Chabulanta ตำนานรักเทพมังกร

                 "  กรณีของเจ้าเป็นเรื่องชู้สาวซึ่งไม่เข้าข้อยกเว้นใดๆ   ฉะนั้น   เจ้าต้องถูก

 

ลงโทษตามกฎของเรา  "

 

                  "  องค์จักรพรรดิ...  "  ชาบูหลั่นตาโอด

 

                  "  ข้าเข้าใจเหตุผลของเจ้า   แต่ทุกอย่างต้องเป็นไปตามกฎ   แม้ถ้าคนผิดเป็น

 

ข้าเองก็ยังต้องเคารพกฎนั้น  "

 

                  "  แต่ข้าพระองค์ถูกทำร้ายจิตใจและยั่วยุอารมณ์ก่อนนะพะย่ะค่ะ  "

 

                  "  ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องที่ชาวสวรรค์ที่มีจิตใจสูงกว่าเหล่ามนุษย์ต้องพยายามควบคุม

 

ตน  "  พระองค์ตรัส  "  อีกอย่าง  นางยังไม่ใช่คนรักของเจ้า   ดังนั้นผู้ชายคนอื่นก็สามารถ 

 

เข้าหานางได้เช่นกัน   ถ้านางไม่ได้รักเจ้าแล้วเกิดไปพอใจผู้ใดนางก็สามารถเลือกคนที่นางรัก  

 

เจ้าไม่มีสิทธิรั้งนางไว้และไม่มีสิทธิหวงห้ามนาง   ไม่ว่าเจ้าจะคิดอย่างไรกับนางก็ตาม   เพราะ

 

นางไม่ใช่คนรักของเจ้า  "

 

                   "  ข้าไม่ยอม  ข้าไม่ยอม  "  เขาคำรามพร้อมกับสั่นใบหน้าขึ้งเกร็ง

 

                   "  และอีกอย่างที่เจ้าควรจะระลึกไว้เสมอคือนางเป็นมนุษย์  แต่เจ้าเป็นเทพ

 

มังกรฟ้า   พวกเจ้าต่างถูกกั้นกลางด้วยชาติภพ  ถึงนางจะรักเจ้าตอบ   พวกเจ้าก็ครองคู่กันไม่ได้

 

อยู่ดี  "

 

                   "  ข้าพระองค์รู้สึกผิดหวังจริงๆ  "  เทพมังกรกล่าวเสียงพร่าด้วยความผิดหวัง

 

ช้ำใจ  "  ข้าพระองค์ต้องรู้สึกเช่นไร   ไม่ทรงเข้าพระทัย   เพราะถ้าทรงเข้าพระทัยก็คงไม่ทรง

 

ตรัสเช่นนี้ออกมา   ข้าพระองค์ผูกพันกับนางมาก   การต้องตัดใจอย่างไม่ยุติธรรมเท่ากับทรงให้

 

ข้าพระองค์ฉีกทำลายหัวใจตัวเองจนย่อยยับ   ข้าพระองค์ยอมไม่ได้เด็ดขาด  "

 

           ความขมขื่นและทุกข์ร้อนแล่นปลาบจุกอก   เขาพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว   ร่างโปร่งยืน

 

แข็งเกร็งกับที่   แววตาผันเป็นสีแดงจัดวะวาบ   เกรงจะคุมตนไม่ได้อีก   รีบหันหลังจะไปจาก

 

ตรงนั้น   เสียงเหล่าขุนนางตวาดลั่นทันใด

 

                     "  เทพมังกรฟ้า!  ท่านจะหันหลังให้องค์จักรพรรดิผู้เป็นนายสูงสุดทั้งที่ยังไม่

 

ทรงปล่อยกลับได้รึ!?  "

 

           ร่างโปร่งชะงักกึก   หันใบหน้าเพียงครึ่งเดียวกลับมา   เผยให้เห็นนัยน์ตาเริ่มเปลี่ยนสี

 

                      "  ไม่ว่าอย่างไรข้าจะไม่ยอมฉีกหัวใจตัวเอง  "

 

                      "  นั่นมันเรื่องของเจ้าแล้ว  "  จักรพรรดิเป่าซินตรัสเสียงขุ่น  "  แต่ข้าขอ

 

