FYC! ค่ายนี้มีแต่...

FYC 11
 
 
 
 
          “นี่”
         
          ฉันกลั้นใจเรียกเขาด้วยน้ำเสียงกวนหน่อยๆ นายเจซัคหันมาพร้อมกับเลิกคิ้ว
 
          “คุณ...อารมณ์ดีแล้วใช่ป่ะ?”
 
          นายเจซัคยังไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแต่เลิกคิ้วสูงขึ้นไปอีก ความเงียบที่เกิดจากเขาที่ไม่ยอมพูดอะไร นั่นจึงทำให้ฉันรู้สึกเก้อๆ เขินๆ ขึ้นมานิดหน่อยเลยอ่ะ =///= เอ่อ...ไม่น่าถามเล้ยอินฮยองเอ๊ย เฮ้อ!
         
          “ถามทำไม?”
 
          ฉันในตอนนี้จึงเป็นฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นบ้าง เมื่อเขาดันย้อนถามกลับมา แทนที่จะตอบคำถามของฉัน...เอ่อ...นั่นสิ ฉันจะถามทำไมนะ?
 
          “เอ้อ...ก็...เปล่าหรอก ฉันก็แค่...” ฉันเหลือบตามองเขาอย่างหวาดๆ นิดหน่อยก่อนที่จะรีบหลุบตาหนีเมื่อเขาจงใจสบตากับฉัน “เอ่อคือฉัน...ฉันก็แค่...ไม่ชอบคุณเวลาทำหน้าเครียดอ่ะ แค่นี้แหละ - -;;”
         
          “ทำไม ตอนเครียด...หน้าฉันมันดูแย่ขนาดนั้นเลย?” เขาพูดเสียงกลั้วหัวเราะเบาๆ พอฉันเงยหน้าขึ้นถึงได้รู้ว่าเขายิ้มอยู่ มันเป็นรอยยิ้มของคนอารมณ์ดี ที่ฉัน...ชอบอย่างนี้มากกว่า
 
          เออะ! ชอบเหรอ??? O///O
    
          ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทำเป็นไม่ได้ยินกับคำถามเมื่อกี้นี้ พลางหันหน้ากลับไปมองนายประธานคนนั้นที่กำลังเดินลงไปจากเวที อ้าว...พูดจบแล้วเหรอ? นี่ฉันยังไม่ทันได้รู้เรื่องเลยนะเนี่ยว่านายนั่นขึ้นมาพูดอะไรบ้างอ่ะ = =lll ตายล่ะ...แล้วถ้าเกิดนั่นมันเป็นเรื่องสำคัญขึ้นมาล่ะ แต่ฉันไม่ได้ฟัง!!! ง...งี้ก็แย่อ่ะดิ!! T0T
 
          “อินฮยอง”
 
          “หะ?”
 
          ฉันหันไปหานายเจซัคที่จู่ๆ ก็เรียกฉันขึ้นมา ตอนนี้สีหน้าของเขากลับมาดูเครียดอีกแล้ว เอ่อ...อะไรของเขาฟะเนี่ย? อารมณ์นี่กะจะเปลี่ยนตลอดทุกห้านาทีเลยใช่มะ = =?
 
          “จำไว้นะ อย่าพยายามแหกกฎเด็ดขาด”
 
          ฉันขมวดคิ้ว มองสีหน้าด้านข้างของเขาแล้วก็ได้แต่ตอบซื่อๆ เพราะไม่เข้าใจว่าเขาจะบอกฉันเรื่องนี้ทำไม
 
          “ไม่อยู่แล้วล่ะ ก็คุณบอกฉันเองว่าถ้าเกิดใครแหกกฎ คนๆ จะต้องถูกลงโทษขั้นรุนแรง L”
 
          เจซัคหันมามองหน้าฉัน พร้อมสีหน้าที่ดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย ซึ่งนั่น...นั่นก็ทำให้ฉันกระพริบตาปริบๆ เพราะไม่เข้าใจอีกนั่นแหละว่าสีหน้านั้นมันหมายความว่ายังไง
 
          “ฉันดีใจนะ”
 
          “หา =O=?”
 
          “ที่เธอเริ่มฉลาดขึ้นมาบ้างแล้ว ^^”
 
          “หา!!! =[]=!!!”
 
 
……………………………………………………………
 
 
          ฉันที่กำลังนั่งก้มหน้างุดอยู่บนโต๊ะกลมในห้องรับประทานอาหารของทางโรงแรมที่นี่ ท่ามกลางผู้ชายที่รายล้อมเต็มไปหมด บนโต๊ะนี้มีแต่ฉันเท่านั้นที่เป็นผู้หญิง
 
          “คุณอินฮยองครับ”
 
          ฉันสะดุ้งเฮือก เมื่อจู่ๆ เสียงที่ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ก็ดันเรียกชื่อฉันขึ้นมา พาลทำให้การสนทนาของคนอื่นๆ บนโต๊ะต้องเงียบลงไปด้วย ฉันไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา เพราะมัน...มันรู้สึกประหม่ายังไงไม่รู้อ่ะ โดยเฉพาะสายตาแบบนั้น...สายตาน่าเกลียดของนายประธานวอนชุกมินที่ส่งประกายวิบวับแปลกๆ มาให้ฉันน่ะ ฉันไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเลย ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากเรียกให้ผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ทำอะไรสักอย่าง
 
          “คุณอินฮยองครับ คุณไม่คิด...ที่จะเงยหน้าขึ้นมาคุยกับพวกเราเลยเหรอครับ?”
         
