The door puzzle มหัศจรรย์ภายใต้ประตูปริศนา

          “ฮ่าๆ โอ๊ย!อย่าสิ!ฮ่าๆ”
ในเช้าอากาศที่สดใส ภายใต้แสงอาทิตย์ที่รอดรำไรออกมาจากต้นไม้ใบใหญ่ของเที่ยงวัน เด็กๆเล่นกันอย่างสนุกสนาน โดยมีผู้เป็นแม่คอยดูอยู่ห่างๆแถมยังพลอยยิ้มเมื่อเห็นลูกมีความสุข
“คุณรินรินคะ ไปเด็ดดอกไม้มาทำเป็นมงกฎดีกว่าค่ะ”เด็กคนนึงพูด
“จะดีเหรอลูกปัด เดี๋ยวแม่ฉันจะดุน่ะสิ”หญิงสาวที่ชื่อรินรินพูดขึ้น
รินรินพูดแล้วหันไปทางแม่ ผู้เป็นแม่ผายมือออกพรางยิ้มเป็นแนวว่าอนุญาต รินรินยิ้มร่า
“เย้!!ไปกันเถอะลูกปัด”รินรินพูดพร้อมกับคว้ามือลูกปัดไปที่สวนทันที
“เหวย...เบาๆสิคะคุณรินริน”
“ฮึๆ”ผู้เป็นแม่หัวเราะกับความน่ารักของลูกสาวตัวเอง
          “ขอโทษด้วยนะคะคุณเจนจิรา ที่ต้องพาลูกสาวมาเลี้ยงด้วยแบบนี้”หญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“ฮะๆ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ดีแล้ว รินรินจะได้มีเพื่อนเล่น”เจนจิราเอ่ยขึ้น
“ฉันไม่ได้เห็นลูกสาวของตัวเองยิ้มแบบสดใสแบบนี้มาก่อนเลย ฉันต่างหากต้องขอบใจนะแป้ง ที่พาลูกเธอมาด้วยน่ะ”เจนจิราเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปหาแป้ง หรือแม่บ้านในบ้านของเธอเอง
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”แป้งก้มหัวอย่างนอบน้อมพร้อมกับยิ้มบางๆ
ตัดมาทางด้านเด็กๆ            
รินรินและลูกปัดรีบวิ่งไปที่สวนหลังบ้านซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้หลากสีสันและดอกไม้ต่างพันธุ์ แถมบริเวณนั้นก็ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นดอกไม้ รินรินมองไปรอบๆด้วยความสนใจแล้วหันไปพูดกับลูกปัด
“โอ้โห!พ่อของลูกปัดเก่งจังเลยอ่ะ ปลูกสวนได้สวยมากเลยอ่ะ”รินรินชม
“ก็แหม....ไม่เท่าไรหรอกค่ะ ถ้าอย่างงั้นเราก็เด็กดอกไม้มาทำเป็นมงกุฎกันเลยค่ะ”ลูกปัดเสนอ
“อื้อดีเลยๆ”รินรินไม่รอช้า รีบเข้าไปเด็กดอกไม้หลากสีทันที
ในขณะที่รินรินกับลูกปัดเลือกดอกไม้อยู่นั้น สายตาก็พลันไปเห็นประตูไม้บานใหญ่ๆ เก่าๆบานหนึ่งอยู่ริมรั้ว
“ลูกปัด...ประตูอะไรน่ะ”รินรินถาม
“ไม่รู้สิคะ ไปดูกัน”ลูกปัดเสนอแล้วเด็กๆก็ไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปหาประตูปริศนาทันที
ประตูใบนั้นเป็นประตูไม้บานใหญ่เก่าๆ มีรูกุญแจและลูกบิดที่ขึ้นสนิมอยู่ รินรินพยายามเปิดมันออกมาแต่ก็ไม่สำเร็จ
“โอ๊ย...ประตูมันล็อคอ่ะ อยากรู้จังว่ามันมีอะไร”รินรินพูดอย่างสงสัย
“นั้นน่ะสิคะ ลองไปหาคุณผู้หญิงดีกว่าค่ะ เผื่อท่านจะมีกุญแจแล้วเอามาไข เผื่อตรงนั้นเป็นสวนอีกแห่ง จะให้พ่อของลูกปัดไปปลูกต้นไม้แล้วเราจะได้มีดอกไม้มาทำมงกุฎอีก”ลูกปัดเสนอความคิดเห็นอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม
“อื้อ ดีเลยๆ”รินรินพูดพร้อมกับวิ่งไปพร้อมลูกปัดเพื่อไปหาแม่ของตัวเองทันที
ทางระหว่างเจนจิรานั้นก็จิบชาพรางอ่านนิยายเล่มโปรดอย่างสบายใจโดยมีแป้ง แม่บ้านคู่ใจคอยบริการอยู่ใกล้ๆ
“คุณแม่!!! คุณแม่คะ!!!”รินรินตะโกนร้องแล้วก็วิ่งมากอดเจนจิรา
“อ้าวๆ ว่าไงล่ะคนเก่ง จะเลิกเล่นแล้วเหรอ”เจนจิราถาม
“เปล่าค่ะ คือ...รินจะมาถามแม่ว่าแม่มีกุญแจของประตูไม้บานเก่าๆที่อยู่สวนด้านหลังหรือเปล่าคะ”รินรินถามด้วยความไร้เดียงสา
แต่หารู้ไม่ว่า คำถามนี้ได้ทำให้ทั้งสองคนอึ้งทันควัน
         “ไม่มีจ้ะ...”
“อ้าว...”รินรินพูดอย่างเสียดาย
“เอ่อ...คุณหนูคะ ลูกปัด ตอนนี้ได้เวลาอาบน้ำแล้วก็ทานอาหารว่างแล้วนะคะ”แป้งขัดขึ้น
“ว้า.....”เด็กๆร้องอย่างเสียดาย
“ฮ่าๆ เอางี้นะจ๊ะเด็กๆ เดี๋ยวพอทานอาหารว่างเสร็จแล้วเดี๋ยวไปห้องสมุดแล้วเดี๋ยวแม่จะพาไปห้องสมุดของบ้านนะจ๊ะ ท่าทางจะมีหนังสือน่าอ่านเยอะแยะเลย”เจนจิราพูด
“เย้!!!”
แล้วทุกคนก็เข้าบ้าน เว้นแต่ว่า...รินรินกลับหันมามองประตูบานนั้นอีกรอบก็เห็นประตูบานนั้นแง้มเปิดออกมา รินรินตกใจอย่างมากรีบส่ายหัวแล้วมองกลับไปที่เดิมก็เห็นว่าประตูบานนั้นยังปิดอยู่เหมือนเดิม เธอคิดว่าคงเพราะตาฝาดแล้วรีบเข้าบ้านทันที โดยเก็บความสงสัยนั้นเอาไว้.................