เตือนเจ้าไว้ว่าความคิดดึงดันของเจ้าจะนำความทุกข์ร้อนปั่นป่วนให้กับตัวเจ้าเอง   แล้วถ้าวันหน้า

 

เจ้ายังก่อเรื่องเช่นนี้อีก   ข้าจะไม่ผ่อนผันโทษให้เจ้าเหมือนวันนี้   สั่งการลงไป!  เทพมังกรฟ้า

 

ละเมิดกฎไปทำร้ายมนุษย์  สมควรถูกลงโทษขังคุกสวรรค์สามร้อยปี   แต่เนื่องจากเคยก่อ   

 

คุณงามความดีเมื่อครั้งจับศึกกับจอมปีศาจและยังเป็นความผิดครั้งแรก   อีกทั้งมนุษย์ผู้นั้นก็ยัง

 

ไม่ถึงแก่ชีวิต   จึงลดโทษให้ถูกกักบริเวณบนภูเขาเทวะร้อยวัน   เพื่อให้มีเวลาทบทวนความคิด

 

ตนและความผิดที่ก่อไว้   สั่งการลงไปตามนี้  "

 

                      "  น้อมรับพระราชบัญชา  "

 

           พระพักตร์จักรพรรดิเป่าซินดุดันเปี่ยมอำนาจ   ขณะที่ชาบูหลั่นตาแข็งกร้าวเพราะ

 

ความคิดตัวเองไม่แพ้กัน

 

           แม่ทัพใหญ่หันมาทางชาบูหลั่นตา  "  ตามข้ามา   ข้าจะนำทางเจ้าไปที่ภูเขาเทวะ  "

 

           เขาหันหลังเดินตามเซิ่งตู่ไป   พ้นธรณีประตู   บรรดาขุนนางด้านในก็ส่งเสียงวิพากษ์

 

วิจารณ์อย่างหนัก   เขาไม่สนใจ   ก้าวไปตามทางเดินที่ทอดยาวไปสู่ประตูด้านหน้า   บานประตู

 

โอ่อ่าถูกเปิดกว้าง   เขาก้าวออกมา   พบกับภาพเช่นความทรงจำเลวร้ายในอดีต   ชาวสวรรค์มา

 

รวมตัวกันด้านนอก   เพื่อมาดูเขา   เขาที่กำลังเจ็บปวดช้ำใจ   แล้วเสียงซุบซิบวิจารณ์สะพัดไป

 

อย่างรวดเร็ว   เขาแทบตั้งรับความเปลี่ยนแปลงไม่ทันเมื่อนึกถึงตอนที่ชาวสวรค์ยังยกย่องเขา

 

อยู่   แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเจอความเจ็บปวดยิ่งกว่ามาแล้ว  หรือเพราะชินชาเสียแล้ว   จึงก้มหน้า

 

เดินต่อไปไม่มองหน้าใคร   พ้นบริเวณชนชุมนุม   แม่ทัพใหญ่ก็ร่ายมนต์   พอวาดมือไปด้านหน้า

 

บังเกิดมวลควันสีนวลหนาแน่นกระจายล้อมร่างเทพทั้งสอง   สักพักก็จางลง   ปากถ้ำขนาด

 

มหึมาปรากฏแก่สายตา   รอบๆเป็นผืนป่าวังเวง   ไม่มีใครอยู่ที่นั่น   มีเพียงเสียงนกป่าร้องแว่ว

 

อยู่ไกลๆ

 

                    "  เอาล่ะ   เจ้าเข้าไปข้างใน   อีกร้อยวันข้างหน้าถึงจะออกมาได้   แล้วก็ขอ

 

ให้จำการลงโทษนี้เป็นบทเรียน   อย่าให้มีครั้งหน้า   จะได้ไม่ต้องรับโทษหนักกว่านี้  "

 

            เทพมังกรจำเข้าไปด้านใน   แม่ทัพใหญ่ร่ายมนต์อีกครา   แสงทองไหลออกจาก   

 

ฝ่ามือแผ่ไปถึงหน้าถ้ำ   ขยายคลี่คลุมปากถ้ำเป็นม่านบางสีทองระยับ   ค่อยๆลดแสงสีจน   

 