          ฉันเกลียดเสียงนี้จัง ให้ตายสิ!
 
          ฉันที่อดทนต่อแรงกดดันต่อไปไม่ไหวก็แอบเอื้อมมือไปกระตุกกางเกง ‘เขา’ เบาๆ ฉันเหลือบเห็นนายนั่นทำแค่หลุบตามองแว้บนึงเท่านั้น
 
          “คุณอิน...”
 
          “นี่คุณวอน ผมว่าช่างเธอเถอะ นี่คุณจะเรียกเธอทำไมนักหนา”
 
          ฉันเบิกตากว้าง แอบเหลือบตามองนายนั่นอย่างไม่คาดคิดว่าเขาจะกล้าพูดจาแบบนั้นออกไป และโดยเฉพาะ...กับท่านประธานแห่งองค์กรเกย์ เอ้ย! องค์กร  Y นั่นน่ะ
         
          “หึหึ อะไรกันครับคุณอัลเบ็ท นี่ยังผ่านไปไม่ถึงวันเลยนะครับ”
 
          “แล้วไง?”
 
          น้ำเสียงของสองคนนั้นช่างดูแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เสียงนายวอนฟังดูกวนประสาท ส่วนนายเจซัคก็เหมือนกับไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ เพราะหางเสียงเขาสะบัดๆ ฟังดูกระด้างพิกล
 
          “ก็...กิจกรรมของทางเรายังไม่ทันได้เริ่ม อะไรๆ ก็ยังไม่ได้เริ่มทำ ก็แล้วทำไม...ดูคุณทำเหมือนกับว่า...คุณได้ทำมันไปแล้ว?” หางเสียงหัวเราะหยันๆ อย่างน่าเกลียด และบทสนทนาพวกนั้นก็ทำให้ฉันงงงวยมากขึ้นกว่าเก่าหลายเท่า อะไรกันเนี่ย? ทำ...ทำอะไร นายประธานนั่นกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่?  
 
          “กรุณาระวังคำพูดหน่อยนะครับคุณวอน นี่คุณคงยังไม่รู้สินะ ว่าอัลเบ็ท...สามารถทำอะไรก็ได้ในโลกนี้”
 
          ฟังดูยิ่งใหญ่จังแฮะ = =;;
 
          พอได้ฟังอย่างนี้แล้วฉันก็รู้สึกภูมิใจขึ้นมาแปลกๆ มันเหมือนกับว่าคนของฉันไม่ใช่เล็กๆ เลยนะ ฮ่าๆๆๆ เออะ...โทษที เขาไม่ใช่คนของฉันสักหน่อย - -;;
         
          “...อ่า...ผมว่านะครับ พวกเราเปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่า นะครับ ^^”
 
          ในที่สุดก็มีผู้ชายคนหนึ่งในโต๊ะแทรกขัดขึ้นมาได้อย่างถูกจังหวะพอดีเป๊ะ ซึ่งนายเจซัคก็...
 
          “ก็ดี ถ้างั้น...ผมขอตัวก่อนนะครับ เชิญทุกคนตามสบาย”
 
          พูดจบ ร่างสูงของนายเจซัคก็ลุกขึ้นทันที และไม่ลืมที่จะคว้ามือฉันติดตัวไปด้วย ฮะ...เฮ้! นี่คุณจะพาฉันไปไหนวะเนี่ย!?
 
 
…………………………………………………………….
 
 
          “คุณ หยุดก่อน เดี๋ยวๆๆๆ” ฉันฝืนตัวเบรกเอี๊ยดทันทีเมื่อรู้สึกว่าทั้งฉันและเขาก็เดินไกลออกมาพอสมควรแล้ว
 
          นายเจซัคยอมหยุด เขาหันมาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
 
          “มีอะไร?”
 
          ฉันขมวดคิ้ว สะบัดมือออกอย่างแรงแล้วเปลี่ยนมาเป็นเท้าสะเอว
 
          “นี่คุณจะพาฉันไปไหนเนี่ยหะ? คุณไม่เห็นคนอื่นเหรอ พวกเขายังไม่มีใครลุกออกจากที่เลยนะ เมื่อกี้คุณรู้มั้ยว่าคุณทำให้ฉันอายขนาดไหนน่ะ”
 
          ว่าแล้วไอ้ภาพนั้นก็ตามมาหลอกหลอนอีกจนได้...ภาพที่พอฉันและนายเจซัคลุกขึ้นจากโต๊ะ และเดินดุ่มๆ ออกไปจากห้องโถงนั้นท่ามกลางผู้คนมากมายที่ยังคงนั่งอยู่กับที่ ทุกคนก็พร้อมใจกันหันมาที่พวกฉันเป็นตาเดียว ฉันที่ถูกลากเอาๆ ก็ได้แต่ก้มหน้างุด รีบเดินตามร่างสูงไปโดยไม่กล้ามองไปทางไหนทั้งสิ้น โดยเฉพาะครูจีซู...เพราะหล่อนเอาแต่จ้องจิกมาทางฉัน หล่อนทำอย่างว่าฉันไปทำเรื่องบาดหมางใจอะไรให้หล่อนอย่างนั้นล่ะ เฮอะ!
 
