ยอดนักสืบคุกกี้

แค่นี้คงเรียบร้อยมั้ง”

 

ชายหนุ่มพึมพำเบาๆขณะที่สวมชุดทักซิโดสีดำตัวโปรดอยู่

 

                                                     ผ่านไป3ชั่วโมงคุกกี้ยืนรอคอยหญิงสาวอยู่บริเวณหน้าประตูดรีมเวิลย์ไม่นานก็พบเธอมาในสภาพเสื้อเชิ๊ตสีชมพูเปิดไหล่กางเกงขายาวสีดำ

 

 :ยัยตะวันใส่ชุดนี้แล้วสวยใช่เล่นเลยแฮะ:

 

:ชิ!เจ้าบ้านั่นสวมชุดทักซิโดแล้วทำไมถึงหล่อนักนะ:

 

“คุณนักสืบมาช้าจังเลยนะ!”

 

“ทำไงได้ล่ะก็ก่อนจะมาที่นี่ดันมีรถบรรทุกที่ไหนไม่รู้มาปาดน้ำโคลนใส่ฉัน”

 

“อ้าวแล้วเธอทำยังไงกับคนขับรถบรรทุก”

 

คุกกี้ถามอย่างสนใจ

 

“ไม่มีอะไรมากก็แค่วิ่งไปดักหน้าตามด้วยกระโดดตีลังกาเหินฟ้าถีบกระจกหน้าแตกแค่นั้นแหละ”

 

ตะวันกล่าวสบายๆแต่ชายหนุ่มกลับมองเธออย่างอึ้งๆ

 

                                         ผ่านไป3ชั่วโมง

 

“นี่ๆไปเล่นไวกิ้งกันเถอะ”

 

หญิงสาวกล่าวขึ้นหลังจากผ่านการเล่นบ้านผีสิงและรถบั๊มโดยหวังจะให้คุกกี้ลืมเรื่องหอมแก้มให้ได้

 

“ไม่เอา!”

 

“ทำไมล่ะ”

 

“ไม่เอาบอกว่าไม่เอาก็ไม่เอา!”

 

“ห…หรือว่านาย..กลัวความสูง”

 

ตะวันพยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่กับจุดอ่อนของเขา

 

แผละ!

 

                ชายหนุ่มและหญิงสาวถึงกับตกใจเมื่อเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเผลอทำไอศกรีม2ลูกหกใส่เสื้อทักซิโดตัวโปรดของคุกกี้

ตะวันปาดเหงื่อเล็กน้อยเพราะเขาเองก็ได้เล่าให้ฟังแล้วว่าเสื้อตัวนี้คือ1ในชุดโปรดของเขา!

 

“ฮือๆ…ไอติมหนู”

 

เด็กหญิงเริ่มสะอึกสะอื้นก่อนจะร้องให้โฮออกมาแต่ชายหนุ่มกลับยื่นมือมาลูบหัวปลอบโยน

 

“โทษทีนะหนูน้อยเสื้อพี่มันไม่ดีแย่งไอศกรีมหนูไป…เอ้าเอาเงินนี้ไปซื้อใหม่อีก10ลูกเลยนะ”

 

ชายหนุ่มยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะยื่นแบงค์ร้อย3แบงค์ให้เธอไปเด็กน้อยโค้งให้เขาก่อนจะเดินจากไป…..

 

“หึ!นายนี่เป็นคนดีกว่าที่คิดนะ”

 

ตะวันกล่าวขึ้น

 

“แน่นอนเอาละไปกินข้าวกลางวันกันดีกว่า!”

 

ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบจูงมือหญิงสาวไปทันทีโดยไม่สนว่าเธอจะทักท้วงว่ายังอิ่มอยู่…….

 

                                                 ร้านKFC

 

“นี่นาย…หัดกินผักซะบ้างสิ!”

 

“เธอก็หัดกินเนื้อซะบ้างสิ!”

 

“ก็มันไม่อร่อยนี่!”

 

“เออ!ที่ฉันไม่กินผักก็เพราะไม่อร่อยเหมือนกัน!”

 

“นี่ๆ!เรารีบๆกินเถอะคนอื่นมองใหญ่แล้วนะไม่รู้ทำไม”

 

                ตะวันกล่าวทักท้วงก่อนจะคิดเงินและเดินจากไป…โดยไม่รู้เลยว่าที่คนอื่นมองเพราะความสวยหล่อไม่เหมือนใครของพวกเขา!

 

                                                                       ในห้องน้ำหญิงของดรีมเวิลย์

 

“โอ๊ยๆ!จะทำยังไงดีนะถึงจะยอมโดนเจ้าหมอนั่นหอมแก้มแบบที่ไม่ต้องอายเนี่ย!”

 

ตะวันบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างหงุดหงิดก่อนจะปิ๊งไอเดียขึ้นมาได้

 

:สงสัยคงต้องวางยานอนหลับไอ้บ้านั่นแล้วค่อยเอาแก้มไปแตะริมฝีปากล่ะมั้ง:

 

เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอก็เริ่มตรวจเช็คยานอนหลับชนิดหลับทั้งคืนซึ่งพกไว้เสมอในกระเป๋าทันที

 

                                                            เวลา2ทุ่ม

 

“นี่ดรีมเวิลย์จะปิดแล้วนะดื่มกาแฟหน่อยเถอะฉันอุตส่าห์ซื้อมาให้”

 

หญิงสาวยื่นแก้วกาแฟซึ่งใส่ยานอนหลับเอาไว้ส่วนตนก็ถือแก้วกาแฟธรรมดาไว้อีกแก้ว

 

ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะสูดกลิ่น

 

:เฮ้ย!กลิ่นนี้มันยาสลบที่ใช้ในห้องผ่าตัดนี่หว่ายัยตะวันเอามาทำไมนะหรือว่า………..:

 

“นี่รีบๆดื่มสิ!”

 

ตะวันเร่งเพราะกลัวคุกกี้จับไต๋ได้

 

“ว้าย!”

 

หญิงสาวร้องเสียงหลงเมื่อตนถูกคุกกี้ใช้ท่อนแขนอุ้มขึ้น

 

“เธอดื่มเองสิ!”

 

“อ…อย่านะ”

 

แต่ไม่ทันเสียแล้วกาแฟผสมยานอนหลับถูกกรอกเข้าปากของเธอทันทีสติของตะวันเริ่มเลื่อนลอย

 

“นะ…..นาย……..”

 

“เฮ้อ!ยัยนี่มันอสรพิษชัดๆ”

 

คุกกี้ค่อยๆพยุงร่างไร้สติของหญิงสาวไปนั่งบนเก้าอี้

 

“ที่เธอทำคงเพราะไม่อยากอายสินะ….เฮ้อแต่สัญญาก็ต้องเป็นสัญญาสินะ…..”

 

ชายหนุ่มคลี่ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะบรรจงใช้ริมฝีปากแตะที่แก้มของเธอ…