The magic magic

              หลังจากที่เหตุการณ์เมื่อกี้นี้จบลงฉันก็เดินออกจากโกดัง และตอนนี้ก็ใกล้จะเย็นแล้ว

สโตรเฟอร์กวักมือเรียกฉันและริคก็เดินมาหาฉันพอดี ทั้งสองคนมองหน้ากันทำให้เป็นคู่กัดไปซะงั้น

              "ริค เป็นอะไรรึเปล่า?"ฉันถามริคด้วยความเป็นห่วง

              "ฉันเริ่มไม่ไว้ใจไอ้หมอนั่นซะแล้ว ยังไงก็พยายามอยู่ให้ห่างจากตัวเขาก็แล้วกัน"ริคพูด

พลางใช้มือตบไหล่เบาๆ

              "..."ฉันไม่พูดอะไรแล้วก็เดินต่อไปเรื่อยๆ

              ณ บ้านของริค

              ทุกคนต่างกินข้าวกันหมดรวมฉันด้วย ริคนั่งอยู่ข้างขวาส่วนฉันนั่งอยู่ตรงหัวมุมโต๊ะ

สโตรเฟอร์นั่งข้างซ้าย ส่วนเมอรี่กับลินลี่นั่งอยู่ข้างหลังสโตรเฟอร์และริค ขณะที่ฉันกำลังกินข้าวโอ๊ต

อยู่ฉันก็รู้สึกได้ว่ามีคนกำลังมองมาที่ฉันตั้งสองคน นั่นก็คือริคและก็สโตรเฟอร์นั่นเอง ทำให้ฉันเริ่มจะ

กินไม่ลงซะแล้ว

              "ทำไมต้องมามองฉันด้วยหล่ะ!?"ฉันถามพลางวางช้อนแล้วก็จ้องหน้าทั้งสองคน

              "..."ริคไม่พูดอะไรแล้วเขาก็กินข้าวต่อไป

              "ก็ผมเป็นห่วงคุณนี่นา"เขาพูดเสร็จก็จับมือข้างซ้ายเบาๆแต่ฉันสลัดมือออกทันทีที่เขา

สัมผัสมือฉัน

              "ไม่ต้องมาแตะตัวฉันเลยนะ! แล้วนายก็ไม่ต้องห่วงฉันด้วย ฉันไม่ได้ตายนะยะ"ฉันพูด

ประชดใส่สโตรเฟอร์ทำให้เขาต้องถอยไปเลย ส่วนลินลี่ก็มองสโตรเฟอร์ด้วยความโกรธเคือง

              ทุกคนต่างคนต่างเงียบกันไปหมด หลังจากนั้นทุกคนก็กินข้าวเสร็จกันหมดแล้ว แต่ว่า

ยัยลินลี่กลับโยนงานให้ฉันเป็นคนเก็บของที่อยู่บนโต๊ะทั้งหมด ซึง่ที่จริงเป็นงานของยัยนั่นทั้งหมด

แล้วเธอก็เรียกสโตรเฟอร์ไปคุยกันข้างนอก

              ฉันเก็บจานของทุกคนซ้อนกันเป็นชั้นๆ แต่ว่าเมอรี่ก็ช่วยฉันทำความสะอาดด้วยและเธอ

ก็บอกว่าจะทำความสะอาดให้เองอีกด้วย

              "คริสตัน มานี่หน่อยสิ"ริคเรียกฉันที่กำลังดูเมอรี่ทำความสะอาดอยู่

              "หืม? มีอะไรหรอ?"ฉันถามริคที่กำลังกวักมือเรียกฉัน ฉันเดินไปหาริคแล้วเขาก็พาฉัน

เข้ามาในห้องของเขา

              "มีอะไรรึเปล่า?"ฉันถามเขาด้วยความสงสัย

              แล้วเขาก็หยิบแขนฉันขึ้นมาแล้วก็ถกแขนเสื้อฉันออก ซึ่งตรงข้อพับของฉันมันหายไป

เพราะว่าฉันล่องหนได้ไง และก็ฉันก็คงไม่รู้ตัวว่าข้อพับมันกำลังล่องหนอยู่ด้วย

              "นี่เธอมีพลังล่องหนเองหรอกหรอ?"ริคถามด้วยความตกใจเล็กน้อย

              "ใช่ แล้วนายก็คงมีพลังไฟสินะ"ที่ฉันบอกไปว่าเขามีพลังไฟเพราะว่ามือของเขาอุ่นมาก

มันคงไม่ใช่ร้อนเพราะว่าตอนนี้อากาศกำลังหนาวมากและยิ่งสัมผัสยิ่งร้อนมากขึ้นทุกที

              "โทษที"เขาพูดเสร็จก็ปล่อยมือออกจากแขนฉัน

              "...."ฉันจ้องหน้าเขาเพราะว่าฉันไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี

              "มิน่าหล่ะ เธอถึงได้หนีออกจากการแต่งงานได้สบายๆเลย"เขาพูดพลางกอดอกแน่น

              "แล้วทำไม? ผิดหรอที่ฉันหนีงานแต่งมา?"ฉันพูดยั่วยวนกวนประสาทใส่เขาเล็กน้อย

              "ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันก็แค่สังเกตแขนเธอมาเมื่อกี้นี้แล้ว แทนทีแขนเสื้อจะมีเงาดำ

แต่กลับไม่มีเงาเลยซักนิด ฉันก็เลยสงสัยก็เท่านั้นเอง"เขาอธิบายให้ฉันฟัง

              "ตาไวจังนะ ถ้านายไม่บอกฉันป่านนี้เรื่องนี้ดังแน่ๆ ถ้าคนในบ้านเห็นซะก่อนอ่ะนะ"ฉัน

พูดด้วยความกังวลพลางลูบข้อพับที่แขนเบาๆ

              "ไม่ต้องห่วง แม่ฉันก็เป็นเหมือนกัน"เขาพูดอย่างมั่นใจ

              "ฮะ!? นายว่าไงนะ!? เมอรี่ก็เป็นเหมือนกันหรอกหรอ!?"ฉันพูดด้วยความตกใจสุดๆ

              "หืม? เมอรี่ไหนหรอ? เธอไปจำมาจากไหนรึเปล่า?"เขาพูดเสร็จก็ดีดกะโหลกฉันไป

หนึ่งที

              ปั้ก!

              "โอ้ย!...ก็แม่ของนายไงเล่า!"ฉันพูดพลางลูบหน้าผากฉันแรงๆ

              "แม่ฉันไม่ได้ชื่อนี้ซะหน่อย แม่ฉันชื่อเวนส์เดย์ต่างหากหล่ะ"เขาพูดพลางยิ้มให้ฉันเล็ก

น้อย

              "เวนส์เดย์? ที่จริงแม่ของนายบอกฉันว่าเธอชื่อเมอรี่นี่"ฉันพูดเถียงกับริค

              "ฉันว่าแม่ฉันจะต้องปกปิดอะไรบางอย่างอยู่แน่ๆ"เขาพูดด้วยความสงสัย

              แอ้ด...

              เสียงประตูดังขึ้นทันทีที่ฉันหันไปมอง ที่แท้ก็สโตรเฟอร์นั่นเอง

              "พวกเธอคุยอะไรกัน?ขอให้ฉันมีส่วนร่วมบ้างสิ"สโตรเฟอร์พูดพลางใช้แขนวางไว้บนลูก

ปิดประตู

              "เราคุยกันเสร็จแล้วหย่ะ! ตอนนี้ฉันก็คงจะต้องไปนอนที่ห้องโน้นแล้วสินะ"ฉันพูดเสร็จก็

จะเดินออกจากห้องแต่ว่าสองคนกลับไม่ให้ฉันไปซะงั้น ริคจับแขนข้างขวาไว้ส่วนสโตรเฟอร์ก็ใช้นิ้ว

แตะปากฉันเบาๆ

              "นี่! ฉันจะไปห้องนู้นนะ!"ฉันพูดด้วยความขอร้องพลางมองทั้งสองคน

              "แม่ฉันบอกว่าที่ห้องนั้นคนเต็มแล้ว เพราะฉะนั้นเธอก็ต้องนอนที่ห้องนี้เท่านั้น"    

สโตรเฟอร์พูดพลางมองมาที่ฉันอย่างยั่วยวน

              "นี่มันอ้างกันชัดๆ!"ฉันพูดด้วยความโมโห

              "แต่เขาพูดจริง"ริคพูดความจริงจนทำให้ฉันต้อง'จำใจ'ยอมนอนกับเขา

              "ก็ได้! แต่มีข้อแม้ว่า..."

