มันกลับมาทวงคืน (ปล.เรื่องนี้ลงสองเว็บ)

 
          จากเหตุการณ์ในวันนั้น เวลานี้ที่ช่วยทินไว้ไม่ได้ แม้เพื่อนๆ ของเขาจะขอโทษสักกี่ครั้งแต่เขาก็ยอมให้อภัยดาวได้คนเดียวเท่านั้น เพราะเป็นคนเดียวจริงๆ ที่ช่วยเขาไว้โดยที่ไม่ห่วงตัวเองเลยสักนิด
 
“พวกมึงรู้หรือยังว่ากูเจ็บปวดมานานขนาดไหน”
 
“ไอ้ทิน มึงจะโกรธพวกกูไปถึงไหนวะ” มิกซ์ตะโกนถามอย่างไม่เข้าใจ
 
“กูอภัยให้ดาวได้คนเดียวเท่านั้น พวกมึงต้องมาอยู่กับกูที่นี่” เสียงของทินเริ่มแฝงไปด้วยความแค้นอีกครั้ง
 
          ทุกครั้งที่ทินคิดถึงเหตุการณ์นี้เขาก็ลืมไม่ลงจริงๆ ว่าเขาทรมานแค่ไหนในวันนั้น ดินลากตัวเขาเข้าไปในกองไฟกองโตมันเผาตัวเขาจนไหม้เกรียมเหมือนกับศพของดินแล้ววันต่อมาทุกคนก็คิดว่าเขาตายไปพร้อมกับดิน จากวันนั้นเขาก็คิดแก้แค้นให้ได้
 
“ทินให้อภัยพวกเขาเถอะ” ดาวพยายามช่วยพูดให้เพื่อนๆ
 
“ไม่ได้หรอกดาว เพราะมันทรมานเกินจะให้อภัย” ทินตอบเสียงเรียบ
 
“แต่นายเป็นคนพูดท้าทายดินเองไม่ใช่เหรอ” มิ้มพูดเพราะเพิ่งคิดได้
 
“ใช่ฉันพูด แต่ถ้ามีใครสักคนช่วยไว้”
 
          เปรี้ยง!!!
 
          เสียงฟ้าผ่าทำให้เสียงของทินหายไป....
 
“ฉันว่าที่ทินให้อภัยเธอ เป็นเพราะเขาชอบเธอ” มิ้มพูดอย่างรู้ทัน
 
“เลิกพูดเถอะ” ดาวตอบไปอย่างนั้นเพราะรู้ดีว่าทินคิดยังไงกับตัวเอง
 
“หมดเวลาสำนึกผิดแล้ว พวกมึงทุกคนต้องมาอยู่กับกู!!!” ทินพูดพร้อมกับมีเสียงฟ้าผ่าที่น่ากลัวเพราะเหมือนอยู่ใกล้ตัวมาก
 
          ทุกคนเริ่มมองหน้ากันเมื่อเสียงนั้นเงียบลงไป แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาแปลกใจคือตอนนี้ดาวหายไปไหน...ทุกคนพยายามมองหาแต่ก็ไม่เจอแล้ว
 
“ดาว! ดาว!”
 
“เดี๋ยวนะ เรื่องที่บอกว่าไอ้ทินชอบดาวหมายความว่ายังไง” ภูถามอย่างสงสัยเพราะตัวเขาเองก็แอบชอบดาวอยู่เหมือนกัน
 
“นายจะมาสงสัยอะไรตอนนี้” มิ้มตอบอย่างโมโหทั้งที่ดาวหายไปยังมาถามเรื่องนี้อีก
 
“นั่นสิ...ตามหาดาวเถอะ” มิกซ์พูดอย่างเห็นด้วย
 
          ทั้งสามตามหาดาวทั่วอาคารเรียนแต่ก็ไม่เจอเลย หรือว่าดาวจะถูกผีบังไว้ถึงได้ตามหาไม่เจอ มิ้มคิดอย่างสับสน...ทำไมดาวถึงหายไปก็ไหนทินบอกว่าให้อภัยดาวแล้วนี่ เขาไม่ทำร้ายดาวแน่ๆ ...
 
“กูให้โอกาสพวกมึงหนีไป ถ้าพวกมึงไม่หนีรู้ใช่มั้ยว่ากูจะทำอะไร” เสียงทินพูดอย่างใจเย็นเหมือนรู้ทันว่าพวกนี้ไม่หนีแน่ๆ
 
“มึงก็คืนดาวมาสิ” ภูต่อรอง
 
“กูไม่ได้เอาดาวไป ดาวเขามาอยู่ในที่ของเขาพวกมึงมายุ่งอะไรด้วย หนีไปสิหนีดาวอย่างที่พวกมึงหนีกู!!!...หมดเวลาหนีของพวกมึงแล้ว!!!”
 
          เปรี้ยง!!!
 
          เสียงฟ้าผ่ามันให้เกิดสะเก็ดไฟเป็นเหตุให้ไฟเริ่มลุกไหม้ช้าๆ ในขณะที่พวกภูยังตามหาดาวในอาคารนี้ เขาไม่รู้เลยว่าไฟกองน้อยกำลังก่อตัวในเวลาที่ฝนเริ่มหยุดตกแล้ว ไฟก็เริ่มรามตามสายลมที่พัดเข้ามาอย่างเชื่อช้า