สัญญามันใจ..ยายตัวแสบ

6.2

เขียนโดย แสงจันทรา

วันที่ 8 พฤษภาคม พ.ศ. 2554 เวลา 13.50 น.

  24 ตอน
  1 วิจารณ์
  35.58K อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

5)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
เสียงโทรศัพท์ดังนานกว่านาทีแล้ว แต่ไม่มีใครเดินมารับสักคน มีนาเดินมาพอดีเธอมองดูรอบๆ พบว่าไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นเลย เธอจึงเดินไปรับสาย...
     “สวัสดีค่ะ..” มีนาพูด เสียงนั้นไม่ค่อยจะคุ้นหูเลย และอ่อนหวานจนคนฟังรู้สึกไม่แน่ใจ
     “เอ่อ...นั่นใช่ไร่ภูอาทรหรือเปล่าครับ” เสียงปลายสายถามด้วยความแปลกใจ
     “ใช่ค่ะ...ไร่ภูอาทรค่ะ” มีนาพูด กับปลายสายแน่นใจแล้วว่าไม่ผิดเบอร์จึงของคุยกับธนา
     “รอสักครู่นะค่ะ ดิฉันจะไปตามให้” มีนาเดินมองหาธนาอยู่ครู่หนึ่ง ก็เห็นธนานอนหลับอยู่ในเป้ใต้ต้นไม้ เธอเดินไปจนยืนอยู่ตรงหน้า และมองด้วยความรู้สึกหมั่นไส้ อยากจะผลักให้ตกจากเป้ยิ่งนัก แต่เธอต้องห้ามใจเอาไว้
     “นี่..นี่นายโทรศัพท์ของนาย” มีนาเรียกแต่ธนากับหลับไม่รู้สึกตัวไม่มีท่าทางจะตื่น มีนานึกสนุกเธอจึงกระแทบโทรศัพท์ลงที่ท้องของธนาอย่างเต็มแรง จนธนาร้องหลง “โอ้ย..! ” ตื่นขึ้นอย่างตกใจ และจุกในนาทีเดียวกัน มีนาแอบหัวเราะด้วยความสะใจ ก่อนจะว่างท่าทางเฉย ธนามองหน้าของเธอคิ้วขมวดจนจะผูกโบได้อยู่แล้ว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้..
     “โทรศัพท์ของนาย..ฉันก็แค่ปลุกเท่านั้นเอง” มีนาทำหน้าละลื่น ยิ้มเยาะใส่ธนาแอบสะใจลึก ๆ
     “ปลุกแบบนี่นะหรือคุณ!”ธนายังคงกุมท้องที่ยังจุกไม่หาย เขาทำได้แต่กัดฟันชี้หน้าเธอ มีนาแลบลิ้นตาก่อนจะเดินหนี
     “ฮัลโหลๆ.. เกินอะไรขึ้น” เสียงปลายสายดังอย่างตกใจเมื่อธนายกหูขึ้นฟัง
     “อ่อ..ไม่มีอะไร ฉันแค่ถูกแมวกระโดดใส่ท้องเท่านั้นเอง” ธนาตอบแต่สายตา ยังคงมองตามมีนาด้วยความแค้น ส่วนมีนากับเดินอารมณ์ดีเข้ามาในบ้าน
    “อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะ...มีเรื่องอะไรเหรอ”สายธารรู้สึกแปลกใจ อะไรทำให้มีนายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ผิดปกติ
     “เปล่านี่..อื่อน้อง วันนี้ฉันขอกลับไปเอาของสำคัญที่คอนโดฯ หน่อยนะ และแวะซื้อของใช้นิดหน่อย จะกลับค่ำ ฝากเรียนคุณลุงคุณป้าด้วยนะ” มีนาเดินอารมณ์ดีเข้าห้องไป แต่สายธารยังคงไม่คลายความสงสัยเลยสักนิด

