fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก

บนทางเดิน ผ่านสนามบาสที่เงียบเหงาในสวนสาธารณะ หนาวขนาดนี้ไม่มีใครออกมาจากกองผ้าห่มหรอก ยกเว้นแต่เจ้าเสือจอมหิวโซที่ต้องออกมาหาอาหารยัดใส่ปาก เบอเกอร์สิบกว่าอันถูกหอบไว้เต็มรัก อีกอันก็ยัดอยู่ในปาก

ฉุนก็ฉุนหิวก็หิว เจ้าคุโรโกะนัดออกมาเมื่อวันก่อน ไม่ทันจะรู้เรื่องอะไรก็หายหัวไป ทิ้งให้เขาปะทะคารมแลกน้ำลายอยู่กับเจ้าพวกที่หาความปกติไม่เจอตั้งสามตัว

(นายเองก็หาความปกติไม่เจอเหมือนกันนั่นแหล่ะ คางามิ =___=)

 

พอไปหาที่บ้านก็บอกว่าไม่อยู่ มันหายหัวไปไหนกันนะ

 

คิดแล้วก็ฉุนอย่างไม่มีเหตุผล

 

"วุ้ย! เจ้าคุโรโกะ กลับมาเมื่อไหร่ แกตาย"

 

"อ๊ะ! ไทกะ"

"หืม ทัตสึยะ! มาทำอะไรที่นี่น่ะ"

วันนี้ก็มาเจอพี่ชายอีกละ แถมมันยังพ่วงเอาสัตว์ประหลาดมาด้วยอีกหนึ่ง

"อ่าเระ~ เจ้าคิ้วสองแฉก"

"เรียกใครว่าคิ้วสองแฉกวะ! ไอ้เด็กโข่ง!"

"หา~~"

เอาเข้าแล้วไง เจอกันทีไรก็ประสาทจะกินทุกที กับเซ็นเตอร์ของโยเช็นตัวเท่าเสาไฟฟ้านี่ เมื่อก่อนมันถอนขนคิ้วเขาออกไปเป็นกระจุก คราวนี้มันจะทำอะไรอีก

 

ตาสีม่วงดูจะง่วงหนาวหาวนอนซังกะปีนั่นมองมาที่....เบอเกอร์

"อย่าคิดว่าจะให้เลยเฟ้ย"

คางามิทำท่าเบือนหนีเหมือนเด็ก ไม่ได้หวงหรอกแค่อยากแกล้งมัน ดูซิ ว่ามันจะร้องไห้ปัญญาอ่อนให้ทัตสึยะปลอบรึเปล่า

"นาย...กินจุยังกะควายเลย มุโรจินยังไม่กินจุเหมือนนายเลย"

=[]= ! / อาร้ายยยยยยยยยยยยย!!!!!

"แก๊!!!!!!!!!!! แกมันก็พอกันล่ะวะ!"

 

"อ๋า~ คิ้วสองแฉกขี้ตู่ ฉันไม่กินของแบบนั้นหรอก"

ว่าแล้วก็แคะหู

มันกวนนนนนนนนนนนนน!!!

"หน็อยแน่แก ถ้าจะมาหาเรื่องทะเลาะกันก็ไสหัวไปเลยไป!"

"เอาน่า ไทกะ ใจเย็นก่อนสิ"

"ฉันเย็นแน่ ถ้าไอ้นี่ไม่กวนส้นฉัน!"

"หืม~...."

ดู๊ดูมันทำ!

 

"มีธุระอะไร!"

รีบบอกนะเฟ้ย ไม่งั้นแกตายยยยยยยยย!!!! ทัตสึยะก็ทัตสึยะเหอะ

 

ทัตสึยะหันไปสะกิดมุราซากิบาระ แล้วเหมือนเจ้าโย่งนั่นจะรู้ตัวว่ามีบางอย่างจะบอก

"อัตสึชิ มีอะไรจะบอกไทกะไม่ใช่เหรอ"

"หืมมมมม~ ก็เรื่องคุโรจินน่ะ"

"คุโรโกะ! หมอนั่นอยู่ไหน"

"อยู่กับอาคาจิน"

"ไอ้ตาสองสีนั่น มันต้องการอะไร!"

