บทเพลงรักสะกิดใจ นายสุดฮอต!!

8.8

เขียนโดย Namizz

วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2553 เวลา 20.37 น.

  27 chapter
  129 วิจารณ์
  41.71K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 28 สิงหาคม พ.ศ. 2558 09.57 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

20) ~ 20 ~

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก






 
=========================
 
 
     วันงานนิทรรศการของโรงเรียน ทำให้ทั้งสี่สาวหัวหมุน โซดาที่ต้องขึ้นบนเวทีเพื่อเป็นพิธีกรของงาน เฟิร์นกับลูกปลาที่ต้องช่วยกันเป็นสวัสดิการในหอประชุมและยังต้องคอยต้อนรับแขกที่เข้ามาในหอประชุมอีกหลายท่านและโดยเฉพาะฉัน ที่อยู่ในชุดกระโปรงยาวสีชมพูอ่อนทับด้วยผ้าคล้องคอเข้ากับผิวขาวเนียน..เพื่อให้เข้ากับเครื่องดนตรีที่ฉันจะบรรเลง ส่วนลูกปลาอยู่ในชุดกระโปรงยาวคอกว้างสีฟ้า ซึ่งจะต้องขึ้นแสดงพร้อมกับฉันในวันนี้..ส่วนสวัสดิการสาวสวยของเราในตอนนี้อยู่ในชุดราตรีสีครีมกระโปรงยาวเลยเข่ามาเล็กน้อยจึงทำให้เฟิร์นดูน่ารักมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม(จริงหรอ) เพราะไม่ว่าหนุ่มๆทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้อง หรือรุ่นเดียวกันหันมามองตามสาวใช้ของเรากันคอแทบเคล็ดไปเลยทีเดียว ส่วนคนสุดท้ายคงหนีไม่พ้นพิธีกร(พูดมาก)ของเรา วันนี้เธออยู่ในมาดนางฟ้า(ที่อืดระยะสุดท้าย)ไม่ใช่นางยักษ์! เหอะๆๆ^_^ นี่ก็คงเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันเคยเห็นโซดาใส่ชุดกระโปรงยาวสายเดี่ยวสีเขียวอ่อนสดใส... (เห็นแล้วทำให้นึกถึกข้าวต้มมัดที่มีใบตองสีเขียวๆมาพันรอบๆ)^0^
               
 
"โอ้โห!วันนี้สาวๆห้องสี่ของเรากลายเป็นนางฟ้าไปซะแล้ว" เอ็มที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว กางเกงสีดำ ชุดของเอ็มออกแนววัยรุ่นนิดๆ เดินเข้ามาหาพวกฉันพร้อมกับเอ่ยล้อเสียงดัง
               
 
"ถ้าจะมาแซวกันละก็ ไปไกลๆเลยนะ" เฟิร์นพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดเพราะแม้ว่าเธอจะเหมาะกับชุดนี้ยังไงแต่เจ้าตัวกลับอยากจะถอดมันออกให้มันรู้แล้วรู้รอดถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่า..ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธออ่ะนะ-_-!
               
 
"อะไรว้า~~แค่นี้ทำเป็นบ่นซะแล้ว ฉันนี่สิทำงานหนักกว่าเธอตั้งเยอะ เหนื่อยแทบขาดใจยังไม่บ่นสักคำ"
               
 
"งั้นมาแลกกันเอาไหมล่ะ ฉันทำได้นะถ้าให้ไปทำงานหนักเหนื่อยสายตัวแทบขาด เพื่อแลกกับการที่ไม่ต้องมาใส่ชุดไอ้บ้าๆเนี่ย"
               
 
"เอาหน่า แกเหมาะกับชุดนี้มากเลยนะไม่เชื่อถามทุกคนที่อยู่ในงานนี้เลย ทนๆไปหน่อยเหอะ นานๆที" โซดาเดินมาตบบ่าเฟิร์นอย่างให้กำลังใจ
               
 
"เออจริงสิ..แล้วพวกเธอเห็นไอซ์มันบ้างหรือเปล่า เมื่อเช้าก็มาด้วยกันแท้ๆ แต่พอเข้ามาในนี้ ฉันยังไม่เห็นเงาของมันเลย ไม่รู้ว่าหายหัวไปไหน" เอ็มถามขึ้นพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ
               
 
"อ๋อ...ฉันเห็นไอซ์อยู่กับพวกรุ่นพี่น่ะ เมื่อกี้เห็นวิ่งวุ่นๆอยู่เลยไม่ได้ถามว่ากำลังทำอะไร...อ้าว!..นั่นไง ไอซ์เดินมาโน่นแล้ว" ลูกปลาพูดจบก็ชี้มือไปทางไอซ์ที่สวมชุดไม่แตกต่างไปจากเอ็มเท่าไหร่นัก แต่ก็ดูเท่ห์มากกก..-o-!
               
