ผู้พิทักษ์

อารดากลับมาถึงหอพักในช่วงเย็น หญิงสาวแวะร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอย

และสั่งเมนูโปรดที่เธอชอบกินประจำ ขณะนั่งรอ หญิงสาวกำลังคิดไปถึงคำพูดของนายแว่นไปด้วย

“ถ้าไม่เชื่อ เธอก็ลองพิสูจน์ดูสิดา แล้วเธอก็จะรู้…”

ขณะที่ความคิดของหญิงสาวกำลังล่องลอยไป มันก็ถูกดึงกลับคืนมาทันที เมื่อแม่ค้ายกชามก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กเนื้อน้ำตกกลิ่นหอมฉุยมาวางตรงหน้าเธอ

จากนั้นเธอก็จัดการเมนูตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย

 ..............................................

ตกดึก คืนนี้หญิงสาวดื่มกาแฟก่อนนอนไป 2 แก้ว ทั้งๆ ที่ปกติเธอไม่ชอบดื่มกาแฟ

จากนั้นเธอก็ปิดไฟเข้านอนตามปกติ

คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด เมื่อปิดไฟแล้วแทบจะมองอะไรไม่เห็นเลย

ขณะที่ภายนอกประตูบริเวณระเบียง ปรากฏเงาตะคุ่มๆ ของใครคนหนึ่ง

ใครคนนั้นค่อยๆ แง้มประตูตรงระเบียงอย่างเบามือและโผล่หน้าเข้ามาดูภายในห้อง

จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ปิดไว้อย่างเบามือเช่นเดิม

แต่ทว่ามีเสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความมืดและเงียบสงัด ทำให้เขาต้องชะงักกึกทันที

“หยุดนะ แกเป็นใคร บุกเข้ามาที่นี่ต้องการอะไรกันแน่ ฉันรู้นะว่าแกเป็นหัวขโมย คืนนี้แกไม่รอดแน่”

เมื่ออารดาพูดจบ ไฟในห้องก็สว่างขึ้น พร้อมกับที่เธอพุ่งตัวไปที่ระเบียงและมีแจกันใบใหญ่อยู่ในมือทันที

แต่ทว่า?

“เอ๊ะ! ไอ้หัวขโมยหายไปไหนแล้วนะ เร็วจริงๆ ให้ตายเหอะ กะจะจับให้ได้คาหนังคาเขาแล้วเชียว โถ่เอ๊ย! หนีไปจนได้สิน่า”

หญิงสาวบ่นอย่างหงุดหงิด คืนนั้นเธอเปิดไฟไว้ตลอดทั้งคืน

หญิงสาวตาแข็งจากฤทธิ์ของกาแฟและความระแวงว่าเจ้าหัวขโมยจะแอบบุกเข้ามาอีกครั้งตอนที่เธอเผลอหลับไป

ดังนั้นเธอจึงมาหลับเอาช่วงเช้าและโชคดีที่เช้านี้เป็นวันหยุด เธอจึงไม่ห่วงเรื่องที่จะนอนตื่นสาย

โดยอีกครู่ต่อมาหญิงสาวก็หลับสนิทไปด้วยความเหนื่อยล้าจากการอดนอนมาตลอดทั้งคืน

สักพักใหญ่ ชายปริศนาได้ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งบริเวณระเบียงด้านนอก

และเขาก็เดินเข้ามาภายในห้องนอนของอารดาได้โดยสะดวก เนื่องจากเธอหลับสนิทไปเสียแล้ว

สนธยาหยิบผ้าห่มที่วางอยู่ข้างๆ ตัวอารดามาห่มให้หญิงสาว เมื่อมองหน้าหญิงสาวที่เกือบจะเขวี้ยงหัวเขาด้วยแจกันใบใหญ่เมื่อคืน

เขาก็อดยิ้มไม่ได้ ถ้าเมื่อคืนนี้ เขาไหวตัวไม่ทัน นอกจากเธอจะเห็นตัวเขาแล้ว

แถมเขาอาจจะหัวแบะอยู่ที่ห้องเธอเลยก็เป็นได้ คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เขาก็ทำหน้าสยองกึ่งขำไปด้วย

เขาจึงเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ

หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงขยับตัว ทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก แต่แล้วเขาก็ผ่อนลมหายใจโล่งอก

เมื่อพบว่าเธอยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียงอย่างมีความสุขเช่นเดิม

สนธยาเอื้อมมือไปลูบผมหญิงสาวเบาๆ และจ้องหน้าเธอที่หลับตาพริ้มเหมือนกำลังท่องอยู่ในโลกแห่งความฝันที่งดงาม

เธอดูน่ารักมากในสายตาของเขา โดยเฉพาะเวลาที่เธอกำลังนอนหลับตาแบบนี้

สนธยายอมรับกับตัวเองได้แล้ว ว่าความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นกับเขานั้น มันคือ อาการที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่า "เขารักอารดา" เข้าให้แล้ว

ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเขาคิดแค่ว่า อยากดูแลปกป้องอารดา ในฐานะที่เธอเป็นผู้หญิงที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้

แต่ตอนนี้ เขากลับรู้สึกอยากดูแลปกป้องเธอทั้งตัวและหัวใจของเธอไปเสียแล้ว

แต่น่าเสียดายที่เขาไม่อาจปรากฏตัวให้หญิงสาวเห็นได้ในเวลานี้

เขานึกเสมอว่าเขาคงเป็นแค่มนุษย์ล่องหนที่คอยดูแลและปกป้องเธออยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ เท่านี้เขาก็สุขใจมากพอแล้ว 

เนื่องจากเขามีเหตุผลบางอย่างที่เก็บไว้อยู่ในใจของเขาเอง ที่ไม่อาจมีใครล่วงรู้ได้ นอกจากตัวเขาเอง

ชายหนุ่มยังคงจ้องมองใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวเหมือนอยากจะเก็บภาพนี้ไว้ให้นานที่สุด

จนเกือบจะลืมไปว่าเวลาได้ล่วงเลยผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว

จนกระทั่งเสียงนาฬิกาปลุกที่หัวเตียงดังขึ้น

อารดาค่อยๆ ขยับตัว พร้อมๆกับเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกและพยุงตัวเองลุกขึ้นมานั่งบนเตียง

เธอบิดขี้เกียจหนึ่งที ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นบางอย่าง?

บนโต๊ะมีหนังสือเล่มใหญ่หนา เธอจำได้ว่า เธอยืมมาจากห้องสมุด “เพื่อนที่มองไม่เห็น”

แต่เมื่อคืนเธอไม่ได้หยิบมันขึ้นมาอ่านเลยนี่นา

เธอค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นเดินไปหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาเปิดดู มีบางอย่างนูนๆ คั่นอยู่ภายในเล่ม เธอตัดสินใจเปิดเข้าไปดู และพบว่า.....

………………………………………………

วันนั้นทั้งวัน หลังจากอารดาเปิดดูหนังสือ “เพื่อนที่มองไม่เห็น”

เธอก็เฝ้าแต่ครุ่นคิดเรื่อยมา จนหัวแทบจะระเบิดอยู่แล้ว แต่ก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้

เธอตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาใครคนหนึ่ง หลังจากที่ปลายสายรับแล้ว เธอก็กรอกเสียงลงไปทันทีว่า

“ฮัลโหล นายแว่น ออกมาพบฉันหน่อย ฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะเล่าให้นายฟัง แล้วรีบมาล่ะ ฉันจะรออยู่ที่เดิมนะ” .....

( โปรดติดตามตอนต่อไป )