Love Confuseds ได้โปรดช่วยให้เขารักผมที![Nc 18+]

                     พอออกจากห้องนั้นได้ไม่กี่ก้าวก็โดยมือของใครบางคนฉุดร่างบางให้หันเดินตามไปยังห้องที่ไร้ผู้คนอย่างรวดเร็ว มือเล็กพยายามแกะมือใหญ่ๆที่ลากเขาไปไหนก็ไม่รู้นั่นออกแต่ก็ไม่เป็นผล
 
        "นี่! ปล่อยนะ นายเป็นใคร พาตัวผมมาทำไม ผมไม่มีเงินให้คุณหรอกนะ ละ..."
       "เงียบ! หุบปากซะที ฉันรำคาญ!!"
 
                    เสียงอันทรงพลังเปล่งออกมาชัดถ่อยชัดคำมันสั่งให้ผมเงียบโดยอัตโนมัตทันที
 
        
        "นายเป็นใครกัน!? จู่ๆก็มาพาตัวคนอื่นโดยพลการ"
        "ฉันชื่อซากะ เป็นเพื่อนสนิทของคิริว"
        "ซากะ!? แล้วความต้องการของนายคืออะไร? "ผมเริ่มหงุดหงิด
        "เหอะ...ไม่ต้องรู้หรอกนะแค่ฉันรู้ว่า เมื่อกี้ยังร้องโอดโอยมีความสุขอยู่ในห้องนั้นอยู่
เลย...ตอนนี้ทำมาเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวนะ!"
 
                   ร่างสูงหยุดเดินพลางผลักผมเข้ามาภายในห้องที่มีแสงสว่างเพียงเล็กน้อย
 
 
 
        "นะ...นายได้ยินงั้นเหรอ!?"ความรู้สึกหงุดหงิดหายไปทันที
 
        "ไม่ใช่แค่ 'ได้ยิน' แต่ฉัน 'เห็น' เลยตังหาก! "
        "!!!..."
        "เป็นไง ตกใจละสิ..."
 
                     ใบหน้าหล่อคมเข้มหันมามองผมหลังจากที่หันหลังคุยกับผมที่มีน้ำเสียงที่ดุดัน...มันทำให้ผมรู้สึกด้อยลงและเกร็งในเวลาเดียวกัน
 
          "เรื่องพวกนั้นน่ะ...เป็นเพราะยา ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับความรู้สึกทั้งนั้นแหละ!"
          "แน่ใจเหรอ?..."เขาขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ"...ว่านายไม่ได้มีอารมณ์ร่วมด้วยน่ะ :)"
          "พะ...พูดอะไรของนาย! ถอยไปนะ! ฉันจะกลับไปทำงาน!!"
          "เพิ่งลาครึ่งวันออกมาไม่ใช่รึไง...อยู่คุยกันก่อนสิ ^_^"ใบหน้าที่ดูอย่างไงๆก็ไม่น่าจะยิ้มเลยสักนิดเหมือนส่งการกระตุกรอยหยักบนหน้ามากกว่า...
          "ไม่คุย! ฉันไม่รู้จักนาย!"
          "คุยกันดีดีสิ!!! ฉันไม่ชอบคนที่ขึ้นเสียงกับฉันนะ!"เสียงเสมือนขู่คำรามทำให้ร่างบางหลับตาปี๋ทันทีด้วยความตกใจ
          "...มีอะไรก็พูดมาฉันอยู่ได้ไม่นานหรอก"
          "อย่างงี้สิดี! อืม...จะเริ่มอย่างไงให้นายเข้าใจดีนะ"เขาทำท่าคิด"ฉันเป็นเพื่อนสนิทของเจ้าริวแล้วก็อยากให้มันรู้ซะบ้างว่าไม่ควรทำไม่ดีกับฉัน..."
 
