มันเป็นความรัก หรือ ความลับ : love OR Secret

TOMO SEY:
'ยัยทอมนี้ตอนหลับก็น่ารักดีนะ'
ผมนึกในใจพลางมองร่างบางที่หลับตาพริ้ม ตอนที่อยู่สนามบินผมยอมรับนะว่าผมกระวนกระวายมากไม่รู้เพราะอะไร คงตื่นเต้นจริงๆละมั้ง?
"อืม..."
เสียงครางน้อยๆดังออกมาจากร่างบางที่นอนหลับอยู่ข้างๆผม หึ น่ารักซะไม่มี เอาเข้าไปโมะเอ้ยย คิดได้ไงว่ะ
"หึ"
ผมยิ้มมุมปากนิดๆ ก่อนจะฟังเพลงแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนเดิมแต่อยู่ดีๆผมก็รู้สึกถึงอะไรหนักมาพิงอยู่ที่ไหล่ของผม พอผมหันไปคนที่หลับอยู่ข้างๆผมเมื่อกี้หัวของเธอดันมาพิงที่ไหล่ของผมมซะแล้ว
"หึหึ ยัยบ๋องเอ้ยย!"
ผมดันหัวยัยนี้นิดๆก่อนที่ร่างกายผมจะไปก่อนสิ่งอื่นได้ ผมพิงหัวกับหัวน้อยๆของยัยทอมบ๋องก่อนจะหลับตาลงตามยัยทอมบ๋องไป
KENTA SEY:
'ตอนนี้เครื่องได้ถึงสนามบินxxxx ของเกาหลีแล้วค่ะ ก่อนลงกรุณาตรวจสัมภาระของท่านด้วยขอบคุณค่ัะ'
"เห้ยเคน"
ไอ้จองเบสะกิดผมที่กำลังจะถอดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว
"อะไรใครตายรึไงห่ะ!"
โป๊กก!!
"โอ่ยยย shit! เจ็บชิบ!"
ผมโวยวายก็ไอ้จองเบมันเขกหัวผมอะ เจ็บวุ้ย~ ><*
"จะบอกว่าให้แกไปปลุกไอ้ 2 คนข้างหน้าแกด้วย หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยนั้นน่ะ"
จองเบพยักเพยิดไปทาง2ข้างหน้า ผมลุกขึ้นคลำหัวปอยๆก่อนจะลุกจากที่นั่งไปดู 2 คนข้างหน้า
"โอ้โห้ววว พัฒนาความสัมพันธ์ได้ก้าวไกลอะไรเยี่ยงนี้"
ผมแซวคนที่กำลังหลับปุ๋ยไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอยู่ 2 คนเนี่ย ก็แก้วพิงไหล่ไอ้โมะ โมะมันพิงหัวแก้้วซะขนาดนี้ ไม่เรียกว่าความสัมพํนธ์ก้าวกระโดดแล้วอะำไรละ แต่ผมยังไม่ทันปลุก กระป๋องโค้ก ใบหนึ่งก็ถูกโยนมาโดนหัวไอ้โมะะพอดีีเป๊ะ!
โป๊กกกกกกกก!!
"Shit!!!"
มันสบถ(ดังกว่าผมอีก) ขึ้นมาก่อนจะสะดุ้งตื่นแล้วคลำหัวตัวเองปอยๆ (เหมือนผมเลย)พร้อมกับสาวร่างบางที่ตื่นขึ้นมาด้วย
"ใครปามาว่ะ!!"
โทโมะถามเอาเรื่อง
"ฉันเองอะ"
เขื่อนที่เดินไปรอตรงประตูพูดก่อนจะรีบวิ่งออกไปด้วยความรวดเร็วเพราะไอ้โมะมันปากระป๋องโค้กของมันกลับไปเกือบโดนผู้โดยสารคนอื่น
"ฝากไวก่อนเหอะ!"
แก้วตื่นขึ้นมา ก่อนจะบิดขึ้เกียจแล้วถอดเข้มขัดออกแล้วมองผมด้วยสายตางงๆ
"เอ้า! กระเป๋าเธอฉันหยิบมาให้แล้ว"
ผมบอกแก้วที่หน้าเธอยังดูงัวเงียและงง เธอรับกระเป๋ามาอย่างงงๆก่อนจะเดินลากกระเป๋าออกไปจากเครื่อง
"ยัยบ้านั้นจะไหวมั้ยน่ะดูเหมือนพึ่งตื่นอยู่เลย"
ไอ้โมะพึมพำ (ที่มันคิดว่าเบา) แต่มันดังสำหรับผม
"เป็นห่วงนักก็เดินไปดูดิ"
ผมบอก
"เรื่องอะไรละ?"
โทโมะพูด ก่อนจะทำเป็นไมม่สนใจเอากระเป๋าลงก่อนจะเดินนำไป
"อ้าวไอ้ป๊อบไอ้เบ จะไปม่ะ? ยืดยาดอยู่นั้นแหละ"
