หนี้รัก.....หนี้แค้น (Y)

06:00 น.

“ อือ...”ผมครางออกมาเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรมากอดรัดร่างกายของผม

“ ตื่นแล้วเหรอครับคนดี จุ๊บ ”ร่างหนาเอ่ยทักทายร่างบางก่อนที่จะจูบที่หน้าผากมนของคนที่นอนอยู่ในอ้อมกอด

“ นะ...นี่มัน ”ผมปรือตาขึ้นมามองต้นเหตุที่รบกวนการนอนของผม แต่สิ่งที่ทำให้ผมอึ้งก็คือร่างหนาของคุณเทวาที่นอนกอดผมอยู่ ผมขมวดคิ้วมองเขาด้วยความงง ก่อนที่ภาพเหุตการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้จะค่อย ๆ ไหลเข้ามาในสมองของผมทุกฉากทุกตอนทุกกรากระทำของผม มันทำให้หน้าของผมร้อนขึ้นมาทันที่

“ เป็นอะไรไปครับ เจ็บตรงไหนรึเปล่า ”ร่างหนาถามขึ้นอย่างห่วงใยที่เห็นร่างบางทำหน้านิ่วขมวดคิ้วใบหน้าแดงกล่ำ

“ ปะ...เปล่าครับ ปล่อยผม ผมจะกลับบ้าน ”พรรษาบอกพร้อมกับยันตัวของเทวาออกจากตัว

“ โกรธพี่เหรอครับคนดี หืม   ”ร่างหนาไม่ทำตามที่ผมร้องขอแต่กลับอุ้มผมขึ้นไปนั่งบนตักของเขาแทนมันทำให้ผมรู้ว่าไม่แค่ผมที่มีร่างกายเปลือยเปล่าเพราะสิ่งที่ผมกำลังนั่งทับอยู่นั่นมันคืองูยักษ์  ผมนั่งตัวเกร็งไม่กล้าขยับเพราะกลัวว่าถ้าขยับแล้วจะทำให้เจ้างูยักษ์มันตื่นมาพ่นพิษใส่

“ ปะ...ปล่อย ผะ...ผมจะกลับบ้าน ”ผมไม่สนใจที่จะตอบคำถามของเขา แต่กลับบอกความต้องการของตัวเอง

“ ไม่ปล่อย! จนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง ”เทวาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดที่ร่างบางเอาแต่ร้องจะกลับบ้านไม่สนใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทำเหมือนกับว่าเมื่อคืนนี้มันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเลย

“ จะคุยอะไรอีก คุณก็ได้ในสิ่งที่คุณต้องการไปแล้ว มันยัง ฮึก ไม่พออีกรึงัย จะเอาอะไรอีก ฮือออ...จะเอาอะไรอีก ”พรรษาพูดขึ้นอย่างสุดทน ไม่ใช่ว่ารู้สึกแย่ที่ตัวเองมีอะไรกับผู้ชายแต่กลับกันเขารู้สึกดีมาก ถึงมากที่สุดทั้งที่เขาไม่เคยรู้สึกกับผู้ชายคนไหนมาก่อนแต่เขาก็ไม่อยากอยู่ฟังคำดูถูกจากผู้ชายคนนี้เหมือนกัน ความรู้สึกที่โดนดูถูกจากคนที่เรารู้สึกดีด้วย

“ พี่ขอโทษ อย่าร้องเลยนะครับ พี่ก็แค่อยากจะตกลงอะไรกับเรานิดหน่อยเอง ”ร่างพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทีอ่อนลง

“ ถ้าเป็นเรื่องเมื่อคืนนี้ คุณไม่ต้องจ่ายเงินให้ผมเหรอครับ ผมจะถือว่าผมได้ตอบแทนคุณที่คุณช่วยผมเอาไว้เมื่อครั้งที่แล้วและหวังว่าเราคงไม่ต้องเจอกันอีกนะครับ ”ผมตอบกับเขาไปทันทีที่เขาพูดจบ

“ หึ นี่อย่าบอกนะว่าเป็นบริการเสริมของที่นี่ อ๋อ แบบนี่นี้เองนายถึงมีค่าตัวสูงที่สุดของที่นี่ ”น้ำเสียงที่เย้ยหยันของร่างหนาเรียกน้ำตาของร่างบางให้ไหลออกมาได้ไม่อยากทั้งรู้สึกโกรธ เสียใจ กับคำพูดของเขา

“ ถ้าคุณจะคิดแบบนั้นมันก็เรื่องของคุณ ฮึก เสร็จแล้วใช่ไหมธุระของคุณ ถ้าเสร็จก็ปล่อยผมได้แล้วผมจะกลับบ้าน  ”ร่างบางพูดขึ้นอย่างสุดทนก่อนจะดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนแข็งแรง

“ หยุดเดี๋ยวนี้นะพรรษา พี่บอกให้หยุด ”เทวาร้องบอกกับร่างบางที่ดิ้นไม่ยอมหยุดนึกด่าตัวเองในใจที่พูดไม่รู้จักคิดพร้อมกับออกแรงจับร่าบางขึงเอาไว้กับเตียง