 
"ไงจ๊ะสาวๆ สวยกันเป็นพิเศษเลยนะครับงานนี้" ไอซ์เอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น นียาหัวเราะเบาๆกับท่าทางของไอซ์ก่อนจะสังเกตเห็นว่ามีใครเดินตามไอซ์มา..เต็งหนึ่ง ในชุดสูทสีดำผูกเน็กไทด์ดูสง่างามกว่าทุกครั้ง เธอพึ่งจะยอมรับก็ครั้งแรกแหละว่าเต็งหนึ่งป๊อบมากจริงๆเพราะเขาเท่บาดใจสาวๆสมกับตำแหน่งหนุ่มฮอตประจำโรงเรียน ในทางกลับกัน เต็งหนึ่งก็มองนียาอย่างอึ้งค้าง...ชุดที่มีผ้าคล้องอยู่ที่แขนทำให้ขับผิวที่ขาวของเธอ ผมที่เคยได้แต่มัดรวบไว้ถูกปล่อยยาวสลวยพร้องกับดัดเป็นลอนบางๆ ดูสวยสมกับวัย ซึ่งเป็นหญิงสาวที่สวยราวกับนางฟ้าก็ไม่ปาน...
               
 
"โห ให้ตายสิ!นี่พี่เต็งหนึ่งตัวเป็นๆใช่ไหมเนี่ย"โซดาพึมพำเสียงเหมือนละเมอ เต็งหนึ่งจึงหันไปยิ้มให้เพื่อเป็นการทักทาย และยิ้มนั่นเองที่ทำให้หัวใจของหญิงสาวอีกสองคน...เต้นแรงจนรู้สึกได้
               
 
"หล่อมากเลยค่ะพี่ นี่เป็นครั้งแรกที่โซดาได้เห็นเทพบุตรในร่างมนุษย์ โอ้~~ช่างสง่างามนัก" โซดายังไม่หยุดเพ้อฝัน
               
 
"เฮ้ยๆๆ เก็บอาการหน่อยสิว่ะโซดา และช่วยเช็ดน้ำลายที่ไหลออกมาด้วย" เฟิร์นเอ่ยแซวขึ้น
               
 
"เออๆๆ..งั้นรีบแยกย้ายกันเถอะใกล้ถึงเวลาขึ้นเวทีแล้ว ไว้เจอกันนะ" โซดาชิงพูดตัดบทไปเสียก่อน..หลังจากที่เก็บหลักฐานบนใบหน้าเรียบร้อยแล้ว จากนั้นทุกคนก็ได้แยกย้ายไปประจำหน้าที่ของตัวเอง
               
 
"เราไปเตรียมตัวกันที่หลังเวทีเถอะ เพราะเราต้องขึ้นแสดงเป็นชุดแรก แต่เราน่าจะไปซ้อมกันก่อนนะจะได้ไม่มีอะไรผิดพลาด" ลูกปลาหันหน้ามาพูดพลางยิ้มแย้มอย่างสดใส
               
 
"เอ่อ...อืม ไปสิ" ฉันพยักหน้าอย่างงงๆกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของลูกปลา แต่เมื่อฉันสบตากับชายอีกคนก็ต้องเข้าใจ...เพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถทำให้ลูกปลาเปลี่ยนไป...จากที่เคยเฉยเมยกลับยิ้มแย้มสดใสในเวลาเดียวกัน... เต็งหนึ่ง หันมายิ้มบางๆให้กับฉันก่อนที่จะเดินตามร่างบางของลูกปลาไป...ไม่นาน ทั้งสามคนก็เดินเข้าไปในห้องเตรียมตัวนักแสดง...
               
 
"ค่ะ แล้วต่อไปนี้เราจะได้ชมการแสดงชุดแรก ซึ่งเป็นของนักเรียนมัธยมปลาย และทุกคนก็รู้จักพวกเขาดี...และขอเชิญทุกท่านพบกับการแสดงชุดแรกของเราได้เลยค่ะ" ทันทีที่สิ้นเสียงปะกาศของโซดา เสียงเครื่องดนตรีทั้งสองชนิดก็เริ่มผสมผสานเสียงกัน แสงไฟจากสปอร์ตไรท์ได้ส่องไปที่ร่างทั้งสองร่างของหญิงสาวที่อยู่บนเวที หนึ่งคนนั่งอย่างโดดเด่นสง่าเข้ากับเปียโนหลังสีขาว...กับอีกคน ที่ยืนอย่างสง่างามอยู่ข้างๆเปียโนหลังนั่น ที่บ่ายังมีไวโอลีนสีขาวซึ่งทำให้เธอดูไม่ด้อยไปกว่าคนแรกเลย...ต่อมาร่างของชายหนุ่มอีกคน ก็เดินมายังกลางเวทีพร้องทั้งเริ่มขับร้องบทเพลงรัก..ได้เป็นอย่างดี....
               
 
 
 ~~~เคยมีโอกาสบอก ไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง     แค่คำๆเดียว รักเธอสั้นๆ ฉันยังไม่กล้าเผยใจ แล้วเขาก็มาบอกว่ารักเธอแค่ไหน    ได้เห็นว่าเขาคว้ามือเธอไป ต้องมองเธอทั้งน้ำตา                
 
*ยิ่งเคยสนิทใกล้ชิดเท่าไร ยิ่งหวั่น ยิ่งไหว มากกว่า    น่าเจ็บใจ เจ็บใจ ตัวเองเหลือเกิน...                
 
*ถ้ากล้าบอกรัก วันนี้คงไม่ต้องคอยยืนหลบตา    คิดแล้วรู้สึกชา เข้าไปในหัวใจ อยากบอกก็สาย ต้องโทษตัวเอง ปากหนักไม่พูดไป    ทำได้แค่เจ็บ ไม่มีสิทธิ์พูดเลย......                
 
ยังจำทุกฉากที่เรานั้นดีต่อกัน    ภาพเธอและเขา    ซ้อนแทนที่มันทิ่มแทงในใจทุกที ถ้ามีโอกาสอีกสักครั้งในวันนี้    จะเผยให้รู้ทุกคำที่มี   ไม่ยอมให้เขาพูดแทน.....
               
 
ถ้ากล้าบอกรัก วันนี้คงไม่ต้องคอยยืนหลบตา    คิดแล้วรู้สึกชา เข้าไปในหัวใจ อยากบอกก็สาย ต้องโทษตัวเอง ปากหนักไม่พูดไป    ทำได้แค่เจ็บ ไม่มีสิทธิ์พูดเลย......                                                
 
 ~~~ทำได้แค่เจ็บ ก็อยากไม่พูดเอง~~~
 
               
 
     เสียงปรบมือค่อยๆเริ่มดังขึ้นจนกลายเป็นดังกระหึ่มไปทั่วหอประชุม..ฉันลุกจากที่นั่งพร้อมกับลูกปลาที่เดินเข้าไปยืนข้างๆเต็งหนึ่ง เราทั้งสามทำความเคารพอย่างพร้อมเพรียงให้แก่แขกทุกท่านที่ปรบมือ...
               
 
"โหยยย~~~สุดยอดเลยว่ะ ฉันล่ะทึ่งพวกแกจริงๆ" เฟิร์นเดินถือถาดน้ำมาให้ฉันกับคนอื่นๆที่เหลือพลางเอ่ยขึ้นอย่างชื่นชม
               
 
"ไหนๆๆไหน..ลูกปลากลับมาเล่นไวโอลินเหรอ..ทำไมฉันถึงไม่เห็นล่ะ" เสียงของประธานโจดังขึ้นท่ามกลางความงุนงงของเพื่อนๆ
               
 
"ก็เพราะว่าพวกฉันพึ่งลงมาจากเวทีน่ะสิ..นายอยากมาไม่ทันเองทำไมล่ะ มัวแต่ไปทำอะไรอยู่คะ?"ฉันตอบข้อสงสัยของโจ จึงทำให้เขาถึงกับหงอยลงไปในทันทีทันใด
               
 
"เอาหน่า...ไม่เป็นไรหรอก เรายังต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน  จริงไหม" ลูกปลาผลักอกโจเบาๆอย่างปลอบใจ
               
 
"โทษทีนะ..เพราะฉันมัวแต่ช่วยไอ้โพทส์จัดเวทีกลางแจ้งอยู่น่ะ เลยมาไม่ทันดูเพื่อนขึ้นแสดง" โจพูดอย่างสำนึกผิด แต่พอได้ยินอีกชื่อ ฉันก็ต้องถามสวนกลับทันที
               
