fic kuroko no basket แฟนธ่อมตัวที่หก

บนทางเดิน ผ่านสนามบาสที่เงียบเหงาในสวนสาธารณะ หนาวขนาดนี้ไม่มีใครออกมาจากกองผ้าห่มหรอก ยกเว้นแต่เจ้าเสือจอมหิวโซที่ต้องออกมาหาอาหารยัดใส่ปาก เบอเกอร์สิบกว่าอันถูกหอบไว้เต็มรัก อีกอันก็ยัดอยู่ในปาก
ฉุนก็ฉุนหิวก็หิว เจ้าคุโรโกะนัดออกมาเมื่อวันก่อน ไม่ทันจะรู้เรื่องอะไรก็หายหัวไป ทิ้งให้เขาปะทะคารมแลกน้ำลายอยู่กับเจ้าพวกที่หาความปกติไม่เจอตั้งสามตัว
(นายเองก็หาความปกติไม่เจอเหมือนกันนั่นแหล่ะ คางามิ =___=)
 
พอไปหาที่บ้านก็บอกว่าไม่อยู่ มันหายหัวไปไหนกันนะ
 
คิดแล้วก็ฉุนอย่างไม่มีเหตุผล
 
"วุ้ย! เจ้าคุโรโกะ กลับมาเมื่อไหร่ แกตาย"
 
"อ๊ะ! ไทกะ"
"หืม ทัตสึยะ! มาทำอะไรที่นี่น่ะ"
วันนี้ก็มาเจอพี่ชายอีกละ แถมมันยังพ่วงเอาสัตว์ประหลาดมาด้วยอีกหนึ่ง
"อ่าเระ~ เจ้าคิ้วสองแฉก"
"เรียกใครว่าคิ้วสองแฉกวะ! ไอ้เด็กโข่ง!"
"หา~~"
เอาเข้าแล้วไง เจอกันทีไรก็ประสาทจะกินทุกที กับเซ็นเตอร์ของโยเช็นตัวเท่าเสาไฟฟ้านี่ เมื่อก่อนมันถอนขนคิ้วเขาออกไปเป็นกระจุก คราวนี้มันจะทำอะไรอีก
 
ตาสีม่วงดูจะง่วงหนาวหาวนอนซังกะปีนั่นมองมาที่....เบอเกอร์
"อย่าคิดว่าจะให้เลยเฟ้ย"
คางามิทำท่าเบือนหนีเหมือนเด็ก ไม่ได้หวงหรอกแค่อยากแกล้งมัน ดูซิ ว่ามันจะร้องไห้ปัญญาอ่อนให้ทัตสึยะปลอบรึเปล่า
"นาย...กินจุยังกะควายเลย มุโรจินยังไม่กินจุเหมือนนายเลย"
=[]= ! / อาร้ายยยยยยยยยยยยย!!!!!
"แก๊!!!!!!!!!!! แกมันก็พอกันล่ะวะ!"
 
"อ๋า~ คิ้วสองแฉกขี้ตู่ ฉันไม่กินของแบบนั้นหรอก"
ว่าแล้วก็แคะหู
มันกวนนนนนนนนนนนนน!!!
"หน็อยแน่แก ถ้าจะมาหาเรื่องทะเลาะกันก็ไสหัวไปเลยไป!"
"เอาน่า ไทกะ ใจเย็นก่อนสิ"
"ฉันเย็นแน่ ถ้าไอ้นี่ไม่กวนส้นฉัน!"
"หืม~...."
ดู๊ดูมันทำ!
 
"มีธุระอะไร!"
รีบบอกนะเฟ้ย ไม่งั้นแกตายยยยยยยยย!!!! ทัตสึยะก็ทัตสึยะเหอะ
 
ทัตสึยะหันไปสะกิดมุราซากิบาระ แล้วเหมือนเจ้าโย่งนั่นจะรู้ตัวว่ามีบางอย่างจะบอก
"อัตสึชิ มีอะไรจะบอกไทกะไม่ใช่เหรอ"
"หืมมมมม~ ก็เรื่องคุโรจินน่ะ"
"คุโรโกะ! หมอนั่นอยู่ไหน"
"อยู่กับอาคาจิน"
"ไอ้ตาสองสีนั่น มันต้องการอะไร!"
"ไม่รู้สิ ฉันก็แค่ทำตามคำสั่งอาคาจินเท่านั้นแหล่ะ หมดธุระแล้ว บ๊ายบาย"
"เฮ้ยๆๆ คุยกันก่อนสิ ตอนนี้คุโรโกะอยู่ที่ไหน"
"บอกไปแล้วนี่"
"ไม่หมดเฟ้ย!"
"อ้อ! นั่นสิ ตอนนี้คุโรจินไม่สบายมากๆเลยล่ะ หมดแล้วนะ"
แล้วเจ้าโย่งหัวม่วงก็เดินดุ่ยๆหายไปพร้อมกับทัตสึยะ ทิ้งให้คนหัวแดงดำคิ้วสองแฉกกระตุกตึกๆ
ไอ้เวรนี่มันกะจะกวนส้นเขาจริงๆด้วยสิ
 
"จะบอกให้เอามั้ยล่ะ"
เสียงๆหนึ่งดังมาจากด้านหลัง พอหันไปมอง ก็เจออริเก่าเมื่อวาน เขียว เหลือง น้ำเงิน
"พวกนาย...ไอ้พวกไม่เต็มบาท"
"แกนั่นแหละไอ้บ้างามิสมองกลวง!!!!!!" /ทั้งสาม
 
......
....
.....
 
ตุบๆๆๆๆ.....
 
เสียงใครมาเลี้ยงลูกบาสอยู่แถวนี้
 
คุโรโกะไม่รู้ว่าตัวเองนอนไปนานแค่ไหน เริ่มรู้สึกตัวเรี่ยวแรงก็เริ่มกลับมาพอทำให้ลุกเดินไปเปิดประตูได้เองตามปกติ
เดินตามเสียงนั้นไปเร่อยๆจนพ้นออกนอกเขตบ้าน ก็เจอกับสนามบาสเล็กๆ
คุโรโกะหยุดยืนอยู่ไม่ไกลจากสนามมองเห็นเงาไวของคนๆหนึ่งเลี้ยงลูกบาสแล้วก็ชู้ตลงห่วงง่ายๆ มันดูเอื่อยเฉื่อยชอบกล ไม่เหมือนคนที่กำลังสนุก
"อาคาชิคุง"
"มาแล้วเหรอ เท็ตสึยะ อาการเป็นไงบ้างล่ะ"
อาคาชิยืนอยู่กลางสนามในมือถือลูกบาส ตาสองสีนั่นมองมาที่คุโรโกะ
"ดีขึ้นมากแล้วครับ"
"งั้นเหรอ....แข่งกับฉันหน่อยสิ ตัวต่อตัว"
"ขอปฏิเสธครับ"
"เกมเดียว"
"ไม่ครับ"
"ครั้งเดียวแล้วฉันจะไม่ขอนายอีก" ตื๊อสุดแล้วนะเฮ้ย!
"ก็ได้ครับ"
หนูติดกับ! สำเร็จ!
......
>>>>>>
.....
>>>>>
>>>
...........
 
"แฮ่กๆๆ...."
พลั่ก!
ร่างบางของคนผมสีฟ้าเปียกแฉะไปด้วยเหงื่อ ล้มพับลงข้างสนาม ไม่นานร่างของคนผมแดงก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆด้วยอาการที่ไม่ต่างกัน หากแต่คนหลังดูจะสบายๆกว่าหลายเท่า
 
50-54
ไม่เลวสำหรับการปะทะตัวต่อตัวระว่างแฟนธ่อมกับเนตรราชันย์
"ทำได้ดีนี่"
"แฮ่กๆๆ...."
"เหนื่อยมากเลยสินะ"
ไม่มีคำตอบจากคนที่ล้มนอนอยู่ข้างๆ ไม่ใช่ว่าไม่อยากตอบ แต่มันเหนื่อยซะจนพูดอะไรไม่ได้ต่างหาก
คืนนี้ดาวสวย ยิ่งไม่มีแสงไฟมาบดบังก็ยิ่งเห็นชัด
อาคาชิทิ้งตัวลงนอนข้างๆคนผมฟ้าที่เริ่มหอบน้อยลง ถึงจะไม่ชอบความเหนอะหนะแบบนี้เท่าไหร่ แต่ก็พอทนได้เพราะมีลมพัดโกรกพอให้รู้สึกสบายตัวขึ้นมานิดหน่อย และอีกอย่าง...นี่อาจเป็นครั้งแรกที่ได้อยู่กับเพื่อนอย่างปกติธรรมดา
"คิดถึงสมัยที่อยู่เทย์โค ฉันเจอนาย เห็นบางอย่างในตัวนาย นายขอบคุณฉันที่ให้โอกาสทั้งๆที่ฉันไม่ได้ทำอะไร...นั่นเป็นครั้งแรกที่มีคนขอบคุณฉันจากใจจริง เห็นความจริงใจของนายแบบนั้นแล้วก็แทบจะเก็บความตื้นตันเอาไว้ไม่อยู่ แต่ก็นะ..."
 
เพราะไม่อยากแพ้ ทุกอย่างมันก็เลยสลายไป แม้แต่สายตาจริงใจของนายด้วยไง เท็ตสึยะ
"ขอบคุณครับ อาคาชิคุง"
"เรื่องอะไร"
"ขอบคุณที่ยังเป็นห่วงกัน"
"!!!!"
เป็นห่วงเหรอ....นั่นสินะ ดูเหมือนเขาจะแสดงมันออกมาอย่างนั้นสินะ
"ผมอยากเล่นบาสกับทุกคนอีกครั้ง ไม่สิ...ผมอยากชนะ! ชนะพวกคุณทุกคน!"
 
"!!!"
เปลี่ยนไปแล้ว ความรู้สึกอันคลุมเครือแบบนี้....
จริงๆเหรอเนี่ย แฟนธ่อมจากร่างของเงาจะออกมาจริงเหรอ
 
ปั่บ!
 
มือกร้านของคนผมแดงเอื้อมไปปิดตาของคุโรโกะอย่างแรง ความกดดันเมื่อกี้พลันหายไปทันที
"อาคาชิ...คุง"
ได้สติกลับมาแล้วสินะ...
"ถ้าอยากเล่น จะแพ้หรือชนะมันก็สนุกได้ไม่ใช่เหรอ ถ้าได้เล่นจนสุดกำลังที่มีไม่ว่าจะออกมาในรูปแบบไหนมันก็ดีทั้งนั้นแหละ
 
ถึงจะอยากเห็นอีกตัวตนหนึ่งนั่น แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงได้ไม่กล้าพอที่จะปล่อยให้ตัวตนนั้นออกมา
 
เท็ตสึยะ นายน่ะ...เป็นเงาดีแล้ว
แต่ถึงจะเป็นเงา นายก็จะถูกมองเห็นโดยพวกเรา นายไม่โดดเดี่ยวหรอก สำหรับฉัน คนอย่างนายมองเห็นง่ายจะตายไป
 
