ราชันบุปผาไหว้ศพ (ฉบับร่าง)

บทที่ ๒๒

[บรรยายโดยผู้ประพันธ์]

นางยักษ์เสียชีวิตเพราะเด็กหญิง

                ศรีนั่งตัวสั่นไม่ขยับ ไม่ขัดขืนหรือทำร้ายนางยักษ์ นางค่อยๆ สอดนิ้วชี้ขวาข้างบนและนิ้วโป้งเข้าในเบ้าตาก่อนจะดึงลูกตาออกอย่างช้าๆ จนในที่สุดมันก็ขาดออกจากกัน เลือดไหลออกมามากกว่าเดิมแต่ข้างขวาจะมากกว่า นางยักษ์กลิ้งลูกตาในมือไปมา ลูกกลมๆ เล็กเปื้อนเลือดนั้นมีวงกลมสีดำอันงดงามอยู่ นางกลิ้งไปสักพักก่อนจะหันด้านลูกตาดำให้ศรีดู

                “ดวงตาของเจ้าสวยใช้ได้เลยนะ แต่น่าเสียดายที่ต้องถูกควัก” นางยิ้มเยาะ พลางหยิบขวดน้ำยาวประมาณฝ่ามือแล้วใส่ลูกตาลงไป ข้างในขวดมีน้ำสีน้ำเงินอยู่ เลือดปนกับน้ำพวกนั้นจนเปลี่ยนเป็นสีอื่น

                ศรีนั่งหมดแรงอย่างคนไร้วิญญาณ …รู้สึกเจ็บไปหมด แต่ไม่มีแรงเอ่ยอะไร

                “แกทำอะไรกับศรีน่ะ!”

                แววไพรโกรธแค้นมากที่นางยักษ์ทำร้ายศรี เด็กหญิงสวมแว่นอัญเชิญร่มบ่อสร้างออกมาก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปหานางยักษ์แล้วใช้แท่งเหล็กบนร่มแทงเข้าที่ท้องนางซ้ำเติม แววไพรกลั้นหายใจด้วยความที่กลิ่นคาวมันรุนแรงมากเพราะทั้งศรีและนางต่างก็มีบาดแผลโดยเฉพาะเด็กหญิงเกล้ามวยผมเลือดไหลชนิดที่สามารถทำให้เสียชีวิตได้

                …เลือดออกขนาดนี้แต่ทำไมเราถึงยังไม่ตายล่ะ

                เคร้ง!

                แท่งเหล็กและดาบปะทะกัน อารมณ์เดือดของแววไพรทำให้เธอออกแรงมากกว่าปรกติ กาสะลองตวัดแส้รัดคอนางยักษ์ก่อนจะเหวี่ยงไปชนกับต้นไม้อย่างแรงจนมันหัก

                แม้สภาพจะดูน่าอนาถ แต่นางยักษ์ก็ยังคงมีแรงสู้ต่อ นางคิดจะอัญเชิญสัตว์ออกมาแต่พอความเจ็บแล่นปลาบก็นึกได้ว่าถ้าให้อัญเชิญสัตว์ออกมาตอนนี้ก็ไม่ได้เพราะแค่พยุงแรงกายก็มากพอแล้ว

                พงสณะเองอารมณ์ก็เดือดไม่แพ้แววไพร เขาหยิบปืนมาแล้วรัวนิ้วยิงไม่ยั้ง

                เขาโกรธตัวเองที่ไม่สามารถห้ามเลือดที่ศรีเป็นเองและนางยักษ์ที่ทำร้ายเธอจนไม่รู้จะลงโทษอย่างไรดี

                พงสณะกัดริมฝีปากเพื่อเป็นการไถ่โทษ เลือดซึมแล้วหยดลง …หยดแล้วหยดเล่า ศรีแม้จะเสียเลือดไปมากแต่เธอก็แข็งใจลืมตาดูเขาด้วยความซาบซึ้ง …นี่แหละข้อดีของพงสณะ ภายนอกแม้จะกวนประสาทและยียวนแต่ลึกๆ แล้วความจริงใจที่เขามีให้ก็เป็นของจริง

                ไม่มีวันเสื่อมคลาย….

                ‘เป็นอย่างไรบ้างล่ะ’

                ศรีที่มีน้ำตาคลอกลั้นใจไม่ให้ร้องไห้ก่อนจะตอบ

                ‘อย่างที่เห็น …ว่าแต่ทำไมฉันถึงยังไม่ตายล่ะ ทั้งๆ ที่เลือดออกมาก ป่านนี้น่าจะตายได้แล้วสิ’

                ตามที่เธอถาม เลือดนับหยดนับสายต่างหลั่งไหลราวกับฝนที่ไม่อาจหยุดไว้ได้ ดวงตาทั้งสองข้างหลั่งไหลราวกับน้ำตก เลือดจากปากหลั่งราวกับน้ำพุ เลือดจากช่องท้องหลั่งราวกับสายน้ำลำธาร

                เสียงแหบหัวเราะชอบใจก่อนจะตอบ

                ‘มิช้าเจ้าก็จะรู้เอง’ ศรีพยายามลืมตาขึ้นที่ใกล้ปิดเพื่อหาควันปริศนาก่อนจะไอเพราะสำลักเลือด

                พื้นหญ้ารกชันค่อยๆ ท่วมด้วยเลือด ว่าวตั้งสติที่ใกล้ดับเพราะทนเห็นร่างโชกเลือดของศรีไม่ได้ ทว่าสุดท้ายเธอก็ไปหาเด็กหญิงเกล้ามวยผมแล้วกอดด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

                …ทำไมกัน ทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จักกันแต่ทำไมเราถึงเป็นห่วงท่านพี่ศรีมากถึงเพียงนี้นะ

                “ท่านพี่… ท่านพี่ศรี……………”

                “พี่…” ศรีไม่มีแรงจะเอ่ยหรือทำอะไร แค่เธอตั้งสติเพื่อสื่อสารผ่านความคิดก็ยากแล้ว เธอพยายามขยับมือหวังจะลูบใบหน้าของว่าวเพื่อปลอบแต่ก็ทำได้แค่กระดิวนิ้วโป้ง

                เจ็บใจนัก!

                ------------------ตึกตัก…! ตึกตัก…!

                หัวใจพลันเต้นรัว ศรีพ่นเลือดออกมากองกับพื้น ปวดอกมากจนตัวโยน ว่าวเห็นอาการไม่ดีจึงโอบร่างศรีไว้

                โครงกระดูกช่วงปากร้าวไปหมด รวมทั้งเหงือกที่ปวดหนึบๆ ด้วย ดวงตาหลั่งเลือดมากกว่าเดิมแถมยังกระตุกแปลกๆ อีก แล้วยังเรืองแสงสีเลือด ว่าวจ้องตาไม่กะพริบพลางเอ่ยอย่างกังวลแม้จะสงสัยมากก็ตาม

                “ท่านพี่ศรี ไปโรงพยาบาลเถิดเจ้าค่ะ ปล่อยไว้แบบนี้อาจถึงฆาตนะเจ้าคะ!”

                “พ่ะ…”

                “เอ๊ะ…” ว่าวเบิกตาด้วยความฉงน ศรีนิ่งเงียบไปราวกับวิญญาณออกจากร่าง สักพักเธอก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนเป็นช่วงเดียวกับที่ดาบทั้งสองสลายเป็นเถ้าสีแดง เธอเดินไปยังบริเวณที่มีการต่อสู้ ว่าวมองตามด้วยความกังวลที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

                ร่างบางเกล้ามวยผมปล่อยส่วนที่เหลือยาวสยายถึงเอว อยู่ในชุดเสื้อยืดทับด้วยสไบกับโจงกระเบนเปื้อนเลือดด้านหน้า บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความกดดัน ดวงตาใสบัดนี้หม่นหมอง ดวงตาสีดำเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนเลือดมันเรืองแสงด้วยสีที่เหมือนกัน มีรูปยันต์ปรากฏอยู่ เคี้ยวยาวโค้งงอจากปาก เด็กหญิงเกล้ามวยผมเช็ดเลือดจากปากและตาออก

                เหล่าคนที่กำลังต่อสู้ค่อยๆ ลดอาวุธลงแต่ก็ยังคงเหลือบมองคู่ต่อสู้ พวกเขามองศรีอย่างฉงนบางคนก็มองด้วยความหวาดระแวง ทุกคนไม่เว้นแม้แต่นางยักษ์จ้องตาศรีและเคี้ยวที่โค้งออกมา

                กาสะลอง--- เนตรมรณะนี่!

                แววไพร--- ศรีเป็นยักษ์เหรอ!

                ทุกคนต่างตั้งคำถามในใจกระนั้นพวกเขาก็ไม่อาจทราบคำตอบได้ เก็บคำถามแล้วเฝ้าดูสถานการณ์

                ศรีหยุดเดินและลูบตาข้างซ้ายพลางกอดอก ว่าวมองด้วยความฉงนเช่นเดียวกับเพื่อนคนอื่นๆ ความสงสัยเพิ่มขึ้นว่าทำไมจากตอนแรกที่จะเป็นจะตาย เพียงแค่เอ่ยก็กระอักเลือด แล้วทำไมตอนนี้ถึงมีแรงเดินได้กันล่ะ

                “จงบดบังความจริง”

                “!!”

                ทุกคนแทบจะไม่ละสายตาจากศรีขณะเดียวกันท้องฟ้าก็พลันเปลี่ยนเป็นสีแดงและสว่างขึ้นเล็กน้อยเนื่องจากดวงจันทร์โผล่พ้นออกจากเมฆสีหม่นได้แล้ว ลมไหววูบไปมาเบาๆ ทว่าสร้างความหวาดกลัวให้บางคน บรรยากาศเย็นเฉียบจนน่าขนลุก สักพักก็มีฝนโปรยปราย

                แต่มันไม่ใช่สีใส

                ---มันเป็นสีเลือด---

                แปะ

                ก้อนเล็กๆ บางอย่างที่นุ่มนิ่มเหมือนอวัยวะภายในตกลงมาบนศีรษะของบรรพตที่มาทีหลัง เธอหยิบสิ่งนั้นมาดู มันนุ่มมือมีของเหลวสีแดงชโลมอยู่ เมื่อพินิจจนทราบว่ามันคืออะไรแล้วเธอก็หวีดร้อง

                “เฮ้ย! เนื้อคนนี่!!”

                แปะๆ!

                ซ่าๆ!!

                ฝนตกลงมาหนักกว่าเดิมพร้อมๆ กับเนื้อที่เปื้อนเลือด ทุกคนหยิบของหรืออาวุธขึ้นมาบัง ว่าวเห็นว่ามันยังไม่มิดจึงอัญเชิญว่าวจุฬาออกมาแล้วใส่พลังวิญญาณลงในว่าวจนมันมีขนาดใหญ่ จากนั้นก็ปล่อยว่าวจุฬาขึ้นฟ้าเพื่อป้องกันฝนสีเลือดและเนื้ออวัยวะภายใน

                นางยักษ์ตัวสั่น นางถอยไปข้างหลังอย่างช้าๆ นางนึกไม่ถึงว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้

                นี่น่ะฤพลังของเนตรยันต์มรณะ

                ว่าวมองว่าวจุฬาที่บดบังท้องฟ้าก่อนจะเปลี่ยนไปมองศรี เด็กหญิงเกล้ามวยผมแบมือ แล้วจู่ๆ ก็มีเถ้าสีแดงเข้ามาแล้วสร้างตัวเป็นดาบ เธอจับดาบไว้มั่นและก้าวเดินต่อ

                แกรก

                ราวกับสัตว์ร้ายกระหายเลือด ดาบส่งเสียงเบาๆ

                ศรีกำลังไปหานางยักษ์

                ตึก

                เด็กหญิงได้มาเยือนแล้ว

                ---ชิ้ง---

                ดวงตาสีเลือดจ้องกับดวงตาสีดำที่ลอกแลกด้วยความระแวง นางยักษ์ตั้งท่าพร้อมกับดาบที่อยู่ในมือ

                “ฮึ! โดนไปขนาดนั้นยังมีแรงจะสู้อีกฤ?” นางแค่นเสียงเพื่อแสร้งว่านางไม่เกรงกลัว

                เนตรยันต์มรณะนางเองก็พอจะรู้จักว่ามีพลังขนาดไหน ---แต่ไม่นึกว่าจะมีพลังถึงเพียงนี้ แม้มันจะยังแค่มีฝนตกและอวัยวะภายใน ถึงจะมีว่าวจุฬาบังด้วยก็เถอะแต่หากปล่อยไว้ต่อไปมันได้คร่าชีวิตนางแน่ ไม่สิ ไม่ใช่เฉพาะแค่นางแต่รวมทั้งคนอื่นๆ ที่เป็นศัตรูด้วย

                นางยักษ์กลั้นหายใจด้วยความกลัวที่เพิ่มขึ้น ดวงตาเบิกโพลงอย่างตระหนก

                “…” 

                ศรีไม่ตอบนาง แต่ชูดาบข้างขวา            เลือดย้อมใบมีดให้กลายเป็นสีแดง ดวงตาสีเลือดจ้องนางยักษ์ไม่วางตา ขณะนั้นบริเวณที่นางยืนอยู่ก็มีฝนสีเลือด อวัยวะภายในและผิวหนังตกลงมามากมาย อวัยวะภายในทับถมกันจนบัง กาสะลองจ้องโดยไม่ละสายตา

                ทำไมมันถึงมีเฉพาะแค่นางยักษ์ล่ะ?

                นางอดแปลกใจไม่ได้เพราะมีว่าวบังฝนและเนื้ออยู่

                ศรีแสยะยิ้มพลางใช้ดาบเฉาะศีรษะนางยักษ์แล้วดันลงมาเฉือนสมอง ผ่านเส้นเลือด ผ่านหลอดลม ปอด กระเพาะ ลำไส้และส่วนอื่นๆ ที่สุดแล้วแต่ใครอยากจะนึกถึงด้วยความหวาดผวา

                “กะ… กะ… กรี๊ด…….!!!”