 
"โพทส์เหรอ...แล้วจัดทำไมน่ะ เวทีกลางแจ้ง" ฉันต้องรีบถามเรื่องอื่นกลบเกลื่อนเพราะได้มีสายตา หลายคู่จ้องมองมาที่ฉันอย่างสงสัย และหนึ่งในนั้นก็มีเต็งหนึ่ง...ชายหนุ่มยืนอยู่ในเหตุการณ์อย่างเงียบๆ
               
 
"บอกไม่ได้หรอก...เดี๋ยวไม่สนุกน่ะสิ เอาเป็นว่า ช่วงบ่ายถ้าใครอยากรู้ก็ไปที่เวทีกลางแจ้งก็แล้วกัน ฉันไปก่อนล่ะ บาย" โจไม่ตอบคำถาม แถมยังมีความลับอีก เชอะ! ไม่บอกก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปดูเองก็ได้ ชิชิ
               
 
" ถ้างั้น...ฉันขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ เดี๋ยวทำมันเปื้อน..คืนพรุ่งนี้ต้องใสมันอีก"ฉันพูดขึ้น
               
 
"เอ๊ะ!คืนพรุ่งนี้ทำไมเหรอ?" เฟิร์นเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
               
 
"ก็คืนพรุ่งนี้เขาจัดปาร์ตี้เต้นรำในระดับม.ปลายไงล่ะแม่คุณ แกไปไปอยู่หลุมไหนมาหะ!" โซดาตอบกลับอย่างกระจ่างแจ้ง
               
 
"หา!นี่...ฉันก็ต้องใส่ชุดบ้าๆนี่อีกแล้วงั้นเหรอ...ให้ตายเหอะ" เสียงโวยวายของเฟิร์นทำให้ทุกคนหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน ลูกปลาจึงเดินเข้ามาสะกิดฉันให้ไปเปลี่ยนชุด ในจังหวะที่ฉันกำลังจะเดินผ่านร่างของเต็งหนึ่ง...เขาก็ขยับริมฝีปากพูดอย่างแผ่วเบา ทำให้ฉันหัวใจหล่นวูบลงทันที
               
 
"ดูแลตัวเองด้วย..."
 
 
               
"เฮ้ยๆๆๆๆ ไปดูซุ้มตรงนั้นกันเหอะ ท่าทางของกินจะเพียบ" โซดาร้องเสียงดัง เมื่อเห็นซุ้มนิทรรศการที่เกี่ยวกับอาหาร
               
 
"ฉันเบื่อแล้วอ่ะ ไปแต่ซุ้มของกิน นั่นก็กินนี่ก็กิน...เราเดินกินกันเป็นชั่วโมงแล้วนะ ฉันยังไม่อยากเป็นศพขึ้นอืดเหมือนแก" เฟิร์นพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดพลางส่งสายตายียวนใส่โซดา
               
 
"นั่นดิ...งั้นเราไปที่ซุ้มวิทยาศาสตร์กันดีกว่านะ เขามีเกมส์ให้เล่นด้วยล่ะแถมมีรางวัลให้อีกด้วย" ลูกปลาเริ่มแผนชักจูงจิตใจ
               
 
"จะรออะไรกันอีกล่ะ  ลุยโล้ดดด!!!" ฉันเดินนำเพื่อนๆอย่างภาคภูมิใจ (มันน่าภูมิใจตรงหนายยย^0^) แต่ขาของฉันก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่พึงประสงค์
               
 
"กรี๊ดดดๆๆๆ  ว๊ายยยๆๆๆๆๆ  พี่โพทส์คะ!!"
               
 
"ฉันว่าเราเปลี่ยนจากซุ้มวิทย์ไปเวทีกลางแจ้งดีกว่า...ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าโพทส์จะทำอะไร" เฟิร์นออกปากชวนเมื่อเห็นว่าฉันยืนนิ่ง
               
 
"เฮ้ย...นียา...ไอ้นียา  " โซดาตะโกนใส่หูฉัน
               
 
"หะ...หา!มีอะไร...อยู่ใกล้แค่นี้ไม่เห็นต้องตะโกนเลย" ฉันอ้าปากพูดรัว
               
 
"เอาไง..จะไปไหม..เวทีกลางแจ้ง"  เฟิร์นหันมามองหน้าฉันอย่างนิ่งๆ
               
 
"อะ...อืม..ไปสิ..ไม่พลาดอยู่แล้ว" ประโยคสุดท้ายฉันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่หัวใจกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ...
 
 
===============

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา