สวยไม่ซ่าท้าดูได้

              
“เอาเถอะหน๊า..ไปมหาลัยกันเถอะสภาพแปปนี้เธอคงเดินไปเองไม่ไหวหลอก” “ก็จริงแฮะ ^^ ฝากดูแลเราด้วยนะเจวานเพื่อนรัก~”ฉันพูดเสร็จก็เกาะแขนเจวานไปมหาลัยดีนะที่เช้านี้ไม่ค่อยมีคนถ้ามีใครมาเห็นเราสองคนในสภาพแบบนี้รับรองว่าเรื่องนี้ได้ลือและดังไปทั่วแน่ๆทำไงได้ก็เจวานเป็นถึงดารานิเนาะ ในที่สุดก็มาถึงมหาลัย “เหนื่อยจังแฮะ” “แค่นี้เหนื่อยเธอนี้ไม่ไหวๆจริงๆหัดออกกำลังกายบ้างก็ดีนะจะได้ผอมบ้าง5555+” “เดี๋ยวเถอะ..ถ้าขาฉันไม่เจ็บนายตายไปนานแล้วนะ!!” “ว่าแต่ข้อเท้าเธอมันไม่เป็นไรแน่นะ?” “ไม่เป็นไรหลอก ^^ แค่นี้สบายมาก” “แต่มันบวมมากเลยนะ” “ก็ไม่เห็นมากเท่าไหร่เลย..สักพักก็หายแล้วละ” “งั้นเธอนั่งพักที่นี้ก่อนนะเดี๋ยวฉันไปซื้อที่ประคบเย็นให้” “ขอบใจนะไว้ว่างๆๆจะพาไปเลี้ยงข้าว” “อย่าลืมละสัญญาแล้วนะมีมี่” “แน่นอน”คนอย่างมีมี่ไม่เคยโกหกใคร 5555 “งั้นฉันไปซื้อก่อนละ” “จ้าๆ”สุดเสียงเจวานก็เรียบวิ่งออกไปฉันก็เลยนั่งตรงม้านั่งคนเดียวมหาลัยตอนเช้าๆนี้ก็สงบดีนะถ้าชีวิตฉันเป็นแบบนี้ก็ดีสิ “เฮ้ย~”ฉันถอดให้ใจยาว “ถอนหายใจแสดงว่ามีเรื่องกลุ้มใจสินะมีมี่?”เสียงนั้นคุ้นๆนั้นหรื่อว่าฉันรีบหันหน้าไปหาเจ้าของเสียง “พี่ซัม!!!” “อะไรกันทำไมถึงตกใจขนานนั้นด้วยพี่ไม่ใช่ผีนะ^^”พี่ซัมน๊าพี่ซัมส่งยิ้มมาทีไรหาโกรธทุกทีเลย -.-(แล้วฉันมีสิทธิ์โกรธเขาด้วยเหรอ- -)ทำไงดีหว่าอยู่กับพี่เค้า 2 ต่อ 2 อีกทำตัวไม่ถูกแล้ว>/////< “ก็....พี่มาไม่ให้ซุ่มไม่ให่เสียงนี้” “เมื่อเช้าเธอก็อยู่ในพุ่มไม้..แล้วโผล่ขึ้นมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงได้เลยทำไมพี่จะทำบ้างไม่ได้อะ ^^”พูดถึงเมื่อเช้าคำว่า ‘เดท’ก็แล่นเข้ามาให้หัว...จริงสิเราก็แค่น้องสาวส่วนพี่แซนนี่คือ...แฟนพี่ซัม..นั้นมัรก็เรื่องของเขายัยมีมี่จะยุ่งเรื่องเขาทำไมกัน “นั้นก็แค่หนูบังเอิญทำของตกอยู่แถวนั้นพอดีค่ะ”แถๆไปก่อน “อ๋อ~ว่าแต่ว่าข้อเท้าเธอเป็นไงบ้างละ”พี่ซํมไม่พูดเปล่าเขายังกล้มลงมาดูข้อเท้าฉันด้วย “โอ๊ย...เจ็บอะพี่ซัมเบาๆๆหน่อยสิค่ะ” “พี่ยังไม่ได้ทำไรเลยนะ?หรือว่าข้อเท้าเธออักเสบหนะงั้นต้องไปหาหมอแล้วนะ” “ไม่เป็นไรค่ะพี่ซัมเดี๋ยวเจวานซื้อที่ประคบเย็นมาให้หนูว่าคงหายดีแล้วละค่ะไม่ต้องถึงหมอก็ได้มั้งค่ะ^^” “แต่ว่า...........” “โย่..มีมี่รอนานไหมฉันดะ....” “งั้นพี่ไปก่อนนะ..เจวานฝากดูแลมีมี่ด้วยนะ” “พี่ไม่ต้องบอกผมก็จะดูแลมีมี่จนถึงที่สุดอยู่แล้วครับ ^^”ฉันแอบเห็นพี่ซัมตวัดตาใส่เจวานด้วยอะทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วยนะหรือว่าจะ.....ไม่ใช่ละยัยมีมี่เขามีเจ้าของแล้วแกก็จำใส่กะลาไว้ด้วย!!! “นี้มีมี่อยู่หรือเปล่า~”เจวานสะกิดฉันเบาๆทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ “เปล่านี้....แล้วไหนที่ประคบละ” “นี้ไง”พูดเสร็จเจวานก็เอาที่ประคบมาประคบข้อเท้าให้ฉันตอนนี้ผู้คนก็เริ่มทยอยมามหลาลัยแล้ว “งั้นเราไปที่ห้องคาสแรกกันเถอะ”ฉันพูดพลางเดินไปทางห้องคาสแรกถึงแม้ไม่ราบรื่นเท่าไหร่เพราะเจ็บข้อเท้าสุดๆแต่ก็มาถึงจนได้เก่งไหมล่า ^^ (เพราะเจวานพามาส่งหนะ555) “ขอบคุณน๊าเพื่อนรัก~ส่งฉันแค่นี้ก็ได้เดี๋ยวยัย3คนนั้นก็มาแล้วละ” “งั้นฉันไปก่อนนะบาย”เจวานพูดเสร็จก็เดินหายไปอย่างรวดเร็วไปช้าขืนโดนแฟนคลับรุ่มอะดิ ผ่านไป 5 นาที “โห่หาตั้งนานนึกว่าไปอยู่ไหนกลายมาเป็นอยู่ที่ห้องซะงั้น?”ยัยมิสตี้พอเห็นฉันก็บ่นเป็นชุดเลยอะ. “แล้วทำไมแกไม่โทรหาฉันยะ?” “พวกฉันโทรหาแกตั้งหลายสายแล้วนะแกไม่รับเองนิ” “อ่าวจริงเหรอ? หรือว่าฉันจะลืมเอาโทรศํพท์มาน๊าเดี๋ยวดูก่อนนะ”พูดเสร็จฉันก็รีบควานหาดรศัพท์ให้กระเป๋าพบว่า”ลืมเอามาจริงด้วยแหะ” ”นั้นไง..แต่ก็สมเป็นแกดีนะ 555+” “ทุกทีฉันซุ่มซ่ามงั้นเหรอ-0-“ “โธ่~พูดแบบนี้ยังไม่รู้ตัวอีกอะ” พรึบบบ “เซอึน มาคุยกับพี่ด่วน!!”ความซวยมาเยือนอีกแล้วคนที่เรียกชื่อนี้เวลาโมโหมีคนเดียวนั้นคือพี่มิกค์โดนสวดยาวแน่เลย “ค่ะ..รับทราบแล้วค่ะพี่ชาย”พี่มิกค์เดินมาหาฉันแล้วก็ “เธอจะบ้าหรือไงที่แอบมามหาลัยคนเดียวเนี้ย??ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอพี่จะทำไงละ?” “หนูไม่ได้มาคนเดียวนะหนูมากับเจวานต่างหากแล้วก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นนี้คะ?” “เซอึน เธอกล้าเถียงพี่เหรอ? “ “หนูไม่ได้เถียงนี้หนูพูดความจริงอะ” “เฮ้ย!!ถึงบอกอะไรเธอไปเธอก็ไม่เขาใจอยู่ดี..ต่อไปนี้ห้ามขัดคำสั่งพี่อีกนะเข้าใจไหม?!!!” “ไม่อะทำไมหนูต้องฟังพี่ชายตลอดละค่ะหนูโตแล้วนะค่ะต่อไปนี้หนูจะไม่ฟังพี่แล้ว!!!!” “!!!......นี้เซอึน!!!!” “พี่ชายใจเย็นเมื่อไหร่เราค่อยมาคุยกันใหม่นะค่ะ..เชิญค่ะ”