                มีนาขับรถออกไปจากไร่ภูอาทร ธนามองตามอย่างสงสัย ขณะที่สายธารเดินมาจากด้านหลัง เห็นพี่ชายชะเง้อมองเพื่อนสาว เธอจึงสะกิดสองด้วยสายตาสงสัยชอบกล ทำให้ธนาตกใจ
     “มองตามเพื่อนน้องทำไมค่ะ” สายธารถามเสียงแข็ง ก่อนจะทำหน้าดุใส่พี่ชาย
    “เปล่า..ใครมองใคร พี่กำลังมองดูว่าเมื่อไร่หมอสุธี จะมาถึงสักที เห็นบอกว่ากำลังจะมาที่นี่”ธนาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
     “พี่สุธีจะมาที่นี่จริงหรือค่ะ” ธนาอมยิ้มเมื่อสายธารเปลี่ยนเรื่องพูด เขาคิดอยู่แล้วว่าเธอต้องดีใจสุดๆ เพราะน้องสาวของเขาติดสุธีมากกว่าตัวเขาเองซะอีก
     “แล้วมีของว่างให้แขกหรือเปล่า”ธนาพูดขึ้นทำให้สายธารนึกได้รีบวิ่งเข้าเตรียมของว่างไว้รอทันที
ขณะเดียวกันสุธีก็ขับรถตรงมายังไร่ภูอาทร ระหว่างทางมีรถคันหนึ่งสวนกับเขา สุธีมองตามเพราะรถคันดังกล่าวดูคล้ายๆ กับว่าเคยเห็นที่ไหนแต่ก็นึกไม่ออก... ไม่นานนักสุธีก็มาถึงโดยมีธนายืนรออยู่ที่หน้าบ้าน
     “รู้สึกเป็นเกียรติจังเลยเจ้าของบ้านมายืนรอรับ” สุธีเดินลงจากรถได้ก็ทักทายเพื่อนรักทันที
     “แน่นอน ก็นานๆ ที นายจะมีเวลาว่างมาเยี่ยมถึงที่นี่ ยายน้องเข้าครัวเตรียมของว่างให้นายเลยนะเนี่ย”ธนาตอบ
     “งั้นเหรอ..ดีจัง อ้อ..ว่าแต่เสียงหวานเมื่อครู่เป็นน้องหรือเปล่า ทำไมฉันไม่รู้สึกคุ้นหูเลยหละ”สุธียังคงแปลกใจ
     “อ่อ..ไม่ใช่หรอกเพื่อนของยายน้องนะ” ธนานึกขึ้นได้ว่าเพื่อนคนนั้นเป็นคนๆ เดียวกับที่เพื่อนรักแอบปลื้มอยู่
     “อ้อ..วันนี้นายมีธุระอะไรนะ” ธนารีบเปลี่ยนเรื่องพูด จนสุธีงงเพราะตามไม่ทัน
     “อะไรของนาย ทำตัวแปลกๆ..” สุธีสงสัยพฤติกรรมที่ดูเป็นพิรุธของธนา
     “อ้าวพี่สุธีมาแล้วหรือค่ะ สวัสดีค่ะ” สายธารเดินมาขัดจังหวะพอดี สุธีหันไปยิ้ม และทักทายสายธาร ธนาจึงรู้สึกโล่งอกที่น้องสาวมาช่วยไว้ทัน

