วันวานกับความฝัน

                                                             บทที่8
                                      เพราะนาย
           ตุ้บ!
    ฉันและแอลฟ่าร์หันไปมองที่ต้นเสียงมีผู้หญิงคนนึงยืนทำบางสิ่งบางอย่างตกซึ่งผู้หญิงคนนั้นคือน้ำปั่น
        "น้ำ.."
      น้ำปั่นวิ่งหนีฉันไปยังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
        "จำไว้นะว่าเรื่องนี้ เพราะนาย"
       เมื่อฉันพูดจบฉันก็รีบวิ่งไปหาน้ำปั่นทันที
        "น้ำเดี๋ยวก่อน"
       ฉันตะโกนเรียกน้ำปั่น
        "นี่มันคงไม่มีคำอธิบายแล้วนะมอร์"<<น้ำปั่น
        "แต่น้ำ.."
        "แกหยุดพูดเถอะฉันคงไม่ต้องเชื่อแกอีกแล้ว"<<น้ำปั่น
        "เฮ้ย!น้ำ!ฉันอธิบายแล้วนะแกไม่เชื่อฉันบ้างเลยรึไง"
      เงียบ~บ!
       ตอนนี้ฉันและน้ำกำลังยืนมองหน้ากันอยู่น้ำตาที่ต้องการกลั้นเอาไว้กลับไหลพรั่งพรูออกมาจนแก้มฉันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ(ตา)
      พลั่ก!
     ฉันถึงกับเซเมื่อมีคนเดินมาผลักฉันให้ออกจากน้ำคนคนนั้นคือเค้ก
        "พอเถอะmึงไม่ต้องพูดและ พวกกรุส์ไม่อยากฟังอธิบายของคนอย่างmึง"
     เค้กพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะโมโหนิดๆ
        "เค้กฉันไม่ได้..."
        "เงียบเลย"<<ปาล์ม
      ตอนนี้ฉันร้องไห้แบบจะเป็นจะตาย นี่มันเรื่องอะไร มันฉันเหรอที่ผิด
        เค้กและปาล์มพาน้ำปั่นเดินไปจากฉันที่ยืนดูหลังของเพื่อนทั้ง3อยู่ลาก่อนมิตรภาพTT^TT
               ฟุ่บ~บ!
       ฉันทรุดลงนั่งทั้งยืนแม้ว่าเพื่อนๆไม่ใช่สิฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกพวกเค้าว่าเพื่อนแล้วนี่นา
 แม้ว่า3คนนั้นจะไม่แยแสกับร่างของฉันแม้แต่หางตายังไม่กระดิก
         "ลุกขึ้นเถอะมอร์"<<?
        ฉันมองไปที่เสียงของคนที่เดินมาผยุงฉันให้ลุกขึ้น ฉันรู้สึกแปลกใจมากๆทั้งๆที่แอลฟ่าร์ต้องเป็นฝ่ายเดินมาไม่ใช่เหรอ?นี่เธอยังแคร์ฉันอยู่ใช่มั้ยเนี่ยฉันดีใจนะ
        ใครกันนะที่มาช่วยมอร์นิงค์แอลฟ่าร์ก็ไม่ใช่นี่นายังมีใครที่แยแสมอร์นิงค์อีกเหรอเนี่ยอืมๆๆเค้าคนนั้นจะเป็นใครไปติดตามเอาเอง