Hold a wish : เส้นคั่นระหว่างความเจ็บปวด

          *แนะนำให้เปิดเพลงที่แนะนำก่อนอ่านเพื่ออารมณ์ที่เข้ากับเนื้อหานะคะ*
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          'วันแรกของเทอมที่สองของภาคเรียน ณ โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง ' บรรยากาศเย็นสบายร่มรื่นและเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่มีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสกับวันเปิดเทอมใหม่ 
 
 
 
  ''สวัสดีครับ'' เสียงครูเวรหน้าประตูโรงเรียนที่คอยไหว้และทักทายเด็กๆด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มอยู่อย่างสม่ำเสมอ
 
เปิดเทอมใหม่ ฉันไม่เห็นว่ามันมีอะไรแปลกใหม่หรือน่าตื่นเต้นไปสักเท่าไหร่ เหมือนกับที่เด็กๆคนอื่นกำลังทำ กำลังรู้สึกอยู่นั้น แต่..ฉันกลับรู้สึกเบื่อและรู้สึกแย่ 'หึ!' มันไม่ได้เป็นเพราะว่าฉันไม่อยากมาโรงเรียนนี้หรอกนะ แต่.. ฉันแค่..
 
'รู้สึกแย่กับคนในโรงเรียนต่างหาก'
'ที่มีอคติกับคนอย่าง..ฉัน'
 
...
 
 
 
ก่อนเข้าเรียน
@09.30
 
 
''กริ้งงงงงง!'' เสียงออดดังขึ้น นักเรียนทุกคนต่างวิ่งเข้าห้องเรียนอย่างรีบรน
 
''มาสายอีกแล้วนะ ยัยบ๊อง'' เสียงทักทายจากเพื่อนสาวของฉันเอง ยัยเบอร์รี่
''ไม่น่า! ฉันมาสายแค่ 5นาทีเอง'' ฉันรีบตอบกลับก่อนที่เบอร์รี่จะรีบสวนกลับมา
 
''จะว่าไป.. วันแรกแกก็ดูซึมๆนะ ไหวไหมเนี่ย'' เบอร์รี่ตอบกลับมาด้วยสีหน้าจืดๆ เธอจดจ้องใบหน้าของฉัน พลางใช้มือทาบหน้าผากของฉันเพื่อวัดอุณหภูมิไปด้วย
 
''หวะ..ไหวสิ ไหวแน่นอน'' ฉันรีบตอบกลับไปอย่างไม่ทันได้คิดไตร่ตรอง เพราะคนอย่างฉันน่ะ ต้องสู้กับทุกๆสถานการณ์ได้อยู่แล้ว !
 
''ให้มันจริงนะ! ยัยบ๊องของฉัน'' เบอร์รี่ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม สายตาของเธอถึงแม้จะดูไม่ได้คิดอะไรมากนัก แต่ดันแฝงไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
 
'ยังไงก็.. ขอบคุณมากๆนะ! ยัยเบอร์รี่'
 
 
 
 
หลังจากนั้น ฉันก็เข้าเรียนวิชาต่างๆจนถึงเวลาพักกินข้าวเที่ยง
@12.00
 
 
''วันนี้จะกินอะไรดีน้า'' เบอร์รี่เดินไปพึมพำพลางๆถามฉันไป เดินไปเรื่อยๆ จนไปหยุดอยู่ร้านๆหนึ่ง เป็นร้านประจำของเราเอง แม่ค้าใจดีมากๆ จำเราทั้งสองคนได้ตลอดๆ
''ของฉันเอาอะไรก็ได้'' ฉันตอบเบอร์รี่ไปด้วยท่าทางจุกๆอิ่มๆ เพราะฉันไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ แต่เบอร์รี่ก็ขะยั้นขะยอให้ฉันกินเป็นเพื่อนเธอ
 
''งั้น.. เอาผัดกะเพราไข่ดาวสองที่ค่ะ'' เบอร์รี่รีบชะโงกหน้าไปสั่งเมนูกับแม่ค้า เมนูนั้นเป็นอาหารโปรดของเราสมัยมัธยมต้น ฉันยังจำช่วงเวลานั้นได้ดีเลยล่ะ
 
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ ก็มีชายร่างผอมสูงใหญ่คนหนึ่ง วิ่งมาชนฉันอย่างแรงเข้าเต็มๆ
 
''อึ้ก! ขะ..ขอโทษครับน้อง'' ชายร่างสูงที่วิ่งมาโดยไม่ได้ดูหน้าดูหลังรีบพูดขอโทษโดยเร็ว ส่วนฉันก็เอาแต่ก้มหน้าเช็ดเศษข้าวที่หกเต็มเสื้อสีขาวบางของฉัน
 
