[Gahoo'le] Desert & Sea look like we us ???

-

วันที่ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2559 เวลา 23.23 น.

  1 ขนนก
  3 วิจารณ์
  3,455 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2559 23.26 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

1) Cry

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
{ บทนำ }
: ทะเลคลั่ง :

คลื่นลูกที่สิบซัดใส่ร่างของนกเค้าดินตัวหนึ่ง ที่กางปีกร่อนเหนือละอองคลื่นบ้าคลั่งอย่างไร้ความปราณี ขนสีน้ำตาลแซมประปรายที่แนบลู่กับปีกโชกชุ่มไปด้วยน้ำทะเลหนาวเย็น ใบหน้าของหล่อนที่เปื้อนเลือดเต็มไปด้วยความเศร้าพร้อมจะงอยปากที่แผดเสียงน่ากลัวราวกับฟ้าลั่น ดวงตาสีเขียววิลโลว์ปริ่มไปน้ำตาไหลรินไม่ขาดสายเหมือนธารน้ำที่ชะล้างคราบเลือดที่ไหลออกจากใบหน้าของหล่อน
“...ฉันขอโทษ..ฉันขอโทษ...ฉันขอโทษ...”
ปากของนกเค้าดินผู้นี้พร่ำคำพูดปนสะอื้นเหล่านั้นวนไปมาด้วยความเจ็บปวดเกินจะทนเหมือนร่างกายที่ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ กึ๋นของหล่อนรู้สึกเหมือนถูกกระชากออกมาพร้อมทะเลที่บ้าคลั่งนี้ บาดแผลบนใบหน้าหลั่งโลหิตปะปนไปพร้อมกับสายน้ำตา จนเหมือนกับนกเค้าดินตัวนี้มีน้ำตาสีเลือดบนใบหน้าจริงๆ
กระแสลมหมุนลูกใหญ่พัดร่างนั้นปลิวกระเด็นไปไกลข้างหน้า เหมือนถูกกระแทกในท่าควงสว่านดิ่งตรง
โลกทั้งใบเหมือนกับถูกหมุนกลับปรัตตาลไปอย่างรวดเร็ว จนแทบอยากจะขย้อนกากสำรอกออกมา
ในสภาพนี้ไม่รอดแน่ๆ...
ด้วยบาดแผลที่ใต้ปีกและสติที่พร่าเลือนทำให้มีแค่สิ่งเดียวที่ทำได้

โอ้ พวกเรานั้นคือ องค์รักษ์แห่งเนปจูน
พวกเราขอสดุดีท่านด้วยหยาดโลหิตพวกเรา
มงกุฏท่านนั้นคือความกล้าหาญชาญชัยของพวกเรา
หยาดโลหิตท่านนั้นคือหัวใจของพวกเรา
เหล่าเพื่อนพ้องนักรบเอ๋ย มาเถิด มา สดดีบทเพลงนี้ด้วยกัน
เพราะเรานั้นคือ กรีน ฮอโลว นักรบแห่งองค์ราชัน...

เสียงแหลมแหบพร่าของนกเค้าดินดับลงไปเมื่อหมดลมในเฮือกสุดท้ายในร่างที่พยายามรวบรวมมาทั้งหมด ร่างไม่ไหวติงเหมือนถูกลมพายุหิ้วด้วยกรงเล็บคมกริบ
นี่น่ะเหรอจุดจบของฉัน?...
ดีแล้วหล่ะ..สำหรับนกที่น่าสมเพชสำหรับฉัน..
ลาก่อน..โลกอันโหดร้าย...
และลาก่อน..องค์เนปจูน..
......
++++++++++------++++++++-----++++++++-----++++++++-----+++++
ดวงตาสีวิลโลว์เบิกกว้างหุนหันเหมือนสายฟ้าสีเขียวแลบวูบ ภาพตรงหน้าของนกแสกวูบไหวเหมือนคลื่นระลอกของทะเลที่บ้าคลั่ง สิ่งที่เห็นมีเพียงแสงเทียนในห้องที่สว่างจ้ารวมถึงภาพของเพดานโพรงที่ดูสลัวและพร่ามัว ความรู้สึกกระหายจากการสำลักน้ำทะเล ทำให้จะงอยปากของนกเค้าสาวอ้าออกช้าๆพร้อมเสียงแหบเหมือนพื้นดินที่แตกระแหงในทะเลทราย
“น้ำ...”
หยดน้ำถูกบีบออกจากหญ้ามอสใส่จะงอยปากของนกเค้าโพรงดินที่นอนซุกตัวในรังผิดจากธรรมชาติ

กลักซ์..ฉันสาบานได้เลยว่าไม่เคยมีนกเค้าโพรงดินที่ไหนนอนแบบนี้แน่...

ดิกเกอร์คิดพร้อมมองผู้ที่กล่าวถึงนอนหลับไปอย่างเป็นสุขในยามราตรีแรก..

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา