เจ้าสาวบ้านไร่

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แน่ใจนะแก้วว่าเอาน้องเค้ามาอยู่ด้วยแบบนี้จะไม่เกิดเรื่องขึ้น ถ้าพี่ชายเค้าตามมาเอาเรื่องล่ะ คนที่
จะซวยคือเธอไม่ใช่เนโกะนะ/ก็นั่นล่ะ แต่ทำไงได้ รายนั้นเค้างอแงไม่ยอมกลับท่าเดียว แก้วเลย
ต้องปล่อยให้เลยตามเลย แต่ก็ดีนะที่เนโกะเค้าน่ารักไม่ได้นิสัยแย่เหมือนพี่ชายเค้า”โฟร์ที่ออกมา
ซื้อของกับแก้วในเมืองพูดขึ้นเมื่อรับรู้ว่าเนโกะจะมาอยู่กับพวกเธอที่นี่ชั่วคราวพลางคิดห่วงแก้วก่อน
ที่แก้วจะตอบกลับมาแล้วมองไปที่มุมของเล่นเด็กที่เนโกะกำลังเล่นกับ3แฝดอย่างสนิทสนมแล้วซึม
ลงไปเมื่อคิดถึงโทโมะที่เคยทำร้ายเธอ จนโฟร์ต้องเอื้อมมือไปบีบมือแก้วไว้เพื่อให้กำลังใจ
 
 
 
 
 
 
“ท่าทางเด็กๆจะชอบชุดของเล่นสไลเดอร์นะ ไม่ซื้อให้หน่อยหรอ ชั้นซื้อให้เอาม้ะ/ไม่ต้อง นี่มาได้
ยังไงกันไปเลยนะชั้นไม่อยากเห็นหน้านาย”ธามไทที่แอบสะกดรอยตามโฟร์มาเห็นลูกๆมีความสุข
กับของเล่นเด็กที่ตั้งโชว์ในร้านก็ย่องมาข้างหลังโฟร์แล้วพูดทำให้โฟร์ตกใจก่อนที่จะโวยวายไล่ชาย
หนุ่มไป
 
 
 
 
 
 
“ไม่อยากเห็นหน้าก็ช่างแต่ชั้นอยากเจอลูก/เค้าไม่ใช่ลูกของนาย เค้าเป็นลูกของพี่ป๊อป”ธามไท
และโฟร์เริ่มเถียงกันไปมา
 
 
 
 
 
 
 
“จะบ้าหรอ เอาพี่มาทำสามีรู้ถึงไหนอายถึงนั่น/หุบปากไปเลยนะ ว่างมากก็เอาเวลาไปดูแลเมียสุด
ที่รักของนายสิ ไป๊”ธามไทยังว่าโฟร์ไม่หยุดจนโฟร์รำคาญผลักธามไทออกห่างตัวเองแล้วว่า
 
 
 
 
 
 
“ก็นี่ไงเมีย อ้าวจะไปไหนน่ะ/ออกไปเลยไป๊ ชั้นไม่อยากฟัง”ธามไทนึกสนุกชี้ไปที่โฟร์ทำให้โฟร์
โมโหรีบเดินหนีโดยมีธามไทเดินตามไปติดๆ แก้วส่ายหน้าเบาๆก่อนที่จะเดินไปที่มุมขายเสื้อผ้าเด็ก
อ่อนแล้วยิ้มออกมาแล้วเอื้อมมือไปจับดูด้วยความสนใจพลางลูบที่ท้องตัวเองเบาๆโดยไม่รู้เลยว่ามี
ใครคนหนึ่งแอบถ่ายรูปเธอในอิริยาบถต่างๆอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่อะไรกันคะโทโมะวันๆดื่มแต่เหล้าๆ ไม่ยอมเข้าบริษัท ไม่ยอมออกงานสังคมกับแจมเพียงแค่เสีย
ใจที่นังชั้นต่ำนั่นหนีไปงั้นหรอคะ/ถ้าไม่มีธุระอะไรก็กลับไปเถอะ ผมอยากอยู่คนเดียว”ทางด้านโท
โมะที่เอาแต่ดื่มเหล้าจนแจมบุกเข้ามาในบ้านแล้วโวยวายจนโทโมะรำคาญ
 
 
 
 
 
“อยู่คนเดียวแล้วเป็นแบบนี้แมไม่ยอมนะคะ มาค่ะ ให้แจมอยู่ดูแลคุณนะคะโทโมะ แจมรักคุณนะ
คะ”แจมพูดก่อนจะเดินมานั่งข้างๆโทโมะแล้วเอามือลูบไล้ที่แก้มเนียนของชายหนุ่มก่อนจะเริ่มปลด
กระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออกทีละเม็ด เมื่อเห็นโทโมะไม่ได้ห้ามอะไรก็ยิ่งได้ใจก้มลุกซุกไซร้ตามตัว
ชายหนุ่มทันที
 
 
 
 
 
ผลัก
 
 
 
 
 
 
 
“ผมบอกแล้วไงอยากอยู่คนเดียว ถ้าขืนยังดื้อด้านอีกผมจะให้ลูกน้องผมมาลากคุณออกไปแล้วไม่
ต้องมาที่บ้านของผมอีก”โทโมะลุกขึ้นแล้วดันตัวแจมออกจากตัวเองอย่างแรงก่อนที่จะเดินหนีขึ้นไป
ชั้นบนทิ้งให้แจมกรีดร้องออกมาด้วยความโมโหขัดใจก่อนที่จะเดินปึงปังออกจากบ้านไป
 
 
 
 
 
 
 
“มาทำไม ถ้าเรื่องบริษัทกับที่ห้างตอนนี้ชั้นไม่อยากยุ่ง บอกผู้ถือหุ้นไปว่าชั้นไม่สบาย/เรื่องที่นาย
ให้ผมไปตามดูคุณแก้วที่ไร่คุณป๊อปได้เรื่องแล้วนะครับ นี่ครับรูป”โทโมะที่หลบมานั่งในห้องทำงาน
ตัวเองพูดเมื่อเห็นลูกน้องเดินเข้ามา ก่อนที่ลูกน้องของโทโมะจะพูดขึ้นแล้วยื่นซองสีน้ำตาลที่ใส่รูป
อิริยาบถต่างๆของแก้วที่คนของโทโมะแอบถ่ายให้ชายหนุ่มดู เมื่อสายตาคมจะสะดุดกับรูปที่แก้ว
เดินมองเสื้อผ้าที่แผนกเด็กอ่อนก็เศร้าใจ นี่เขาต้องเสียลูกไปเพราะเขาเองงั้นหรอ
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวนะ นี่มัน เนโกะ”แต่แล้วสายตาของโทโมะเหลือบไปเห็นอีกรูปที่แก้วกำลังกินไอติมกับเนโกะ
ในร้านก็ตกใจแล้วกำมือแน่นนึกโกรธน้องสาวตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ะ มึนหัวจัง”ฟางค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆห้องก่อนที่จะมองกลับมาตามตัวแล้วชะงัก
ก่อนที่จะค่อยๆนั่งเอามือกระชับผ้าห่มไว้พลางคิดถึงเรื่องเมื่อคืนของเธอกับป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“บ้าจริง นี่เราเสียท่าให้คนแบบนั้นหรอเนี่ยทั้งๆที่เรามีสามีแล้วเนี่ยนะ นี่ชั้นเป็นอะไรของชั้นเนี่ยชั้น
ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”ฟางกุมขมับคิดหนักเมื่อคืนพลางบ่นตัวเองก่อนสายตาจะหันไปเห็นประตูห้องน้ำ
เปิดออกมา ป๊อปปี้ที่นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาหลังจากอาบน้ำพลางเช็ดผมเห็นฟางที่นั่งอยู่บน
เตียงมองเขาอยู่ก็ชะงักก่อนที่จะรีบเบือนหน้าหนีไม่สบตาฟางอีกเพราะเรื่องของเขาและเธอเมื่อคืน
นั้น มันไม่ควรเกิดขึ้นด้วยซ้ำ
 
 
 
 
 
 
 
 
“นายข่มขืนชั้น/ห้ะ อะไรนะ”ฟางกอดอกเอาเรื่องแล้วรีบว่าจนป๊อปปี้หันไปมองด้วยความตกใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่ นายข่มขืนชั้น รู้ก็รู้ว่าชั้นมีสามีแล้วยังกล้าทำได้ ไอ้ชั่ว ไอ้สารเลว/เออ ผมมันเลวก็ได้ ผมมันไม่
ดีพอใจรึยัง แล้วจะทำไง รับผิดชอบด้วยการแต่งงานก็คงไม่ใช่เพราะคุณมีสามีแล้ว เรียกร้องค่าเสีย
หายจากผมแล้วแจ้งจับผมงั้นหรอ หึ มันก็เท่ากับว่าคุณประจานตัวเองไปชัดๆว่าคุณเองก็นอกใจสามี
ทีนี้นักข่าวก็คงจะเขียนข่าวเรื่องของคุณสนุกแน่ๆ”ฟางไม่พอใจกล่าวหาป๊อปปี้ทันทีก่อนที่ชายหนุ่ม
ที่ข่มอารมณ์ให้เย็นแล้วต้องหันขวับไปสวนกลับฟางอย่างเผ็ดร้อนเมื่อเห็นฟางยังคงอวดดีเหมือน
เดิม
 
 
 
 
 
 
“อ๊ายย นี่คงเป็นแผนเอาคืนของนายล่ะสิ ไอ้สารเลวๆ นี่แน่ะๆชั้นไม่ยอมหรอกนะ”ฟางโมโหหนักกว่า
เดิมก่อนที่จะรวบผ้าห่มแล้วตรงเข้าไปทุบอกกว้างป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“ผมไม่ได้จะเอาคืนอะไรทั้งนั้นล่ะ เลิกบ้าสักที ถ้าเรื่องเมื่อคืนคุณบอกคุณพลาดที่ยอมผมไปงั้นผมก็
จะบอกว่าผมเองก็พลาดที่ไปนอนกับคนอย่างคุณเหมือนกัน ผมจะถือซะว่าเรื่องเมื่อคืนมันเป็นแค่
เรื่องผิดพลาดเพราะถ้าผมไม่เมา ผมก็ไม่มีวันหลงใหลไปกับรูปลักษณ์จอมปลอมของคนอย่างคุณ
หรอก ผู้หญิงอะไร ภายนอกก็ดูดี แต่ข้างในจิตใจมันสกปรก”ป๊อปปี้ผลักฟางล้มลงกับเตียงก่อนที่จะ
ตวาดใส่ฟางอย่างเหลืออด ทำให้ฟางกรีดร้องออกมาด้วยความโมโห ป๊อปปี้ส่ายหน้าเบาๆก่อนที่จะ
เดินหนีไปใส่เสื้อผ้าที่ห้องน้ำสักพักใหญ่ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำพบว่าฟางแต่งตัวเสร็จ
เรียบร้อยแล้วกำลังทาลิปสติกอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งชายหนุ่มเลี่ยงที่จะไปรอที่รถแทนการพูดคุยกับ
เธอทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ของขวัญ/อะไรนะ”ฟางเห็นป๊อปปี้ไม่สนใจตัวเองก็รีบพูดขึ้นทำให้ชายหนุ่มชะงักแล้วหันกลับไปหา
ฟาง “มองหน้าทำไม รึว่าหูหนวกไม่ได้ยินที่ชั้นพูด ชั้นพูดว่าของขวัญเพราะชั้นต้องการรู้ว่าของขวัญ
ที่เป็นเมียนายเกี่ยวข้องอะไรกับชั้น/มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ แต่งตัวเสร็จแล้วเดี๋ยวผมจะไปส่งเอารถ
ที่เดิม”ฟางเชิดหน้าขึ้นแล้วรีบถามก่อนที่ป๊อปปี้จะพูดจาปัดๆไม่อยากตอบฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ ชั้นไม่ชอบคนไม่ตอบคำถามชั้นนะ บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าชั้นกับเมียของนายเกี่ยวข้องอะไรกันแน่
ถึงเมื่อคืนชั้นจะเมาชั้นก็รู้ว่านายพูดอะไรไปบ้าง บอกชั้นมาเดี๋ยวนี้”ฟางรีบคว้าข้อมือป๊อปปี้ไว้แล้วรีบ
โวยวายออกคำสั่งกับป๊อปปี้ตามความเคยชิน
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็บอกแล้วไงว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ เรื่องของของขวัญมันคือความทรงจำที่แสนหวานและมี
ค่าที่สุดของผม คนร้ายกาจอย่างคุณไม่ควรจะรับรู้มันด้วยซ้ำ อ้อ ที่บอกว่าจำเรื่องเมื่อคืนได้แต่ไม่ขัด
ขืนผมเนี่ย ก็คงจะเคลิ้มไปกับรสชาติของผู้ชายกระจอกๆอย่างผมแล้วสิถึงไม่ยอมซะขนาดนี้”
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ไม่รอช้ารีบว่าฟางกลับไปก่อนที่จะได้ทีเยาะฟางถึงเรื่องเมื่อคืนจนฟางโมโหแล้วตบหน้าชาย
หนุ่มจนหน้าหัน
 
 
 
 
 
 
 
“ทุเรศ เรื่องเมื่อคืนชั้นถือว่าให้ทานหมาตัวนึงไปก็เท่านั้นล่ะ/เออ งั้นผมก็ถือซะว่าหลงผิดไปเหมือน
กันก็แค่ผู้หญิงใจง่ายมาให้ท่าแล้วหลงสนุกไปกับมันแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้นล่ะ”ฟางรีบว่าป๊อปปี้ก่อน
ที่ชายหนุ่มจะเถียงกลับใส่ฟางแล้วเดินไปขึ้นรถทันที
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรเนี่ย นี่ชั้นร้องไห้งั้นหรอ”ฟางกำมือแน่นยืนฟังคำดูถูกของป๊อปปี้เมื่อชายหนุ่มเดินออกไปแล้ว
เธอรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่ไหลออกมาจากตาก็หันไปมองกระจกแล้วตกใจเมื่อพบว่าตัวเองร้องไห้ ทำไม
กันแค่ผู้ชายคนนั้นว่าทำไมมันทำให้เธอรู้สึกเจ็บที่หัวใจแบบนี้นะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณนะที่เลี้ยงข้าวธาม ก็นึกว่าจะเกลียดกันจนไม่อยากมองหน้ากันซะแล้ว/มันก็แค่เหตุสุดวิสัย
หรอกน่าที่นายไปช่วยน้องทูไม่ให้ถูกรถเฉี่ยวเอาได้”ธามไทยิ้มเมื่อออกมาจากร้านอาหารกับโฟร์
และแฝด3ที่หลังจากออกมาจากห้างแล้วมีรถมอเตอร์ไซค์ของวัยรุ่นขี่มาด้วยความเร็วเกือบเฉี่ยวทู
แล้วธามไทที่ตามโฟร์อยู่นั้นรีบเข้าไปช่วยได้ทันก่อนที่โฟร์จะตอบแทนเขาด้วยการพามาเลี้ยงข้าว
 
 
 
 
 
 
 
“พ่อก็ต้องช่วยลูกมันเป็นเรื่องธรรมดา/ไม่ใช่ มันไม่ธรรมดา เพราะนายไม่ใช่พ่อ”ธามไทยิ้มก่อนจะ
ตอบแต่โฟร์รีบสวนกลับไปทันควัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมจะไม่ใช่พ่อ ก็ชั้นได้เธอไปในคืนนั้นก่อนที่ฟางจะไปจัดการเธอมันชัดเจนแบบนี้ก็เท่ากับว่า
แฝด3คือลูกของชั้น/แต่ชั้นไม่ยอมรับ เพราะนายไม่คิดจะรับผิดชอบในสิ่งที่นายทำ นายไม่เคยตาม
หาชั้นตอนที่ชั้นหายไป ไม่เคยจะยื่นมือมาช่วยตอนที่ชั้นอยู่คนเดียว ตอนชั้นคลอดลูกๆนายไม่อยู่
ที่ไหน จะมาเรียกร้องความเป็นพ่อแบบนี้มันไม่ง่ายไปหรอกนะ”โฟร์พูดเสียงดังใส่หน้าธามไทออก
มาอย่างเหลืออดก่อนที่น้ำตาใสๆจะไหลออกมากตาทั้ง2ตาของโฟร์ทำให้ธามไทอึ้ง วูบหนึ่งความ
รู้สึกผิดเกาะกินเต็มหัวใจของเขา
 
 
 
 
 
 
“โฟร์เช็ดน้ำตาก่อนนะ/ไม่ต้องมาจับ ชั้นเลี้ยงคืนไปแล้วถือว่าชั้นตอบแทนบุญคุณนายไปแล้วต่อไป
นี้เราต่างคนต่างอยู่ไม่ต้องมาทวงกันอีก เด็กๆกลับบ้าน”ธามไทเอื้อมมือจะไปเช็ดน้ำตาให้โฟร์แต่
โฟร์ปัดมือนั้นทิ้งแล้วว่าก่อนที่จะสั่งให้ลูกๆของเธอไปรอแก้วที่จุดนัดพบกัน
 
 
 
 
 
 
“ได้ยินแล้วใช่มั้ย นี่แสดงว่าโจรขโมยชุดชั้นในคือพ่อแท้ๆของพวกเรางั้นสิ”วัน ทู ทรี มองหน้ากัน
แล้วซุบซิบกันระหว่างเดินตามโฟร์กลับมาพลางหันกลับไปมองธามไทที่ยืนทำตาละห้อยมองพวก
เขาที่เดินจากไป
 
 
 
 
 
 
”ชั้นขอโทษโฟร์ ชั้นขอโทษจริงๆ”ธามไทมองโฟร์และลูกๆของตัวเองเดินจากไปก็พึมพำออกมา
แล้วเดินหันหลังกลับไป โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองดูธามไทและโฟร์ตั้งแต่อยู่ในร้าน
อาหารแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“บ้าจริง ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ไอ้คนฟันแล้วทิ้ง นี่รู้ถึงไหนอายถึงนั่นที่คุณหนูนันท์นีระสิงห์ต้องเดินออก
มาจากม่านรูดกระจอกๆต่างจังหวัดแบบนี้ โอ๊ย ไอ้ส้นสูงบ้านี่ก็หักถูกเวลาจริงๆ”ทางด้านฟางที่เดิน
บ่นมาตามทางหลังจากที่เธอใช้เวลาอยู่ในห้องนานพอสมควรเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเองแล้วเดินออก
มาต้องพบกับความว่างเปล่า ป๊อปปี้ได้ขับรถออกไปแล้วก็นึกแค้นใจที่ถูกชายหนุ่มทิ้งก่อนที่จะเดิน
หัวเสียออกมาตามทางถนนติดป่าละเมาะจนรองเท้าส้นสูงหัก ร่างบางทั้งหิวและโมโหถอดรองเท้าที่
หักแล้วปาทิ้งลงข้างทางอย่างไม่ไยดีก่อนที่จะนั่งลงกับพื้นด้วยความเหนื่อย
 
 
 
 
 
 
แชะๆ
 
 
 
 
 
 
 
เสียงรัวถ่ายภาพดังขึ้นทำให้ฟางเงยหน้าขึ้นไปมองป๊อปปี้ที่จอดรถอยู่อีกฝั่งถนนกำลังถ่ายรูปเธออยู่
ก็ไม่รอช้าเดินตรงไปเอาเรื่องทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ้โห ช็อตเด็ดของเซเล็ปถึงขั้นมานั่งข้างถนน รองเท้าก็ไม่ใส่/นี่มันจะมากไปแล้วนะ ไอ้ผู้ชาย
เฮงซวยนายทิ้งชั้นในไอ้ที่แบบนั้นได้ยังไงแล้วให้ชั้นเดินออกมาเองแบบนี้ได้ไงยะ ชั้นเป็นผู้หญิงนะ
ไอ้บ้า”ป๊อปปี้ได้ทีรีบพูดยั่วโมโหฟางทำให้ฟางไม่รอช้ารีบว่าชายหนุ่มพลางทุบอกกว้างอย่างด้วย
ความโมโห และเธอก็ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆว่าทำไมต้องมาเสียน้ำตาให้ผู้ชายคนนี้ ต้องมาน้อยใจคน
แบบนี้ด้วยนะ
 