กลมกลืนไปกับพื้นที่    ราวกับไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆเลย

 

                       "  อีกร้อยวันเจอกัน   ดูแลตัวเองด้วย  "

 

 

 

             เวลาผ่านไปหลายวัน   ยินที่มาพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านฟู่หลาน   บาดแผลทางกายเริ่ม

 

ทุเลา   ก็ขอตัวกลับเพื่อไม่ให้ที่บ้านสงสัย   ลาขอบคุณพ่อแม่นางเเล้วออกมา   ฝ่ายนางตามมา

 

ส่งที่หน้ารั้ว

 

                      "  แน่ใจหรือคะว่าจะกลับเอง   ไม่รอให้ท่านจี๋โป้มารับกลับ  "

 

                      "  ข้าดีขึ้นมากแล้ว   ไม่จำเป็นต้องรบกวนเขาหรอก  "  ยินบอก  "  ฟู่เอ๋อ  

 

ขอบใจเจ้ามากนะที่ช่วยดูแลข้าตลอดที่ผ่านมา  "

 

                       "  ท่านดีต่อครอบครัวข้า   บาดเจ็บมาจะให้นิ่งเฉยได้อย่างไร  "

 

                       "  กลับไปแล้ว   ข้าคงต้องกลับไปสะสางงานที่เมืองหลวงด้วย   กว่าจะได้

 

กลับมาคงอีกสักระยะหนึ่ง   กลับมาครั้งหน้าข้าจะให้ท่านพ่อมาสู่ขอเจ้านะ  "

 

          ยินจ้องตานางด้วยสายตาจริงจังมั่นคง   หากใบหน้าหวานดูกังวล   ย้อนถามเขา

 

                     "  แต่ท่านแม่ของท่านคงจะไม่ชอบใจนัก  "

 

                     "  ไม่ต้องห่วง   แต่งงานที่นี่เสร็จ   ข้าจะพาเจ้าไปอยู่บ้านที่เมืองหลวง  

 

ด้วยกัน  "

 

                     "  แต่ว่าข้าก็ต้องดูแลพ่อที่ไม่ค่อยสบายด้วย   ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น  "

 

                     "  นั่นก็ไม่มีปัญหา   ข้าจะพาพ่อแม่เจ้าไปเมืองหลวงด้วย   ทีนี้เจ้าก็ไม่ต้อง

 

กังวลว่าจะไม่ได้ดูแลพ่อ   ไปอยู่ที่นั่น   ข้าจะเลี้ยงดูครอบครัวเจ้าให้สุขสบาย   และพ่อเจ้าก็ไม่

 

ต้องทำงานหนักให้อาการกำเริบอีกแล้ว  "

 

            นางกระอักกระอ่วนใจ   นึกหาเหตุผลที่จะทำให้มันเลื่อนไปสารพัด   ระหว่างนั้นยินจับ

 

มือนางขึ้นมากุมไว้

 

                     "  เราสองคนจะได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ  "

 

            นางสะอึกฮึก   วาจาที่คิดไว้โต้   พลันกลับหายเข้าลำคอ   อยากพูดว่าไม่...ไม่...

 

                    แต่...

 

                    แต่...........

 

                    แต่.........................

 

 

 

            ยินก้าวเร็วๆออกจากเรือนพัก   ผ่านสวน   บ่ายหน้าไปทางประตูใหญ่   เวยฮูหยินโผล่

 

มาดักทางไว้

 

                      "  ลูกยินรอสักพักนะ   อย่าเพิ่งรีบไป  "  นางยิ้มเอาใจ  "  แม่นัดหวาง  

 

ฮูหยินกับไฉ่เหลียงไว้   พวกนางจะมาส่งเจ้าด้วย   ใกล้มาถึงแล้วล่ะ  "

 

                      "   ท่านแม่ลูกเคยบอกท่านไปแล้วนี่   ได้โปรดหยุดจับคู่ลูกกับไฉ่เหลียง 

 

สักที  "

 

                      "  แล้วจะปล่อยให้เจ้าไปจับคู่กับแม่สาวชั้นต่ำแทนน่ะรึ  ฮึ!  ไม่มีทาง  "

 

                      "   อุ๊ย...อยู่กันตรงนี้นี่เอง  "

