Batman's love นายทหารที่รัก

               วันนั้นหลังจากที่ฉันกลับมาจากบริษัทที่ฉันทำงานฉันก็ได้รับโทรศัพท์จาก...แม่(?)...
ฉัน        :  ว่าไงคะแม่
พยาบาล : สวัสดีคะคุณเป็นลูกของคุณนภาใช่ไหมคะ?
ฉัน       : ใช่คะนั่นใครคะ?
พยาบาล : ดิฉันโทรมาจากโรงพยาบาลคะตอนนี้แม่ของคุณต้องทำคีโมด่วนคะ
ฉัน       : แล้วค่าใช้จ่ายทั้งหมดกี่บาทคะ
พยาบาล : ต้องฉีดทั้งหมด8เข็มนะคะเข็มละ100,000บาททั้งหมด800,000บาทคะ สรุปว่าคุณต้องการทำการรักษาไหมคะ
ฉัน       : คะฉันต้องการทำการรักษาคะ คุณต้องช่วยคุณแม่ของฉันให้ได้นะคะคุณต้องช่วยให้ได้นะคะ
พยาบาล : คะคุณหมอและทีมแพทย์ทุกท่านจะทำไห้ดีที่สุดคะไม่ต้องห่วง
ฉัน        : ขอบคุณมากๆคะ
 
               
               ตายแล้วแล้วฉันจะหาเงินจากไหนนะแค่เพียงลำพังเงินเดือนๆละหมื่นสองหมื่นมันจะพออะไร ฉันก็พอมีความรู้อยู่บ้าง ฉันตั้งใจจะลาออกจากบริษัทที่ฉันทำงานอยู่ เพื่อไปหางานที่มันมีรายได้มากกว่านี้ และฉันก็ชอบทำงานที่ใช้ความคิดด้วย แต่ ณ เวลานี้งานอะไรก็ได้ที่จะทำให้ฉันมีเงินไปรักษาแม่ให้หายเป็นปกติได้ มันไม่มีทางเลือกแล้ว วันต่อมาฉันจึงตัดสินใจไปลาออก
 
               ฉันเดินออกมาจากบริษัทและหันหลังเหลียวไปมอง ''ฉันจะไม่ลืมที่นี่เลย ที่ๆให้โอกาศ เด็กฝึกงานคนนึง ลาก่อนนะเราคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว'' เพราะฉันจะกลับต่างจังหวัดไปดูแลแม่ และเก็บเงินทำงาน
3ชม. ต่อมา
               ฉันเดินทางมาถึงโรงพยาบาล และเดินไปหาพยาบาลที่เคาเตอร์เพื่อถามถึงรายละเอียดการรักษาแม่ แต่แล้วพยาบาลกลับพูดคำๆนี้ออกมา ''ได้มีผู้จ่ายค่ารักษาให้ทางโรงพยาบาลแล้วนะคะ'' ฉันตกใจและถามกลับ ''ใครคะ...ที่จ่ายเงิน'' พยาบาลตอบ ''ไม่ทราบเหมือนกันคะแต่เห็นว่าเป็นผู้ชายอายุก็น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับคุณนะคะ''  ฉันรู้ว่าฉันไม่มีญาติที่ไหนแล้ว  ช่วงที่ฉันกำลังเดินขึ้นบันไดไปห้องพักของแม่ มีมือมาขวางทางฉันไว้ ฉันหันไปดูก็เป็นผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับฉันคนหนึ่ง
(?)  : ว่าไงคุณ...!!
พรีน : แล้วคุณคือใครขวางทางฉันทำไมฉันรีบ
(?)  : ใจร่มๆสิคุณจะรีบไปไหนมาคุยกันก่อน...ผมเนี่ยเเหละเป็นคนจ่ายเงินค่ารักษาให้
พรีน : คุณจะมายุ่งอะไรกับฉันล่ะ มาจ่ายให้ทำไมฉันไม่ได้อยากได้เงินของคุณซักหน่อยฉันรับเงินของใครมาฟรีๆโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรไม่ได้หรอกนะ
(?)  : ใครบอกว่าผมให้ฟรีๆกันล่ะ คุณต้องทำงานแลก คุณไม่มีทางเลือกแล้วนะถ้าคุณไม่ทำ แล้วคุณลองคิดดูนะว่าแม่คุณจะเป็นอย่างไร
พรีน : ก็ได้แล้วฉันต้องทำอะไรบ้าง...?
(?)  : ทำตามที่ผมบอกทุกอย่างละกันโอเคมั้ย
พรีน : ฉันทำได้ทุกอย่างอยู่ละ   ว่าแต่นายชื่อไรอะ
(?)  : ผมชื่อเพทาย แล้วคุณละ
พรีน : ฉันชื่อพรีนยินดีที่ได้รู้จักคะเจ้านาย
(?)  : โอเคผมมีธุระต่อไปละ บรัยส์
พรีน : แล้วฉันจะติดต่อคุณอีกยังไง
(?)  : ผมขอเบอร์คุณจากคุณพยาบาลละไม่ต้องห่วง555
พรีน : คะ (ตอบแบบ งงๆ )
 
จากนั้นฉันก็เดินไปเยื่ยมแม่และค้างคืนที่ห้องพิเศษของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง