GunnerStyle : มือปืนสาวแอ๊บแบ๊ว
10.0
2) ตอนที่2-ปริศนาสาวสวยผมสีน้ำตาล
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความมาถึงตอนที่2แล้วขอบคุณที่ติดตามรายละเอียดตัวละครจะค่อยๆมาทีละตอน
----------------------------------------------------------------------
หลังจากที่เหตุการณ์ผ่านไปช่วงหัวค่ำเมื่อวานผมยังจำได้ไม่ลืมทั้งหน้าเธอหรือแม้แต่อาวุธที่เธอใช้สู้กับโจร วันนี้เป็นวันเสาร์ครับผมตื่นมางัวเงียเพราะไอ้เจ้าเสียงโทรศัพท์มือถือของเจ้าป๊อปโทรมาปลุกผมแต่เช้ามันบอกกับผมว่า
ป๊อป : เฮ้ไอ้เฟิร์สยังไม่ตื่นอีกหรอวะสายโด่งขนาดนี้จะนอนกินบ้านกินจักวาลถึงไหน
เฟิร์ส :ตื่นแล้วๆเองนี่กวนปรสาทจริงๆมีเรื่องอะไรกับข้าแต่เช้าวะถ้าไม่มีโดนเตะ
ป๊อป: ใครบอกละวะ ข้าจะพาเอ็งไปหาสาวสุดสวยที่เอ็งใฝ่ฝันไง^..^
เฟิร์ส:น้องแพรอะหรอจัดไปนัดกับเขาไว้ตอนไหนกันฟะได้ข่าวว่าน้องเขาแต่งนิยายด้วยนี่พอดีเลยวันจันทร์ข้าจะได้ส่งรายงานนิยายให้อาจารย์ได้ซะที
ป๊อป:เออจริงด้วยวะนิยายเอ็งยังไม่เสร็จอีกรึไงไว้ให้น้องเขาช่วยไกด์ให้ก็ได้
เฟิร์ส: ฮิฮิแบบนั้นขอเวลา3นาทีอาบน้ำ แต่งตัว แปลงฟันกินข้าว ได้ปะเพื่อน
ป๊อป :เฮ้ยๆไวไปรึป่าว3นาทีแกทำหมดเลยไงวะ มันจะยอดมนุษย์ไปไหมนี่
เฟิร์ส : เพื่อนน้องแพรแล้วข้ายอมไม่แปลงฟันจะได้ไปหาน้องเขาไวไวเลยเองว่าดีมะ
ป๊อป: เหอๆข้าว่าช้าก็ได้ไม่เห็นใจน้องเขาก็เห็นใจข้าเถอะไอ้ซกมกเอ้ย
เฟิร์ส : พ่งเพื่อนล้อเล่นไม่ได้เลยดิ เออแค่นี้ละเปลืองตังเจอกันที่เดิม OK
ผมเดินทางออกจากบ้านครับเวลาประมาณเกือบ10โมงกว่าๆแล้วไปยังร้านที่พวกผมไปกันประจำที่นั่นร่มลื่นเป็นร้านอาหารที่มีมุมนั่งสบายที่ติดริมน้ำทำให้พวกผมชอบมานั่งปรึกษาเรื่องสอบ แต่ที่จริงแล้วงเวลาเขามาติวสอบผมนี่นั่งหลับประจำ= =" เหอๆว่าแล้วระหว่างที่ผมจะเดินเข้าร้านไปนั้น ผมเห็นเธอคนที่ผมใฝ่ฝันจะเจอและเพื่อนซี้ของผม ไอ้ป๊อป : เป็นไง แท่น แท๊น แท๊น
ป๊อป: มาแล้วหรอวะมาๆน้องเขารอเองตั้งนานแล้ว ใช่ไหมน้อง จัสมิน จัสมิน : ใช้ค๊าหนูอดข้าวมื้อเช้าเพื่อมากินพร้อมพี่เฟิร์สที่นี่เลยรู้ไหม ^0^
งานช้างละครับแทนที่จะเป็นน้องแพรสุดสวยของผมไหงเป็นยายช้างจัสมินหรืออีกชื่อคือยัยทุเรียน ละโอ้วม่ายๆๆ>..
ป๊อป :เป็นอะไรหรอเฟิร์สนี่ข้าจัดหนักให้เลยนะนี่หาไม่ได้แล้วนะทั้งสวยและน่ารัก
จัสมิน(ทุเรียน):ช่ายแล้วมาๆพี่เฟิร์สยืนเฉยทำไมมานี่แต่งนิยายจัสมินถนัด
เฟิร์ส: หึหึเพื่อนเลวทำตูได้ลงT^Tหรือเราต้องรับชะตากรรมแบบนี้หรอพระเจ้า
จัสมิน :ไหนขออ่านหน่อยได้ไหมพี่เฟิร์สสุดหล่อคิคิ
เฟิร์ส : คิดในใจ อ่านอย่างเดียวทำไมต้องมาคลุกคลิกข้างเราด้วยฟะนี่แต่เอาเหอะยังไงเขาก็มาดีเพียงแต่ขี้ตื๋อเราไปหน่อยจนรำคาญ "เป็นไงครับพออ่านได้ไหมจัสมิน"
ป๊อป:ยังมีคนอ่านนิยายเองได้อีกหรอวะไอ้เฟิร์สห้าๆๆๆๆ
จัสมิน:พี่ป๊อปเคยตกเก้าอี้ไหมจ๊ะ เลิกแซวพี่เฟิร์สสุดหล่อของหนูได้แล้ว
ป๊อป:แรงส์ที่นี่เจ้าที่แรงเว้ยหามุมอื่นวาดรูปดีกว่าเฉียวๆระเบิดหนาม เอิ้กๆ
เฟิร์ส:เหอๆกวนนะเอง "ว่าไงครับทำไมเงียบไปละคับจัสมิน"แปลกๆ
จัสมิน :พี่เฟิร์สขาแต่งเก่งที่สุดในโลกเลย คิดได้ยังไงเด็ก7ขวบต่อสู้กับชายร่างใหญ่ชุดดำในคืนที่ฝนตกหนักน่ากลัวมาก กริ๊ดๆๆๆๆ
แล้วเธอก็กอดผมดื้อซะงั้นผมถึงกะงงเลยถึงเธอจะอ้วน และไม่ได้สวยแต่ไม่เคยมีใครที่ชมผมเลยเวลาอ่านนิยายถึงมันจะเป็นเรื่องที่เธอพูดจริงๆหรือหลอกผมเพราะชอบผมแต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกว่าเธอเป็นมิตรมากกว่าที่จะกลัวเหมือนก่อนหน้านี้ มันเป็นสิ่งที่ทำให้ผมมั่นใจมากขึ้นกับการส่งรายงานนิยายที่แต่งเองมากับมือ เพราะสาวอ้วนที่ชื่อทุเรียนคนนี้นั่นเอง ว่าแต่ไอ้ป๊อปมันหายไปไหนนี่หรือเป็นแผนที่มันตั้งใจให้ผมอยู่ใกล้ๆจัสมิน เอ้ยทุเรียนลูกใหญ่ซะด้วย
เอ้ยเฟิร์สนั่นอะไรวะ!!เสียงตะโกนของป๊อปดังออกมาจากมุมที่เขาไปวาดภาพผมหันไปเห็นสาวผมน้ำตาลที่เจอเมื่อวานก่อนตอนเกิดเหตุที่ผมโดนทำร้ายจากโจรตอนช่วยหญิงสาวเธอว่าเพื่อนแกอยู่ที่ไหน ผมถึงกับตกใจทันใดนั้นเธอหันมาเจอป๊ะหน้ากับผมจะๆผมเลยวิ่งหนีก่อนเลยเธอวิ่งตามด้วยความเร็วมาก เพราะเธอดูเหมือนกับจะเอาเรื่องผมเลยต้องหนี ระหว่างนั้นจัสมินและป๊อปเพื่อนซี้ผมมันก็วิ่งตามเพื่อจะมาช่วยผม สาวผมน้ำตาลกระโดดเหยียบขึ้นถังขยะแล้วสโล๊ปตัวลงมาตามกำแพง ผมก็โดดโย๋งด้วยความสงสัยว่าเธอมีเรื่องอะไรกับผมกันแน่ ผมวิ่งหนีล่อเธอไปยังจุดที่ตอนเด็กผมมักจะมาเล่นกับไอ้ป๊อปที่นี่เป็นเขาวงกตครับ เป็นทางซับซ้อนที่คนพื้นที่เท่านั้นที่จะรู้ได้ว่าซ่อนตัวหรือทะลุไปทางไหนดูสิว่าเธอจะติดกับดักผมไหมเพราะจุดปลายทางจะมีกับดักเป็นห้องที่สามารถปิดได้จากภายนอกโดยภายในไม่สามารถเปิดออกมาได้ คราวนี้ละ!ผมจะได้รู้สักทีว่าเธอเป็นใครกันแน่แล้วตามผมมาทำไม ?
สาวผมน้ำตาล:หยุดเดี๋ยวนี้นะถ้าไม่หยุดนายโดนดีแน่ๆ
เฟิร์ส :แฮะๆก็แค่ผู้หญิงเก่งเตะต่อยเป็นมีปืน แน่จริงก็ตามมาสิ
สาวผมน้ำตาล : ไม่หยุดใช้ไหมฉันเตือนแล้วนะ หา! หายไปไหนแล้วทางแยกทั้งหมด3ทางคิดหรอว่าจะหนีพ้นหรอ หนอยแน่
เฟิร์ส : เอ๊ะฮ้าๆสงสัยตามมาไม่ทันละยังไงก็ผู้หญิงละน่าอย่างที่คิดไว้ถ้าไม่ใช่คนแถวนี้ละก็ให้ตายยังไงก็เหมือนเด็กที่เริ่มนับ 1 ใหม่อยู่ดี
สาวผมน้ำตาล : นี่แนะ เสียงเธอดังมาจากข้างหลังผม เธอกระโดดกอดคอผมจากด้านลังแล้วเอาขาเธอขัดขาผมล้มลงไปไม่เป็นท่าควักปืนมาชี้หน้าผม
เฟิร์ส : เธอจะเอาอะไรถึงตามชั่นมาขนาดนี้คิดถึงผมหรอ
สาวผมน้ำตาล : ไอ้บ้าอย่ามาทะลึ่งนะนิยายที่นายเขียนอยู่ไหนเอามาเด๋วนี้
เฟิร์ส : แปลกแฮะ วิ่งตามผมเพื่อนิยายเนี่ยนะ คุณรู้ได้ยังไงว่าผมเขียนนิยาย
สาวผมน้ำตาล : ผู้หญิงอ้วนๆแฟนเธอหรอฉันเห็นอ่านซะดังลั่นเลยที่ร้านอาหารริมน้ำ
เฟิร์ส : แฟนฉันที่ไหนกันเล่าแฟนฉันอะเธอต่างหาก
สาวผมน้ำตาล : อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะส่งนิยายมาให้ดีดีหรืออยากสมองกระจุย "เธอเอาปืนจ่อหัวผมครับ "
เฟิร์ส : รู้รึป่าวห้องที่เธอตามชั้นมานี่ถ้าไม่ใช่คนพื้นที่ไม่รู้จักแน่นอนแถมห้องนี้เป็นที่รู้กันแถวนี้ว่าสมัยก่อนใช้จับขังคนที่ปล้นฆ่าหรือก่อการร้าย หรือ ที่เรียกว่า "เรือนจำขังตาย"เลือนจำเก่าที่กักขังบริเวณนักโทษที่ก่อคดีสูงถูกทิ้งร้าง
สาวผมน้ำตาล : เลยตั้งใจล่อฉันมาที่นี่เพื่อจะถามเรื่องที่คาใจสินะเข้าใจหาสถานที่ดีนี่เธอรู้จักที่นี่แล้วฉันจะต้องไม่รู้จักหรือยังไง เป็นที่รู้กันว่าถ้าเขามาแล้วจะออกไปไม่ได้ถ้าโดนปิดจากภายนอก
ป๊อปและจัสมินวิ่งตามเฟิร์สมาเพราะห่วงถึงอันตรายมาถึงสถานที่เรือนจำเก่า
ป๊อป:เฮ้ยเฟิร์สอยู่ที่นี่หรือป่าววะส่งเสียงหน่อยเร็ว
จัสมิน : นี่ปุ่มอะไรอะป๊อปปุ่มเปิดประตูหรอป๊อป
ป๊อป : เฮ้ยอย่ากดดนะจัสมินเว้ยๆๆๆตายแล้วเธอทำอะไรนี่
เสียงประตูดังคลื่นๆๆแย่แล้วประตูปิดแล้วปั๊ง
สาวผมน้ำตาล : แย่ละมีคนปิดประตูจะผ่านไปได้ต้องฝ่าประตูไป6ชั้นเร็วเข้ายืนบื่ออะไรอยู่ได้เร็วสิแค่5นาทีเท่านั้น
เฟิร์ส : ชั้นรู้แล้วน่า เธอจับมือผมแล้วพาวิ่งหาทางปิดกลไกประตู ความรู้สึกของผมตอนนั้นเหมือนมีนางฟ้าสาวสวยพาเราเดินทางไปยังห่วงพวังเลยละครับทั้งๆที่เป็นยามคับขันแท้ๆ
สาวผมน้ำตาล : เธอฟังที่ฉันพูดให้ดีนะประตู6บานปิดทั้งหมดหน้า 3หลัง 3ถ้าจะให้ประตูชั้นแรกเปิดจะต้องไปเปิดด้านหลังด้วยพร้อมๆกัน ตอนนี้ เหลือเวลาอีก4นาที30วินาที เราจะเริ่มเปิดประตูพร้อมกันชั้นแรก ตอน อีก30วิ เข้าใจนะ
เฟิร์ส : อืมแต่ฉันไม่มีนาฬิกานะจะกะเวลาให้พร้อมเธอเปิดประตูได้ยังไง ทันใดนั้นเธอยิงปืนใส่ประตูทางด้านหลังที่เป็นชั้นแรกโดยจุดที่เธอยืนยืนอยู่ประตูด้านหน้า "ปืนของเธอผมได้เห็นอีกแล้วครับมันมีสลิงเชื่อมกับในตัวปืนจริงๆด้วย"
สาวผมน้ำตาล :: ถ้าฉันเขย่าปืนสลิงสั่นเมื่อไหร่นายกดสวิทเปิดประตูพร้อมฉันไม่งั้นได้นอนเป็นศพที่นี่แน่
เป็นไงเป็นกันครับ....3 .....2 .....1 กดเล้ย!!! ติ๊กๆๆ เอี๊ยดๆปึง เยสสำเร็จประตูเปิดออกแล้วครับชั้นแรกเหลืออีก2ชั้น ซึ่งคราวนี้ก็ต้องเปิดพร้อมกันทั้งหน้าและหลังอีกตามเดิม ถ้าไม่พร้อมประตูจะถือว่ามีผู้บุกรุกทันที
สาวผมน้ำตาล :คราวนี้เราต้องวัดดวงแล้วนะเพราะปืนชั้นยิงได้ไกลแค่9เมตร ประตูชั้นที่2ของนายกับฉันมันห่างเกินไป เฟิร์ส : แล้วยังไงละไกลขนาดนี้แต่เสียงมันก็เดินทางได้ไม่ใช่หรอ
สาวผมน้ำตาล : อย่าบอกนะว่าจะให้ฉันยิงปืนอีกครั้งแล้วนายจะกดเปิดประตูพร้อมฉัน
เฟิร์ส : ถึงห้องมันจะเสียงดังก้องไปก็เหอะไกลขนาดนี้เสียงปืนของเธอน่าจะดังพอ
สาวผมน้ำตาล : 30เมตรมันดังก็จริงแต่มันจะไม่เป็นเสียงสะท้อนหรอถ้ากดไม่พร้อมกันเกมส์จบเลยนะต้องติดอยู่อย่างนี้
เฟิร์ส : ติดแบบนี้ก็ดีสิฉันจะได้อยู่ใกล้ๆเธอนานๆ
สาวผมน้ำตาล : อย่ามายียวนได้ไหม มันเหลือแค่2นาทีแล้วนะย่ะนี่แนะ
เฟิร์ส : ถ้าเธอไม่บอกชื่อเธอเราก็จะติดอยู่ที่นี่ด้วยกันเธอชื่ออะไร
สาวผมน้ำตาล : ออกไปก่อนไม่ได้หรอยะตอนนี่แก้ไขสถานการณ์ข้างหน้าก่อน
เฟิร์ส : จะบอกไม่บอกอ๊าๆหรืออยากอยู่กับผมมากเลยหรอ^^
สาวผมน้ำตาล : อีตาบ้าเอ้ย ฉันชื่อ เกรฟ มีอะอะไรจะถามอีกไหมจะได้เอาปืนจ่อปาก
เฟิร์ส : แฮะๆไม่มีแล้วครับเธอพร้อมยังละ 1....2.....3.....ปั๊งๆเอี๊ยดๆๆๆๆๆ
เกรฟ : ให้มันได้อย่างนี้สิเหลือเวลาอีก1นาที26 วินาที ประตูบานสุดท้ายจะเปิดเองไม่ได้ต้องให้ด้านนอกเปิดเท่านั้น เฮ้อ สงสัยต้องนอนในนี้ซะแล้วมั้ง
เฟิร์ส : ฉันไม่ยอมให้เธออดตายหรอกน่า
ด้านนอกป๊อปแล้วจัสมิน(ทุเรียน) "อะฮะเหลืออีกสลักเดียวจะแก้ออกหมดละจัสมินเก่งไหมจ๊ะปีอป ประตูแน่นมากแค่ไหนเพื่อที่รัก เฟิร์ส จัสมินเต็มที่ค๊าๆๆๆ"
จัสมิน : โทรติดต่อพี่เฟิร์สด้านในได้หรือยังพี่ป๊อป
ป๊อป : ไมได้เลยแฮะน่าจะมาจากระบบบล็อคสัญญาณโทรศัพท์ของเรือนจำที่ยังไม่ได้ถูกรื้อออกเพราะเอาไว้กันนักโทษรอบหลบหนียังติดอยู่ สัญญาณเลยไม่ติดเลย
จัสมิน : ไม่เป็นไรค่ะพี่หนูดึงสลักประตูครบ4จุดละอีก2จุดประตูนอกสุดท้าย
ป๊อป : เจ๋งแฮะมาๆอีก2สลักแบ่งกันคนละสลักพี่ช่วยเพื่อไอ้เฟิร์สเพื่อนพี่
จัสมิน : เพื่ออนาคตแฟนหนูด้วยค๊าๆๆๆ อิอิ
ด้านใน2คนที่ถูกขังกำลังท้อกับเวลาที่ค่อยๆหมดลงไป
เฟิร์ส : เกรฟครับถ้าเธอติดอยู่ในนี้ตลอดไปเธอจะทนไหวไหม
เกรฟ : ฉันทรมานยิ่งกว่านี้อีกทรมาณยิ่งกว่าถูกขังหลายเท่านักเธอเองมากกว่าที่จะทนไม่ได้ ความเจ็บปวดและความทรมาณที่ฉันเคยเจอมันยิ่งกว่าโดนขังหลายเท่า
เฟิร์ส : ทำไมหรอ ใครทำอะไรเธอ คงไม่หรอกเธอแข็งแกร่งจะตาย อาวุธนั่นด้วย เธอได้ปืนพกที่ยิงออกมาจากปากปืนเป็นสลิงทั้ง2กระบอกมาจากไหนหรอ?
เกรฟ : ของพ่อกับแม่ฉันเขาให้ฉันไว้เพื่อเอาไว้แก้แค้นคนบางคน
เสียงประตูเปิดออกเอี๊ยดๆๆๆคลื้นๆๆๆ "พี่เฟิร์สจ๋าจัสมินมาช่วยแล้ว" = =" เหอๆ
เกรฟ : ฮิฮิ แฟนนายมานู้นละถ้าไม่ได้เขาเรา2คนแย่ละฉันไปนะไว้เจอกันใหม่
เฟิร์ส : เด๋วสิเธอ เธอครับ
จัสมิน : ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรพี่เฟิร์สหรอมาสิไปไหนแล้ว ไวจริงๆ
ป๊อป : เห้อปลอดภัยนะเว้ยเฟิร์สรอดไปเองผู้หญิงคนนั้นไปไหนแล้ววะ
เฟิร์ส : เธอหนีไปแล้ว จ๊ากกกกกกๆนิยายของตูหาย ยัยตัวแสบแอบหรอยไปตอนไหนนี่ วันจันทร์จะมีส่งไหมฟะนี่ซวยแล้วเวรกรรมT^T
ระหว่างเดินทางกลับบ้านผ่านร้านริมน้ำจุดเดิม
ป๊อป : ฮ้าๆๆซวยไปทำไมยัยนั่นถึงสนใจนิยายของแกฟะมันมีดีตรงไหน
จัสมิน : มองด้วยสายตาอัมหิตใส่พี่ป๊อป -- -- หึหึบังอาจใช้วาจาทำร้ายพี่เฟิร์ส
ป๊อป : ชิบหายละตูผิดอีก "อิจฉาเว้ยมีแต่คนลุมชอบไปกะได้ฟะ"
เฟิร์ส : ฮ้าๆๆทำบุญมั้งนะไอ้ป๊อป ไม่ใช่วาดแต่งานศิลปะ
จัสมิน : อิอิช่ายๆพี่เฟิร์สพูดถูกถ้าวันนี้พี่เฟิร์สเป็นอะไรไปนะพี่ป๊อปโดนหนูแน่ๆอิอิ
""ทันในนั้นระหว่างที่เดินกลับ เฮ้เด็กๆทั้ง3คนนี้อะกินแล้วจะเบี้ยวหรือไงฟะคิดจะชิ่งหรอไง
เฟิร์ส :เสียงใครวะป๊อปดังลั่นมา เอ๊ะนั่นมันร้านริมน้ำเมื่อตอนกลางวันที่เราสั่งข้าวแล้วเกิดเหตุวิ่งหนี ยัยเกรฟนี่หว่า
ลุงร้านริมน้ำ : ไม่จ่ายใช่ไหมหนูหึหึ
ป๊อป : เออลืมเเลยแฮะเมื่อกลางวันวิ่งหนีตามกันมาจนลืมจ่ายค่าอาหารเลย
จัสมิน : พี่ป๊อปอะชวนหนูวิ่งตามไปช่วยไม่งั้นนะ
เฟิร์ส : เอาแบบนี้ละกันครับลุงเด๊ะเพื่อนผมจ่ายใช่ไหมป๊อปแกบอกจะเลี้ยงข้าวฉัน1อาทิตย์จำไม่ได้ไงวะ แล้วก็ถือโอกาสเลี้ยงจัสมินเขาด้วยเขาอุตส่ามาช่วย ฮิฮิ^^ขำในใจ
ป๊อป : เวรกรรมT^Tแค่ไอ้เฟิร์สกินไม่เท่าไหร่ ทุเรียนยักษ์จัสมินนี่ดิกินไปไม่รู้เท่าไหร่ เท่าไหร่ครับลุงระดับผมแล้วว่ามาครับ
ลุงร้านริมน้ำ : 450บาท จ่ายมาซะดีดีไอ้หนู
ป๊อป : จ๊ากๆๆๆยัยอ้วนกินไปเท่าไหร่ฟะนี่T^Tวันนี้ซวยจิงๆเลย จ่ายก็จ่าย
เฟิร์ส : 555+โชคดีกลับก่อนนะเพื่อนป๊อปบ๊ายบายไว้วันจันทร์เจอกัน
จัสมิน : กลับบ้านแล้วนะจ๊ะบายจ๊ะพี่เฟิร์ส
เห้อคืนนี้เป็นอีกคืนที่ผมเฝ้าถามตัวเองอีกครั้งว่าเกรฟสาวสวยคนนั้นที่ผมเจอเธอกำลังมีความทุกข์ที่คนอย่างเราไม่อาจร่วงรู้ได้นิยายที่ เธอแอบแฮปของผมไปนั้น สมุดนิยาย เธอยังไม่ได้บอกจุดประสงค์ผมเลย ผมคงต้องนั่งเขียนใหม่แล้วมั้ง และถ้าเจออีกครั้งที่สามนี้ ผมจะต้องถามเธอให้ได้ว่าเธอทุกข์ใจเรื่องไหน ผมช่วยได้ไหม ว่าแล้วก็นอนดีกว่าจะได้มีแรงไปเล่นเกมส์ต่อพรุ้งนี้ ฮิฮิ้ว
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------ยังไม่จบนะครับอยู่ในระหว่างการเขียนครับผมโปรดติดตามตอนต่อไป
----------------------------------------------------------------------
หลังจากที่เหตุการณ์ผ่านไปช่วงหัวค่ำเมื่อวานผมยังจำได้ไม่ลืมทั้งหน้าเธอหรือแม้แต่อาวุธที่เธอใช้สู้กับโจร วันนี้เป็นวันเสาร์ครับผมตื่นมางัวเงียเพราะไอ้เจ้าเสียงโทรศัพท์มือถือของเจ้าป๊อปโทรมาปลุกผมแต่เช้ามันบอกกับผมว่า
ป๊อป : เฮ้ไอ้เฟิร์สยังไม่ตื่นอีกหรอวะสายโด่งขนาดนี้จะนอนกินบ้านกินจักวาลถึงไหน
เฟิร์ส :ตื่นแล้วๆเองนี่กวนปรสาทจริงๆมีเรื่องอะไรกับข้าแต่เช้าวะถ้าไม่มีโดนเตะ
ป๊อป: ใครบอกละวะ ข้าจะพาเอ็งไปหาสาวสุดสวยที่เอ็งใฝ่ฝันไง^..^
เฟิร์ส:น้องแพรอะหรอจัดไปนัดกับเขาไว้ตอนไหนกันฟะได้ข่าวว่าน้องเขาแต่งนิยายด้วยนี่พอดีเลยวันจันทร์ข้าจะได้ส่งรายงานนิยายให้อาจารย์ได้ซะที
ป๊อป:เออจริงด้วยวะนิยายเอ็งยังไม่เสร็จอีกรึไงไว้ให้น้องเขาช่วยไกด์ให้ก็ได้
เฟิร์ส: ฮิฮิแบบนั้นขอเวลา3นาทีอาบน้ำ แต่งตัว แปลงฟันกินข้าว ได้ปะเพื่อน
ป๊อป :เฮ้ยๆไวไปรึป่าว3นาทีแกทำหมดเลยไงวะ มันจะยอดมนุษย์ไปไหมนี่
เฟิร์ส : เพื่อนน้องแพรแล้วข้ายอมไม่แปลงฟันจะได้ไปหาน้องเขาไวไวเลยเองว่าดีมะ
ป๊อป: เหอๆข้าว่าช้าก็ได้ไม่เห็นใจน้องเขาก็เห็นใจข้าเถอะไอ้ซกมกเอ้ย
เฟิร์ส : พ่งเพื่อนล้อเล่นไม่ได้เลยดิ เออแค่นี้ละเปลืองตังเจอกันที่เดิม OK
ผมเดินทางออกจากบ้านครับเวลาประมาณเกือบ10โมงกว่าๆแล้วไปยังร้านที่พวกผมไปกันประจำที่นั่นร่มลื่นเป็นร้านอาหารที่มีมุมนั่งสบายที่ติดริมน้ำทำให้พวกผมชอบมานั่งปรึกษาเรื่องสอบ แต่ที่จริงแล้วงเวลาเขามาติวสอบผมนี่นั่งหลับประจำ= =" เหอๆว่าแล้วระหว่างที่ผมจะเดินเข้าร้านไปนั้น ผมเห็นเธอคนที่ผมใฝ่ฝันจะเจอและเพื่อนซี้ของผม ไอ้ป๊อป : เป็นไง แท่น แท๊น แท๊น
ป๊อป: มาแล้วหรอวะมาๆน้องเขารอเองตั้งนานแล้ว ใช่ไหมน้อง จัสมิน จัสมิน : ใช้ค๊าหนูอดข้าวมื้อเช้าเพื่อมากินพร้อมพี่เฟิร์สที่นี่เลยรู้ไหม ^0^
งานช้างละครับแทนที่จะเป็นน้องแพรสุดสวยของผมไหงเป็นยายช้างจัสมินหรืออีกชื่อคือยัยทุเรียน ละโอ้วม่ายๆๆ>..
ป๊อป :เป็นอะไรหรอเฟิร์สนี่ข้าจัดหนักให้เลยนะนี่หาไม่ได้แล้วนะทั้งสวยและน่ารัก
จัสมิน(ทุเรียน):ช่ายแล้วมาๆพี่เฟิร์สยืนเฉยทำไมมานี่แต่งนิยายจัสมินถนัด
เฟิร์ส: หึหึเพื่อนเลวทำตูได้ลงT^Tหรือเราต้องรับชะตากรรมแบบนี้หรอพระเจ้า
จัสมิน :ไหนขออ่านหน่อยได้ไหมพี่เฟิร์สสุดหล่อคิคิ
เฟิร์ส : คิดในใจ อ่านอย่างเดียวทำไมต้องมาคลุกคลิกข้างเราด้วยฟะนี่แต่เอาเหอะยังไงเขาก็มาดีเพียงแต่ขี้ตื๋อเราไปหน่อยจนรำคาญ "เป็นไงครับพออ่านได้ไหมจัสมิน"
ป๊อป:ยังมีคนอ่านนิยายเองได้อีกหรอวะไอ้เฟิร์สห้าๆๆๆๆ
จัสมิน:พี่ป๊อปเคยตกเก้าอี้ไหมจ๊ะ เลิกแซวพี่เฟิร์สสุดหล่อของหนูได้แล้ว
ป๊อป:แรงส์ที่นี่เจ้าที่แรงเว้ยหามุมอื่นวาดรูปดีกว่าเฉียวๆระเบิดหนาม เอิ้กๆ
เฟิร์ส:เหอๆกวนนะเอง "ว่าไงครับทำไมเงียบไปละคับจัสมิน"แปลกๆ
จัสมิน :พี่เฟิร์สขาแต่งเก่งที่สุดในโลกเลย คิดได้ยังไงเด็ก7ขวบต่อสู้กับชายร่างใหญ่ชุดดำในคืนที่ฝนตกหนักน่ากลัวมาก กริ๊ดๆๆๆๆ
แล้วเธอก็กอดผมดื้อซะงั้นผมถึงกะงงเลยถึงเธอจะอ้วน และไม่ได้สวยแต่ไม่เคยมีใครที่ชมผมเลยเวลาอ่านนิยายถึงมันจะเป็นเรื่องที่เธอพูดจริงๆหรือหลอกผมเพราะชอบผมแต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกว่าเธอเป็นมิตรมากกว่าที่จะกลัวเหมือนก่อนหน้านี้ มันเป็นสิ่งที่ทำให้ผมมั่นใจมากขึ้นกับการส่งรายงานนิยายที่แต่งเองมากับมือ เพราะสาวอ้วนที่ชื่อทุเรียนคนนี้นั่นเอง ว่าแต่ไอ้ป๊อปมันหายไปไหนนี่หรือเป็นแผนที่มันตั้งใจให้ผมอยู่ใกล้ๆจัสมิน เอ้ยทุเรียนลูกใหญ่ซะด้วย
เอ้ยเฟิร์สนั่นอะไรวะ!!เสียงตะโกนของป๊อปดังออกมาจากมุมที่เขาไปวาดภาพผมหันไปเห็นสาวผมน้ำตาลที่เจอเมื่อวานก่อนตอนเกิดเหตุที่ผมโดนทำร้ายจากโจรตอนช่วยหญิงสาวเธอว่าเพื่อนแกอยู่ที่ไหน ผมถึงกับตกใจทันใดนั้นเธอหันมาเจอป๊ะหน้ากับผมจะๆผมเลยวิ่งหนีก่อนเลยเธอวิ่งตามด้วยความเร็วมาก เพราะเธอดูเหมือนกับจะเอาเรื่องผมเลยต้องหนี ระหว่างนั้นจัสมินและป๊อปเพื่อนซี้ผมมันก็วิ่งตามเพื่อจะมาช่วยผม สาวผมน้ำตาลกระโดดเหยียบขึ้นถังขยะแล้วสโล๊ปตัวลงมาตามกำแพง ผมก็โดดโย๋งด้วยความสงสัยว่าเธอมีเรื่องอะไรกับผมกันแน่ ผมวิ่งหนีล่อเธอไปยังจุดที่ตอนเด็กผมมักจะมาเล่นกับไอ้ป๊อปที่นี่เป็นเขาวงกตครับ เป็นทางซับซ้อนที่คนพื้นที่เท่านั้นที่จะรู้ได้ว่าซ่อนตัวหรือทะลุไปทางไหนดูสิว่าเธอจะติดกับดักผมไหมเพราะจุดปลายทางจะมีกับดักเป็นห้องที่สามารถปิดได้จากภายนอกโดยภายในไม่สามารถเปิดออกมาได้ คราวนี้ละ!ผมจะได้รู้สักทีว่าเธอเป็นใครกันแน่แล้วตามผมมาทำไม ?
สาวผมน้ำตาล:หยุดเดี๋ยวนี้นะถ้าไม่หยุดนายโดนดีแน่ๆ
เฟิร์ส :แฮะๆก็แค่ผู้หญิงเก่งเตะต่อยเป็นมีปืน แน่จริงก็ตามมาสิ
สาวผมน้ำตาล : ไม่หยุดใช้ไหมฉันเตือนแล้วนะ หา! หายไปไหนแล้วทางแยกทั้งหมด3ทางคิดหรอว่าจะหนีพ้นหรอ หนอยแน่
เฟิร์ส : เอ๊ะฮ้าๆสงสัยตามมาไม่ทันละยังไงก็ผู้หญิงละน่าอย่างที่คิดไว้ถ้าไม่ใช่คนแถวนี้ละก็ให้ตายยังไงก็เหมือนเด็กที่เริ่มนับ 1 ใหม่อยู่ดี
สาวผมน้ำตาล : นี่แนะ เสียงเธอดังมาจากข้างหลังผม เธอกระโดดกอดคอผมจากด้านลังแล้วเอาขาเธอขัดขาผมล้มลงไปไม่เป็นท่าควักปืนมาชี้หน้าผม
เฟิร์ส : เธอจะเอาอะไรถึงตามชั่นมาขนาดนี้คิดถึงผมหรอ
สาวผมน้ำตาล : ไอ้บ้าอย่ามาทะลึ่งนะนิยายที่นายเขียนอยู่ไหนเอามาเด๋วนี้
เฟิร์ส : แปลกแฮะ วิ่งตามผมเพื่อนิยายเนี่ยนะ คุณรู้ได้ยังไงว่าผมเขียนนิยาย
สาวผมน้ำตาล : ผู้หญิงอ้วนๆแฟนเธอหรอฉันเห็นอ่านซะดังลั่นเลยที่ร้านอาหารริมน้ำ
เฟิร์ส : แฟนฉันที่ไหนกันเล่าแฟนฉันอะเธอต่างหาก
สาวผมน้ำตาล : อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะส่งนิยายมาให้ดีดีหรืออยากสมองกระจุย "เธอเอาปืนจ่อหัวผมครับ "
เฟิร์ส : รู้รึป่าวห้องที่เธอตามชั้นมานี่ถ้าไม่ใช่คนพื้นที่ไม่รู้จักแน่นอนแถมห้องนี้เป็นที่รู้กันแถวนี้ว่าสมัยก่อนใช้จับขังคนที่ปล้นฆ่าหรือก่อการร้าย หรือ ที่เรียกว่า "เรือนจำขังตาย"เลือนจำเก่าที่กักขังบริเวณนักโทษที่ก่อคดีสูงถูกทิ้งร้าง
สาวผมน้ำตาล : เลยตั้งใจล่อฉันมาที่นี่เพื่อจะถามเรื่องที่คาใจสินะเข้าใจหาสถานที่ดีนี่เธอรู้จักที่นี่แล้วฉันจะต้องไม่รู้จักหรือยังไง เป็นที่รู้กันว่าถ้าเขามาแล้วจะออกไปไม่ได้ถ้าโดนปิดจากภายนอก
ป๊อปและจัสมินวิ่งตามเฟิร์สมาเพราะห่วงถึงอันตรายมาถึงสถานที่เรือนจำเก่า
ป๊อป:เฮ้ยเฟิร์สอยู่ที่นี่หรือป่าววะส่งเสียงหน่อยเร็ว
จัสมิน : นี่ปุ่มอะไรอะป๊อปปุ่มเปิดประตูหรอป๊อป
ป๊อป : เฮ้ยอย่ากดดนะจัสมินเว้ยๆๆๆตายแล้วเธอทำอะไรนี่
เสียงประตูดังคลื่นๆๆแย่แล้วประตูปิดแล้วปั๊ง
สาวผมน้ำตาล : แย่ละมีคนปิดประตูจะผ่านไปได้ต้องฝ่าประตูไป6ชั้นเร็วเข้ายืนบื่ออะไรอยู่ได้เร็วสิแค่5นาทีเท่านั้น
เฟิร์ส : ชั้นรู้แล้วน่า เธอจับมือผมแล้วพาวิ่งหาทางปิดกลไกประตู ความรู้สึกของผมตอนนั้นเหมือนมีนางฟ้าสาวสวยพาเราเดินทางไปยังห่วงพวังเลยละครับทั้งๆที่เป็นยามคับขันแท้ๆ
