนทั้งโรงอาหารหันมาดูการกระทำของฉัน
     “ นี่ยัยเบ๊อะ เธอจะตบหน้าฉันทำไมเนี่ย “   นายนั่นพูดพร้อมจับหน้าตัวเองพลางถูไปมาด้วยความเจ็บปวด
     “ หวะ หวายขอโทษอีกแล้วค้า หวายลืมตัวอ่ะ “   อยากจะร้องไห้จริงๆอีหวายเอ้ย ทำอะไรลงไปมือไวแท้ๆ
     “ ชื่อ หวายเหรอ เราอ่ะ “ เอ๋ ถามฉันแบบนี้ก็แสดงว่าจะไม่ทำอะไรฉันแล้วสิ
     “ คะ ค่ะ ชื่อ หวายค่ะ “ ฉันตอบพร้อมก้มหน้างุดๆ ถ้ามุดดินได้หวายก็จะทำค่ะ
     “ เงยหน้าขึ้นมาดิ “   นายนั่นพูดพร้อมจับหน้าฉันขึ้นมามองหน้าเขา
    ฉันเงยหน้ามองหน้านายนั่นซึ่งพบว่าหน้าเราอยู่ห่างกันไม่กี่เซน (อีกแล้ว) ริมฝีปากบางกดทับลงมาประกบริมฝีปากของฉันอย่างอ่อนโยน ค่อยๆเล้าโลมให้ฉันตอบรับจูบแสนหวาน ในขณะที่ฉันได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก แก้วใจอยู่ไหนช่วยหวายด้วย  ฉันเริ่มรู้สึกเข่าอ่อนเหมือนคนไม่มีแรง อากาศมันก็รู้สึกร้อนชอบกล ก่อนที่ฉันจะหมดแรงลง ฉันถูกใครบางคนกระชากอย่างแรงจนฉันเซไปหาคนนั้น
     “ แก้ว ช่วยหวายด้วย “ ฉันพูดออกมาเมื่อรู้ว่าคนที่กระชากคือ แก้ว
     “ ไอ้โทโมะ มึงทำอะไร “  มันคือประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนที่สายตาของฉันจะปิดอย่างช้าๆ
 
เงยหน้าขึ้นมาดิ
- TOMO -
 
     “ เฮ้ย หวาย / หวาย “ เสียงของผมกับแก้วร้องเรียกหวายที่ตอนนี้สลบลงไปนอนบนพื้น ผมขยับตัวเข้าไปจะอุ้มหวาย แต่แก้วผลักผมออกก่อนจะมองด้วยสายตาเกลียดชัง
     “ ไม่ต้องยุ่งกับหวาย ไปซะ “
          ผมไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อมมือเข้าไปช่วย แก้วอุ้มหวายออกไป ผมมองอย่างสุดสายตาถ้าผมห้ามใจไม่ให้หวั่นไหวกับคนตัวเล็กอย่างหวายได้ผมคงจะไม่เผลอจูบเธอ ความรู้สึกผิดและห่วงใยมันเกิดขึ้นเมื่อไหร่กันผมเองก็ยังไม่รู้ตัว นี่คงเป็นครั้งที่สองแล้วสินะที่ผมทำเธอ
     “ หวาย ฉันขอโทษนะ “
       การกระทำของผมที่แสดงออกว่าผมแคร์หวายและรู้สึกอย่างไรคงไม่รอดพ้นจากสายตาคู่หนึ่งของใครบางคนที่มองผมอย่างเจ็บปวด
     “ โทโมะเป็นอะไรหรือเปล่า “ เสียงของฟางทำผมสะดุ้งเล็กน้อย เกิดความรู้สึกผิดขึ้นมาทันที เมื่อเช้าผมจับมือฟางแต่กลางวันผมจูบหวาย ฟางคงจะไม่เห็นเหตุการณ์หรอกใช่ไหม ผมภาวนาให้เป็นแบบนั้น..
     “ ป่าวหรอก วันนี้ไม่มีเรียนแล้วนิ โมะก็ว่างพอดีจะกลับเลยไหม “ ผมหันไปยิ้มให้ฟางก่อนจะชวนฟางกลับบ้าน
     “ งั้นเดี๋ยวฟางไปบอกแก้วแปปนะ เพราะเดี๋ยวแก้วเค้าก็คงไปดูหวายที่ห้องพยาบาล“  ฟางพูดพร้อมทำหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
     “ งั้นเดี๋ยวโมะไปห้องน้ำก่อนนะ “
         ใจสั่นจังนะ ไม่เท่เลยโทโมะ กล้าๆหน่อยสิจะเป็นอะไรมากมายแค่ผลักประตูเข้าไปแค่นี้ ผมได้แต่คิดแบบนี้อยู่หน้าห้องพยาบาล อยากจะเข้าไปหาแล้วกอดเธอไว้ แต่ความกล้าของผมมันมีไม่พอ หรือผมอาจกลัวสายตาของเธอที่มีคนอื่นอยู่ไม่ใช่ผมมากกว่านะ
     “ เฮ้อ “ ผมถอนหายใจก่อนผลักประตูเข้าไปอย่างช้าๆ ก่อนจะหยุดอยู่ตรงเตียงของสาวแก้มป่อง
    สาวแก้มป่องนอนหลับสนิท รูปใบหน้าสวยหวาน ตาโตชวนให้ใครหลงรัก ปากนิดจมูกหน่อย แก้มป่องที่เวลาทำหน้างอนแล้วดูน่ารัก เสียงของเธอที่ผมอยากได้ยินแค่เพียงคนเดียว แต่มันเป็นของคนอื่นไปแล้ว
     ผมก้มลงไปจูบหน้าผากเธอก่อนที่จะลูบผมเธออย่างโหยหา ความรู้สึกที่หักห้ามใจมาหลายปีกลับมาพังทลายในวันนี้ ผมยอมแพ้แล้วกับความรู้สึกตัวเอง มันทำให้ผมรู้ว่าผมต้องการเธอมากกว่าใคร
     “ กะ แก้ว“ สาวแก้มป่องครางออกมาอย่างพึมพำ ใจเธอคงมีแต่แก้วสินะ
     “ รักกับแก้วนานๆนะ “ ผมพูดพลางยิ้มให้เธอ มันเป็นรอยยิ้มที่เจ็บปวดที่สุดสำหรับผม แต่ผมไม่รู้เลยจริงๆว่ามีคนเจ็บปวดมากกว่าผมอีกหลายคน
 
ไม่ต้องยุ่งกับหวาย ไปซะ
- KAEW -
_________________________________
 
มะเหมียว SAY : อ้ะๆ อย่าเพิ่งตกใจกันค่ะ ยังไม่เฉลยน้าใครคือนางเอกและใครคู่กัน อิอิ