ทำไมต้องรักเธอ

 
 
 
 
แก้ว: นายมันบ้า โรคจิต ประสาท นายต้องการอะไร ออกไปจากโรงแรมชชั้นเดี๋ยวนี้ ออกไป
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ชั้น ยัง ยืน ยัน คำ เดิม เธอต้องชดใช้ในสิ่งที่เธอทำลงไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ชั้นบอกนายให้ตาย นายก็ไม่เชื่อ ยังไงนายก็ไม่เชื่อ ฟังนะ ชั้นไม่ได้เป็นคนขับรถชนแฟนของนาย 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: พูดยังไงมันก็ฟังไม่ขึ้น ในรถมีแค่เธอคนเดียว แล้วรถก็เป็นของเธอ ถ้าเธอไม่ได้ขับงั้นผีที่ไหนมันขับ ห้ะ !!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ผีที่มันหนีไปนะสิ ชั้นไม่ได้ทำ เลิกยุ่งวุ่นวายกับชั้นสักที
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: คงไม่ได้ ชั้นบอกเธอแล้วในเมื่อเธอไม่ได้รับโทษ จากกฏหมาย ชั้นนี้แหละ ที่จะจัดการเธอให้ลงนรกเอง ให้เธอตาย 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เอาซิ ฆ่าชั้นซิ ฆ่าชั้นเลย ฆ่าให้ตายตามแฟนนายไปไง ทำซิ ทำ !!!
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ตายแบบที่เธอพูดอะ มันง่ายไป ตายที่ชั้นหมายถึง คือให้เธอตายทั้งเป็น อยู่เหมือนตายทั้งเป็น ต้องทนทุกข์ ทรมาน ยิ่งกว่าตาย !!! 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                  พูดจบโทโมะก็เดินออกไป ปล่อยให้แก้วยืนเครียดอยู่คนเดียว โทโมะออกมาคุยโทรศัพท์ด้านนอก ตกลงเรื่องแผนการกับคนที่จะรวมอยู่ในกลุ่มแขกวีไอพี เมื่อกลับมาที่ห้องทำงาน แก้วก็ไม่เป็นอันทำอะไร คิดถึงแต่เรื่องของโทโมะ ไม่รู้ว่าเค้าคิดจะทำอะไร 
 
 
 
 
 
 
 
 
พ่อหวาย: ตอนนี้คดีก็เงียบไปนานแล้วนะ แกจะกลับมาเมื่อไหร่
 
 
 
 
หวาย: ก็คงอีกสักพักนะคะ หนูยังกลัวอยู่เลย
 
 
 
พ่อหวาย: แกจะกลัวอะไร ในเมื่อความผิดทุกอย่างมันตกไปเป็นของแก้วแล้ว 
 
 
 
หวาย: แล้วแก้วมมัน มัน
 
 
 
พ่อหวาย: แก้วก็ไม่โดนความผิดอะไร ชนะคดี ฟังนะ กลับมายิ่งแกหายไปนาน ทุกอย่างยิ่งดูน่าสงสัย 
 
 
 
 
หวาย: งั้น หนูขอเวลาสัก อาทิย์นึงละกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                      ฟางออกมาเดินเล่นในห้างแห่งหนึ่ง ก็บังเอิญเดินชนกับผู้ชายคนหนึ่งจนเซเกือบจะล้มแต่เค้าก็ช่วยประคองไว้ทัน
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ขอบคุณนะคะ คุณ...อ้าว
 
  
 
 
 
ป๊อบ: ???
 
 
 
 
 
ฟาง: เราเจอกันที่ศาลไง
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: อ่อคุณเป็นน้องของคุณวิศวะ 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ใช่คะ ขอบคุณคุณมากๆนะคะที่ช่วยชั้น
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่เป็นไรครับ 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ขอตัวนะคะ