"ไม่รู้สิ ฉันก็แค่ทำตามคำสั่งอาคาจินเท่านั้นแหล่ะ หมดธุระแล้ว บ๊ายบาย"

"เฮ้ยๆๆ คุยกันก่อนสิ ตอนนี้คุโรโกะอยู่ที่ไหน"

"บอกไปแล้วนี่"

"ไม่หมดเฟ้ย!"

"อ้อ! นั่นสิ ตอนนี้คุโรจินไม่สบายมากๆเลยล่ะ หมดแล้วนะ"

แล้วเจ้าโย่งหัวม่วงก็เดินดุ่ยๆหายไปพร้อมกับทัตสึยะ ทิ้งให้คนหัวแดงดำคิ้วสองแฉกกระตุกตึกๆ

ไอ้เวรนี่มันกะจะกวนส้นเขาจริงๆด้วยสิ

 

"จะบอกให้เอามั้ยล่ะ"

เสียงๆหนึ่งดังมาจากด้านหลัง พอหันไปมอง ก็เจออริเก่าเมื่อวาน เขียว เหลือง น้ำเงิน

"พวกนาย...ไอ้พวกไม่เต็มบาท"

"แกนั่นแหละไอ้บ้างามิสมองกลวง!!!!!!" /ทั้งสาม

 

......

....

.....

 

ตุบๆๆๆๆ.....

 

เสียงใครมาเลี้ยงลูกบาสอยู่แถวนี้

 

คุโรโกะไม่รู้ว่าตัวเองนอนไปนานแค่ไหน เริ่มรู้สึกตัวเรี่ยวแรงก็เริ่มกลับมาพอทำให้ลุกเดินไปเปิดประตูได้เองตามปกติ

เดินตามเสียงนั้นไปเร่อยๆจนพ้นออกนอกเขตบ้าน ก็เจอกับสนามบาสเล็กๆ

คุโรโกะหยุดยืนอยู่ไม่ไกลจากสนามมองเห็นเงาไวของคนๆหนึ่งเลี้ยงลูกบาสแล้วก็ชู้ตลงห่วงง่ายๆ มันดูเอื่อยเฉื่อยชอบกล ไม่เหมือนคนที่กำลังสนุก

"อาคาชิคุง"

"มาแล้วเหรอ เท็ตสึยะ อาการเป็นไงบ้างล่ะ"

อาคาชิยืนอยู่กลางสนามในมือถือลูกบาส ตาสองสีนั่นมองมาที่คุโรโกะ

"ดีขึ้นมากแล้วครับ"

"งั้นเหรอ....แข่งกับฉันหน่อยสิ ตัวต่อตัว"

"ขอปฏิเสธครับ"

"เกมเดียว"

"ไม่ครับ"

"ครั้งเดียวแล้วฉันจะไม่ขอนายอีก" ตื๊อสุดแล้วนะเฮ้ย!

"ก็ได้ครับ"

หนูติดกับ! สำเร็จ!

......

>>>>>>

.....

>>>>>

>>>

...........

 

"แฮ่กๆๆ...."

พลั่ก!

ร่างบางของคนผมสีฟ้าเปียกแฉะไปด้วยเหงื่อ ล้มพับลงข้างสนาม ไม่นานร่างของคนผมแดงก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆด้วยอาการที่ไม่ต่างกัน หากแต่คนหลังดูจะสบายๆกว่าหลายเท่า

 

50-54

ไม่เลวสำหรับการปะทะตัวต่อตัวระว่างแฟนธ่อมกับเนตรราชันย์

"ทำได้ดีนี่"

"แฮ่กๆๆ...."

"เหนื่อยมากเลยสินะ"

ไม่มีคำตอบจากคนที่ล้มนอนอยู่ข้างๆ ไม่ใช่ว่าไม่อยากตอบ แต่มันเหนื่อยซะจนพูดอะไรไม่ได้ต่างหาก

คืนนี้ดาวสวย ยิ่งไม่มีแสงไฟมาบดบังก็ยิ่งเห็นชัด

อาคาชิทิ้งตัวลงนอนข้างๆคนผมฟ้าที่เริ่มหอบน้อยลง ถึงจะไม่ชอบความเหนอะหนะแบบนี้เท่าไหร่ แต่ก็พอทนได้เพราะมีลมพัดโกรกพอให้รู้สึกสบายตัวขึ้นมานิดหน่อย และอีกอย่าง...นี่อาจเป็นครั้งแรกที่ได้อยู่กับเพื่อนอย่างปกติธรรมดา

"คิดถึงสมัยที่อยู่เทย์โค ฉันเจอนาย เห็นบางอย่างในตัวนาย นายขอบคุณฉันที่ให้โอกาสทั้งๆที่ฉันไม่ได้ทำอะไร...นั่นเป็นครั้งแรกที่มีคนขอบคุณฉันจากใจจริง เห็นความจริงใจของนายแบบนั้นแล้วก็แทบจะเก็บความตื้นตันเอาไว้ไม่อยู่ แต่ก็นะ..."

 

เพราะไม่อยากแพ้ ทุกอย่างมันก็เลยสลายไป แม้แต่สายตาจริงใจของนายด้วยไง เท็ตสึยะ

"ขอบคุณครับ อาคาชิคุง"

"เรื่องอะไร"

"ขอบคุณที่ยังเป็นห่วงกัน"

"!!!!"

เป็นห่วงเหรอ....นั่นสินะ ดูเหมือนเขาจะแสดงมันออกมาอย่างนั้นสินะ

"ผมอยากเล่นบาสกับทุกคนอีกครั้ง ไม่สิ...ผมอยากชนะ! ชนะพวกคุณทุกคน!"

 

"!!!"

เปลี่ยนไปแล้ว ความรู้สึกอันคลุมเครือแบบนี้....

จริงๆเหรอเนี่ย แฟนธ่อมจากร่างของเงาจะออกมาจริงเหรอ

 

ปั่บ!

 

มือกร้านของคนผมแดงเอื้อมไปปิดตาของคุโรโกะอย่างแรง ความกดดันเมื่อกี้พลันหายไปทันที

"อาคาชิ...คุง"

ได้สติกลับมาแล้วสินะ...

"ถ้าอยากเล่น จะแพ้หรือชนะมันก็สนุกได้ไม่ใช่เหรอ ถ้าได้เล่นจนสุดกำลังที่มีไม่ว่าจะออกมาในรูปแบบไหนมันก็ดีทั้งนั้นแหละ

 

ถึงจะอยากเห็นอีกตัวตนหนึ่งนั่น แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงได้ไม่กล้าพอที่จะปล่อยให้ตัวตนนั้นออกมา

 

เท็ตสึยะ นายน่ะ...เป็นเงาดีแล้ว

แต่ถึงจะเป็นเงา นายก็จะถูกมองเห็นโดยพวกเรา นายไม่โดดเดี่ยวหรอก สำหรับฉัน คนอย่างนายมองเห็นง่ายจะตายไป

 

"ออกมานานแล้ว รีบกลับกันเถอะ ฉันหนาวจะแย่แล้ว"

"ผมลุกไม่ไหวแล้วล่ะครับ"

"หึ...นายนี่มันอ่อนแอจริงๆ"

ถึงปากจะพูดแบบไม่ไยดี แต่อาคาชิก็ดึงร่างปวกเปียกของคุโรโกะขึ้นพาดหลังตัวเองและเดินกลับบ้าน

