นิยายเรื่องรักใสๆฉบับโจ้กรรณ

แก้ม-เจ๊แล้วยัยกรรณจะฟื้นมั๊ยเนี่ย
ณิน-ชั้นก็ไม่รุ้วเหมือนกันอ่ะแก
รส-ไม่ฟื้นง่ายๆหรอกยัยกรรณโดนอาคมระดับปรมจารย์
เนตร-แล้วเรามีทางช่วยยังไงอ่ะแก
ณิน-หรือว่าใช้วิธีนำจิตไปตามจิตกลับมาดี
แก้ม-มันเสี่ยงไปยัยเจ๊
เนตร-กำนันพง กำนันพงไงที่จะช่วยยัยกรรณได้
รส-ใช่กำนันพง
แก้ม-แต่กำนันพงอยู่ในคุกนะแก
รส-ก็ให้ยัยเจ๊ถอดจิตไปหากำนันพงสิ
เนตร-ใช่
-----------ยัยเจ๊ถอดจิตไป--------------
กำนันพง-จะมาคุยเรื่องเพื่อนสินะ
ณิน-ค่ะ แล้วมีวิธีไหนจะช่วยยัยกรรณมั๊ยคะ
กำนันพง-มีวิธีเดียวแต่มันเป็นวิธีที่เสี่ยงมาก
ณิน-วิธีอะไรคะ
กำนันพง-ถอดอาคมขั้นสูง
ณิน-แล้วยัยรสพอจะทำได้มั๊ยคะ
กำนันพง-ต้องให้พระหรือผู้อยู่ในศีลธรรมอันดีมาทำ
ณิน-แล้วมันเสี่ยงตรงไหนคะ
กำนันพง-ถ้าทำผิดพลาดแม้แต่นิดเดียวเพื่อนเธอก็ต้องตาย
ณิน-ขนาดนั้นเลยเหรอคะ
กำนันพง-อืม
-------------------จิตกลับมา---------------
ณินถอดหายใจ ลืมตาขึ้นมา
รส-ว่าไงยัยเจ๊ มีวิธีไหนจะช่วยได้บ้าง
ณิน-ถอดอาคมขั้นสูง
รส-หะ ยังงี้ชั้นก็ไม่มีสิทธิช่วยเลยน่ะสิ
แก้ม-ทำไมอ่ะแก
ณิน-อาคมขั้นสูง ถอดได้โดย พระและผู้อยู่ในศีลธรรมอันดีเท่านั้น
เนตร-แล้วเราจะเอาใคร
แก้ม-หลวงลุงไง
รส-งั้นเราจะนำตัวยัยกรรณไปอยุธยาพรุ่งนี้
เนตร-งั้นรีบไปบอกนายพงอินทร์ดีกว่า
แก้ม-ก็ดี งั้นไปกัน
รส-นี่นายพงอินทร์
โจ้-มีไรเหรอ
แก้ม-เราจะพาตัวยัยกรรณไปอยุธยาพรุ่งนี้
โจ้-แต่กรรณยังไม่หายดีเลยนะ
รส-เราจะพายัยกรรณไปถอดอาคม
โจ้-อาคมบ้า อาคมบอ อะไรล่ะก็เห็นๆอยู่ว่ากรรณยังไม่หาย
ณิน-ถ้าเราไม่พายัยกรรณไปยัยกรรณก็ไม่หายแล้วแถมจะต้องตายด้วยอีกนะ
เนตร-คุณต้องเข้าใจนะคะ
โจ้-ก็ได้
-----------จบ----------------