 
 
 
 
 
 
“หยุดนะ ผมไม่ใช่กระสอบทรายนะคุณ ผมเจ็บ นี่โยนมาได้ยังได้ห้ะ ถ้าเกิดมีรถผ่านมาแล้วโดน
รองเท้าที่โยนมาแล้วเกิดอุบัติเหตุล่ะว่ายังไง”ป๊อปปี้รีบรวยข้อมือบางของฟางยึดไว้ไม่ให้เธอทุบเขา
อีกพลางบ่นอุบก่อนที่จะหยิบรองเท้าที่ฟางโยนมันมาชูขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
“ก็จ่ายค่า/หยุดเลยนะ เลิกเอะอะเอาเงินฟาดหัวได้แล้ว ความคิดคุณคิดได้แต่แบบนี้งั้นสิ เสียแรงที่
ออกไปหาอะไรมาให้กิน”ฟางกะลังจะพูดแต่ชายหนุ่มรีบสั่งให้หยุดก่อนที่จะถอนหายใจด้วยความ
เหนื่อยหน่ายแล้วเดินไปที่รถทำให้ฟางมองเห็นข้างในรถว่า ป๊อปปี้นั้นออกไปซื้อแซนวิชและนมเผื่อ
ให้เธอทำให้ร่างบางรู้สึกใจเต้นรัวกับสิ่งที่เขาทำ
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วไง ชั้นก็เป็นของชั้นแบบนี้จะทำไม นี่ของชั้นสินะดี ชั้นหิว มองอะไรล่ะขึ้นรถสิแล้วก็ขับไปส่ง
ชั้นด้วยนะ”ฟางที่ยังคงวางฟอร์มพูดขึ้นก่อนที่จะถือวิสาสะขึ้นรถป๊อปปี้แล้วแกะห่อแซนวิชมากินด้วย
ความหิวทำให้ชายหนุ่มที่กำลังบ่นฟางนั้นต้องหยุดบ่นแล้วพาฟางไปส่งที่เดิมที่เขาพาไปเมื่อคืนนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ต่อจากนี้เราต่างคนต่างอยู่นะครับเพราะเรื่องเมื่อคืนมันคือความผิดพลาด คุณเองก็คงจะไม่อยากจำ
บทรักเมื่อคืนซักเท่าไหร่ ไปล่ะ”ป๊อปปี้มาส่งฟางที่รถตามเดินพูดกับฟางที่ลงจากรถไปก่อนที่จะขับ
รถออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่รอฟังคำด่าจากฟางเลย
 
 
 
 
 
 
 
“ชันก็ไม่อยากจำเรื่องเมื่อคืนหรอก แต่ชั้นต้องรู้ให้ได้ว่าชั้นกับของขวัญมีอะไรเกี่ยวข้องกัน”ฟางพูด
ขึ้นก่อนที่จะสตาร์ทรถแล้วขับออกรถออกไป
 
 
 
 
 
ต่อให้ได้กันแต่ฟางนิวลุค ก็ยังคือฟางไม่มีอ่อนช้อให้ป๊อปปี้ บอกเลยถ้าคิดว่าป๊อปปี้จะแก้แค้นจะร้ายกลับ ไม่เลย บอกแล้วเรื่องนี้ป๊อปปี้แสนดีน่ารักใสใส
 
ส่วนโทโมะจะตามมาในรูปแบบไหนต้องติดตาม
 
 
 
ซอรี่นะ ขอโทษจากใจเลย ช่วงนี้มีดราม่าเยอะแยะจนไรเตอร์หลบไปอยู่ทีมเผือกอยู่ แล้วสงสัยอินไปหน่อย ลืมกลับมาอัพ มาอัพแล้วน้าาา
 
คราวหน้าสัญญา ว่าะเผือกด้วยแล้วกลับมาอัพด้วยเลยอ่ะ