ผมบอก ก่อนที่จะพาป๊อบกับเบเดินตามออกไป ไอ้ป๊อบนะหรอเซ็งสุดยอดเลยละ ไม่งั้นไม่ทำอะไรเฉื่อยขนาดนี้หรอกตั้งแต่เก็บกระเป๋าตัวมันก็ไม่ต้องเขย่งก็ถึงนะแต่กว่าจะเอาลงมาได้ผมเกือบเป็นคุณตาแหนะ - - พอออกมาจกเครื่องได้ไม่นาน ก็เข้ามาถึงในสนามบินคนผลุกพล่านง่ายๆคือเยอะไปหมด  ผมเดินเรื่อยๆสักพักผมหันไปหาจองเบ
"เห้ยย เบเราขาดอะไรไปเปล่าว่ะ"
"ขาดไรว่ะ เคนตะ?"
ผมกับเบมองหน้ากันสักพัก
"ไอ้ป๊อบ!?"
ผมหันหลังกลับไปหาป๊อบ แต่มันก็ยังเดินเหม่อลอยอยู่ ถ้าจะหนักจริงๆแหละ
"โถ่~ ไอ้บ้าเอ้ยยย! เดินให้มันเร็วๆหน่อย"
ผมกลับเข้าไปลากมันมาาก่อนจะเดินไปพร้อมกับเบ ก่อนจะเดินไปสมทบกับพวกทีมงาน
"มาแล้วหรอช้าจริงๆนะตัวเธอ"
พี่หนุ่ยเป็นทีมงานคนนึงซึ่งคอยดูแลทุกๆอย่างพูดขึ้น
"ก็ไอ้ป๊อบดิพี่ เดินโครตช้าเลย เมาถั่วหรอห่ะ!"
ผมหยอกมัน ป๊อบมันยิ้ม แหะๆ ถ้าไม่ดีซะแล้วสักพักเข่าของมันก็กระทุ้งเข้าที่ท้องของผมอย่างจัง
ปั๊ก!!!!
"ตลกไง"
ป๊อบตบหลังผม2-3ที ก่อนที่มันจะเดินไปหาเขื่อน
"ไอ้เอี้ยเอ้ย!"
ผมพูดอู้อี้ ก่อนจะไปนั่งกับพื้น จองเบพยุงผมขึ้น
"กวนมันถูกเวลาจริงๆเพื่อนฉัน"
จองเบพูดพร้อมส่ายหัวน้อยๆ
"ใครจะไปรู้ เห็นมันเหม่อๆ หนักกว่าไอ้เขื่อนมันอีก"
"โถ่~ ก็สุดที่รักมันไม่ได้มาด้วยนี้"
"แล้วเอาำไงดีงละ"
ผมถามจองเบจอมวางแผน
"ปล่อยฉันจัดการเอง ^^ พี่หนุ่ยครับ มานี้หน่อยได่้มั้ยครับ"
จองเบปล่อยผมที่พอจะยุ่งตัวเองได้แล้วก่อนจะเรียกพี่หนุ่ยที่กำลังคุยเกี่ยวกับสถานที่อยู่ พี่หนุ่ยบอกให้ทีมงานอีกคนนึงบอกแทนก่อนจะเดินมาหา
"ว่าไงค่ะคุณน้องจองเบ"
"คือพี่หนุ่ยครับ คืองี้นะครับ........."
จองเบซุบซิบกับพี่หนุ่ยสักพักพี่หนุ่ยก็ยิ้ม
"ก็ดีเหมือนกันเนอะ โอเคเลยจ้ะ ^^"
แล้วพี่หนุ่ยก็ลั๊ลล๊าออกไป
"ว่าไงว่ะ"
"โอเค"
"แกพูดอะำไรกับเจ๊เขาเนี่ยทำไมยอมง่ายจังว่ะ!"
"บอกไปก็ไม่หนุกดิ"
จองเบยิ้มเจ้าเลห์
'มาแล้วหมาป่าในคราบเจ้าชายแห่งเกาหลี'
ผมคิดอย่างเอื่อมๆ
"เห้ยย! 2 ตัวนั้นน่ะจะไปมั้ย เดี๋ยวตกรถหรอก!"
ไอ้เขื่อนตะโกนออกมา
"เออ! รู้แล้ว!!"
ผมตะโกนกลับไป ผมกับเบก็เดินไปหหาเขื่อน
"ช้าจังนะ เดี๋ยวทิ้งให้ซูชิ กับ กิมจิ ถูกดองอยู่ในสนามบินหรอก"
เขื่อนพูดกวนๆ ผมจองเบกับป๊อบปี้รวมหัวกัน รุมตะบันมันกันอย่างหนุก
"โอ๊ยยย ตัวเบากันทั้งงั้นเลยนะพวกแก!"
ทำอย่างไงนะหรอ ผมท้ง 3 คนก็อีกคนก็ขี่คออีกคนก็จี้เอวมันเล่นกันอย่างสนุก โดยที่ำไม่แคร์สายตาคนที่อยู่ในสนามบินเลยสักนิด หรือ บางคนอาจจะมองเพราะพวกผมหล่อก็ได้ อิอิ (ไรเตอร์ถีบ ><*) เอ๊ะ!? แล้วไอ้ สาวทอมกับไอ้หนุ่มซูชิไปอยู่แห่งหนใดละนั้น? ผมมองไปรอบๆแล้วก็เห็นไอ้โมะ แกล้งเอาแว่นตาของแก้วไปซ่อนอย่างสนุก แต่พอผมเผลอ ไอ้ 3 ตัวยุ่งนี้ก็เข้ามาแกล้งผมแทนแล้ววววววววววววว
"ตายยยย ไอ้เคน"
เขื่อนเอาแขนรัดคอผม
"โอ๊ยยย"
"5555555555!"
แล้วพวกมันก็ขำกัน โอ๊ยยย หนุ่มน้อยแสนน่ารักช่างอาภัพอะไรเช่นนี้ TT0TT
END KENTA
 