                สุธียังคงแสดงความเอ็นดูและคอยเอาใจใส่สายธารเหมือนก่อนเสมอ เธอเป็นเด็กที่น่ารักน่าเอ็นดูไม่ต่างไปจากเดิมที่เคยเจอกันสักครั้ง ธนามองดูก็รู้สึกว่าน้องสาวของเขาจะดูมีความสุข และดีใจทุกครั้งที่ได้คุยกับสุธี เธอยังทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต แต่สายตาและความรู้สึกลึกๆ ที่สายธารแอบเก็บเอาไว้นั้นมันไม่ใช่ความรู้สึกของน้องสาว ที่กำลังมองพี่ชายอย่างแน่นอน ธนาส่ายหน้าเพราะรู้ว่าน้องสาวตัวเองแอบหลงรักสุธีมาโดยตลอด
     “น้องว่า...พี่ชายคงมีเรื่องจะคุยกับพี่สุธีนะค่ะ น้องขอตัวก่อนนะ” สายธารเดินออกไปจากวงสนทนา สุธีมองตาม เช่นเดียวกับ ธนาที่มองตามสายตาของเพื่อนรัก ธนาอดไม่ได้ที่จะขวางสุธี ตามหลังพี่ชายที่หวงน้องสาว
     “อะแฮ้ม..หวังว่านายคงไม่ใช่พวกสมพานกินไก่วัดหรอกนะ” ธนาพูด สุธีหันมาสบตาเพื่อนที่กำลังมองตาขวาง
     “นายนี่ หวงน้องสาวไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ” สุธีพูดก่อนจะหยิบน้ำส้มขึ้นมาดื่ม
     “ไม่ได้หรอก ยิ่งกับนายฉันต้องสั่งห้ามโดยเด็ดขาด” ธนาทำเสียงดุ เพราะเขารู้จักเพื่อนรักคนนี้เป็นอย่างดี
     “เอ่อน่า..นายวางใจได้ ฉันก็รักน้องสาวนายเหมือนน้องสาวของฉัน ฉันสัญญากับนายได้เลยว่า จะไม่มีวันทำให้น้องของพวกเราเสียใจ...สาบาปเลยอะ”สุธียกมือขึ้นสามนิ้วให้คำสัตย์กับธนา จนธนายิ้มขึ้นได้

                ตกบ่ายสุธีนึกขึ้นได้ เขาลากธนา เดินออกมาที่สวนหลังบ้านด้วยท่าทีลึกลับ จนธนาดูจะแปลกใจไม่น้อย
     “นายมีอะไรถึงคุยในบ้านไม่ได้” ธนาถามขึ้นเมื่อนั่งลงกับเก้าอี้ในสวน
     “เอ่อ..คือว่าฉัน..”สุธีพูดตะกุกตะกัก จนธนารู้สึกลำคราญ
     “มีอะไรก็ว่ามาสิ เอ่อ..เอ่อ อยู่ได้” ธนาเสียงดังจนสุธียอมพูดออกมา
     “นายจำผู้หญิงที่เราไปส่งคราวนั้นได้ไหม..” ธนาคิดก่อนครุ่หนึ่งและถึงกับตกใจ เพราะคิดว่าสุธีเห็นเธอเข้าแล้ว
     “คนไหน...ไม่เคยเห็นหน้า ฉันจะรู้จักจะจำได้อย่างไงเล่า หน้าของเธอเป็นอย่างไงก็ไม่รู้” ธนาพูด
     “เอ่อใช่ๆ..วันนั้นนายใส่แวนดำคงไม่เห็นหน้าเธอ เอาเป็นว่าผู้หญิงคนนั้นแหละ ฉันไม่ได้เจอเธออีกเลย”สุธีทำเสียงเศร้า ธนามองด้วยความรู้สึกแปลกๆ เขากำลังคิดว่าจะบอกดีไหมว่าผู้หญิงคนนั้นมาอยู่ที่นี่ แต่ไม่พูดดีกว่า...
     “งั้นเหรอ แล้วเธอไม่ได้บอกนายหรือไง”ธนาทำหน้าซื่อแกล้งถามต่อ ก็ในเมื่อปฏิเสธไปแล้วว่าไม่รู้จัก
     “คืนฉันยังไม่ได้สนิทสนามกับเขาขนาดนั้น แค่กำลังจะทำความรู้จักเธอ แต่เธอก็มาจากไป”สุธีเสียงเศร้า
     “แล้วนายไม่มีเบอร์เธอเหรอ ก็โทรถามดูสิว่าเธออยู่ที่ไหน”ธนาหาคำปลอบ แต่ดูเหมือนจะทำให้แย่กว่าเดิม
     “ไม่มี ก็เธอดูดีมีสกุลขนาดนั้นฉันไม่กล้าเสียมารยาทขนาดนั้นหรอก กะว่าค่อยเป็นค่อยไป”สุธีพูด
     “ดูดีมีสกุลตรงไหน ปากจัด ไร้ซึ่งความเป็นกุลสตรีสิไม่ว่า”ธนาบ่นเบาๆ เมื่อพูดถึงมีนา สุธีหันมามอง
     “นายพูดว่าอะไรนะ” สุธีได้ยินแววไม่ค่อยจัดเจนนัก
     “เปล่า..ไม่มีอะไร แล้วไงต่อไหนพูดมาสิ” ธนารีบแก้ตัวและสันหาคำมาพูดปลอบใจเพื่อนรักที่ดูท่าทางจะจริงจังและผิดหวัง จนเกินเหตุ คนอย่างเขา ไม่รู้จักหรอกไอ้ความรักแรกพบนั้น... ดังนั้นก็ไม่แปลกอะไรที่จะมองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี

                มีนาเดินเข้ามายังคอนโดฯ ของเธอและพนักงานต้อนรับคนเดิมเรียกเธอเอาไว้
     “คุณมีนาค่ะ พอดีมีเพื่อนของคุณมาที่นี่ เมื่อสองวันก่อน ดูเขาจะมา 2-3 ครั้งได้มั้งค่ะ” มีนาคิดอยู่พักหนึ่ง
     “เพื่อนเหรอ...เขาได้บอกไว้ไหมว่าชื่ออะไร” มีนาถาม เมื่อเธอนึกไม่ออกเลยว่า จะมีเพื่อนคนไหนมาหาเธอ
     “คุณผู้ชายที่มาเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนโน้นไงค่ะ”พนักงานต้อนรับพยายามอธิบาย มีนาจึงนึกออก คงหมายถึงคุณหมอคนนั้น เธอพยักหน้ารับทราบก่อนจะเดินขึ้นห้องไป หยิบของที่ต้องการ เมื่อเรียบร้อย และตรงไปซื้อของในห้างสพรรสินค้าแห่งหนึ่งในตัวเมือง เธอซ็อบอย่างเพลิดเพลินจนลืมเวลา เมื่อออกมาจากห้างฯ ถึงได้รู้ว่ามืดเสียสนิท