                “เฮ้ย!!!”

                 ยุพินกับเพื่อนในกลุ่มกรีดร้องออกมา บรรพตและเพื่อนผู้ชายหวีดเสียงด้วยเช่นกัน ร่างของนางยักษ์แบ่งเป็นสองซีก เลือดพุ่งออกมามาก มันกระเซ็นโดนศรี กาสะลอง แววไพรและพงสณะ คนอื่นๆ ไม่โดนเพราะตั้งหลักโจมตีไกลออกมา

                …ท่ามกลางความหวาดกลัวที่ห้อมล้อมด้วยอวัยวะภายในและฝนสีเลือด ทุกๆ คนตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก แม้บางคนจะตั้งสติได้แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีกับสถานการณ์แบบนี้ ศรีแสยะยิ้มพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปาก เธอนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งจากนั้นก็ใช้เล็บจิกกระชากเนื้อนางยักษ์จนเลือดกระเด็นออกมาอีกแล้วทานเนื้อรสคาวแต่เต็มไปด้วยความหวานสำหรับเธอ

                ราวกับอยู่ในความฝัน ศรีบดเนื้อด้วยฟันอย่างพึงพอใจ เลือดอุ่นๆไหลจากเนื้อส่งกลิ่นคาวจนแทบจะอาเจียน กาสะลองและเด็กๆ ต่างมอง พวกเขาไม่กล้าขยับไปไหนได้แต่มองศรีทานเนื้ออย่างหิวโหยราวกับอสูรที่ถูกจองจำไม่ได้ทานเนื้ออะไรเลยมาหลายร้อยปี

                “เจ้า…” กาสะลองพึมพำถึงศรี แต่เด็กหญิงมีท่าทีไม่ได้สนใจ หูของเธออื้อไปหมด ไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้นเว้นแต่เสียงหัวใจที่เต็นแรงและเสียงฟันเคี้ยวเนื้อ

                “อืม…” ศรีครางในลำคอด้วยความสุขสมในรสชาติของเนื้อนางยักษ์

                ระหว่างนั้นก็มีหญิงสาวนางหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านหลังโดยที่ไม่มีใครตั้งตัวแม้แต่กาสะลองเองก็ด้วย หญิงสาวสวมเสื้อลูกไม้คอตั้งแขนยาว ถือพัดด้วยมือขวาและถือร่มขอบลูกไม้ด้วยมือซ้าย นางยิ้มบางๆ กับร่างเล็กโชกเลือดที่กำลังกัดเนื้ออย่างเอร็ดอร่อย

                พลันแท่งเหล็กทั้ง ๕ ก็โผล่จากพัด  หญิงสาวนางนั้นใช้แท่งเหล็กลากไปมาในอากาศเหนือหลังของศรีพลางท่องมนต์ไปด้วยหลังจากนั้นก็มียันต์ปรากฏขึ้นมา

                ตึกตัก! ตึกตัก!!

                ศรีชะงักไปก่อนจะกุมอกด้วยความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นมากระทันหัน

                “กรี๊ด…!!!”

                ทั่วทั้งลานเงียบหริบ มีเพียงเสียงของเด็กหญิงเท่านั้นที่กรีดร้องดังก้องจนแสบแก้วหู

                ไม่มีใครปิดหู

                ทุกๆ คนหวาดผวาจนไม่กล้าทำอะไร

                ดวงตาสีแดงไหวไปมาก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีดำ เขี้ยวค่อยๆ หดหายไป ศรีเบิกตาค้าง ปากอ้าจะกรีดร้องแต่ก็ไม่มีเสียงออกมา

                ตุบ

                ร่างของเธอล้มลงนอนกับศพนางยักษ์ มีเสียงแผละตามมา จู่ๆ พลันฝนสีเลือดหยุดตกพร้อมๆ กับเนื้อชโลมเลือด

                มันไม่ได้ค่อยๆ หายไป แต่หายวับไปชั่วพริบตา

                กาสะลองก้มกายอุ้มศรีก่อนจะออกเดิน

                “นางยักษ์ตายแล้ว เพราะฉะนั้นพวกเจ้าก็มิมีความจำเป็นอะไรที่ต้องอยู่อีก” นางเอ่ยไม่ดังนักแต่มากพอที่จะให้ทุกคนได้ยิน ดินขาวพยักหน้าเบาๆ ขนมชั้นหลับตา

                ทุกคนเริ่มเคลื่อนไหวก่อนจะก้าวเดิน