KAEW SEY:
แงๆๆๆ แว่นฉันหายมันอยู่ใหนไม่รู้ง่าาา~ TT0TT
"โมะ นายเห็นแว่นฉันไหม ;("
อีตาโทโมะทำหน้างงใส่ฉัน ก่อนจะส่ายหัว
"มันอยู่ใหนอะ"
ฉันสังเกตุรอบตัว
"แงๆๆๆๆ TT0TT"
ฉันร้องไห้
"อ้าวเห้ยยย! ยัยทอม เธอร้องไห้ทำไมเนี่ย"
"ฮึก ฮึก ก็แว่นอันนั้นฉันอุตสาเก็บเงินซื้อมันแพงโครตเลยนะ ฮือออ TT0TT"
ฉันร้องไห้หนักกว่าเดิม แงง~ แว่นฉัน
 
END KEAW
 
TOMO SEY:
อ้าว ตาย ยัยทอมบ๋องร้องไห้ใหญ่เลยผมจะเอาไงละเนี่ย แล้วทุกคนในสนามบินก็มองผมแปลกๆด้วยอ่า~
"แก้วหยุดร้องเหอะ ฉันอายเขา"
"แงงงงงงงงงงงงงงงง!!"
อ้าว เวร! ร้องใหญ่เลย เห้อออ ผมเลยจำเป็นต้องหยิบแว่นกันแดดสีดำของยัยทอมบ๋องนี้ขึ้นมายื่นไว้ตรงหน้า ยัยทอมบ๋องเงียบไปอึดใจ เอาละว๊า~ ผมตายแน่ ผมเอามือบังตั้งกาจเอาไว้แต่สักพักหนึ่ง....
หมับ!
"เอ๊ะ!?"
ผมอุทานก่อนจะ่ค่อยลืมตาขึ้นมายัยทอมบ๋องกะ...กอด กอด โผมมมมมมมมมมมมม 0////0!!
"ขอบใจนะโทโมะ ><."
ยัยทอมบ๋องนี้ทำให้หน้าผมร้อนผาว ขึ้นเป็นสีแดงระเรือ
"อ้าวๆๆ จะสวีทกันอีกนานมั้ยเห้ย! รถจะออกแล้วนะ"
เสียงเคนตะบอก ทำให้ผมกับแก้วผละออกจากกัน
"ไม่เป็นไรไปขึ้นรถกันเหอะ"
ผมบอกแก้ว แก้วพยักหน้าก่อน จะเดินไปขึ้นรถพร้อมกัน
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!
โห้ววว ใจผมเหมือนจะบินได้แหนะ มันเหมือนอยากหยุดทำงานไปเสียดื้อๆ โอ๊ยยย ย้อนเวลาได้มั้ยเนี่ยยยย >///<

>/////< <<<เพื่อออออ?? 5555+<<<เพื่อออออ นับวันไรเตอร์ยิ่งต๋องแหะ เอาเป็นว่า เม้น + โหวต ให้กำลังใจกันหน่อยนะค่ะ ^^