 

           เวยฮูหยินชะงักปาก   หันมายิ้มแย้มให้หวางฮูหยินกับลูกที่เพิ่งเดินเข้ามา   สีหน้าผิด

 

กับเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง

 

                      "  ข้าขอตัวออกเดินทางก่อน  "  ยินพยายามเลี่ยงไป

 

                      "   เดี๋ยวก่อนสิจ๊ะ  ข้าจะมาคุยเรื่องเจ้ากับไฉ่เหลียงด้วย  "  หวางฮูหยิน

 

กล่าว

 

                      "  ถ้าอย่างนั้นเชิญเข้าไปนั่งก่อนค่ะ  "  เวยฮูหยินรีบพูด "  ยิน  เจ้าก็ตามไป

 

ด้วย  "

 

                      "  แต่ลูกกำลังจะออกเดินทางกลับเมืองหลวง   มีงานที่ต้องสะสางที่นั่น

 

เยอะแยะ  "

 

                      "  แล้วจะเสียเวลาคุยนิดหนึ่งแล้วค่อยออกเดินทางไม่ได้รึ   หวางฮูหยิน

 

อุตส่าห์มาที่บ้านเราทั้งทีนะ  "

 

          เวยฮูหยินรีบพาพวกหวางฮูหยินเข้าไปด้านใน   คล้อยหลังพวกนาง   ยินถอนหายใจ

 

อย่างสุดรำคาญ

 

                     "  ขออภัยที่ข้าคงอยู่คุยนานไม่ได้  "  ยินบอกเงื่อนไข

 

                     "  คงไม่รบกวนเวลาเจ้านานนักหรอก  "  หวางฮูหยินบอก  "  เกี่ยวกับเรื่อง

 

แต่งงาน  "

 

                     "  อ้อ   เรื่องนั้นจะจัดการหลังยินกลับมาครั้งหน้าเลยก็ได้ค่ะ  "  เวยฮูหยินรีบ

 

ตอบแทน

 

                     "  จะไม่มีงานนั้นเกิดขึ้นเด็ดขาด  "

 

          หวางฮูหยินหุบยิ้มทันที   ขณะที่เวยฮูหยินเบิกตากว้างอย่างตกใจที่เขากล้าโพล่งออก

 

มาตรงๆแบบนี้   

 

                     "  ขออภัยหวางฮูหยินกับไฉ่เหลียง   แต่ข้าไม่อาจปิดบังพวกท่านอีกต่อไป  

 

ข้าไม่สามารถแต่งงานกับไฉ่เหลียงได้  "

 

                     "  ยิน!  "  ผู้เป็นแม่ปรามเสียงเคือง   วางสีหน้าไม่ถูกอีกต่อไป

 

                     "  ข้ามีคนรักอยู่แล้ว   ท่านพ่อข้าก็เห็นดีด้วย   กลับจากเมืองหลวงครั้งหน้า  

 

งานแต่งงานที่เกิดขึ้น   คืองานของข้ากับนาง   ไม่ใช่กับไฉ่เหลียง  "

 

                     "  เจ้า  เจ้า  "  เวยฮูหยินโกรธจนเสียงสั่น  "  ทำไมทำอะไรพลการแบบนี้  "

 

                     "  แต่ท่านพ่อซึ่งเป็นผู้นำสูงสุดของครอบครัวอนุญาตแล้วนะขอรับ  "

 

          สีหน้าหวางฮูหยินงุนงงและไม่พอใจ   หันจ้องเวยฮูหยินสายตาต่อว่า   ฝ่ายนั้นทำอะไร

 

ไม่ถูก   ไฉ่เหลียงมองยินด้วยแววตาเศร้าสร้อย   เขาก้มหัวเชิงขอโทษแล้วลุกออกไปทันที  

 

นางผวาลุกตามไป

 

                     "  พี่ยิน!  "

 

           ยินหยุดเดิน  ไฉ่เหลียงวิ่งมาขวางหน้า   ดวงตาคู่สวยเริ่มชื้นน้ำตา   เขาถอนหายใจ

 

เบาๆ

 

                     "  ท่าน...  "  นางเสียงเครือ

 

                     "  ขอโทษด้วย   ข้าแต่งงานกับเจ้าไม่ได้จริงๆ  "