สาวผมน้ำตาล : เธอฟังที่ฉันพูดให้ดีนะประตู6บานปิดทั้งหมดหน้า 3หลัง 3ถ้าจะให้ประตูชั้นแรกเปิดจะต้องไปเปิดด้านหลังด้วยพร้อมๆกัน ตอนนี้ เหลือเวลาอีก4นาที30วินาที เราจะเริ่มเปิดประตูพร้อมกันชั้นแรก ตอน อีก30วิ เข้าใจนะ
เฟิร์ส : อืมแต่ฉันไม่มีนาฬิกานะจะกะเวลาให้พร้อมเธอเปิดประตูได้ยังไง ทันใดนั้นเธอยิงปืนใส่ประตูทางด้านหลังที่เป็นชั้นแรกโดยจุดที่เธอยืนยืนอยู่ประตูด้านหน้า "ปืนของเธอผมได้เห็นอีกแล้วครับมันมีสลิงเชื่อมกับในตัวปืนจริงๆด้วย"
สาวผมน้ำตาล :: ถ้าฉันเขย่าปืนสลิงสั่นเมื่อไหร่นายกดสวิทเปิดประตูพร้อมฉันไม่งั้นได้นอนเป็นศพที่นี่แน่
เป็นไงเป็นกันครับ....3 .....2 .....1 กดเล้ย!!! ติ๊กๆๆ เอี๊ยดๆปึง เยสสำเร็จประตูเปิดออกแล้วครับชั้นแรกเหลืออีก2ชั้น ซึ่งคราวนี้ก็ต้องเปิดพร้อมกันทั้งหน้าและหลังอีกตามเดิม ถ้าไม่พร้อมประตูจะถือว่ามีผู้บุกรุกทันที
สาวผมน้ำตาล :คราวนี้เราต้องวัดดวงแล้วนะเพราะปืนชั้นยิงได้ไกลแค่9เมตร ประตูชั้นที่2ของนายกับฉันมันห่างเกินไป เฟิร์ส : แล้วยังไงละไกลขนาดนี้แต่เสียงมันก็เดินทางได้ไม่ใช่หรอ
สาวผมน้ำตาล : อย่าบอกนะว่าจะให้ฉันยิงปืนอีกครั้งแล้วนายจะกดเปิดประตูพร้อมฉัน
เฟิร์ส : ถึงห้องมันจะเสียงดังก้องไปก็เหอะไกลขนาดนี้เสียงปืนของเธอน่าจะดังพอ
สาวผมน้ำตาล : 30เมตรมันดังก็จริงแต่มันจะไม่เป็นเสียงสะท้อนหรอถ้ากดไม่พร้อมกันเกมส์จบเลยนะต้องติดอยู่อย่างนี้
เฟิร์ส : ติดแบบนี้ก็ดีสิฉันจะได้อยู่ใกล้ๆเธอนานๆ
สาวผมน้ำตาล : อย่ามายียวนได้ไหม มันเหลือแค่2นาทีแล้วนะย่ะนี่แนะ
เฟิร์ส : ถ้าเธอไม่บอกชื่อเธอเราก็จะติดอยู่ที่นี่ด้วยกันเธอชื่ออะไร
สาวผมน้ำตาล : ออกไปก่อนไม่ได้หรอยะตอนนี่แก้ไขสถานการณ์ข้างหน้าก่อน
เฟิร์ส : จะบอกไม่บอกอ๊าๆหรืออยากอยู่กับผมมากเลยหรอ^^
สาวผมน้ำตาล : อีตาบ้าเอ้ย ฉันชื่อ เกรฟ มีอะอะไรจะถามอีกไหมจะได้เอาปืนจ่อปาก
เฟิร์ส : แฮะๆไม่มีแล้วครับเธอพร้อมยังละ 1....2.....3.....ปั๊งๆเอี๊ยดๆๆๆๆๆ
เกรฟ : ให้มันได้อย่างนี้สิเหลือเวลาอีก1นาที26 วินาที ประตูบานสุดท้ายจะเปิดเองไม่ได้ต้องให้ด้านนอกเปิดเท่านั้น เฮ้อ สงสัยต้องนอนในนี้ซะแล้วมั้ง
เฟิร์ส : ฉันไม่ยอมให้เธออดตายหรอกน่า
ด้านนอกป๊อปแล้วจัสมิน(ทุเรียน) "อะฮะเหลืออีกสลักเดียวจะแก้ออกหมดละจัสมินเก่งไหมจ๊ะปีอป ประตูแน่นมากแค่ไหนเพื่อที่รัก เฟิร์ส จัสมินเต็มที่ค๊าๆๆๆ"
จัสมิน : โทรติดต่อพี่เฟิร์สด้านในได้หรือยังพี่ป๊อป
ป๊อป : ไมได้เลยแฮะน่าจะมาจากระบบบล็อคสัญญาณโทรศัพท์ของเรือนจำที่ยังไม่ได้ถูกรื้อออกเพราะเอาไว้กันนักโทษรอบหลบหนียังติดอยู่ สัญญาณเลยไม่ติดเลย
จัสมิน : ไม่เป็นไรค่ะพี่หนูดึงสลักประตูครบ4จุดละอีก2จุดประตูนอกสุดท้าย
ป๊อป : เจ๋งแฮะมาๆอีก2สลักแบ่งกันคนละสลักพี่ช่วยเพื่อไอ้เฟิร์สเพื่อนพี่
จัสมิน : เพื่ออนาคตแฟนหนูด้วยค๊าๆๆๆ อิอิ
ด้านใน2คนที่ถูกขังกำลังท้อกับเวลาที่ค่อยๆหมดลงไป
เฟิร์ส : เกรฟครับถ้าเธอติดอยู่ในนี้ตลอดไปเธอจะทนไหวไหม
เกรฟ : ฉันทรมานยิ่งกว่านี้อีกทรมาณยิ่งกว่าถูกขังหลายเท่านักเธอเองมากกว่าที่จะทนไม่ได้ ความเจ็บปวดและความทรมาณที่ฉันเคยเจอมันยิ่งกว่าโดนขังหลายเท่า
เฟิร์ส : ทำไมหรอ ใครทำอะไรเธอ คงไม่หรอกเธอแข็งแกร่งจะตาย อาวุธนั่นด้วย เธอได้ปืนพกที่ยิงออกมาจากปากปืนเป็นสลิงทั้ง2กระบอกมาจากไหนหรอ?
เกรฟ : ของพ่อกับแม่ฉันเขาให้ฉันไว้เพื่อเอาไว้แก้แค้นคนบางคน
เสียงประตูเปิดออกเอี๊ยดๆๆๆคลื้นๆๆๆ "พี่เฟิร์สจ๋าจัสมินมาช่วยแล้ว" = =" เหอๆ
เกรฟ : ฮิฮิ แฟนนายมานู้นละถ้าไม่ได้เขาเรา2คนแย่ละฉันไปนะไว้เจอกันใหม่
เฟิร์ส : เด๋วสิเธอ เธอครับ
จัสมิน : ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรพี่เฟิร์สหรอมาสิไปไหนแล้ว ไวจริงๆ
ป๊อป : เห้อปลอดภัยนะเว้ยเฟิร์สรอดไปเองผู้หญิงคนนั้นไปไหนแล้ววะ
เฟิร์ส : เธอหนีไปแล้ว จ๊ากกกกกกๆนิยายของตูหาย ยัยตัวแสบแอบหรอยไปตอนไหนนี่ วันจันทร์จะมีส่งไหมฟะนี่ซวยแล้วเวรกรรมT^T
ระหว่างเดินทางกลับบ้านผ่านร้านริมน้ำจุดเดิม
ป๊อป : ฮ้าๆๆซวยไปทำไมยัยนั่นถึงสนใจนิยายของแกฟะมันมีดีตรงไหน
จัสมิน : มองด้วยสายตาอัมหิตใส่พี่ป๊อป -- -- หึหึบังอาจใช้วาจาทำร้ายพี่เฟิร์ส
ป๊อป : ชิบหายละตูผิดอีก "อิจฉาเว้ยมีแต่คนลุมชอบไปกะได้ฟะ"
เฟิร์ส : ฮ้าๆๆทำบุญมั้งนะไอ้ป๊อป ไม่ใช่วาดแต่งานศิลปะ
จัสมิน : อิอิช่ายๆพี่เฟิร์สพูดถูกถ้าวันนี้พี่เฟิร์สเป็นอะไรไปนะพี่ป๊อปโดนหนูแน่ๆอิอิ
""ทันในนั้นระหว่างที่เดินกลับ เฮ้เด็กๆทั้ง3คนนี้อะกินแล้วจะเบี้ยวหรือไงฟะคิดจะชิ่งหรอไง
เฟิร์ส :เสียงใครวะป๊อปดังลั่นมา เอ๊ะนั่นมันร้านริมน้ำเมื่อตอนกลางวันที่เราสั่งข้าวแล้วเกิดเหตุวิ่งหนี ยัยเกรฟนี่หว่า
ลุงร้านริมน้ำ : ไม่จ่ายใช่ไหมหนูหึหึ
ป๊อป : เออลืมเเลยแฮะเมื่อกลางวันวิ่งหนีตามกันมาจนลืมจ่ายค่าอาหารเลย
จัสมิน : พี่ป๊อปอะชวนหนูวิ่งตามไปช่วยไม่งั้นนะ
เฟิร์ส : เอาแบบนี้ละกันครับลุงเด๊ะเพื่อนผมจ่ายใช่ไหมป๊อปแกบอกจะเลี้ยงข้าวฉัน1อาทิตย์จำไม่ได้ไงวะ แล้วก็ถือโอกาสเลี้ยงจัสมินเขาด้วยเขาอุตส่ามาช่วย ฮิฮิ^^ขำในใจ
ป๊อป : เวรกรรมT^Tแค่ไอ้เฟิร์สกินไม่เท่าไหร่ ทุเรียนยักษ์จัสมินนี่ดิกินไปไม่รู้เท่าไหร่ เท่าไหร่ครับลุงระดับผมแล้วว่ามาครับ
ลุงร้านริมน้ำ : 450บาท จ่ายมาซะดีดีไอ้หนู
ป๊อป : จ๊ากๆๆๆยัยอ้วนกินไปเท่าไหร่ฟะนี่T^Tวันนี้ซวยจิงๆเลย จ่ายก็จ่าย
เฟิร์ส : 555+โชคดีกลับก่อนนะเพื่อนป๊อปบ๊ายบายไว้วันจันทร์เจอกัน
จัสมิน : กลับบ้านแล้วนะจ๊ะบายจ๊ะพี่เฟิร์ส
เห้อคืนนี้เป็นอีกคืนที่ผมเฝ้าถามตัวเองอีกครั้งว่าเกรฟสาวสวยคนนั้นที่ผมเจอเธอกำลังมีความทุกข์ที่คนอย่างเราไม่อาจร่วงรู้ได้นิยายที่ เธอแอบแฮปของผมไปนั้น สมุดนิยาย เธอยังไม่ได้บอกจุดประสงค์ผมเลย ผมคงต้องนั่งเขียนใหม่แล้วมั้ง และถ้าเจออีกครั้งที่สามนี้ ผมจะต้องถามเธอให้ได้ว่าเธอทุกข์ใจเรื่องไหน ผมช่วยได้ไหม ว่าแล้วก็นอนดีกว่าจะได้มีแรงไปเล่นเกมส์ต่อพรุ้งนี้ ฮิฮิ้ว
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------ยังไม่จบนะครับอยู่ในระหว่างการเขียนครับผมโปรดติดตามตอนต่อไป
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