เปลี่ยนฝันร้ายให้กลายเป็นจริง?

EP. 1
 
               ในโลกอีกฝั่งนึงของเขา เขาเป็นถึงคนของนายหัวผู้ยิ่งใหญ่ ในโลกสุดแสนจะแฟนตาซีนี้ยังมอบผู้ชายอีกคนให้กับเขารักสามเศร้าจะเป็นยังไงกันนะระหว่างนายหัวผู้ยิ่งใหญ่กับนายนักล่าปีศาจ
ปีค.ศ 2028
               ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่เขาฝันแปลกๆแบบนี้ เขาอยู่ในหมู่บ้านแห่งนึงผู้คนในหมู่บ้านต่างก็รักเขากันทั้งนั้น เขาไม่รู้ว่าเขาเป็นใครมาจากใหนเขาจำได้แค่ว่าตัวเองหลับไปแล้ว ทำไมถึงมาตื่นที่นี้? แล้วที่นี้ที่ไหน
               นี้เป็นวันที่สองที่เขาตื่นมาที่แปลกๆนี้ วันแรกเขาไม่ยอมออกไปแม้แต่น้อยเพราะกลัว เขาคิดว่ามันคงเป็นแค่ความฝันแต่ความจริงไม่ใช่เขาจะทำอะไรในฝันตามใจคิดก็ได้
               และวันนี้เขาก็มาตื่นที่นี้อีกแล้ว เขาทำท่าทางรนๆเล็กน้อยก่อนจะใช้มือที่พันผ้าพันแผลไว้เปิดประตูไม้ออกช้าๆ
               เบื้องหน้าเขามีชายหนุ่มหน้าตาดูดีแต่งตัวสะอาดสะอานยืนอยู่สองคน และก็ผู้ชายอีกคนที่แต่งตัวออกแนวเสื้อหนังกางขายาวรองเท้าเดินป่า บ้านนี้เป็นบ้านยกสูง ถัดออกไปจะเป็นชาวบ้านต่างก็นั่งเหมือนรอใครสักคนเต็มไปหมด
 
"มิคาเอล/มิคาเอล!"
 
               ชายตัวสูงใส่สูทสีดำเข้มพูดพร้อมกับนายเสื้อหนังกล้ามโตทันที เขาดูจะตกใจเล็กน้อยที่คนมากมายมารอเขาแบบนี้
พาร์ท มิคาเอล
               สองคนนี้นี่มันอะไรกัน ผมไม่รู้ว่าผมมาอยู่ที่ไหนผมปวดหัวไปหมดอ่า..
 
"อึก.. ปวดหัว"
 
"ฟาราเทีย ไปดูแลมิคาเอล"
 
"ครับท่าน"
 
               ภาพตรงหน้าผมมันเบลอไปหมดผู้ชายผมยาวโค้งให้ชายสูทสีดำก่อนจะเข้ามาที่ผม นี้มันอะไรกัน
 
"อย่ามายุ่ง! อ่ะ!.. "
 
               ผมสะบัดมือชายผมยาวออกก่อนตัวเองจะปลิวไปเพราะขาผมมันอ่อนล้าเหลือเกิน
"มิคาเอล!"
               ชายเสื้อหนังรีบเข้ามารีบผมไว้ก่อนที่ผมจะสลบไป ที่นี้คืออีกโลกสินะ.. ผมจะได้ใช้ชีวิตอิสระหรือเปล่านะถ้าเป็นยังงั้นละก็ผมจะไม่ยอมตื่นอีกเลยก็ได้..
               ตาผมค่อยๆลืมขึ้นช้าๆนายเสื้อหนังนั่งอยู่ข้างๆผม หน้าตาเขาก็ดูดีนะแต่ออกจะดูเถื่อนๆไปหน่อยก็เถอะ
 
"ที่นี้ที่ไหน.. ทำไม"
"ที่นี้คือหมู่บ้านนักล่าปีศาจ"
"ห้ะ? ปีศาจอะไรบ้ารึเปล่า!!"
 