                “กับข้าวอร่อยมากเลยครับคุณอา”สุธีพูดกับผู้ใหญ่ทั้งสองท่านที่ถามเขา หลังทานอาหารเมื้อค่ำเรียบร้อย
     “ฝีมือยายน้องนะลูก ถ้าอร่อยก็แวะมาทานบ่อยๆ สิจ๊ะ”แม่ดาวเรืองพูด
     “โอ้โฮ..น้องทำกับข้าวเก่งขนาดนี้เชียวหรือ วันหน้าเห็นทีพี่คงแวะมาฝากท้องบ่อย ๆ” สุธีชื่นชมจนออกนอกหน้า
     “น้อยๆ หน่อย นายมีเวลาเยอะมากหรือไง วันๆ เห็นยุ้งอยู่กับงาน”ธนาขัดคอเพื่อนรัก จนทุกคนหันมามอง
     “แล้วเราเมื่อไหร่จะเอางานเอาการกับเขาบ้างหละ”ผู้เป็นพ่อได้ที ตำหนิลูกชายต่อหน้าเพื่อน จนทุกคนนึกขำ
     “สม..โดนจนได้”สายธารหัวเราะเยาะพี่ชายที่กำลังหน้าจ๋อยอยู่
     “ผมคงต้องขอตัวกลับก่อน ถ้าอย่างไงคุณอาทั้งสองอย่างลืมไปตรวจสุขภาพประจำปีด้วยนะครับ”สุธียกมือไหว้ ก่อนจะลากลับ โดยธนาและสายธารเดินไปส่งที่หน้าบ้าน เมื่อสุธีขับรถออกไปจนลับตาแล้วแต่ธนายังคงมองดูที่ทางเข้าบ้านเหมือนว่ากำลังรออะไรบางอย่าง สายธารไม่เห็นพี่ชายเดินตามจึงหันกลับมาอย่างสงสัย
     “มีอะไรหรือค่ะ พี่มองดูอะไร” สายธารมองตามก็ไม่เห็นจะมีอะไรผิดปกติ
     “เพื่อนเราออกไปไหน ยังไม่กลับจนปานนี้” ธนาพูดขึ้นโดยไม่รู้ตัว
     “นั้นสิ ทำไมยังไม่กลับ...แต่พี่ถามทำไมน่าสงสัยนะค่ะ”สายธารนึกขึ้นได้หันไปมองพี่ชายด้วยสายตาแปลก ๆ
     “เปล่า.. พี่ก็แค่สงสัย ทางเข้ามาที่ไร่มันเปี่ยวและมืดด้วย เราไม่เป็นห่วงเพื่อนบ้างหรือไง”ธนาถามก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน สายธารชะเง้อมองอย่างกังวลเพราะคำพูดของธนาเธอยืนรอได้ครู่ใหญ่รถของมีนาก็มาถึง...
     “มายืนทำไมตรงนี้หละ” มีนาถามเมื่อเห็นสายธารกำลังยืนยิ้มรอเธออยู่
     “อ่อ...พอดีฉันเป็นห่วงเธอนะ ก็พี่ธนาสิพูด ทำให้ฉันคิดก็เลยยืนรอเธอ”มีนาสงสัยเมื่อสายธารพูดถึงธนาคู่อริ
     “นายหมอนั้นเหรอ เอ่อ..พี่ชายเธอพูดว่าอย่างไง..พูดถึงฉันไม่ดีงั้นหรือ”มีนาดูจะมีน้ำเสียงโมโหทันทีที่พูดถึงธนา
     “ดูเธอกับพี่ชายของฉันมีปัญหากันมากเลยเหรอ”สายธารถามเมื่อเห็นท่าทางของมีนา และจากพฤติกรรมที่ผ่านมาของทั้งคู่ ดูจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากันไม่น้อย มีนาหันกลับมายิ้มและปฏิเสธ เธอไม่ต้องการให้สายธารลำบากใจ

                ในตอนเช้าของอีกกลายวันมีนาจอดรถที่หน้าบ้านรอสายธารที่หอบของเต็มไม้เต็มมือขึ้นรถ มีนามองอย่างสงสัย
     “เธอเอาอะไรเยอะแยะ เอาไปให้ใครเหรอ”มีนาถามขึ้น สายธารเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ยอมบอกอะไร
     “เอาน่าไปเถอะ เดี๋ยวสายรีบไปเถอะ”สายธารมีท่าทีเขินอาย มีนาต้องขับรถออกมาอย่างงงงวยกับท่าทีของเพื่อนสาว
เวลาก็ผ่านไปจนถึงบ่ายโมงกว่าแล้ว สายธารตกใจเมื่อมองนาฬิกาทำเอาเพื่อนทั้งที่นั่งข้างๆ พลอยตกใจไปด้วย
     “ไปเถอะมีนา มินทร์ตาเดี๋ยวจะไม่ทันแล้ว”สายธารลากเพื่อนสาวทั้งสองขึ้นรถโดยที่เธอยังไม่ยอมบอกอะไร
     “หยุดเลย ไหนเธอลองบอกฉันสิว่าเธอจะให้พวกฉันพาไปไหน” มีนาหยุดไม่ยอมขับรถ จนสายธารยอมบอกว่าเธอนะเอาอาหารพวกนี้ไม่ให้กับเพื่อนของพี่ชายเธอ มีนาจึงยอมขับรถให้
     “ที่โรงพยาบาลนี่นะ เพื่อนพี่เธอไม่สบายทำไม่เธอไม่บอกตั้งแต่ทีแรก ปล่อยให้ฉันถามอยู่ได้”มีนาพูดแต่สายธารกับยิ้มและนำทางเพื่อนทั้งสองไปยังห้องตรวจ มีนาและมินทร์ตาจะเข้าไปด้วยแต่สายธารบอกให้รอด้านนอก
     “สวัสดีค่ะคุณหมอ”เสียงใส่ๆ และหวานนั้นคุ้นหูเป็นอย่างดี สุธียิ้มเมื่อหันมอง
     “อ้าวว่างไงจ๊ะสาวน้อย ทำไมวันนี้ถึงแวะมาที่นี่ได้ปกติเราไม่ถูกโรคกับโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ”สุธีถามอยางแปลกใจ
     “พี่สุธีก็...แซวน้องเรื่องนี้ทุกที”สายธารทำหน้าบึ้งค้อนใส่เขาซึ่งหน้าแบบนี้แหละที่ทำให้สุธียิ้มได้เสมอ
     “พูดเรื่องนี้ทีไหร่ เราต้องทำหน้างอนใส่พี่ทุกที”สุธียังคงอมยิ้มก่อนจะช่วยถือของที่สายธารถือมาให้
     “ของพวกนี้เอามาฝากพี่เหรอ น่ากินจริงนะพี่กำลังหิวอยู่พอดี น้องก็ทานด้วยกันสิ”สุธีเปิดดูอาหาร
     “คงไม่ได้หรอกค่ะ น้องพาเพื่อนมาด้วยอีกสองคน คงต้องรีบกลับ พี่สุธียังไม่ทานข้าวหรือค่ะ”สายธารถาม
     “งั้นเหรอ นึกว่าจะมีเพื่อนทานข้าวซะอีก แล้วเพื่อนเราไปไหนซะหละ” สุธีถาม สายธารชี้ออกไปด้านนอก เธอเดินหายออกไปครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้ามากับเพื่อนอีกสองคน สุธีหันกลับมาขณะเดียวกันที่มีนาเดินเข้ามาและทั้งสองสบสายตากัน สุธียืนตะลึงมองมีนา จนเธอแปลกใจและรีบสำรวจตัวเองว่ามีอะไรที่ผิดปกติตรงไหน มีนาฉีกยิ้มให้สุธี
     “พี่สุธี..”สุธีไม่ได้ยินแม้เสียงที่สายธารกำลังเรียกอยู่ และมองตามสายตาของเขาก็พบว่าเป้าหมายนั้นเป็นมีนา
     “พี่สุธี..คุณหมอสุธีค่ะ”สายธารตะโกนขึ้นข้างๆ หูทำให้สุธีตกใจและได้สติ
     “อ่อ..ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอคุณอีก”สุธีหันไปทักมีนา เธอยังคงทำหน้าฉงน อยู่ครู่หนึ่งจึงนึกออก
     “อ้อ นึกออกแล้ว คุณนั่นเอง”มีนายิ้มเมื่อเธอนึกขึ้นได้
     “ผมนึกว่าจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว เห็นพนักงานที่คอนโดฯ ของคุณบอกว่าคุณมีนาไปพักบ้านเพื่อน เอ๋...อย่าบอกนะว่าเพื่อนที่ว่าคือน้อง”ความดีใจของสุธี แสดงออกด้วยกริยาและคำพูด จนมองข้ามสายธารที่มองอย่างสงสัย แปลกใจ 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
4.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
4.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา