Perform ปฏิบัติการให้หัวใจได้ปิ้งรัก

8
          กลางวัน
“นี้นายเมื่อวานทำไมนายเถอะอยู่นั้นได้ละ” ฉันถามเรียวที่กินข้าวกล่องของตัวเองแบบไม่สนใจใคร จู่ๆเรียวและชินจิก็มากินข้าวกับพวกฉันและยังไปนั่งคุยกันที่ประจำของพวกฉันอีกต่างหาก
“เธอถามแบบนี้ตั้งแต่เช้าแล้วนะ” ชินจิพูดขึ้นก่อนจะไปดื่มน้ำที่อยู่ใกล้มือ
“ก็มันสงสัยนี้ พวกนายไปอยู่ตรงนั้นได้ไง” ฉันหันไปพูดกับชินจิทันที
“เธออยากรู้ไปทำไม” เรียวหยุดกินข้าวของตัวเองทันทีและหันมองมาที่ฉัน
“ก็ฉันอยากรู้นี้”
“เฮอ เธอนี้งั้นก็ได้ แต่กินข้าวให้เสร็จก่อนละกัน” แล้วเรียวก็ก้มหน้ากินข้าวทันที
“จริงเหรอ” ฉันพูดและยิ้มไปให้
  เรียวเงยหน้าขึ้นมานิดนึง เรียวมองรอยยิ้มนั้นของคารุแล้วรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงขึ้น
  ทำไมแค่รอยยิ้มของคารุแค่นั้น ทำไมต้องใจเต้นแรงขนาดนี้ เรียวคิด
“บอกเร็ว” ฉันเร่งเรียวเมื่อเขาไม่ยอมเล่าให้ฟังสักที ก็เรามานั่งใต้ร่มไม้ที่ประจำนานแล้ว
“อะไรเล่า”
“ก็นายบอกว่าจะเล่าให้ฟังอ่ะ”
“ก็บ้านฉันไปทางนั้น แล้วพอดีฉันเห็นพวกนั้นตบเธอเลยเขาไป”
“ชินจิด้วยเหรอ”
“อืม”
 “นี้คารุเธอเป็นไรหรือเปล่า เธอทำหน้าแบบนี้ตั้งแต่กลางวันแล้วนะ” ยูมิถามเมื่อเราเดินออกมาหน้าโรงเรียน
“หน้าแบบไหน”
“ก็หน้าแบบนี้ไง” แล้วยูมิก็ชี้มาที่หน้าฉัน
“ก็หน้าฉันมันก็เป็นแบบนี้” แล้วฉันยิ้มเพื่อกลบกลืนไม่ให้ยูมิสงสัย
“มันไม่เดิม” ยูมิยังสงสัยอีก
“เธอคิดมากไปเองมั่ง” แล้วฉันก็เดินนำยูมิไป แต่ฉันยังเดินไม่ถึง 3 ก้าวก็ถูกยูมิจับหันหลังแล้ว
  ถึงตัวเล็กกว่าฉัน แต่พลังน่ะเยอะกว่าฉันน๊า
“อะไรเหรอ” พอฉันถูกจับหันหลัง ยูมิก็จ้องตาฉันไม่กระพริบเหมือนจะค้นความจริงอะไรสักอย่าง
“เธอมีอะไรในใจกันแน่” พอยูมิจ้องตาฉันนานพอแล้วจึงเอ๋ยพูด
“อะไร ฉันไม่มีอะไรสักหน่อย”
“เธอโกหก” ยูมิตะโกนเสยงดังทำให้ฉันสะดุ้งนิดๆ
“อะไร ฉันไม่ได้โกหกเธอสักหน่อย และมีเรื่องอะไรที่ฉันต้องโกหกเธอด้วย” ฉันจับมือของยูมิที่จับฉันอยู่ออกไปและจ้องตายูมิอย่างไม่เข้าใจจริงว่าเพื่อนฉันเป็นอะไรกันแน่
“เธอรักเรียวแบบไหน” ฉันตามอารมภ์เธอไม่ทันแล้วนะ ยูมิ
 “ฉะ ฉัน ฉันก็รักเรียวแบบเพื่อนคนหนึ่งนะสิ”
“แน่นะ”
“อืม” เดี๋ยวนะ ที่เธอถามแบบนี้นะหรือว่า
 “เดี๋ยวนะเธอรักเรียวเข้าแล้วเหรอ”
“บ้าน่า ฉันเนี่ยนะจะรักเรียวมีแต่เธอนั้นแหละที่จะรักเขา”
“อย่ามาโยนให้ฉันนะ บอกมาสิเธอรักเรียวใช่ไหม”
“ใช่ แต่แบบเพื่อน”
“แน่นะ”
“ก็ใช่สิ” ฉันกะว่าจะถามอีกแต่ยูมิก็พูดขึ้นมาสักก่อน
“อย่าพึ่งถามอะไรตอนนี้เลย ฉันว่ากลับกันดีกว่านะเดี๋ยวจะค่ำกว่านี้” ยูมิพูดพร้อมหันไปมองท้องฟ้าที่ตอนนี้เริ่มจะเป็นสีดำแล้ว
“อืม” ฉันและยูมิเดินไปเรื่อยโดยไม่มีใครเอ๋ยปากพูดสักคำ
  ฉันขึ้นมาบนห้องด้วยใจไม่อยู่เนื้อกับตัวเลย ตอนนี้มีแต่เสียงของยูมิวนเวียนอยู่ในหัว ฉันทิ้งกระเป๋าลงพื้นและเดินไปที่เตียงก่อนจะทิ้งตัวนอน
“เธอชอบเรียวแบบไหน”
  คำถามนั้นยังวนเวียนอยู่ในหัวไม่มีวันที่จะหายไปเลย ฉันลุกขึ้นจากเตียงทันทีและไปอาบน้ำเผื่อมันจะหายไปบ้าง แต่ฉันคิดผิดมันไม่หายไปเลย  ฉันลงไปข้างล้างและเดินเข้าไปในครัวและลงมือกินข้าว
“ลูกเป็นอะไรเหรอเปล่า” พ่อฉันถาม
“เปล่าค่ะ”
“บอกแม่ได้ไหมลูก”
“ไม่เป็นไรจริงค่ะ อิ่มแล้วนะค่ะ” ฉันตอบแม่ก่อนจะเอาจานไปเก็บและเดินขึ้นไป
  ฉันขึ้นมาบนห้องและทิ้งตัวนอนบนเตียงและฉันก็คิดคำถามของยูมินั้นทั้งคืน
          รุ่งเช้า
“ไง~” เสียงหวานทักขึ้นและนั้นไม่ต้องเดายูมินั้นเอง
“อรุณสวัสดิ์”
“ป่ะ ไปโรงเรียนกัน” ฉันและยูมิก็เดินไปโรงเรียนกัน
  พอฉันเข้ามาในห้อง ฉันก็เดินไปทักทักชินจิและเรียวทันที
“ไงชินจิ อรุณสวัสดิ์”
“อือ อรุณสวัสดิ์”
“อรุณสวัสดิ์ระ” ฉันพูดได้แค่นั้นเรียวก็ลุกขึ้นเดินหนีฉันไป อะ อะไรทำไมต้องเดินหนีฉันละ!!!
*****************************************************************************
เม้น & โหวตกันเยอะๆนะค่ะ