               ผมร้องลั่นก่อนจะลุกออกจากเตียงไม้ที่นี้มันคือบ้านไม้เล็กๆเท่านั้นเอง
 
"คู่หมั่นเธอเขาบอกว่าจะกลับไปก่อน ถ้าจะกลับไปพวกเราจะไปส่งเอง"
"คู่หมั่น? เห้อนี่นะเหรอความฝัน"
 
               ผมได้แต่นั่งกุมขมับผู้ชายคนนี้ก็เอาแต่นั่งจ้องหน้าผมกลัวผมจะหายไปหรือไงนะ ผมเดินออกไปด้านนอกก็ไม่เจอใครแล้วก่อนจะกระโดดลงจากบ้านยกสูง
 
"เธอพึ่งจะหายจากการพักฟื้นไม่ควรกระโดดแบบนั้นนะ"
"นายเกี่ยวอะไรด้วย ผู้ชายสูทดำนั้นกลับไปแล้วเหรอ"
"อื้ม"
 
               ผู้ชายคนนั้นต้องรู้อะไรมากกว่านี้แน่ๆ ท่าทางไม่ทำธรรมดาแบบนั้น ผมสำรวจรอบๆหมู่บ้านพบว่าหมู่บ้านนี้โดนล้อมรอบไปด้วยป่าดิบชื่น คนพวกนี้อยู่กันไปได้ยังไงน่ะ นี้มันปีค.ศอะไรแล้ว
 
"นี้ ตอนนี้นะค.ศอะไรเหรอ"
 
               ผมหันไปถามเขาที่เดินตามผมมาตลอดทาง เขาไม่มีท่าทีอะไรเลยนอกจากเรียบเฉย
 
"ปีค.ศ.2028หลังจากที่โลกได้พัฒนาไปไกลมากในค.ศ2021 ก็ได้เกิดปรากฏการธรรมชาติพิโรธทำให้ทั้งโลกตกอยู่ในสภาวะวิกฤติอย่างเฉียบพลันเพราะนักวิทยาศาสตร์ได้สร้างสิ่งที่เรียกว่าปีศาจขึ้นมาจากเยื้อไม้จึงทำให้ปีศาจเหล่านั้นก่อจราจลขึ้นในนามของธรรมชาติ และก็ต้องมีผู้นำปีศาจจริงมั้ย นั้นก็คือลอร์ด ลูซิเฟอร์ คู่หมั่นของเธอไงล่ะ"
"มันหมายความว่ายังไง นี้เราอยู่ในอนาคตเหรอ?"
"ฉันก็ไม่รู้ ฉันก็เคยเป็นแบบเธอตื่นขึ้นมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้แล้วเธอก็เป็นคนช่วยชีวิตฉันไว้ตอนที่ฉันกำลังโดนปีศาจไล่ล่า เพียงแค่เธอจ้องพวกมันพวกมันก็จะคำนับเธอทันที"
 
               หรือว่าผมจะเป็นปีศาจ? ไม่สิถ้าผมเป็นละก็ทำไมถึงมาอยู่ในหมู่บ้านนักล่าปีศาจล่ะ แต่ว่าผู้ชายคนที่ใส่สูทก็เข้ามาในหมู่บ้านได้นี่
 
"แล้วนายชื่ออะไร? เป็นอะไรกับผมเหรอ"
"ฉันชื่อฟราเทอร์ ดันเต เป็น.. คนที่เธอรักยังไงล่ะมิคาเอล"
"อย่าบอกนะว่า.. "
"ใช่ เธอคือแฟนฉันแล้วก็เป็นคู่หมั่นไอ้หมอนั้นลูซิเฟอร์
 
               แฟนตาซีเหนือจิตนาการไม่พอใช่มั้ย! นี้อะไรผมในโลกนี้ทำไมถึงเจ้าชู้แบบนี้หรือใจง่ายนะ ผมในโลกนี้ยังซิงค์อยู่ใช่ไหมตอบที ตอนนี้ผมไม่รู้อะไรเลยทางเดียวก็คือต้องไปหาลูซิเฟอร์อะไรนั้นสินะ ผมเหม่อลอยมองอะไรไปเรื่อยเปื่อยก่อนที่ตาดันเตจะมาสวมกอดผมจากด้านหลังตอนที่ผมไม่รู้สึกตัว
 
"เรา.. กันแล้วด้วยนะ ถ้าเธอท้องลูกฉันละก็คงจะเป็นอะไรที่ดี"
"ท้อง? อะไรของนายห้ะ อีกอย่าง.. มีอะไรกับคนอย่างนายเนี้ยนะ"
"อืม ฉันพนันกับหมอนั้นไว้หากเธอท้องลูกใครก่อนเธอก็จะเป็นของคนนั้น"
"ไม่ตลก! ผมไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอนผมไม่ใช่สิ่งของที่จะแบ่งกันใช้!?"
 
               ผมกระชากแขนที่กอดเอวผมออกก่อนจะวิ่งหนีออกมาจากหมู่บ้านนั้น ป่าดงดิบถึงมันจะน่ากลัวก็เถอะ ถ้าเกิดว่าผมตายในโลกนี้.. อีกโลกที่ผมอยู่ผมก็จะตายด้วยไหมนะ
               ผมเดินสลับวิ่งไปเรื่อยๆตามทางที่รกไปด้วยพรรณไม้หลายชนิด หมอนั่นคงกำลังวิ่งไล่ตามผมมาแน่ๆ ผมหาที่ซ่อนแถวๆพุ่มไม้ก่อนจะปิดปากเงียบสนิท
 
"เฮ้!! มิคาเอลในป่ามันอันตรายนะ! ออกมาเถอะฉันแค่ล้อเล่นแค่นั้นเองเรื่องที่เรามีอะไรกันนะ! "
 
               แล้วจะมาตะโกนอะไรในป่าแบบนี้เล่า! อายต้นไม้ต้นพืชบ้างเถอะ! ผมชำเลืองมองเขาที่วิ่งจากไปแล้วก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ค่อยโล่งอกขึ้นหน่อยทีนี้เราจะไปที่คนๆนั้นได้ยังไงนะ
 
พรุบ! พรึ่บบ!
"อื้ออ! "
"ชู่ว.. "
 
               อยู่ๆก็มีคนมาปิดปากผมไว้ กอดผมอีกตั้งหาก! ผมพยายามแกะมือเขาออกแต่ก็แกะไม่ออก เขาเป็นใครจะทำอะไรเรารึเปล่า
 
"ห้ามส่งเสียง.. "
"นาย.. "
"ครับผมเอง นายท่านให้มารับคุณกลับบ้านครับ"
"เห้อ.. ตกใจหมดนึกว่าจะโดนฆ่าหมกพุ่มไม้ซะแล้ว"
"ขึ้นหลังผมมาสิครับ ผมจะบินกลับ"
"บิน? "
 
               เข้าใจแจ่มแจ้ง ว๊ากกไอ้หมอนี้มันบินได้!! นี้มนุษย์พัฒนาไปได้ขนาดนี้เลยเรอะ!? ผมได้แต่หลับตาปี๋ไม่กล้ามองลงไปเพราะกลัวความสูงงผมตายแน่ๆต้องตายสถานเดียวว ไม่นานนักก็ถึงสถานที่ที่เรียกว่าบ้านนี้มันไม่ใช่แล้ว นี้มันโครตอภิมหาปราสาทแล้วมั้ง แล้วก็โครตจะครีเอทมีพรรณไม้นาๆชนิดขึ้นโดยรอบปราสาททั้งหมดแถมยังมีต้นไม้ใหญ่ยักษ์มหึมาขึ้นอยู่กลางปราสาท บอกได้เลยว่านี้มันสวรรค์ดีๆนี้เอง สวยงามมากพรรณไม้น้อยใหญ่ขี้นคละเคล้ากันไปสลับสีสดใส
               ผมยืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นนานหลายนาทีเลยทีเดียวก่อนจะมีเถาวัลกุหลาบ? มาเลื้อยมาแขนขาของผมเต็มไปหมด ผมมองไปยังต้นไม้ใหญ่อีกครั้งก่อนจะพบกับลูซิเฟอร์ที่ยืนอยู่ตรงนั้น ผมขยับไปไหนไม่ได้แล้วเพราะถ้าขยับแขนผมได้เลือดซิบแน่เพราะเถาวัลพวกนั้นเต็มไปด้วยหนามมากมาย
 
"บทเรียนของคนทรยส.. ก็คือการโดนหนามแหลมเสียดแทง"
 
               เขาเอ่ยปากพูดแผ่วเบาเสียงนุ่มๆที่เปี่ยมไปด้วยพลังทำให้ผมขนลุกได้อย่างไม่ยากเลย
...