 

          เขาเดินต่อ   ทันใดนั้น   เรียวแขนบางก็กระหวัดรัดตัวเขาไว้แน่น   ความชื้นหยดลง

 

แผ่นหลังแกร่ง   มาพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้   รู้สึกร่างบางกำลังสั่นน้อยๆเป็นระยะ

 

                    "  ท่านคงยังจำได้   สมัยที่ท่านยังเด็ก   เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เฝ้าหยอกล้อ 

 

ขอเล่นกับท่าน   เป็นภาระให้ท่านต้องแบกนางขึ้นหลังกลับไปส่งที่บ้านทุกวัน   นั่นเป็นเพราะ

 

นางอยากอยู่กับท่านตลอดไป  "

 

          ฝ่ามือหนายกขึ้นสัมผัสมือบางที่เกาะกุมเขาไว้

 

                     "  ถึงแม้ว่าท่านจะไม่ค่อยสนใจนางนัก   เดี๋ยวอ่านหนังสือ   เดี๋ยวฝึก     

 

การต่อสู้   เดี๋ยวก็ออกไปกับเพื่อน   แต่นางก็ยังรอ   รอด้วยหัวใจที่มีความหวังว่าสักวันเราจะได้

 

อยู่ด้วยกันตลอดไป  "

 

          พลันมือนั้นก็ปลดมือนางออก   แล้วหมุนร่างกลับมาเผชิญหน้ากับนาง

 

                    "  เจ้าไม่ควรทำอย่างนี้   ผู้ชายคนอื่นที่อาจหมายปองเจ้าอาจนึกรังเกียจเจ้า

 

ได้  "  ยินว่า  "  ที่เด็กผู้ชายคนนั้นไม่ได้สนใจนางมากกว่านั้น   เพราะเขาคิดกับนางเป็นแค่

 

น้องสาว  "

 

           หยาดน้ำใสกระจ่างรินอาบแก้มต่อหน้า   ยินข่มใจพูดต่อไป

 

                     "  พี่ชายที่เจ้าเคารพรักจะไม่มีทางทำร้ายจิตใจน้องสาว   ดังนั้นจึงจะปล่อย

 

เจ้าไป   ให้เจ้าได้มีโอกาสพบคนใหม่ที่เจ้ารักและเขาก็รักเจ้า   ดีกว่าดึงดันให้เจ้าแต่งงาน    

 

กับผู้ชายอย่างข้าผู้ซึ่งไม่ได้มีใจให้เจ้าแม้แต่น้อย   ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆเช่นนั้นที่มอบ

 

ให้   แต่ขอให้เก็บกลับไปเถอะ  เอาไปให้กับคนที่สมควรได้รับสิ่งดีๆเช่นนี้  "

 

           ร่างสูงแกร่งตัดใจหันหลังกลับ   ก้าวออกไปจากตรงนั้น   ไฉ่เหลียงยังยืนอยู่ที่เดิม  

 

สะอึกสะอื้นจนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

 

 

 

            ริมถนนสายเล็กคลาคล่ำไปด้วยแผงขายของนานาชนิด   แม้เป็นยามสายแล้ว   แต่ก็

 

ยังมีหมอกบางเรี่ยระรอบพื้นที่   เหล่าพ่อค้าแม่ขายตะโกนเรียกลูกค้าเสียงจอแจ   เกวียนเทียม

 

วัวแล่นขลุกขลักมาตามผิวถนนคลุ้งฝุ่น   คนขับเกวียนร้องขอทางพร้อมกับหวดแส้เร่งวัวไป  

 

ข้างหน้า   ชาวบ้านที่มาจ่ายตลาดหลบหลีกชุลมุน   แล้วกลับสู่สภาวะปกติ   ชายกลุ่มหนึ่งเดิน

 

เกาะกลุ่มท่ามกลางความอึกทึกจอแจ   เสื้อผ้าที่สวมใส่ดูไม่ต่างจากชาวบ้านทั่วไป   จุดเดียวที่

 

แตกต่างคือสวมหมวกสานปีกกว้างปิดบังใบหน้า   พวกเขาไม่คุยใดๆต่อกันและสอดส่องดูรอบ

 