"ออกมานานแล้ว รีบกลับกันเถอะ ฉันหนาวจะแย่แล้ว"
"ผมลุกไม่ไหวแล้วล่ะครับ"
"หึ...นายนี่มันอ่อนแอจริงๆ"
ถึงปากจะพูดแบบไม่ไยดี แต่อาคาชิก็ดึงร่างปวกเปียกของคุโรโกะขึ้นพาดหลังตัวเองและเดินกลับบ้าน
เพิ่งจะรู้นะว่าคุโรโกะตัวเบามาก แต่แรงส่งลูกบาสให้คนอื่นกลับมีมากมายจนคนพวกนั้นมันได้กล้ามขึ้นมาเป็นมัดๆ
"ขอบคุณครับครับ อาคาชิคุง"
คนที่ถูกแบกไว้บนหลังพูดเสียงแหบ ดูจากลมหายใจแผ่วๆที่รดอยู่บนไหล่นี่แล้วอาคาชิก็เดาได้เลยว่ามันย่ำแย่ขนาดไหน แต่ก็สมกับเป็นเท็ตสึยะที่เขารู้จักละนะ
 
กึก...
เท้าสองข้างที่ก้าวไปได้ไม่เท่าไหร่หยุดชะงักและยืนนิ่ง
"เท็ตสึยะ...นายยังอยากเล่นบาสกับฉันรึเปล่า"
"...."
"สิ่งที่นายสอนให้ฉันรู้ในการแข่งนั่นฉันยังจำมันได้ขึ้นใจเลยล่ะ ว่าบาสน่ะ มันเล่นคนเดียวไม่ได้"
"อาคาชิคุง..."
"พวกเราไม่ชอบพวกที่ชอบเรียกเราว่าทีมปาฏิหาริย์ รังเกียจทีมปาฏิหาริย์พอกับที่คนอื่นเขาเกลียดพวกเรานั่นแหละทั้งที่พวกมันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเราลำบากฝึกฝนมากแค่ไหนกว่าจะเก่งขึ้นมาได้ พวกเรารักในบาสมากขนาดไหน พวกนั้นไม่เคยจะมองในจุดนี้ของพวกเราเลยซักนิด มันน่าเจ็บใจมั้ยล่ะ ฉันน่ะ....เหงามากเลย รู้รึเปล่า"
".........."
ถึงจะไม่มีคำพูดใดๆสวนกลับมา แต่อาคาชิก็พอรู้ว่าคนที่เขาแบกไว้บนหลังกำลังฟังอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ
ก็ไม่ได้หวังว่าใครอยากมาเล่นด้วยอยู่แล้ว
คนที่เคยโดดเดี่ยว ยังไงมันก็คงโดดเดี่ยวอยู่วันยังค่ำ ถ้าไม่เดินเข้าไปหาเองก็ไม่มีใครเข้ามาหาหรอก และจะเอาเรื่องอะไรมาเป็นเหตุผลให้เดินเข้าไปหาคนพวกนั้นล่ะ ถ้าไม่ใช่เรื่องบาสเก็ตบอล
"อาคาชิคุง...ชอบบาสบ้างรึเปล่าครับ"
"......."
ชอบสิ ทำไมจะไม่ชอบ
"หึ...ไม่รู้สิ"
ไม่ใช่!.... ไม่อยากพูดอย่างนั้นซักหน่อย
ชิ! ปากมัน....โธ่เว้ย!
"แล้วมาเล่นด้วยกันอีกนะครับ อาคาชิคุง"
ตึก!
เหมือนหัวใจกระตุกไปวูบหนึ่งพร้อมๆกับตาสองสีที่กำลังสั่นระริก
 
ดีใจเหรอ...ความรู้สึกแบบนี้ มันหายไปจากเขานานแค่ไหนแล้วนะ
 
ร่างที่พาดอยู่บนหลังนิ่งงัน
คุโรโกะหมดแรงหลับไปทั้งอย่างนั้น ทั้งอาการป่วย ทั้งความเหน็ดเหนื่อยทำให้ร่างกายของคนผมฟ้าไม่ต่างไปจากหมอนที่ยัดนุ่นไว้หลวมๆ ปวกเปียก บางเบา
อาคาชิเริ่มสาวเท้าเดินต่อ มุมปากกระตุกยิ้มบาง พึมพำแผ่วๆจนถูกลมหนาวพัดกลืนหายไป
 
"ขอบใจ...... เท็ตสึยะ"