RED STONE WAR

สิบห้าวันต่อมา
 
                ณ ชายป่าแถว อำเภอสะเอียบ รอยต่อของจังหวัดแพร่และจังหวัดน่านในตอนเย็นเย็นเวลาใกล้ค่ำ เสียงสายน้ำเย็นฉ่ำ ของน้ำตกเล็กเล็กในป่าเขตร้อน ฟังดูคล้ายเสียงเพลงขับกล่อมจิตใจให้สงบได้เป็นอย่างดี ใกล้ใกล้น้ำตกมีต้นไทรขนาดใหญ่ใต้ต้นไทรนั้น ไค นอนพิงต้นไทรฟังเสียงน้ำตกอย่างสงบ ได้ยินเสียงนกร้องทั่วบริเวณป่าที่กำลังบินกลับคืนรัง สลับกับเสียงน้ำตก ขนาดเล็กที่ไหลผ่านไปฟังแล้วรู้สึกสงบในใจอย่างบอกไม่ถูก
“ไค อาหารเสร็จแล้วมากินได้ล่ะ” จัมพ์ตะโกนเรียกไคมาจากที่พัก
                 ใกล้ใกล้กับที่ไคนอนอยู่นั้นมี กระท่อมขนาดเล็ก สร้างจากไม่ไผ่ และมุงหลังคาด้วยใบไม้ ที่ทำขึ้นมาแบบรีบเร่งไม่พิถีพิถันอะไรมากนัก แต่ก็เป็นที่พักอาศัยที่แสนสบายของทั้งสองคน ใบไม้ที่ทำเป็นหลังคาจากเมื่อเริ่มแรกยังเป็นสีเขียวเข้มอยู่แต่ในตอนนี้มันกลายเป็นสีเหลืองไปหมดบ่งบอกว่าเค้าได้อยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว
“วันนี้ ได้อะไรมาล่ะ จัมพ์”ไคตะโกนถามกลับไป
“วันนี้โชคดี ไปเจอลูกหมูป่าตัวกำลังน่ากินเลยทีเดียว ข้ามีสูตรการย่างหมูเรียนรู้มาจากแม่ข้ารับรองงานนี้เชฟในโรงแรมยังอายเลยเชียวล่ะ”จัมพ์พูดด้วยความมั่นใจในฝีมือการปรุงอาหารของตนมาก หลังจากที่กินต้มเห็ดมาหลายวัน ไคนั่งมองจัมพ์จากใต้ต้นไทรขนาดใหญ่แล้วนึกคิดภายในใจว่าหลายวันมานี่ ถ้าไม่ได้จัมพ์คอยดูแลช่วยเหลือเค้าหลายหลายอย่างป่านนี้ เค้าจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ ด้วยทักษะการเอาชีวิตรอดภายในป่า ต้องขอบคุณจัมพ์เพื่อนใหม่ที่พึ่งเจอกัน จากนั้นไคจึงลุกจากที่เดิมของตนและเข้ามาร่วมวงรอบกองไฟที่จัมพ์นั่งฉีกเนื้อหมูป่าที่กำลังสุกได้ที่
“ไค แกลองชิ้นนี้ดูสิรสชาติเป็นไงบ้าง”จัมพ์ฉีกเนื้อหมูป่าชิ้นโตส่งให้ไค หลังจากที่ไครับชิ้นเนื้อมาจากจัมพ์เค้าเอามาถือไว้นิ่งนิ่งแต่ไม่ได้กินอะไร
“เป็นอะไรไปวะ ไม่หิวเหรอ แกไม่กินข้ากินหมดอย่ามาว่ากันนะโว้ย”จัมพ์พูด
“จัมพ์ เรามาหลบอยู่ที่นี่ก็นานแล้วนะ พวกเราจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ ป่านนี้พวกตำรวจคงเลิกตามเราแล้วมั้ง” ไคพูด
“ไม่รู้สิ แต่กองทัพต้องเดินด้วยท้องนะขอข้ากินก่อนละกัน กินเสร็จค่อยคิด”จัมพ์ตอบแบบไม่คิดอะไร
“แกร๊ก”เสียงกิ่งไม้หักและเสียงเหมือนของหนักกลิ้งตกจากเนินเขาใกล้ใกล้กับที่ทั้งสองคนนั่งอยู่
.”กุก กุก โครม ตุบ”
            ชายคนหนึ่งแต่งตัวคล้ายนักเดินป่าสวมหมวกคาวบอย ใส่ชุดลายพรางแบบทหารป่าสะพายเป้ใบใหญ่สีเขียว กลิ้งตกลงมาจากเนินเขาใกล้ใกล้กับที่ทั้งสองคนนั่งอยู่ มีเศษใบไม้ติดตามเส้นผมและตามตัวเต็มไปหมด ชายคนนั้นพอกลิ้งลงมาถึงพื้นราบด้านล่างก็นอนแน่นิ่งไป ไคและจัมพ์ได้แต่นั่งมองเพราะตกใจกับสิ่งที่เห็นแล้วจู่จู่ชายคนนั้นก็ร้องออกมาเสียงดัง
“โอ้ยยย” ชายแปลกหน้าร้องขึ้น
“เฮ้ย ใครวะนั่น ตายรึยังหรือจะเป็นตำรวจ”จัมพ์พูดขึ้น
“คงไม่ใช่หรอกมั้งดูจากการแต่งตัวของเค้าแล้วน่าจะเป็นคนเดินป่านะผมว่า”ไคพูดต่อพอสิ้นเสียงของไคชายคนดังกล่าวก็ลุกพรวดขึ้นมานั่งทันทีแล้วส่งยิ้มจนเห็นฟันสีขาวมาทางคนทั้งสอง
“กระผมยังไม่ตายจ้า”
             ชายคนนั้นพูดขึ้น ไคสังเกตุเห็นใบหน้าของชายคนนั้นชัดเจนจากแสงของกองไฟที่กำลังลุกโชนอยู่ที่บริเวณนั้นเพียงจุดเดียว ชายคนนั้นมีผมยาวมัดรวบไว้ด้านหลังสีดำไว้หนวดเครายาวผิวขาว รูปร่างสูงโปร่ง ดูไกลไกลคล้ายหน้าของตัวเค้าในแบบมีหนวดเคราก็ไม่ปาน
“ไค ไอ้หมอนี่หน้าเหมือนนายจังเลย ว่าม่ะ แต่ดูว่ามันจะหล่อกว่านะ ฮ่า ฮ่า”จัมพ์มองชายคนนั้นสลับไปมากับใบหน้าไคแล้วก็หัวเราะออกมา
“ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะจ๊ะ พอดีผมหลงทางมาโชคดีเห็นแสงไปเลยเดินตามแสงไฟมาจ้า”ชายแปลกหน้ากล่าว
“แล้วคุณมาจากที่ไหนล่ะ ครับ” ไคถาม
“พอดีพลัดหลงกับกลุ่มที่มาเดินป่าด้วยกันครับมันมืดพอดีเลยกลับไม่ถูกพอเห็นกองไฟก็นึกกว่าเป็นกลุ่มที่เดินป่าด้วยกันเลยมาหา แย่จังนะครับ” ชายแปลกหน้ากล่าว
“อย่างนั้นเองรึ หิวมั้ยมากินหมูป่าด้วยกันก่อนสิ มา มาไม่ต้องเกรงใจ” จัมพ์พูดขึ้น
หลังจากที่จัมพ์ชวนชายแปลกหน้ามาร่วมวงกินหมูป่ากันอยู่ ชายแปลกหน้าจึงเอ่ยถามคนทั้งสอง
“พวกคุณทั้งสองคนชื่ออะไรกันบ้างละครับ” ชายแปลกหน้าถาม
“ข้าชื่อจัมพ์แล้วนี่ก็ไค เพื่อนข้าพวกเรามาเที่ยวกันน่ะ”จัมพ์พูด
“ผมชื่อลีฟา พวกคุณมาเที่ยวแต่ไม่มีอุปกรณ์เดินป่าเลยเหรอ แปลกจังนะครับ”ชายแปลกหน้ากล่าว
“พวกเราเป็นแค่ชาวบ้านแถวนี้ เวลาเข้าป่ากันก็มีของแค่นี้แหล่ะก็อยู่ในป่าได้แล้ว”ไคพูดเสริม
“ดีจังนะครับ อย่างนี้ งั้นพวกคุณก็พาผมออกจากป่านี้ได้นะสิ ดีเลย นึกว่าจะต้องมาตายในป่าซะแล้ว”ชายแปลกหน้ากล่าว
                ทั้งไคและจัมพ์ต่างนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แสงไฟจากกองเริ่มจะลดลง จัมพ์จึงอาสาออกไปเอาฟืนมาเพิ่มทิ้งไคกับชายแปลกหน้าอยู่กันเพียงลำพัง
“ลีฟา คุณทำงานอะไรเหรอครับ”ไคถาม
“เป็นนักล่าครับ”ลีฟาตอบ
พอไคได้ยินคำว่านักล่าก็เริ่มแปลกใจในความหมายของคำว่านักล่าขึ้นมาทันที
“นักล่าหรือครับ ล่าสัตว์เหรอครับล่าตัวอะไรรึ”ไคถาม
“ล่าค่าหัวน่ะ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกผมล่าแต่หัวคนพิเศษเท่านั้น อย่างคุณผมไม่ล่าหรอก “ลีฟาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบเรียบ เปลี่ยนไปจากการสนทนาในตอนแรกอย่างแววตาเค้าดูเยือกเย็นอย่างเห็นได้ชัด จัมพ์ไปเอาฟืนเดินกลับมาพอดี
“อ้าว ทั้งสองคนคุยกันถึงแล้วล่ะ”จัมพ์เอ่ยขึ้นมา
“กำลังคุยกันสนุกเลยครับ คุณจัมพ์”ลีฟาพูดด้วยเสียงราบเรียบ จัมพ์หันไปมองไคเห็นไคที่นิ่งเงียบไป
“ไค เป็นไรไปนั่งเงียบเลยนะ”จัมพ์ถาม แต่ไคยังคงนิ่งเงียบอยู่แล้วมองตาจัมพ์เหมือนจะส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง
“มีอะไรเหรอไค”จัมพ์ถามอีก
“พวกคุณสองคนรู้เรื่องของผลึกวิเศษที่มีสีแดงมั้ยครับ”ลีฟาพูดขึ้นมา
“ผลึกอะไรรึ”จัมพ์ถามด้วยความสงสัย
“บนโลกนี้มีคนอยู่จำพวกหนึ่ง ที่มีรอยสักที่ไม่เหมือนใครรอยสักที่มีพลังอำนาจที่พระเจ้าประทานมาให้สามารถทำสิ่งที่คนธรรมดาทำไม่ได้แต่เมื่อคนพวกนั้นตายจะไม่มีร่างเนื้อหลงเหลืออยู่บนโลกนี้แต่จะกลายเป็นอากาศที่ว่างเปล่าหลงเหลือเพียงเศษผลึกสีแดงเท่านั้น”ลีฟาพูดด้วยเสียงเรียบเรียบ
“แล้วยังไงต่อ”จัมพ์พูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความไม่พอใจออกมาทันทีที่ได้ยิน
“ผลึกสีแดงนั้นมีค่ามากเพราะมันสามารถเอามาเพิ่มพลังให้กลับผู้ที่แข็งแกร่งให้มีพลังอำนาจเพิ่มขึ้นได้ผมจึงมาล่าคนพวกนั้นไงละครับ”ลีฟาพูด
“โชคดีจังเลยนะ ที่พวกเราไม่มีใครมีพลังอะไรที่ว่านั้นนะ จริงมั้ยไค”จัมพ์หันไปมองไคแล้วหัวเราะแบบเจื่อน เจื่อน
.”ฮ่า ฮ่า ฮ่า”จัมพ์
แต่จัมพ์ต้องหยุดหัวเราะทันทีและนิ่งเงียบไปเมื่อชายคนนั้นเอ่ยขึ้นมา
“หาตัวยากจังเลยนะ หนีมาซะไกลเชียว”ลีฟากล่าว ทั้งสองคนรีบยื่นขึ้นทันที
“แกเป็นใครวะ” จัมพ์พูดขึ้น
               ชายแปลกหน้ายืนขึ้นแล้วใช้มือซ้ายจับที่เคราของตนแล้วถูไปมายืนจ้องทั้งสองคนอย่างเงียบเงียบ ไคสังเกตุเห็นที่ข้อมือซ้ายของชายคนนั้นมีรอยสักเป็นรูปคล้ายคล้ายกงเล็บหรืออะไรซักอย่างแต่เห็นไม่ค่อยชัด
“จัมพ์ ระวังตัวไว้นะไอ้หมอนี้อาจจะมีพลังเหมือนนายก็ได้”ไคพูดแต่ในตอนนั้นเองจัมพ์ก็เรียกดาบโบราณเล่นโตออกมาไว้ที่มือขวาเรียบร้อยแล้ว
“ดาบสวยดีนิ หึหึ” ชายแปลกหน้ากล่าว
“แกเป็นใครต้องการอะไร ตามพวกเรามาทำไม” จัมพ์พูด
ชายแปลกหน้านิ่งเงียบแล้วค่อยค่อยว่างกระเป๋าเป้ลงช้าช้าแล้วทำท่าเหมือนยืนบิดขี้เกียจไปมา