ข้างตลอดเวลา   ในที่สุดก็เหมือนจะสะดุดตากับใครสักคนที่อยู่ไกลๆ   ชายคนหน้าสุด    

 

แหงนหน้าขึ้น   เผยเสี้ยวใบหน้าใต้ปีกหมวก   คิ้วเข้มดกโค้งได้รูปรับกับดวงตาคมปลาบดุดัน  

 

สันจมูกโด่ง   รูปหน้าคมสัน   ท่วงท่าองอาจสง่างามปานเสือหนุ่มย่างก้าว

 

                   "  ฝ่าบาท  "  ชายคนหนึ่งวิ่งมาจากอีกทาง   หยุดโค้งคำนับชายคนหน้าสุด

 

           ดวงตาคมไร้แววยิ้มจ้องผู้มาใหม่รอคำตอบ

 

                    "  ถัดจากตลาดนี้ก็ยังมีหมู่บ้านคนยากจนอยู่   เลยไปอีกก็ยังมีอีกสักสี่ถึงห้า

 

หมู่บ้านได้  "

 

                     "  ตลอดทางที่ผ่านมาก็เจอแบบเดียวกันมาตลอด  "  สีพระพักตร์หดหู่และ

 

กลัดกลุ้มพระทัย  "  อยู่ในวังมองไปทางไหนก็เจริญตา   แต่ข้างนอกนี่กลับตรงกันข้าม   ข้า 

 

ไม่ควรใช้ชีวิตสุขสำราญอยู่แต่ผู้เดียว   ราชสำนักควรทำบางอย่างเพื่อช่วยเหลือพวกเขา  "

 

                     "  พะย่ะค่ะ  "

 

                     "  ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะแต่ละปีเราต้องส่งเคร่องบรรณาการจำนวนมากให้

 

เฟิงโจว  "

 

                     "   หาได้เป็นเช่นนั้นพะย่ะค่ะ   เฟิงโจวมีคุณธรรมเรียกเก็บตามธรรมเนียมแต่

 

ไม่ได้ขูดรีดจนแคว้นอาณัติไม่เหลือเงินพัฒนา  "

 

                     "  ถ้าเป็นอย่างท่านว่าแล้วเงินมันหายไปไหนเสียหมดล่ะ!   ทำไมไม่ว่าข้าไป

 

ที่ใดก็เห็นแต่ประชาชนยากจนทุกข์ยาก  "

 

                     "  นั่นเป็นเพราะเงินที่จะนำมาพัฒนาแคว้นมักถูกขุนนางผู้มีอิทธิพลทั้งใหญ่

 

เล็กโกงกินตั้งแต่ต้นทางยันปลายทาง   กว่าจะมาถึงประชาชนที่เดือดร้อนก็มีไม่เพียงพอ    

 

ช่วยเหลือแล้วพะย่ะค่ะ  "

 

                     "  ท่านเอาความพวกนี้มาจากไหนกันนี่  "

 

                     "  กระหม่อมเคยเห็นอยู่ทั่วไป   แม้แต่ขุนนางท้องถิ่นเล็กๆก็ยังทำ   คนพวกนี้

 

แม้ตักเตือนแล้วก็จะยังทำต่อไป   ครั้นจะเอาผิดก็จะวิ่งไปหาผู้สนับสนุนที่ใหญ่กว่าช่วยให้ 

 

แคล้วคลาดไปได้แทบทุกครั้ง   หากฝ่าบาททรงได้ลองสืบหาก็อาจจะพบเงื่อนงำได้พะย่ะค่ะ  "

 

                     "  ข้าทำแน่  "  ราชาซู่ซินตรัสอย่างโกรธขึ้ง  "  พวกปลิงสูบเลือดเนื้อ   

 

โกงกินแผ่นดินเกิด   ชั่วช้า  พวกกบฎแผ่นดิน!   จับพวกมันได้เมื่อไร   ข้าไม่ปล่อยไว้แน่!!!  "

 

            พระองค์กระแทกบาทดำเนินไปอย่างไม่สบพระทัย   เหล่าองครักษ์รีบตามติด      

 

ขุนนางผู้ถวายรายงานถอนหายใจเบาๆ   แล้วรีบตามเสด็จ