 
                 ใบหน้าที่ยิ้มเริ่มหุบหายไปกลายเป็นใบหน้าที่พูดถึงเพื่อนสนิทด้วยท่าทีโมโหปนหงุดหงิด ...เอ่อ ผมว่านั่นคงไม่ใช่เพื่อนสนิทแล้วละมั้ง เหมือนพูดถึงศัตรูคู่แค้นมากกว่า
 
 
            "งั้นนายก็เป็นคนให้ยานรกนั่นไปน่ะสิ!?"
            "ก็ใช่...ฉันทำเองแหละ แค่สนุกๆเฉยๆ..."
            "สนุกงั้นเหรอ!!? นี่นายเห็นความรู้สึกเป็นอะไรกัน???"
            "ทำไม?...ร้อนตัวจริงนะ นี่อย่าบอกนะว่าหลงเจ้าริวเข้าให้แล้ว? ฮะ...ฮ่าๆๆๆ"
            "ขำอะไร! คนเรารักกันมันผิดด้วยเหรอ...ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ..."
            "มันก็ไม่ผิดหรอกนะ...แต่นายไม่มีหวังหรอก ไม่มีวัน!"
            "ทำไม! ถึงจะไม่สมหวังผมก็จะแอบรักเขาก็ได้!!"
            "เหอะ! น่าสมเพชจริงๆ! ..."จู่ๆเขาก็พุ่งตัวเข้ามาในระยะประชิดแล้วจับข้อมือข้างหนึ่งบีบแน่นจนเป็นรอยแดงๆขึ้นเป็นรอยมือ"งั้นฉันจะทำให้นายเปลี่ยนใจเอง^ ^"
            "ทำอะไรน่ะ!? ปล่อยผมนะ!!"ผมพยายามใช้มืออีกข้างแกะมือหนานั่นออก
            "ก็ทำอย่างที่นายเคยๆไงล่ะ...ทำมาบ่อยไม่ใช่เหรอ"
            "ผมไม่ใช่คนอย่างนั้นนะ!!"
            "แล้วที่ทำเมื่อกี้ล่ะกับหัวหน้าบริษัท...นี่กะจะใช้ตัวเข้าแลกแล้วบังคับขู่เข็ญริวใช่มั้ยล่ะ..."
            "!!!...."
           
 
                   คำพูดที่ดูถูกเยียดหยามนั้นถึงกับทำให้ร่างบางสะอึกด้วยความคาดคิดไม่ถึงว่าผู้ชายท่าทางดูดีแต่ดุดันคนนี้จะใช้สมองนั่นคิดมาได้.. รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ!!
           "เดาถูกใช่มั้ยล่ะถึงกับพูดไม่ออก...ก็แน่ละนะ วันเดียวจะไปรักได้อย่างไง นายนี่ก็ฉลาดดีนะ...!!"
        เพียะ!!!
        ...
        ...       
        ...        ผะ...ผม...ตบเข้าไปแล้ว        ...
                    ใบหน้าหล่อเรียวคมกริบนั่นหันไปตามแรงตบแล้วพลางใช้มือหนาเช็ดเลือดที่กลบริมฝีปากสีสดนั่นเบาๆพลางขำหน้าตาตายด้าน   
 
          "เหอะ...ฮะ...ฮ่า...ฮ่าๆๆ...."
          "คะ..คุณบ้าไปแล้วรึอย่างงะ..โอ๊ย!?"
 
                   แรงมหาศาลจากฝ่ามือที่กำลังกำแน่นที่ข้อมือของผมจนรู้สึกเจ็บปวดไปหมด...
 
          "นาย!...."เขาบีบแรงขึ้นอีกครั้ง"กล้ามากนะ...ที่มาตบคนอย่างฉัน!!"
         "ผะ...ผม ไม่ได้ตั้งใจ...แต่คุณก็มาดูถูกผมนี่!"
         "ถ้านายไม่ได้เป็นก็อย่าร้อนตัวสิ!!"
         "ถ้าผมไม่ตอบโต้อะไรไปบ้างคุณก็จะด่าใส่ผมไม่ยะ...!!?"           
         ....     
         ...!!!!!
 
                 ขะ...เขาจูบริมฝีปากของผมเข้าเสียแล้ว...แรงมหาศาลดุเดือดครั้งนี้ผมแทบจะระทวยอ่อนตัวลงไปกองกับพื้นเลย...
 
             ตกใจ...แต่ก็รู้สึกดี...
 
 
 
คนแต่งนิยายเรื่องนี้ไม่ได้ขออะไรมากแค่ ฝากคำติชม หรือบอกความรู้สึกที่เราอ่าน เป็นการ "คอมเม้นท์" แค่นั้นล่ะ คนแต่งจะได้มีกำลังใจมากขึ้น 
 
1 คอมเม้นท์ / 1 ตอน = กำลังใจใหญ่เบ้อเร้อ