Master sun แฟนฉันดันเป็นยมทูต

     ...เพื่อนที่มองไม่เห็น

สวัสดีคะ ฉันชื่อ โลลิ หรือ นางสาว โลลิต้าร์ สะสมทรัพท์ เป็นไงแค่นามสกุลก็ฮาแล้ว

เมื่อประมาณ20กว่าปีก่อน แม่ฉันไปเรียนป.ตรีที่ อังกฤษ เกิดไปสปาคฟริ้งฟรั้งกับคุณพ่อ ฝรั่งตาน้ำข้าว เข้า ท่านรักกัน แต่งงานกัน แล้วก็มีฉันออกมาเหตุที่ใช่นามสกุลแม่ เป็นเพราะ คุณตาท่านไม่ยอม ถ้าเปลี่ยนเป็นของพ่อ ตาจะไม่ยกสมบัตรนับพันล้านให้ 5555 เป็นไงละ งกใช่ปะ

ตอนนี้อายุอนามฉันก็ปาเข้าไป22และ เรียนมหาลัย แห่งหนึ่งในตัวเมือง แฟนไม่ต้องพูดถึง

ไม่มี๊...ใครจะมาสนยัยสาวแว่นเฉิ่มเบอะแบบฉันกันละ 5555 พอก่อนเรื่องส่วนตัวเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า

เรื่องมันสยองขวัญมากเลยละคะ กับสัมผัสพิเศษที่ไม่มีใครเหมือนของฉัน

...

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูที่ดังมาจากหน้าห้อง

"ใครมันมาเอาป่านี้ " โลลิเดินไปเปิดประตูด้วยอารมณ์หงุดหงิด เพราะตัวเองกำลังดูซีรีย์แล้วมีคนมารบกวน

"ใครค้าาาา" ใบหน้าสวยยื่นออกไป แต่ก็ไม่เจอใคร มีเพียงสายลมเย็นพัดวูบเข้ามาที่หน้า

"ใครแม่งแกล้งวะ" หญิงสาวปิดประตูกำลังจะก้าวเดิน

ก๊อกๆๆ ครั้งนี้เคาะดังกว่าเดิม -*- จะเคาะทำป้าอะไรฟระ

"คร้า" อีกครั้งที่เธอไม่เจอใครมีเพียงแต่ลม

"คอยดูนะ ถ้ารู้ว่าใครจะด่าให้ไปเกิดใหม่เลย เสียเวลาจริงๆ"

โลลิเดินไปนั่งที่โซฟาหน้าทีวี แล้วหยิบรีโมทกดรีเทรินซีดี เพื่อกลับไปดูตอนที่ยังไม่ได้ดูเมื่อซักครู่

ปิ๊ด ...ปิ๊ด เสียงกดรีโมท ที่เธอเพิ่งจะวางมันลงที่ข้างตัว มันกดปิดซีดี แล้วเปิดรายการ์ตูนแทน

หญิงสาวตกใจแทบตกโซฟา ดวงตาคู่สวยเบิกโพลง เพราะโซฟาที่เธอนั่งอยู่มันยุบลงตามน้ำหนัก เหมือนมีใครนั่งลงข้างๆ

ทั้งๆที่ข้างๆเธอไม่มีใครอยู่ มือสวยสั่นระริกด้วยความกลัว

ช่องจากทีวีเปลี่ยนไปเรื่อยๆเหมือนไม่มีรายการถูกใจ จังหวะที่เปลี่ยนช่องแต่ละครั้งเงาสะท้อนที่ปรากฏบนหน้าจอทีวี มีเธอ กับใครคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาด้วยกัน

ร่างที่เป็นเงาตะคุ่มๆ ค่อยๆหันมาหาเธอ ร่างบางถอยไปอยู่อีกฟากขอโซฟา

"ฮืออออออออ"เสียงร้องให้เบาๆที่ดังเล็ดลอดผ่านไรฟันของฉันทำให้ร่างนั้นยิ่งเขยิบเข้ามาไกล้

"ออกไปนะ อย่าเข้ามา" มือสวยยกขึ้นปิดหน้า รู้แต่เพียงว่าลมหายใจเย็นๆกำลังหายใจรดต้นคอเธอ

"ไปให้พ้น" ยิ่งเธอออกปากไล่เท่าไหร่ร่างนั้นก็ยิ่งเข้าใกล้เธอมากเท่านั้น

"นะโมตัส ๆๆ ไปสู่ที่ชอบๆเถอะน้าาา" ฉันผู้พบเจอสิ่งเหนือธรรมชาติเป็นประกำลังนั่งพนมมือสวดมนต์ อย่างเอาเป็นเอาตายในห้องหมายเลข 553 แมนชั่นสุดหรูใจกลางเมือง

"พี่สาว" เสียงเล็กๆเรียกฉันให้ลืมตามมอง เปลือกของฉันค่อยๆลืมขึ้นช้าๆภาพตรงหน้าคือเด็กน้อนวัยน่ารักหน้าหยิก กลังนั่งจ้องหน้าฉันอยู่ พอเห็นเด็กน้อยร่างซีดเต็มตา ก็รู้ว่ามันยังไม่น่ากลัวเท่าลุงที่เฝ้าเสาไปหน้ามอ

"พี่ไม่ต้องสวดหรอก หนูไม่กลัว" แต่ฉันกลัว ฉันเขยิบถอยหนีร่างนั้นมาอีก

"แง ไม่กลัวด้วย"

"อืม พี่จะสวดทำไมหนูก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน หนูเป็นคริส"

"โอ้วววววววววววว แอมซอรี่" ฉันขอขมาผีเด็กด้วยความตกใจ ตัวสั่นเป็นจ้าวเข้า

"พี่กลัวหรออ" เด็กผีน้อยนี่แกยังจะถามฉันอีกหรอ ฉี่จะราดอยู่แล้วเนียะ

"กะ กลัวสิถามได้" ฉันเอื้อมไปดึงหมอนอิงที่วางอยู่ด้านหลังมากั้นไม่ให้มันเขยิบเข้ามาอีก

"ไม่ต้องกลัวหรอก หนูแค่แวะมาหาเพื่อน"

"ฮะ มาหาเพื่อนที่ไหน ในห้องพี่นี่อะหรอ" เมื่อฟังผีน้อยบอกลมมันตีขึ้นหน้าจะเป็นลมให้ได้

"อืม พี่ไม่รู้หรอ นึกว่าพี่จะรู้ซะอีก" เด็กน้อยว่าแล้วก็เดินไปที่เตียง แล้วชี้ให้ดู

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด" เสียงร้องที่ดังไปสามบ้านแปดบ้านดังมาจากหญิงสาวที่กำลังซ็อค

เธอเห็นผีน้อย3ตนวัยกำลังไล่เรี่ยกันนั่งหน้าสร่อนอยู่บนที่นอน นิ้วเรียวชี้ไปที่ผีทุกตัว ก่อนจะหมดสติล้มพับไปต่อหน้าต่อตาผีเด็กทั้ง3

"เห้ยยย พี่โลลิ...ไอ้ซินเข้าไปอุ้มพี่เค้าดิ๊" เด็กชายร่างเล็กสั่งเด็กชายอีกคนที่ตัวโตกว่า

"พี่บอกแล้วใช่มั๊ย วาโย ว่าอย่าให้พี่แกรู้ ดูซิ สลบเลย" คนโตที่กำลังใช้กำลังอันน้อยนิดพยุงร่างสาวสวยให้พิงโซฟา

"ก็พี่บอสอะ บอกให้ทำ จะได้ให้พี่เค้าเซ้นของให้ไง"

"-*- หาเรื่องจริง"

........................

"ผี ๆ ผีหลอก" เสียงของโลลิตะโกนขึ้นหลังผ่านมาได้สักพัก เมื่อเธอลืมตาขึ้นก็พบกับเเก๊งผีน้อยที่รายล้อมเธออยู่สายตาบ๊องแบ้วทั้ง3คู่จ้องเธอด้วยความเป็นห่วง

โลลิ กระเด้งตัวลุกนั่ง แล้วหันไปหาเด็กๆทั้ง3

"พวกเธอๆเข้ามาได้ยังไง"เธอถามเสียงสั่น หายใจกระตุก

"ทางประตู" คำตอบที่แสนจะใสซื่อ เล่นเอาคนฟังแทบหงายหลัง (รู้ว่าทางประตู -- แต่ใครอนุญาติยะ)

"ใครให้เธอเข้ามา" ร่างบางหดตัวลงจนกือบจะสิงไปในโซฟา ด้วยความกลัว

"เจ้ อะแหละ" เด็กชายร่างโตสุดเป็นคนตอบ

"ฉันเนี๊ยอะนะ"

"อืมมมมม" ทุกคนตอบพร้อมกัน โลลิทรุดนั่งลงบนโซฟา มือสวยกุมขมับ เธอกลัวผี แล้วก็มีผีมาอาศัยอยู่ที่ห้อง อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยฉันจะทำยังไงดีละเนียยยยยยยยยยย

ไม่ได้ๆ ต้องไล่ออกไปให้หมดไม่งั้น ชีวิต ส่วนตัวฉันมีอันต้องพังพินาศ เมื่อคิดได้ ร่างบางยืนขึ้นด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่ง แม้แข็งขาจะสั่น

"พวกเธอทุกคนออกไปอาศัยอยู่ข้างนอกให้หมดเลยนะ" ฉันแว๊ดใส่ แก๊ง3ช่ามีสีหน้าที่สลดลงทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองจะต้องกลายเป็นผีเร่ร่อนนอีกครั้ง

"แงง เฮียยยอ่า วาโยไม่อยากวิ่งหนียมทูติแล้วอะ วาโยกลัว" เด็กผู็หญิงตัวเล็กสุดเบะปากร้องให้ออกมา

"ไม่เป็นไรนะน้องพี่ เด๊๊ยวเราก็ได้ไปเกิดแล้วทนอีกนิดนะ" คนตัวโตสุดลูบหัวปลอบ แต่แววตากับสีหน้ามันบอกว่าไม่ใช่ถ้าออกไปมีแต่ ตายกลับตาย แต่ก็ฝืนยิ้มไว้ เพื่อให้น้องสาวตัวเองหายกลัว

ฉันเห็นสีหน้าแต่ละคนหยั่งกะจะออกไปรบเพื่อชาติ จะกลัวอะไรนักหน้าตัวเองเป็นผีแท้ๆ

"นี่ จะกลัวอะไร เป็นผียังจะกลัวอะไรอีก" โลลิบัดณี้ ใจกล้าขึ้นมานิดๆเอ่ยถามผีๆทั้งหลาย

"กลัวดิเจ้ ก็พวกผมอะตายก่อนหมดอายุไข ที่เค้าเรียกว่าสัมภเวสี ในโลกของพวกเราอะ จะมีพวกเก็บกวาดวิญาณเร่ร่อน ให้ไปชดใช้กรรมในนรก พวกนั่นอะโหดใช่เล่น ใครหนีหรือขัดขืนนะ

พี่ท่านกำจัดทิ้งทันที สลายให้ไปในอากาศ ไม่โอกาศได้กลับมาเกิดอีกเลย"

เจ้าผีตัวเล็กสุดอธิบาย โดยที่กอดน้องตัวเองไว้ด้วยสีหน้าที่หวาดละแวง เหมือนมันจะกลัวสุดๆกัยอิยมทูตบ้าบออะไรนั่น

เอาแล้วไง ความสงสารเป็นบ่อเกิดแห่งหายนะ

"เจ้ ให้เราอยู่ด้วยเถอะนะ "ผีน้อยวาโยเดินมาจับแขนอ้อนวอน ทันที่มือเล็กๆนั่นสัมผัสผิวกาย ความเย็นยะเยือกก็แผ่ซ่านไปทั้งตัว ขนน้อยใหญ่พากันตั้งชูชัน เคยแต่เห็นไม่เคยได้สัมผัส ...

"เอ่ออออ" หญิงสาวทำสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ จะให้อยู่ก็กระไร คนกับผี มีหวังต้องตกใจตายตามกันไปแน่ๆ แต่อีกใจก็สงสาร

"นะๆพี่สาวคนสวย" อีกคนเริ่มอ้อนตาม

"นะคะ/นะครับ"เสียงที่รบเร้าดังจนแสบแก้วหู

"เอออ ก็ได้ แต่พวกแกห้ามกวนฉันนะ โอเค้" ฉันนั่งลงตรงหน้าเด็กที่ตอนนี้กระโลดเต้นด้วยความดีใจ ใจอ่อนจนได้สิเรา เห้ออออออ

"สัญญาครับผ้ม ว่าพวกผมจะไม่กวนอาเจ้เด็ดขาด"

"แล้วชื่ออะไรกันมั้งอะ"

"ผมซินครับเป็นพี่ของวาโย"

"ผมบอสครับ"

ผีเด็กแก๊ง3ซ่า แนะนำตัวเองเสียงแจ้ว

เห้ออออออออออออออออออ ฉันมีเพื่อนร่วมห้องเป็นแล้วสินะ

โลลิเอ้ยยยยยย

แกเกลียดอะไรได้อย่างนั้นจริงๆ

..............................................

จบตอนแรก

เขียนแนวนี้ยูริครั้งแรกนะคะ ผิดพลาดอะไรก็ขออภัยด้วยนะ ตอนต่อไปโลลิกำลังจะเจอยมทูตแล้วละคะ