เพิ่งจะรู้นะว่าคุโรโกะตัวเบามาก แต่แรงส่งลูกบาสให้คนอื่นกลับมีมากมายจนคนพวกนั้นมันได้กล้ามขึ้นมาเป็นมัดๆ

"ขอบคุณครับครับ อาคาชิคุง"

คนที่ถูกแบกไว้บนหลังพูดเสียงแหบ ดูจากลมหายใจแผ่วๆที่รดอยู่บนไหล่นี่แล้วอาคาชิก็เดาได้เลยว่ามันย่ำแย่ขนาดไหน แต่ก็สมกับเป็นเท็ตสึยะที่เขารู้จักละนะ

 

กึก...

เท้าสองข้างที่ก้าวไปได้ไม่เท่าไหร่หยุดชะงักและยืนนิ่ง

"เท็ตสึยะ...นายยังอยากเล่นบาสกับฉันรึเปล่า"

"...."

"สิ่งที่นายสอนให้ฉันรู้ในการแข่งนั่นฉันยังจำมันได้ขึ้นใจเลยล่ะ ว่าบาสน่ะ มันเล่นคนเดียวไม่ได้"

"อาคาชิคุง..."

"พวกเราไม่ชอบพวกที่ชอบเรียกเราว่าทีมปาฏิหาริย์ รังเกียจทีมปาฏิหาริย์พอกับที่คนอื่นเขาเกลียดพวกเรานั่นแหละทั้งที่พวกมันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเราลำบากฝึกฝนมากแค่ไหนกว่าจะเก่งขึ้นมาได้ พวกเรารักในบาสมากขนาดไหน พวกนั้นไม่เคยจะมองในจุดนี้ของพวกเราเลยซักนิด มันน่าเจ็บใจมั้ยล่ะ ฉันน่ะ....เหงามากเลย รู้รึเปล่า"

".........."

ถึงจะไม่มีคำพูดใดๆสวนกลับมา แต่อาคาชิก็พอรู้ว่าคนที่เขาแบกไว้บนหลังกำลังฟังอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ

ก็ไม่ได้หวังว่าใครอยากมาเล่นด้วยอยู่แล้ว

คนที่เคยโดดเดี่ยว ยังไงมันก็คงโดดเดี่ยวอยู่วันยังค่ำ ถ้าไม่เดินเข้าไปหาเองก็ไม่มีใครเข้ามาหาหรอก และจะเอาเรื่องอะไรมาเป็นเหตุผลให้เดินเข้าไปหาคนพวกนั้นล่ะ ถ้าไม่ใช่เรื่องบาสเก็ตบอล

"อาคาชิคุง...ชอบบาสบ้างรึเปล่าครับ"

"......."

ชอบสิ ทำไมจะไม่ชอบ

"หึ...ไม่รู้สิ"

ไม่ใช่!.... ไม่อยากพูดอย่างนั้นซักหน่อย

ชิ! ปากมัน....โธ่เว้ย!

"แล้วมาเล่นด้วยกันอีกนะครับ อาคาชิคุง"

ตึก!

เหมือนหัวใจกระตุกไปวูบหนึ่งพร้อมๆกับตาสองสีที่กำลังสั่นระริก

 

ดีใจเหรอ...ความรู้สึกแบบนี้ มันหายไปจากเขานานแค่ไหนแล้วนะ

 

ร่างที่พาดอยู่บนหลังนิ่งงัน

คุโรโกะหมดแรงหลับไปทั้งอย่างนั้น ทั้งอาการป่วย ทั้งความเหน็ดเหนื่อยทำให้ร่างกายของคนผมฟ้าไม่ต่างไปจากหมอนที่ยัดนุ่นไว้หลวมๆ ปวกเปียก บางเบา

อาคาชิเริ่มสาวเท้าเดินต่อ มุมปากกระตุกยิ้มบาง พึมพำแผ่วๆจนถูกลมหนาวพัดกลืนหายไป

 

"ขอบใจ...... เท็ตสึยะ"