Your my precious นางเงือกที่รัก

หือออ ฉันเศร้าาา เรย์ลืมฉัน ฉันเลยเดินกลับบ้านพร้อมเข้าห้องนอนเลย ไม่อยากเจอหน้าใครยตอนนี้ อยู่ๆก็มีเสียงเคา๊ะประตู end.โมเอน่าtalk"โมเอน่าๆ " ไม่มีเสียงตอบรับ ผมเลยเปิดประตูเข้าไป เห็นเธอนอนอยู่ผมเลยขึ้นเทิบไปนั่งบนเตียงแล้วลูบหัวเธอ"โถ่เด็กน้อยฉันขอโทดน้าไม่ได้ตั้งใจจะลืมเธอจริงๆนะ" ผมพูด"หรอ" เห้ยผมนึกว่าเธอนอนแล้ว"ยังไม่นอนอีกหรอเนี่ย" "เห็นว่านอนปะหละ""ทำมายอกย้อน"ผมเลยเอามือขยี้หัวเธอแต่โดนเธอปัดมือออก"อย่ามายุ่งกับฉัน""โมโอน่าฟังเรย์น้ะ เรย์ไม่ได้ตั้งใจจะลืมนะไม่ได้ตั้งใจจริงๆน้ะ ดีกันนะๆ"ผมพูดพร้อมกับยื่นนิ้วก้อยไปให้ไม่ เรย์รู้ไหมว่าฉันเสียใจนะ ฮึกฮะฮือออ ทะที่เรย์ลืมฉัน ฮือออ" อยู่ๆเธอก็ร้องไห้ผมเลยดึงเธอเข้ามากอดแล้วลูบหัว"โอ๋ๆเรย์ขอโทดน้าาไม่ร้องนะไม่ร้อง สัญญาจะไม่มีครั้งต่อไป""ชิ" เธอสบัดหน้าหนีผม ผมเลยยื่นหน้าเข้าไปไกล้ๆ"ดีกะ"ผมยังพูดไม่ทันจบเธอก็เอามือปิดปากผม"โอเคๆดีๅแต่นายต้องพาฉันไปอควาเรี่ยมนะ""โอเคได้ แต่วันนี้ตอนดึกเธอต้องพาฉันไปทำพิธีนะ""ได้ๅ"