              ฉันจะต้องนอนคนเดียวที่เตียง ส่วนเจ้าพวกนั้นก็นอนที่พื้นอันแสนหนาวเย็น☺ ทำไมฉัน

รู้สึกสะใจทั้งสองคนจังเลยนะ แต่ก็ดีแล้วหล่ะฉันจะได้นอนหลับอย่างสบายใจ

              เช้ารุ่งขึ้น...

              "..."ฉันตื่นขึ้นมาก็พบร่างสูงนอนกอดฉันเพื่อให้ความอบอุ่นฉันอยู่ ฉันเงยหน้าขึ้นมาก็

พบว่าเป็นริคนั่นเอง

              "ระ..ริค!"ฉันพูดชื่อเขาทำให้เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที

              "หืม? มีอะไร?"ริคพูดพลางเลิกคิ้ว

              "นะ...นายมากอดฉันตอนไหน!?"ฉันพูดด้วยความตกใจพลางดันตัวฉันออก

              "เมื่อตอนกลางคืนเธอบ่นว่าหนาวก็เลยทำอย่างนี้ให้อบอุ่นไงเล่า แถมตัวเธอก็ร้อนอีก

ด้วย"เขาพูดเสร็จก็พลิกมือด้านหลังมาแปะบนหน้าผากฉันเบาๆ

              "ไม่จริง! ฉันไม่ได้...ฮัดชิ้ว!"ฉันจามออกมาพร้อมกับน้ำมูกสีใสออกมาจากจมูกฉัน

              "ฉันบอกเธอแล้วว่าตัวเธอร้อน ตอนนี้เธอก็ไม่ต้องมาทำงานแล้ว รักษาตัวให้หายก่อน

จะดีกว่า เดี๋ยวฉันจะไปบอกแม่ให้เอง"ริคพูดเสร็จก็กำลังจะเดินไปเปิดประตูแต่ว่าฉันพูดขึ้นว่า

              "ไม่! ฉันจะทำงาน ฮัดชิ้ว! นายอย่าพึ่งไปบอกแม่นายนะ ฮัดชิ้ว! และอีกอย่าง ฮัดชิ้ว!

นี่ฉันจะจามมากไปไหนเนี่ย! ฮัดชิ้ว!"ที่จริงฉันยังพูดไม่จบประโยคแต่ก็ต้องหยุดไปก่อนเพื่อให้หาย

จามซะก่อน

              "อย่าฝืนตัวเองเลยจะดีกว่า ไม่งั้นอาจจะล้มกลางทางเลยก็ได้"เขาพูดด้วยความเป็นห่วง

              "ไม่! ฉันจะไปทำงาน!"ฉันพูดคัดค้านใส่ริคจนทำให้เขาต้องจำใจยอมให้ฉันไปทำงาน

              "งั้นก็แล้วแต่เธอนะ ขึ้นหลังฉันสิ"เขาพูดเสร็จก็ย่อตัวลงให้ฉันขึ้นหลังเขา ฉันลุกขึ้น

พยุงตัวให้ตั้งหลักให้ได้ก่อน แล้วจากนั้นฉันก็กระโดดขึ้นหลังเขา

              "เกาะเอาไว้นะ ระวังตกหล่ะ"เขาพูดเตือนฉันแล้วเขาก็เดินไป

              ฉันกอดคอเขาแน่นเพราะตัวเขาทำให้ฉันอุ่นขึ้นมาก และความรู้สึกที่ฉันได้ใกล้ชิดเขาก็

กำลังคืบคลานมาหาฉันอย่างที่ฉันไม่รู้ตัว...