''เห้ย! ทำงี้ได้ไงวะ ขอโทษแล้วมันได้อะไร!!'' เบอร์รี่รีบแทรกมาผลักชายหนุ่มคนนั้น พร้อมทั้งตะโกนด่าโหวกเหวกอย่างไม่อายใคร
''พอเถอะเบอร์รี่ เขาก็ขอโทษฉันแล้ว'' ฉันรีบห้ามเบอร์รี่เอาไว้ ก่อนที่สถานการณ์มันจะแย่ไปมากกว่านี้
 
''ขอโทษจริงๆนะครับน้อง รีบมากจริงๆ'' ชายหนุ่มคนนั้นพึมพำพูดขอโทษด้วยความสำนึกผิด ก่อนจะรีบวิ่งจากไปอย่างเร็ว
 
''เฮ้อ! มาวันแรกแกก็ต้องมาเจอแบบนี้เลยรึไงกัน เซ็งชะมัด!'' เบอร์รี่ช่วยฉันเช็ดเศษข้าวออกจากเสื้อ พลางด่าชายหนุ่มคนนั้นไปด้วย
 
 
'ว่าแต่.. ชายหนุ่มคนนั้นจะรีบไปไหนกันนะ..'
 
 
 
หลังเลิกเรียน @16.00
 
''ฉันกลับบ้านก่อนนะแก ป๊าส่งคนมารับแล้ว'' เบอร์รี่พูดกับฉันเสร็จเธอก็รีบโบกมือลา ก่อนจะขึ้นรถกลับบ้านไป ส่วนฉันก็ได้แต่ยืนรอที่เมล์ที่หน้าโรงเรียน
 
ทันใดนั้น ก็มีคนแปลกหน้ามาสะกิดที่ไหล่ข้างขวาของฉันเบาๆ
 
 
''อะ..เอ่อ น้องใช่คนที่พี่ชนเมื่อตอนเที่ยงนี้รึปล่าวครับ'' ชายหนุ่มคนนั้นซักถามด้วยความสงสัย พร้อมกับแสยะยิ้มเบาๆ
 
''ชะ..ใช่ค่ะ ทำไมเหรอคะ'' ฉันรีบตอบกลับไปทั้งๆที่ยังงงๆอยู่
 
''พอดีว่า.. พี่ซื้อน้ำมาขอโทษเราอ่ะ'' พูดเสร็จชายหนุ่มก็รีบยัดน้ำใส่มือเราอย่างรวดเร็ว
''ถ้าอร่อย ก็ดื่มให้หมดด้วยล่ะ'' ชายหนุ่มรีบแทรกขึ้นมาอีก
 
''แล้วถ้าไม่อร่อย-'' ฉันตอบกลับอย่างกวนๆ แต่..ทันใดนั้นชายหนุ่มก็รีบแทรกขึ้นมาอีก
''ไม่มีทาง! ร้านนี้พี่กินประจำ แล้วนี่ก็เมนูโปรดด้วย'' ชายหนุ่มตอบกลับด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจ
 
''แล้ว..ทำไมไม่กินเองเลยล่ะ!'' ฉันหงุดหงิดอารมณ์เสียใส่ โดยที่ไม่แคร์เลยว่าจะสนิทกันรึปล่าว
''เมนูโปรด ก็ต้องให้สำหรับคนโปรดเท่านั้นแหละ'' ชายหนุ่มคนนั้นพูดไปพลางๆยิ้มไป พร้อมกับมองด้วยสายตามีเล่ห์แฝงความเจ้าชู้ภายใน
 
''ครืดด!! เสียงรถสายตรงข้ามมาพอดี''
 
''เอ่อ..พี่ต้องกลับบ้านแล้วล่ะ ไปก่อนนะ'' พูดเสร็จชายหนุ่มก็รีบโบกมือลาพร้อมกับวิ่งไปขึ้นรถอีกสาย ตรงกันข้ามกับรถสายที่ฉันจะไปพอดี
 
 
 คนโปรดงั้นเหรอ.. นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!
 
ในขณะนั้นรถของฉันก็มาพอดี ..ฉันก็ได้แต่อมยิ้ม และพึมพำในใจ ว่า ทำไม.. ทำไมกันนะ!
 
 
'เขาคนนั้น..คือใคร ทำไม..ทำให้เราใจสั่นได้ขนาดนี้ล่ะ'
                                                                                            
 
 
 
 
 
 
 
 
 
#Ending Chapter 2
#ใครชอบก็ฝากติชม/โหวตเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