          “อาย? อายเรื่องอะไร?”
 
          ฉันสะดุ้งนิดๆ ตื่นจากภวังค์ทันทีที่เสียงทุ้มถาม
 
          “เอ้า ก็จู่ๆ คุณกับฉันลุกออกมาแบบนี้ ทุกคนเขาก็เลยมองมาที่เรากันหมด เหมือนพวกเราเป็นแกะดำยังไงไม่รู้อ่ะ คุณไม่น่าทำอย่างนี้เลยรู้มะ”
 
          นายนั่นหน้ายุ่งขึ้นมาทันที
 
          “รึเธออยากจะอยู่ให้มันพูดลดเกียรติเธอไปมากกว่านี้ล่ะ เอามะ! ให้มันพูดแดกดันเธอไปเลยว่าฉันได้กับเธอแล้วน่ะ!”
 
          !!!!!!!
 
          “หึ เอามั้ยล่ะ ถ้าเธอต้องการอย่างนั้น ฉันจะได้รีบพาเธอขึ้นไปหามันเลยไง ป่ะ!”
 
          ไม่ว่าเปล่า เพราะเขากระชากข้อมือฉันให้ตามไปทันทีที่พูดจบ ฉันที่ตกใจกับการกระทำของเขาก็ขืนตัวอย่างแรง สะบัดข้อมือออกแล้วรีบถอยถดไปข้างหลังหลายก้าว
 
          “ไม่ ฉันไม่ไป ฉันไม่ไปหรอก!”
 
          ร่างสูงหันกลับมา มองฉันอย่างรำคาญ
 
          “ทำไม ไม่อยากได้ยินมันพูดเหรอ ไม่อยากให้มันพูดใส่หูเหรอว่าเธอเสียตัวให้ฉันแล้วน่ะ”
 
          “ไม่! ฉันไม่อยากได้ยิน!” ฉันปิดหูตัวเองไว้ น้ำตาเริ่มคลอเบ้าด้วยคำพูดถากถางของเขา เขาจะกดดันฉันทำไม! ก็ฉันไม่รู้!  ฉันไม่รู้ว่าคนพวกนั้นกำลังพูดดูถูกฉันอยู่ ก็ฉันไม่รู้นี่!!!
 
          !!!!!
 
          ฉันเบิกตากว้างเมื่อข้อมือของตัวเองถูกกระชากไปอีกครั้ง คราวนี้เขาไม่ได้พาฉันไปไหน แต่กระชากเข้าหาตัวพร้อมกับส่งสายตาดุร้ายมาให้
 
          “รึว่าเธอชอบ...ชอบให้คนเขาพูดกันว่าเธอได้กับฉันแล้ว ทั้งที่มัน...ก็ไม่ได้เป็นจริงสักหน่อย...”
 
          ฉันส่ายหน้า อีกมือหนึ่งพยายามแกะมือของเขาออกเพราะมันเจ็บ! นี่เขาจะบีบข้อมือฉันทำไม!
 
          “ไม่ชอบเหรอ ที่ส่ายหน้านี่คือไม่ชอบใช่มั้ย?”
 
          ฉันส่ายหน้าอีก ใช่! ฉันไม่ชอบ! แล้วนายก็เลิกบีบข้อมือฉันได้แล้ว ฉันเจ็บ!
 
          “ปล่อย...ฉันเจ็บ” ฉันเบะหน้าร้องไห้ คำขอร้องนั้นสั่นระริกยิ่งกว่าเสียงของคนที่ขอชีวิตให้ตัวเอง
 
          นายเจซัคยังคงนิ่ง เขาเงียบไป...
 
          ก่อนที่มือหนานั้น จะค่อยๆ คลายออก นั่นจึงทำให้ฉันรีบสะบัดออกทันที แล้วถอยตัวให้ยืนห่างจากเขาหลายก้าว
 
          ฉันยืนอยู่ตรงนั้น นิ่ง...นานในความรู้สึก ฉันเอาแต่ยืนก้มหน้ามองเบื้องล่าง มองเห็นเท้าของคนตรงหน้าที่ยังหันมาทางฉัน บ่งบอกให้รู้ว่าเขายังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม...และฉันก็ได้ยินเสียงถอนหายใจ
 
          “กลับกันเถอะ”
 
          หงึกๆๆ
         
          ฉันพยักหน้าแต่โดยดี เหลือบตามองเท้าตรงหน้าที่ยืนนิ่งอยู่สักพัก ก่อนจะออกเดินนำไป ฉันปล่อยให้เขาเดินนำไปก่อน ทิ้งระยะห่างให้มากพอสมควร แล้วฉัน...จึงค่อยเดินตามเขาไปอย่างระวังตัว