“ แฮ่ก ฮึก  แฮ่ก แฮ่ก  ”ร่างบางหอบตัวโยนด้วยความเหนื่อยจากการออกแรงดิ้นเมื่อสักครู่ก่อนจะหันหลังหนีผู้ชายใจร้ายที่ทำให้เข้าต้องเสียใจ

“ ลาออกจากที่นี้ซะ นี่เป็นคำสั่งและเตรียมเก็บข้าวของไปอยู่กับพี่ ”เมื่อเห็นว่าร่างบางสงบลงแล้วเทวาจึงพูดในสิ่งที่ตนเองต้องการออกไป

“ ไม่! ผมไม่ลาออกและก็จะไม่ไปอยู่กับคุณด้วย ”ผมปฏิเสธออกมาเมื่อได้ยินในสิ่งเขาสั่งให้ทำ

“ ก็ลองดูสิ พี่ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเจ้าของผับที่นี้เขาจะจัดการกับพนักงานที่แอบขายบริการให้กับลูกค้าเพื่อแลกกับเงิน ”เทวาเอ่ยขึ้นอย่างเป็นต่อ

“ คุณมันเลวที่สุด! ทำแบบนี้ทำไม ”ผมไม่เข้าใจทำไมเขาถึงทำกับผมแบบนี้ทั้งที่ผมเชื่อใจคิดว่าเขาเป็นคนดี

“ เอาเป็นอันว่าตกลงพี่ให้เวลาเราจัดการเรื่องทุกอย่างแค่วันนี้วันเดียวพรุ่งนี้พี่จะมารับเราไปอยู่กับพี่ ”เทวาตัดบทอย่างเอาแต่ใจ โดยไม่สนใจว่าร่างบางจะตกลงหรือไม่

“ อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ ฮึก..ผมยอมคุณทุกอย่างแต่ขอให้ผมทำงานที่นี้ต่อเถอะนะ ผมจำเป็นต้องใช่เงินจริง ๆ ถ้าผมไม่ทำงานที่นี้แล้วผมจะเอาเงินที่ไหนไปรักษาพี่ของล่ะครับ ได้โปรดอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกเจ้านายผมเลยนะครับ ”ผมยกมือไหว้ขอร้องขอความเห็นใจจากร่างหนา

“ ไม่! พี่ไม่ต้องการให้เราทำงานที่นี่ชอบรึไงให้คนอื่นมาจับเนื้อต้องตัว ถึงเราจะเป็นผู้ชายก็เถอะแต่ไม่รู้สึกอะไรบ้างรึไงรึว่าชอบถึงได้อยากอยู่ที่นี่นัก ”เทวาพูดขึ้นด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่ร่างบางเอาแต่ดื้อไม่ทำตามที่เขาสั่ง

“ ขอเวลาให้ผมหน่อยได้ไหมครับ แล้วผมจะให้คำตอบคุณ ”ผมพูดถ่วงเวลาเอาไว้อย่างน้อยก็ขอปรึกษาเจ๊ดอนนี่ก่อนว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี

“ ทำไมต้องคิด เฮ้ย...ก็ได้เย็นนี้พี่จะมาเอาคำตอบและหวังว่าเราจะไม่ลูกเล่นอะไรนะไม่งั้นไม่ใช่เราคนเดียวที่จะโดน ”เทวาถามขึ้น   ก่อนจะยอมฟังคำขอของร่างบางเมื่อเห็นน้ำตาที่ค่อย ๆ ไหลออกมาทางหางตาของร่างบาง แต่ก็ไม่วายขู่ทิ้งท้าย

“ ถ้าอย่างนั้นผมก็ปล่อยผมเถอะครับ ผมอยากบ้านแล้ว ”ร่างบางของพรรษาพูดขึ้นเมื่อได้คำตอบที่พอใจ ตอนนี้เขาอยากจะไปให้พ้นจากอกอุ่นนี้สักทียิ่งอยู่ ใกล้ ๆ มันทำให้เขายิ่งหลงใหลในตัวผู้ชายร้ายกาจคนนี้ เขากลัวว่าถ้านานกว่านี้มันจะทำให้เขาใจอ่อนยอมรับข้อเสนอของผู้ชายคนนี้

“ ก็ได้....ถ้าอย่างนั้นให้พี่ไปส่งเรานะ...ไม่มีแต่ครับ ป่ะครับลุกแต่งตัวไหวไหม ”เทวาพูดขึ้นอย่างเสียดายที่จะต้องปล่อยเนื้อนิ่ม ก่อนจะพูดดักร่างบางเอาไว้เมื่อเห็นว่าร่างบางทำท่าจะปฏิเสธเขาอีกครั้ง

“ ก็ได้ครับ ”ผมบอกกับเขาก่อนจะค่อย ๆ พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างอยากลำบากมันปวดร้าวไปทั้งตัวจนแทบจะไม่อยากจะขยับตัวไปไหนมาไหนเลยด้วยซ้ำ เขาคงเห็นว่าผมทำอะไรไม่ถนัดจึง ลุกขึ้นเดินไปเอาเสื้อผ้าและช่วยผมแต่งตัว เมื่อเขากับผมแต่ตัวเสร็จแล้วเขาก็อุ้มผมในท่าเจ้าหญิงเดินออกมารอลิฟต์เพื่อลงไปชั้นล่างที่เป็นลานจอดรถสำหรับลูกค้า VIP ตลอดเวลาที่ผมอยู่กับเขาบนรถเราไม่ได้พูดกันเลยซักคำต่างคนต่างตกอยู่ในความโลกของตัวเอง

“ คุณเทวา ไม่ต้องลงไปส่งผมก็ได้ครับผมดีขึ้นแล้ว ”ผมรีบบอกกับเขาทันทีที่รถจอดผมไม่อยากให้เจ๊ดอนนี่เห็นคุณเทวาตอนนี้ ยิ่งถ้าเจ๊ดอนนี่เห็นผมในสภาพแบบนี้เจ๊ดอนนี่จะต้องอาละวาดแน่ ๆ

“ เอาอย่างนั้นเหรอ ก็ได้อย่าลืมนะเย็นนี้พี่จะมาเอาคำตอบและหวังว่าพี่จะได้รับคำตอบที่พอใจและถ้าพี่มาต้องเห็นเราอยู่บ้าน ห้ามไปไหนเข้าใจไหม อ่ออีกอย่างพี่บอกแล้วไม่ใช่รึไงว่าให้เรียกพี่ว่าพี่ทาม ”เทวาถามด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับออกคำสั่งไปในตัว ก่อนที่ร่างบางจะลงจากรถไป

“ เจ๊ดอนนี่...เอไม่อยู่บ้านเหรอ....เจ๊ดอนนี่....ไปไหนของเขานะ ”ผมเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับตะโกนเรียกเจ๊แกไปด้วยปกติเจ๊ดอนนี่จะตื่นเช้านะ ไม่น่าจะออกไปไหนจะว่าออกไปตามผมก็ไม่น่าจะใช่เพราะผมจะตื่นสายนี่ก็ยังได้เวลาตื่นของผม

“ สงสัยยังไม่ตื่นล่ะมั้ง ”ผมบ่นกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาอะไรกินรองท้อง  ผมไม่อยากรบกวนเจ๊แกมานักเพราะเราต่างก็ทำงานเลิกดึกกันทั้งคู่ปล่อยให้แกนอนตื่นสายสักวันละกัน ผมเดินถือน้ำออมาเอายาแก้ไข้  แก้อักเสบ ก่อนที่จะมายืนกลั้นใจกินยาเพราะผมเริ่มรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะมีไข้ ก่อนที่ผมจะเดินขึ้นไปพักบนห้องตัวเอง

14:00 น.

ผมออกมาเบิกเงินที่ธนาคารหลักจากที่พักจนอาการดีขึ้น วันพรุ่งนี้ผมต้องเอาเงินไปจ่ายค่ายาของพี่หรรษาที่ผมขอพลัดผ่อนเขาเอาไว้ นี่แค่ค่ายางวดแลกยังใช้เงินเรือนแสนถ้าผมไม่ได้ทำงานที่นั่นแล้วผมจะไปหาเงินจำนวนมากขนาดนี้มาจากไหน

“ ช่วยด้วยครับ! ช่วยด้วย โจรขโมยกระชากกระเป๋าครับ ”ระหว่างที่ผมกำลังเดินออกจากธนาคารเพื่อที่จะกลับบ้านอยู่ ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมากระชากกระเป๋าของผมไปในนั้นมันมีเงินที่จะต้องเอาไปจ่ายค่ายาพี่หรรษาด้วยผมวิ่งตามมันทั้งที่สังขารไม่เอื้ออำนวยพร้อมกับตะโกนร้องขอให้คนช่วยแต่มันวิ่งเร็วมากจนผมตามไม่ทัน ผมแทบล้มทั้งยืนหมดแล้วหมดสิ้นทุกอย่างแล้ว ที่นี้ผมจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายค่ายา จะเอาเงินที่ไหนไปรักษาพี่ชายผม

“ ฮือออ...ทำไมฮือ...ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย เฮือก ”ร่างบางร้องไห้ออกอย่างสุดที่ทนทุกอย่างมันประดังเข้ามาพร้อม ๆ กันจนเกินจะรับไหว ร่างกายที่อ่อนแอบวกกับความเครียดที่ได้รับทำให้ร่างบางหมดสติร่างกายที่ไร้การทรงตัวเซจะล้มลงสู่พื้นร่างถ้าไม่ติดว่ามีวงแขนแกร่งของใครคนหนึ่งเข้ามารับเอาไว้

****************************************************************************************************************************************************************************************************

จบไปแล้วอีกหนึ่งตอนขอบคุณนะค่ะที่ติดตาม ^^